Memory of Tomorrow วันพรุ่งนี้ในความทรงจำ

บทที่13 มหาวิทยาลัยเขียวชอุ่ม (2)

“รุ่นพี่หลานคะ” สองคนเดินออกมาเพียงไม่กี่ก้าว ก็มีเด็กสาวใส่กระโปรงฤดูหนาวสีเหลืองคนหนึ่งเดินมาหา อี้เป่ยซีถอยหลังไปอย่างรู้จักวางตัว หลานฉือเซวียนก็ถอยตามไปอยู่ด้านข้างเธอด้วย เด็กสาวมองคนทั้งสองคนอย่างประหม่ามาก

'นี่แฟนของรุ่นพี่เหรอ? พวกเขาเหมาะสมกันจริงๆ’ คิดแล้วเด็กสาวก็ก้มหัวลงต่ำ กำบัตรเชิญในมือไว้ ไม่รู้ว่าจะเอาไว้ตรงไหน อี้เป่ยซีเหลือบมองหลานฉือเซวียนเป็นเชิงเตือน แต่เขาไม่สนใจ

“มีอะไรเหรอ?” หลานฉือเซวียนถาม เสียงอบอุ่นน่าฟังเป็นพิเศษ

เด็กสาวจึงรวบรวมความกล้า “เดือน เดือนหน้าคะ...คือ...คือวันเกิดของฉัน รุ่นพี่...มาได้ไหมคะ”

ดวงตาเธอเต็มเปี่ยมด้วยความหวัง หลานฉือเซวียนมองบัตรเชิญในมือของเธอ ขมวดคิ้วเบาๆ อย่างที่ไม่สังเกตเห็น

“เธออยากให้ฉันไปไหม?” หลานฉือเซวียนโยนคำถามไปให้อี้เป่ยซีที่อยู่ข้างๆ เธอเหลือบตาค้อนเขา เธอไม่เห็นด้วยที่จะให้รุ่นพี่ไปแน่นอน แต่ในขณะที่เด็กสาวกำลังจะหดมือกลับด้วยความผิดหวัง อี้เป่ยซีรับบัตรเชิญมาจากมือเธออย่างรวดเร็ว

อี้เป่ยซียิ้มให้คนข้างหลังอย่างเจ้าเล่ห์ “ไปสิ ต้องไปอยู่แล้ว หลายวันก่อนแม่นายยังบอกให้ฉันช่วยหาแฟนให้เลย คนที่ไม่รู้เรื่องเขาคงนึกว่าคุณชายใหญ่หลานผิดปกติกันแล้ว”

‘พูดแบบนี้ แสดงว่าพวกเขาไม่ใช่คนรักกันสิ?’ เด็กสาวมองอี้เป่ยซีอย่างซาบซึ้งมาก เธอยิ้มบางๆ กลับไปให้

“ขอบคุณค่ะ ขอบคุณค่ะ” สาวรุ่นน้องพูดพลางวิ่งออกไปด้วยความตื่นเต้น

อี้เป่ยซีมองแผ่นหลังของเธอพลางถอนหายใจ“เดี๋ยวนี้เด็กผู้หญิงที่พูดแล้วหน้าแดงมีน้อยมาก แถมยังมาชอบนายอีก ทำกรรมอะไรมาเนี่ย” อี้เป่ยซีส่ายหัว

“เธอคิดว่าผู้หญิงทุกคนจะหน้าด้านเหมือนเธอเหรอ”

“ชิ อย่างฉันน่ะเรียกว่า…เอ่อ เก็บอาการเก่งโอเคไหม?”

หลานฉือเซวียนยิ้มยั่วยุ“ได้ คุณหนูใหญ่ผู้เก็บอาการเก่ง เธอรับคำเชิญมาแล้วก็ต้องไปด้วยนะ”

อี้เป่ยซีเก็บบัตรเชิญอย่างเป็นจริงเป็นจัง“วางใจเถอะๆ งานแต่งของนายฉันจะไม่ไปได้ยังไง”

หลานฉือเซวียนเดินต่อไปข้างหน้าโดยไม่ได้พูดอะไร จากนั้นเขาหยุดเดินกะทันหัน

อี้เป่ยซีสงสัย“เป็นอะไรไป?”

หลานฉือเซวียนมองเธอแล้วถามขึ้น“สิ่งที่คนส่วนใหญ่ทำกันคือเรื่องถูกต้องแล้วใช่ไหม?”

อี้เป่ยซีได้ยินคำพูดของเขาแล้วมึนเล็กน้อย“นายเจออะไรมา จู่ๆ ก็ปลงอนิจจังแบบนี้”

“ไม่มีอะไร ก็แค่หลายคนรอบข้างแต่งงานมีลูกกันเยอะ จู่ๆ ก็เลยนึกขึ้นได้”

อี้เป่ยซีหลุบตามองต่ำแล้วตอบจริงจัง “ถ้านายรู้สึกว่าถูกมันก็ถูก สนใจคนส่วนใหญ่ทำไม ไม่ว่าจะยังไงฉันก็สนับสนุนนาย”

“ขอบคุณการสนับสนุนด้วยนะครับ น้องสาวตัวน้อยของผม”

“นายอย่าทำลายบรรยากาศได้ไหม”

หลานฉือเซวียนแสร้งพูดอย่างสบายใจ“วันนี้เสมอกันแล้ว” อี้เป่ยซีเห็นมุมปากที่แข็งเกร็งของเขา ก็รู้ว่าเขาไม่ได้สบายใจอย่างที่แสดงออกมา ‘ใครๆ ก็ล้วนมีเรื่องที่ต้องฝืนใจทำ เขาก็น่าจะเป็นแบบนั้นล่ะมั้ง’ เธอคิดอยู่ในใจ

หลานฉือเซวียนไม่ได้พูดอะไรอีก มองดูรถราบนถนนที่หลั่งไหลมาอย่างต่อเนื่อง เบียดเสียดกันหนาแน่น ไม่เหลือช่องว่างให้คนผ่านไปได้ บีบให้คนเดินเท้ายืนอยู่ริมถนนอย่างเป็นระเบียบ และอยู่ในจุดที่ถูกกำหนดไว้ซึ่งคนส่วนใหญ่ยืนอยู่

แสงไฟสีแดงเต้นอยู่ในดวงตาของผู้คน ทำให้ดวงตาของคนที่ยืนรออยู่ถูกย้อมด้วยสีแดงเล็กน้อย สองฝั่งถนน แม้ว่าคุณไม่มองตาคนฝั่งตรงข้าม ก็รู้ว่าคนฟากนั้นอยากข้ามมา คนฟากนี้อยากข้ามไป และจะมาเจอกันตรงทางม้าลาย หลานฉือเซวียนเห็นตัวเลขบนไฟสีแดงเริ่มนับถอยหลัง3 2 1 ไฟเขียวแล้ว...เขาเดินข้ามไปพร้อมกับคนหมู่มาก ปฏิบัติตามกฎระเบียบ

เขาเงยหน้าขึ้นมองไฟสีเขียวที่กำลังกะพริบ ไฟเขียวของเขาคงใกล้จะหมดลงแล้วสินะ ขณะที่เขาคิด ไฟสีแดงด้านหลังส่องสว่างอีกครั้ง…

------------