Trap Evil กับดักร้อน กับดักร้าย

 
 
 
 
 
02
 
 
 
 
 


 


“ตรงนี้ช่วยอธิบายให้ฟังหน่อยดิฉันไม่เข้าใจ”


มิลาถามขึ้นมาในขณะที่เรากำลังนั่งติวหนังสือกันอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งในมหาวิทยาลัยที่เราเรียนกันอยู่ โดยมีฉันคนนี้เป็นคนติวหนังสือให้กับมิลา แต่เห็นฉันเอ๋อๆแบบนี้เรื่องเรียนฉันไม่เอ๋อนะขอบอก


“ไหน”


ฉันถามแล้วมองไปที่หัวข้อที่มิลาชี้ให้ฉันดูอยู่ตั้งแต่แรก 


ครืด ครืด ครืด


แต่แล้วจู่ๆโทรศัพท์มือถือของฉันมันก็มีคนโทรเข้า แต่ใครกันนะที่โทรมาหาฉันเวลานี้


“แป๊ปหนึ่งนะมีคนโทรเข้า”


“โอเค”


ฉันยื่นมือล้วงเข้าไปในกระเป๋าแล้วยกเอาโทรศัพท์รุ่นเอี่ยมสีดำของตัวเองขึ้นมามองเพื่อดูว่าใครกันที่เป็นคนโทรมาหาฉัน แต่ฉันก็ต้องขมวดคิ้วของตัวเองจนเป็นปมขึ้นมาด้วยความสงสัยเมื่อเห็นเบอร์โทรที่ฉันไม่ได้บันทึกไว้กำลังโชว์อยู่บนหน้าจอ


“สวัสดีค่ะ”


ฉันกดรับสายแล้วกรอกเสียงลงไป แต่ความสงสัยของฉันมันก็ยังคงมีอยู่


[โทรศัพท์เราสลับกัน เอามาคืนฉันที่ live club คืนนี้ ]


มันเป็นเสียงผู้ชายที่น้ำเสียงติดรำคาญหน่อยๆแค่ทันทีที่ฉันกดรับแล้วเขา็โต้ตอบกลับมาเพียงแค่ประโยคเดียว พอพูดจบเขาก็วางสายไปทันที และตอนนี้ฉันก็ต้องนั่งเอ๋ออีกครั้ง แบบว่าตอนนี้ฉันยังจับใจความสำคัญยังไม่ได้เลยสักอย่าง คือเรื่องมันยังไง แล้วโทรศัพท์ที่ฉันถืออยู่เนี่ยมันไม่ใช่ของฉันหรอกเหรอ ฉันก้มหน้ามองดูโทรศัพท์ที่ตัวเองถืออยู่ทันที แต่มันก็เหมือนนของฉันอย่างกับเครื่องเดียวกันเลยนะมันไม่ใช่ของฉันได้ยังไงกัน แต่ภาพพักหน้าจอของโทรศัพท์เครื่องนี้เป็นหน้าจอดำๆเฉยๆแต่ของฉันมันมีรูปฉันกับพี่ชายถ่ายด้วยกันอยู่ แล้วมันไปสลับกันได้ไง โอ๊ย งง


“อะไรเหรอบุหลัน ถึงทำหน้าแบบนั้น”


มิลาถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความเป็นห่วงเห็นว่าฉันเงียบไป ที่เงียบคือไม่ใช่อะไรหรอกแค่ฉันประมวลผลไม่ทัน โทรศัพท์สลับกันเหรอ ตอนไหนกันนะ อ๋อ หรือว่าจะเป็นเมื่อตอนนั้นที่ฉันชนเข้ากับผู้ชายที่ดูรีบๆคนหนึ่ง มันต้องใช่แน่เลยเพราะก่อนหน้านี้ฉันยังใช้โทรศัพท์โทรคุยกับพี่ชายของตัวเองอยู่เลย


“โทรศัพท์ฉันสงสัยมันสลับกันกับผู้ชายที่ฉันชนเมื่อช่วงเช้าอ่ะ”


ฉันหันไปมองมิลาด้วยท่าทางที่สลดไป


“แกเนี่ยยังไง แล้วเขาโทรมาว่าไงบ้าง”


มิลาถามแล้วแย้งโทรศัพท์ที่อยู่ในมือฉันไปดู แล้วมองหน้าฉันด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเอือมระอา


“เขาบอกให้ฉันเอาไปคืนเขาที่ live club อะไรนี่ล่ะ คืนนี้”


“แล้วแกจะไปไหม ฉันล่ะห่วงแกจริง”


“อืม คงต้องไปแหละ”


ฉันบอกเสียงเบา ฉันไม่ชอบเลยที่ทำให้คนอื่นต้องมาทุกข์ใจเพราะฉันแบบนี้


“คุยอะไรกัน สาวๆ”


จู่ๆก็มีเสียงผู้ชายคนหนึ่งเดินมาทักพวกเรา ผู้ชายคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก ชื่อ เตชินท์แฟนของมิลาเองแหละ หมอนี่ก็เป็นคนดีน่ะ ดูรักมิลาดี แบบว่าฉันไม่เคยเห็นสองคนนี้ทะเลาะกันสักครั้งเลย


“ก็ยัยบุหลันไปซุ่มซ่ามทำโทรศัพท์สลับกับผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ เนี่ยต้องเอาไปคืนเขาที่ live club คืนนี้”


มิลารีบรายงานแฟนของตัวเองด้วยท่าทางน่ารัก คู่นี้น่ารักจริง ฉันล่ะอิจฉาเพื่อนฉันจริงๆเลยที่มีแฟนดีๆที่คอยตามเอาใจตลอดแบบนี้เนี่ย


“อ้าว แย่เลยสิ แล้วจะไปกันไหมล่ะ เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อนก็ได้น่ะ”


เตชินท์เสนอขึ้นพร้อมกับรอยยิ้มแปลกๆที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่ามันแฝงไปด้วยอะไร แต่ฉันรู้สึกไม่สบายใจเลย


“ไม่เป็นไร ลำบากแย่”


ฉันกล่าวขึ้นด้วยท่าทางที่เกรงใจสุดๆ


“ไม่เป็นไรเนอะ มิลาจ๋า”


เตชินท์กล่าวพร้อมกับหันไปออดอ้อนแฟนสาวของตน


“จริงด้วย แกไปคนเดียวอันตรายจะตาย เดี๋ยวไปซุ่มซ่ามแถวนั้นอีก งั้นคืนนี้ ฉันไปรับที่คอนโดก็แล้วกัน”


และมิลาผู้ไม่เคยยอมใครก็ตัดสินใจคนเดียวเสร็จศัพท์  ฉันก็ได้แค่นั่นเอ๋อทำตามเพื่อนบัญชาชีวิตอย่างนั้นอย่างจำนน บอกแล้วไงว่าเกิดเป็นฉันมันลำบาก


20.00 น.


ตอนนี้บุหลันคนนี้ได้มายืนรอเพื่อนที่หน้าคอนโดด้วยชุดเสื้อยืดตัวใหญ่กับกางเกงยีนขาสั้นพร้อมกับร้องเท้าผ้าใบขาดๆคู่ใจ แต่สิ่งที่ขาดไม่ได้คือแว่นตาที่สวมบนใบหน้าฉันตอนนี้


“รอนานไหม”


มิลาเดินลงมาจากรถเตชินท์ในชุดที่เซ็กซี่ขยี้ใจ สมกับเป็นมิลาสาวมั่นผู้ไม่เคยแคร์ใคร


“ไม่นานเลย”


“นี่ชุดจะไปผับเหรอ”


เตชินท์ถามฉันหลังจากที่สำรวจการแต่งการของฉัน แต่งแบบนี้เขาไม่ให้เข้าผับเหรอ


“บุหลันแต่งแบบนี้แหละดีแล้ว จะได้ไม่อันตราย แถมเราไม่ได้ไปเที่ยวแค่เอาของไปคืนก็เท่านั้น”


มิลาพูดแล้วก็ลากฉันขึ้นรถของเตชินท์ ส่วนเตชินท์ก็เดินตามมาด้วยท่าทางที่ดูไม่พอใจอะไรสักอย่างช่วงนี้เขาเป็นอะไรไปน่ะ  ฉันเห็นเขามองมาทางฉันบ่อยๆแล้วก็ทำท่าทางน่าสงสัยตลอด หรือเขาจะไม่ชอบฉันที่ฉันเกาะติดแฟนของเขาตลอด เอ๊ะ หรือยังไง โอ๊ย งงอีกล่ะ


 


 


 


 


 


 


เมื่อไหร่พระนางจะเจอกัน


โปรดติดตามตอนหน้านะคะ