Trap Evil กับดักร้อน กับดักร้าย

เขียนโดย Piano_sp

วันที่ 16 เมษายน พ.ศ. 2563 เวลา 08.34 น.

20 ตอน

0 วิจารณ์

15.95K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 เมษายน พ.ศ. 2563 08.40 น. โดย เจ้าของนิยาย

7) Trap Evil : 06

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

“ฉันมาอยู่นี่ได้ไง”

ฉันถามในคำถามที่ควรจะถามไปตั้งนานแล้วหลังจากที่ตื่นขึ้นมาแล้วเจอเข้ากับผู้ชายคนนี้ แถมฉันยังไม่ด้วยรู้ว่าตอนนี้ฉันอยู่ส่วนไหนของใบนี้

“ฉันอุ้มมา”

ผู้ชายคนนั้นตอบแล้วลุกขึ้นจากเตียงแล้วเอื้อมมือไปหยิบบุหรี่ขึ้นมาสูบ พอเขาพ้นควันบุหรี่ออกมาเท่านั้นแหละ ฉันต้องไอออกมาทันทีด้วยความสำลัก ฉันก็เคยบอกไปแล้วไงว่าฉันแพ้บุหรี่และแอลกอฮอล์มาเจอเข้ากับควันแบบนี้ ไม่ตายก็บุญโขแล้ว

“คุณช่วยไม่สูบได้ไหม ฉันแพ้บุหรี่”

ฉันบอกเขาไปหลังจากที่ไอติดกันถี่ๆ จนตอนนี้หน้าฉันเริ่มแดงก่ำขึ้นมาหลังจากทีไ่อออกมาแบบนั้น แต่ดูเหมือนว่าผู้ชายคนนั้นเขาจะพึ่งสังเกตเห็นฉันเขาเเลยทำหน้าตกใจ แล้วก็โยนบุหรี่ลงบนแจกันดอกไม้ที่มีน้ำอยู่ทันที ก่อนที่เขาจะถอดเสื้อของตัวเองออกแล้วใช้เสื้อพัดควันบุหรี่ที่ลอยคลุ้งอยู่เต็มห้องจนหายไปหมด

“เอ่อ”

ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะพูดอะไรต่อไปดี นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกเลยมั้งที่คนอย่างฉันคนนี้จะหาคำพูดให้ตัวเองไม่เจอ ฉันเลยมองไปที่เขาคนนั้นที่ฉันยังไม่ทราบชื่อสักพักแล้วก็รู้สึกว่าหัวใจมันเต้นผิดจังหวะขึ้นมาแปลกๆ ก็หมอนั่นกำลังยืนถอดเสื้ออยู่นี่นา ใครมันจะไม่ตื่นเต้นบ้างละถ้ามาเจอกับผู้ชายหุ่นล่ำๆแบบนี้ยืนเปลือยอยู่

“ไอ้เตชินณ์ให้เธอมา”

จู่ๆผู้ชายคนนั้กน็เอ่ยชื่อของแฟนเพื่อนสนิทฉันขึ้นมา และมันก็ทราบความมึนงงให้ฉันอยู่ไม่น้อย

“เตชินณ์”

เตชินณ์เป็นคนเอาฉันให้เขามาเหรอ ทำไมเขาต้องทำกับฉันแบบนี้ ฉันจำตอนสุดท้ายก่อนที่ฉันจะสลบไปไม่รู้ว่าเตชินณ์เอาอะไรให้ฉันดื่มฉันว่าเป็นเหล้าแน่เลย เพราะมิลาเคยบอกเตชินณ์ว่าฉันแพ้แอลกอฮอล์แล้วเขาทำแบบนี้ไปเพื่ออะไรนะ

“มันติดหนี้พนันฉัน”

“แล้วฉันเกี่ยวอะไรด้วย”

ฉันถามไปแล้วก็คิดว่าฉันมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้หรือเปล่า แต่คิดยังไงฉันก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเตชินณ์เลยนี่นาปกติก็ไม่ได้สนิทอะไรกันมากมายอยู่แล้ว แล้วเขาเอาฉันมาข้องเกี่ยวกับเรื่องบ้าอะไรแบบนี้ด้วยเนี้ย

“ฉันจะไปรู้เหรอ มันให้มาฉันก็รับๆไปกลัวเสียน้ำใจ”

ผู้ชายคนนั้นพูดแล้วก็ยิ้มกรุ่มกริ่มส่งมาให้ฉัน เขาเป็นอะไรของเขา จู่ๆก็ยิ้มหรือว่าเขาจะเป็นพวกสติไม่ดี แต่เรื่องนั้นช่างมันเถอะฉันควรห่วงตัวเองก่อนว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือเปล่า

“แล้วเมื่อคืน…”

“ฉันไม่ได้ทำอะไรเธอหรอก ไม่ต้องห่วงฉันมีอะไรกับท่อนไม้ไม่ลงจริงๆ”

ก่อนที่ฉันจะพูดจบประโยคผู้ชายที่ยืนอยู่ตรงหน้าฉันก็กล่าวตัดบทไปซ่ะก่อน ฉันไม่ได้คิดจะถามเรื่องนั้นเลยเขาพูดอะไรของเขา ทะลึ่งชะมัด

“เปล่าฉันแค่จะถามว่า เมื่อคืนฉันนอนดิ้นไหม พันแสงชอบบ่นตลอดเลยว่าฉันนอนดิ้น”

ตายแล้วเผลอพูดเรื่องของตัวเองให้คนอื่นฟังอีกแล้ว ทำไมฉันถึงได้เป็นคนนิสัยแบบนี้กันนะ มันคงแก้ไม่หายจริงๆนั่นแหละ แต่ในระหว่างที่ฉันกำลังด่าตัวเองอยู่ในใจอยู่นั้น จู่ๆผู้ชายคนนั้กน้เงียบไปก่อนที่ใบหน้าของผู้ชายคนนี้เริ่มเปลี่ยนสีหน้าเป็นใบหน้าที่เริ่มเครียดขรึมแทน เป็นอะไรไปอีกน่ะเมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลย

“คุณเป็นไรอ่ะ ทำหน้าเครียดๆ”

ฉันไม่ได้ทำเพียงแค่พูด เนื่องจากว่ามันเป็นความเคยชินที่ฉันมักทำกับพันแสงบ่อยๆมันเลยทำให้ฉันเผลอเอื้อมมือไปจับใบหน้าของเขาอย่างลืมตัว และสิ่งที่ฉันได้ตอบแทนกลับมาก็คือเขาคนนั้นที่เป็นเจ้าของใบหน้าที่ฉันกำลังจับอยู่ตอนนี้กำลังจ้องหน้าฉันเขม่ง ฉันทำอะไรผิดอีกล่ะถึงจ้องหน้าฉันแบบนี้ ฉันเลยรีบเอามือออกเพราะคิดว่ามันไม่ควรแต่ทันทีที่ฉันชักมือออกคนตรงหน้าก็จับมือฉันไปวางไว้ที่เดิมแล้วก็หลับตาลง

“ฉันชอบที่เธอทำ”

“อะ อะไรนะ”

ตึกตัก ตึกตัก

หัวใจฉันเต้นผิดจังหวะอีกแล้ว ความรู้สึกนี่มันคืออะไรทำไมฉันถึงดูสับสนอย่างนี้ ความอุ่นแปลกๆที่มือของฉันมันทำให้สบายใจอย่างน่าประหลาดและใบหน้าที่ดูหล่อเหลาราวเทพบุตรที่กำลังหลับตาพริมอยู่ตรงหน้าฉันนี่อีก ลมหายใจอุ่นๆที่เป่ารดใบหน้าฉันนี่มัน จะใกล้เกินไปแล้วน่ะ

“เออ ฉันต้องกลับแล้ว”

ฉันกล่าวแล้วชักมือออกจากการเกาะกุม แล้วรีบลงจากเตียงทันที

ตุบ

“เฮ้ย!”

“โอ๊ย”

มันไม่ใช่เสียงอะไร มันคือเสียงฉันตกเตียงเองแหละก็อย่างที่เคยบอกว่าฉันมันสายตาสั้น ก็นึกว่าเตียงมันอยู่มันกว้างกว่านี้แต่ที่ไหนได้มันแคบจริงๆและผลที่ตามมาคือฉันนอนครางอยู่ใต้เตียงยังไงละ

“เธอ เป็นไรไหม”

ผู้ชายคนนั้นรีบลงมาดูฉันทันทีแล้วเขาก็รีบประคองฉันขึ้นไปนั่งที่เตียงนอนเหมือนเดิม

“เจ็บดิ ถามได้”

เจ็บจนแทบอยากร้องให้เลยละ โอ๊ย สะโพกฉันหักหรือเปล่าก็ไม่รู้

“ซุ่มซ่ามจริง”

เขาคนนั้นบ่นพรางสำรวจดูร่างกายฉันไปด้วย ทำไมเขาดูเป็นห่วงฉันนักล่ะ

“ฉันโอเค ตอนนี้ฉันอยากกลับบ้านแล้วอ่ะ”

ฉันกล่าวแล้วทำหน้าตาอ้อนๆที่ติดเป็นนิสัยฉันมาตั้งแต่เด็กและมันก็แก้ไม่ได้ได้ด้วยสิ คนมันเคยชินที่จะทำแล้ว คนตรงหน้าฉันซึ่งตอนนี้ก็เงียบไปได้สักพักแล้วหลังจากที่ฉันกล่าวประโยคนั้นออกมา ฉันไม่รู้อะไรเกี่ยวกับตัวเขาเลยแต่เขากลับต้องมาลำบากเพราะฉัน ฉันต้องตอบแทนเขายังไงดี

ครืด ครืด

จู่ๆก็มีเสียงโทรศัพท์สั่นอยู่ที่ไหนซักแห่ง ฉันเลยมองหาต้นเสียงเลยเห็นกระเป๋าสะพายวางอยู่บนหัวเตียง มันไม่ใช่ของใครที่ไหนหรอกมันเป็นของฉันเองอีกนั่นแหละ และเสียงสั่นนั่นก็เป็นเสียงโทรศัพท์ของฉันเองแหละ ฉันเลยเอื้อมไปหยิบกระเป๋ามาแล้วหยิบโทรศัพท์ออกมา

พันแสง

คนที่โทรมาไม่ใช่ใครที่ไหน พันแสง คือพี่ชายฝาแฝดของฉัน และพี่ชายฉันเป็นคนที่ร้ายกาจพอตัวเลยแหละไม่ว่าเขาจะไปไหนมาไหนก็มักจะสร้างศัตรูไว้ทุกที่ ฉันเคยห้ามแล้วแต่ก็ห้ามไม่เคยได้สักที เลยปล่อยเลยตามเลยจนมาถึงทุกวันนี้ แต่..ช่างมันก่อนเถอะ ฉันเลยเลิกบ่นก่อนที่จะก้มหน้ามองดูหน้าจอสักพักก่อนที่จะตัดสินใจกดรับสาย

“ว่างะ..”

[อยู่ไหน!]

ยังไม่ทันที่ฉันจะกล่าวคำทักทายเสร็จเสียงที่ดูจะอารมณ์เสียตลอดเวลาของพันแสงก็พูดตัดหน้าฉันไปก่อน

“อยู่ไหนนะ ไม่รู้อ่ะพัน”

ใช่ตอนนี้ฉันไม่รู้จริงๆว่าตัวเองอยู่ส่วนไหนบนโลกใบนี้

[ยัยบ้าเอ๊ย ทำไมบื้ออย่างนี้ว่ะ]

เสียงของพันแสงดูอารมณ์เสียมากเพราะเขาสบทออกมาเสียงดังจนฉันต้องเอาโทรศัพท์ออกห่างๆจากหูเพระามไ่อย่างนั้นฉันได้หูหนวกแน่เล่นตะโกนมาแบบนั้นนิ

“คอนโด x”

คนตรงหน้าฉันที่นั่งเงียบได้สักพักแล้วก็กล่าวออกมาพร้อมกับเดินออกไปนอกห้องนอนด้วยใบหน้าที่ดูเหมือนคนอารมณ์ไม่ปกติ เช้าๆแบบนี้ผู้ชายเขาเป็นแบบนี้กันทุกคนหรือไง

[เสียงผู้ชายที่ไหน ยัยบ้าเธออยู่กับผู้ชายเหรอ]

“คงงั้นมั้ง ตื่นมาก็เห็นเลย”

[เดี๋ยวฉันรีบไป อีกสิบนาทีถึง ตู๊ดๆ]

แล้วพันแสงก็ตัดสายไป ฟังจากน้ำเสียงแล้วฉันต้องรีบแล้วล่ะเวลาพันแสงโกรธอะไรๆก็หยุดเขาไว้ไม่ได้ ฉันเลยมองหาแว่นตาของตัวเองั่วห้องตาก็ไม่เจอเพราะตอนนี้ฉันเริ่มจะเหมือนคนตาบอดเข้าเต็มทีแล้ว

“อยู่ไหนนะ”

ฉันบ่นพึมพำคนเดียวแล้วคลานหาแว่นตาที่พื้นจนมาถึงประตูห้องนอน

“หาอะไร”

เสียงเย็นๆที่ฟังดูห่างเหินกว่าเมื่อกี้กล่าวถามฉันขึ้นมา

“แว่นตา คุณเห็นไหม”

ฉันถามพรางมองหาไปรอบๆห้อง

“เหยียบแตกไปแล้ว”

คำตอบของคนตรงหน้าทำเอาฉันอึ้งไปพักหนึ่ง

“แล้วเธอก็รีบๆออกจากห้องฉันไปซะ”

คนตรงหน้ากล่าวไล่ฉันพร้อมกลับเดินส่วนเข้าห้องมาเหมือนกับฉันเป็นธาตุอากาศที่เดินผ่านไปโดยไม่สนใจใยดีอะไรเลย แล้วทำไมฉันถึงรู้สึกใจหายแบบนี้

“ถ้าไม่อยากเสียใจ ก็อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก”

ตอนนี้ฉันได้แต่มองแผ่นหลังที่อ้างว้างของเขา และอาการใจหายแบบนี้มันเกินขึ้นได้ยังไง ฉันรู้สึกเสียใจกับคำพูดเมื่อกี้ที่เขากล่าวออกมาแบบไม่สนใจความรู้สึกฉันสักนิด จริงสิ เราเป็นแค่คนแปลกหน้ากันนี่นา