Trap Evil กับดักร้อน กับดักร้าย

 
 
 

15
 
 


 


ผมได้แต่นั่งอยู่กับพื้นแล้วมองรถของไอ้พันแสงที่ในนั้นมีบุหลันนั่งไปด้วยอย่างคนสิ้นหวัง ผมเลยยิ้มให้ตัวเองอย่างสมเพศในเรื่องที่ตัวเองได้ทำไป ที่ผมทำไปไม่ใช่เพราอะไรหรอกแค่เพื่อให้บุหลันเป็นของผมเร็วๆมันเป็นการผูกมัดเธอไว้ให้เธออยู่กับผม เพื่อไม่ให้เธอหนีไปจากผมง่ายๆยังไงล่ะ แต่แล้วเธอก็หนีผมไป หนีไปแบบไม่หันมามองผมเลยว่าผมจะเจ็บหนักแค่ไหน หึ เธอใจร้ายชะมัด


“มึงเป็นไรไหมว่ะ”


ไอ้ปักษาเพื่อนผมเดินเข้ามาช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้น หมัดของไอ้พันแสงเมื่อกี้ก็หนักใช่เล่น แต่ใช่ว่าผมสู้ใครไม่เป็นแค่ไม่อยากจะสู้ก็แค่นั้น ก็มันเป็นพี่ชายของยัยเอ๋อนั่นจะให้ไปชกมันกลับเหรอ ใช่เรื่องไหม


“กูไหว”


ผมบอกเสียงเรียบแล้วมองหน้าปักษา ซึ่งมันก็อยู่ตรงนี้นานแล้วมันอยู่กับผมตั้งแต่แรก มันเดินมาพร้อมกับผมหลังจากที่บุหลันตัดสายผมทิ้งเธอไม่ยอมรับโทรศัพท์ผม ผมไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงทำแบบนั้น ผู้หญิงแบบยัยนั่นแม่งเข้าใจโคตรยาก


“มองหน้ากูเพื่อ”


ไอ้ปักษาถามหลังจากที่ผมมองหน้ามันนานเกินไป


“ถามหน่อย ที่กูทำมันเลวเหรอ”


ผมถามไอ้ปักษาหลังจากที่คิดเรื่องที่ตัวเองทำอยู่ในสมองคนเดียวจนในหัวผมมันตีกันจนแทบจะระเบิดได้อยู่แล้ว


“ถ้ามึงทำเพราะรักเขา มันก็ไม่ผิด แล้วมึงได้รักเขาไหมวะ”


เหมือนเป็นคำถามเดิมๆที่ตามหลอกหลอน เมื่อกี้ก็ได้ยินไอ้พันแสงถามบุหลัน ตอนนี้ผมกลับโดนเพื่อนของตัวเองมาถามซะงั้น ผมพึ่งรู้ว่าคำถามไร้สาระแบบนี้ตอบยากว่ะ รักเหรอ ผมรักบุหลันไหม ผมไม่รู้


“คนอย่างกูรักใครไม่เป็น”


ผมตอบเสียงเบา แต่ไอ้ปักษาก็จ้องหน้าผมเขม่ง มันเป็นบ้าอะไรของมันว่ะมาจ้องหน้าผมอยู่ได้


“กูว่ามึงเป็นหนักวะ ดูก็รู้ว่ามึงรู้สึกยังไง”


ไอ้ปักษาพูดแล้วก็ยิ้มเหมือนกับเรื่องนี้เป็นเรื่องสนุก มันไม่ดูหน้าผมเลยว่าผมกำลังเครียดอยู่ เรื่องรักๆใคร่ๆมันไม่เคยเกิดขึ้นในกลุ่มของพวกผมที่ผ่านๆมาเราก็แค่เล่นสนุกแก้เบื่อไปวันๆก็แค่นั้น คำว่ารักในกลุ่มของผมมันเหมือนสิ่งหายากเลยละ


“มึงไม่เคยเอาเรื่องผู้หญิงมาคิด แม่ง ตอนนี้คำตอบโคตรชัดเลย”


ไอ้ปักษายังคงพล่ามไม่หยุดผมได้แต่มองหน้ามันอย่างหงุดหงิด ไอ้เพื่อนบ้ามันจะรู้ดีไปถึงไหน


“เออ”


ผมพูดได้แค่นั้นแล้วก็เดินออกมาจากที่ตรงนั้นแล้วเดินตรงไปที่รถของตัวเองพร้อมกับในหัวที่ยังคงคิดเรื่องของบุหลันอยู่


หลายวันต่อมา


23.40 น.


ผมนั่งมองแก้วเหล้าในมืออย่างเหม่อลอย เพราะหลังจากที่ผมบอกบุหลันไปว่าผมจะเลิกบุหรี่และเหล้า ตั้งแต่วันนั้นมาผมไม่แตะอะไรซักอย่างเลย และตอนนี้แก้วเหล้าที่ผมถืออยู่ในมือมาร่วมชั่วโมงได้แล้วมันไม่พร่องลงไปเลยซักนิด ก็ผมยังไม่กินมันเลยซักหยด


ตอนนี้ผมอยู่ในผมหรูแห่งหนึ่งที่เป็นที่ประจำของผม มันเป็นผับของไอ้ราพณ์และผับที่มันก็ทำให้ผมคิดถึงผู้หญิงตัวเล็กที่เดินเข้ามาในห้องนี้มาอย่างไม่กลัวอะไร ทำไมผมถึงสลัดภาพของบุหลันออกจากหัวไม่ได้ซักทีนี่มันก็ผ่านมาหลายวันแล้วที่ผมไม่เห็นหน้าเธอ หลายวันมานี้ผมเหมือนคนบ้าที่ชวนเพื่อนมากินเหล้าที่ผับของไอ้ราพณ์ทุกวันแต่ตัวเองนั่งกินแค่โค้กกระป๋อง พอจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มหน้าของบุหลันก็ลอยมา ผมมันน่าสมเพชใช่ไหมละ


“กูก็ลุ้นแม่งทุกวันว่ามึงจะดื่มมันตอนไหน”


ไอ้ไตรทศพูพร้อมกับจ้องแก้วเหล้าที่อยู่ในมือผม


“ยุ่ง”


ผมตอบกลับไปแต่คนอย่างไอ้ไตรทศเหรอจะสะทกสะท้านกับของแค่นี้


“ซึมแบบนี้ไม่เหมาะกับมึงจริงๆ”


ไตรทศยังคงพูดอยู่อย่างนั้น มันก็เป็นอย่างที่มันบอก ตอนนี้ผมเหมือนคนไม่มีจิตใจอยู่กับเนื้อกับตัวเหมือนมันกำลังล่องลอยไปที่ไหนซักแห่ง มันไม่ใช่ตัวผมเลยจริงๆ


“เอาผู้หญิงไหมวะ”


ไอ้ราพณ์เสนอ ผมกลับมองมันด้วยสายตาที่หงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม


“หน้ากูเหมือนคนมีอารมณ์”


ผมกล่าวแล้วก็ชี้หน้าตัวเองให้พวกมันดู


“ก็เผื่อเอามาแล้วมีอารมณ์”


ไอ้ราพณ์พูดแล้วก็ทำท่าทางไม่สนใจใบหน้าของผม เอาให้ได้อย่างนี้สิ


“เสือก”


“เจ็บปวดเลยครับคำนี้”


แต่หน้ามันกลับไม่เป็นอย่างที่มันพูด ในทางกลับกันมันกำลังหัวเราะอย่างงสนุกกันอยู่ที่แหย่ผมได้


“โทษทีที่มาช้า”


ไอ้ปักษาที่เดินเข้าในห้องที่พวกผมดื่มเหล้ากันอยู่เป็นคนสุดท้ายกล่าวขึ้นมาหลังจากที่นั่งตรงที่ประจำของมัน


“ได้เรื่องไหมวะ”


ไอ้ไตรทศหันไปถามไอ้ปักษา พวกมันพูดเรื่องอะไรกัน ทำมันผมไม้รู้


“อือ วันนี้ฤกษ์ดี”


ไอ้ปักษาพูดแล้วก็กระดกแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้ามันเข้าปาก


“พวกมึงพูดเรื่องอะไรกันวะ”


ผมถามด้วยความสงสัย แต่พวกมันก็ได้แค่มองหน้าผมแล้วก็ยิ้ม อะไรของพวกมัน


“อ่ะ อันนี้กลิ่นแรงสุด”


ไอ้ราพณ์ก็เป็นอีกคนที่พูดไม่รู้เรื่อง มันพูดพรางยกขวดเหล้าขวดหนึ่งให้ไอ้ปักษา ไอ้ปักษารับมาแล้วมองหน้าผมแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ผมเริ่มรู้สึกว่าพวกมันกำลังวางแผนอะไรกันอยู่โดนที่แผนนี้มีผมคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องอะไรกับพวกมันเลย


“เฮ้ย ทำอะไรของมึงวะ”


ผมอุทานออกมาเมื่อไอ้ปักษายกขวดเหล้าขึ้นมาราดบนตัวผมจนเปียกไปหมด ตอนนี้บนตัวผมมีแต่กลิ่นเหล้าลอยคละคลุ้งเต็มไปหมด


“พวกกูเห็นมึงซึมเลยจะพาไปเอาของขวัญซักหน่อย”


ไอ้ราพณ์พูดแล้วหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว


“ของขวัญอะไร กูไม่เอา”


“รับรองมึงอย่างเอาแน่”


พวกมันพูดแค่นั้นก็ลากผมออกจากห้องแล้วเดินออกไปยอกผับกัน แล้วพวกมันก็ยัดผมเข้าไปในรถของไอ้ไตรทศโดยมีไอ้ราพณ์และไอ้ปักษานั่งประกบข้างผมคนล่ะข้างเหมือนกลับกลัวว่าผมจะหนี


“จะพากูไปไหน”


ผมพูออกมาอย่างหงุดหงิดในสิ่งที่พวกมันทำ แต่ก็ไม่มีใครตอบคำถามผมซักคน ผมเลยนั่งเอ๋ออยู่คนเดียว แต่ไม่นานรถของไอ้ไตรทศก็มาจอกอยู่หน้าคอนโดแห่งหนึ่งมันเป็นคอนโดใครก็ไม่รู้ผมไม่เคยมา แต่ไอ้สามตัวนี่มันทำตัวเหมือนกับว่าคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้เป็นอย่างมาก เวลาผ่านไปไม่นานพวกเราก็มาหยุดที่หน้าห้องห้องหนึ่งซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าห้องใคร


ก๊อก ก๊อก


พวกมันเคาะประตูบานนั้นแต่ใช้เวลาไม่นานประตูนั้นก็เปิดออกพร้อมกับร่างบางที่อยู่ในชุดนอนน่ารัก ที่ยืนทำหน้าง่วงๆอยู่


“เอาของมาส่งครับ”


ไอ้ไตรทศเป็นคนพูด


“มึงแกล้งเมา”


ไอ้ราพณ์หันมากระซิบข้างหูผม ผมเลยทำตามมันอย่างว่าง่าย ตอนนี้สติผมลอยไปอยู่กับผู้หญิงตรงหน้านี้แล้ว แล้วร่างของผมก็ถูผลักให้ไปข้างหน้า ตอนนี้ผมเลยตกกอยู่ในอ้อมกอดอันนุ่มนิ่มของบุหลันที่ผมเฝ้าคิดถึงมันมาตลอดหลายวันมานี้


“ฝากด้วยนะครับ”


นี่เป็นเพียงประโยคสุดท้ายที่พวกสามแสบนั่นกล่าว แล้วพวกมันก็เดินจากไปพร้อมกับเสียงหัวเราะของพวกมัน ไอ้พวกนี้นี่มมันจริงๆเลย ทำอะไรไม่เคยจะปรึกษาผมเลยสักนิด แล้วต่อจากนี้ผมต้องทำอะไรดีละเนี้ย


“…”


ตอนนี้เหลือแค่เราสองคนที่เอาแต่ยืนมองหน้ากัน ไม่มีคำพูดใดๆลอยออกมาจากปากใครเลย ผมได้แต่มองหน้าเธอด้วยสายตาที่สื่อความหมาย


“ไม่คิดจะพาเข้าห้องเหรอ”


ผมพูดขึ้นเสียงอู้อี้เหมือนคนเมาแต่จริงๆแล้วผมไม่ได้ดื่มมันแม้แต่หยดเดียว บุหลันยังคงทำหน้าตกใจไม่หายเธอมองหน้าผมนิ่งๆแต่ไม่พูดอะไร อ่า ผมคิดถึงเธอมากจริงๆ ยัยนี่จะคิดถึงผมเหมือนที่ผมคิดถึงเธอไหมนะ


 


 


 


 


 


ภูเบศมีเพื่อนดี 5555


เห็นบทนี้แล้วคิดถึงเรื่องของคนอื่นๆขึ้นมาเลย


โปรดติดตามตอนต่อไปนะคะ