Trap Evil กับดักร้อน กับดักร้าย

เขียนโดย Piano_sp

วันที่ 16 เมษายน พ.ศ. 2563 เวลา 08.34 น.

20 ตอน

0 วิจารณ์

15.60K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 16 เมษายน พ.ศ. 2563 08.40 น. โดย เจ้าของนิยาย

16) Trap Evil : 15

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ผมได้แต่นั่งอยู่กับพื้นแล้วมองรถของไอ้พันแสงที่ในนั้นมีบุหลันนั่งไปด้วยอย่างคนสิ้นหวัง ผมเลยยิ้มให้ตัวเองอย่างสมเพศในเรื่องที่ตัวเองได้ทำไป ที่ผมทำไปไม่ใช่เพราอะไรหรอกแค่เพื่อให้บุหลันเป็นของผมเร็วๆมันเป็นการผูกมัดเธอไว้ให้เธออยู่กับผม เพื่อไม่ให้เธอหนีไปจากผมง่ายๆยังไงล่ะ แต่แล้วเธอก็หนีผมไป หนีไปแบบไม่หันมามองผมเลยว่าผมจะเจ็บหนักแค่ไหน หึ เธอใจร้ายชะมัด

“มึงเป็นไรไหมว่ะ”

ไอ้ปักษาเพื่อนผมเดินเข้ามาช่วยพยุงผมให้ลุกขึ้น หมัดของไอ้พันแสงเมื่อกี้ก็หนักใช่เล่น แต่ใช่ว่าผมสู้ใครไม่เป็นแค่ไม่อยากจะสู้ก็แค่นั้น ก็มันเป็นพี่ชายของยัยเอ๋อนั่นจะให้ไปชกมันกลับเหรอ ใช่เรื่องไหม

“กูไหว”

ผมบอกเสียงเรียบแล้วมองหน้าปักษา ซึ่งมันก็อยู่ตรงนี้นานแล้วมันอยู่กับผมตั้งแต่แรก มันเดินมาพร้อมกับผมหลังจากที่บุหลันตัดสายผมทิ้งเธอไม่ยอมรับโทรศัพท์ผม ผมไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงทำแบบนั้น ผู้หญิงแบบยัยนั่นแม่งเข้าใจโคตรยาก

“มองหน้ากูเพื่อ”

ไอ้ปักษาถามหลังจากที่ผมมองหน้ามันนานเกินไป

“ถามหน่อย ที่กูทำมันเลวเหรอ”

ผมถามไอ้ปักษาหลังจากที่คิดเรื่องที่ตัวเองทำอยู่ในสมองคนเดียวจนในหัวผมมันตีกันจนแทบจะระเบิดได้อยู่แล้ว

“ถ้ามึงทำเพราะรักเขา มันก็ไม่ผิด แล้วมึงได้รักเขาไหมวะ”

เหมือนเป็นคำถามเดิมๆที่ตามหลอกหลอน เมื่อกี้ก็ได้ยินไอ้พันแสงถามบุหลัน ตอนนี้ผมกลับโดนเพื่อนของตัวเองมาถามซะงั้น ผมพึ่งรู้ว่าคำถามไร้สาระแบบนี้ตอบยากว่ะ รักเหรอ ผมรักบุหลันไหม ผมไม่รู้

“คนอย่างกูรักใครไม่เป็น”

ผมตอบเสียงเบา แต่ไอ้ปักษาก็จ้องหน้าผมเขม่ง มันเป็นบ้าอะไรของมันว่ะมาจ้องหน้าผมอยู่ได้

“กูว่ามึงเป็นหนักวะ ดูก็รู้ว่ามึงรู้สึกยังไง”

ไอ้ปักษาพูดแล้วก็ยิ้มเหมือนกับเรื่องนี้เป็นเรื่องสนุก มันไม่ดูหน้าผมเลยว่าผมกำลังเครียดอยู่ เรื่องรักๆใคร่ๆมันไม่เคยเกิดขึ้นในกลุ่มของพวกผมที่ผ่านๆมาเราก็แค่เล่นสนุกแก้เบื่อไปวันๆก็แค่นั้น คำว่ารักในกลุ่มของผมมันเหมือนสิ่งหายากเลยละ

“มึงไม่เคยเอาเรื่องผู้หญิงมาคิด แม่ง ตอนนี้คำตอบโคตรชัดเลย”

ไอ้ปักษายังคงพล่ามไม่หยุดผมได้แต่มองหน้ามันอย่างหงุดหงิด ไอ้เพื่อนบ้ามันจะรู้ดีไปถึงไหน

“เออ”

ผมพูดได้แค่นั้นแล้วก็เดินออกมาจากที่ตรงนั้นแล้วเดินตรงไปที่รถของตัวเองพร้อมกับในหัวที่ยังคงคิดเรื่องของบุหลันอยู่

หลายวันต่อมา

23.40 น.

ผมนั่งมองแก้วเหล้าในมืออย่างเหม่อลอย เพราะหลังจากที่ผมบอกบุหลันไปว่าผมจะเลิกบุหรี่และเหล้า ตั้งแต่วันนั้นมาผมไม่แตะอะไรซักอย่างเลย และตอนนี้แก้วเหล้าที่ผมถืออยู่ในมือมาร่วมชั่วโมงได้แล้วมันไม่พร่องลงไปเลยซักนิด ก็ผมยังไม่กินมันเลยซักหยด

ตอนนี้ผมอยู่ในผมหรูแห่งหนึ่งที่เป็นที่ประจำของผม มันเป็นผับของไอ้ราพณ์และผับที่มันก็ทำให้ผมคิดถึงผู้หญิงตัวเล็กที่เดินเข้ามาในห้องนี้มาอย่างไม่กลัวอะไร ทำไมผมถึงสลัดภาพของบุหลันออกจากหัวไม่ได้ซักทีนี่มันก็ผ่านมาหลายวันแล้วที่ผมไม่เห็นหน้าเธอ หลายวันมานี้ผมเหมือนคนบ้าที่ชวนเพื่อนมากินเหล้าที่ผับของไอ้ราพณ์ทุกวันแต่ตัวเองนั่งกินแค่โค้กกระป๋อง พอจะยกแก้วเหล้าขึ้นดื่มหน้าของบุหลันก็ลอยมา ผมมันน่าสมเพชใช่ไหมละ

“กูก็ลุ้นแม่งทุกวันว่ามึงจะดื่มมันตอนไหน”

ไอ้ไตรทศพูพร้อมกับจ้องแก้วเหล้าที่อยู่ในมือผม

“ยุ่ง”

ผมตอบกลับไปแต่คนอย่างไอ้ไตรทศเหรอจะสะทกสะท้านกับของแค่นี้

“ซึมแบบนี้ไม่เหมาะกับมึงจริงๆ”

ไตรทศยังคงพูดอยู่อย่างนั้น มันก็เป็นอย่างที่มันบอก ตอนนี้ผมเหมือนคนไม่มีจิตใจอยู่กับเนื้อกับตัวเหมือนมันกำลังล่องลอยไปที่ไหนซักแห่ง มันไม่ใช่ตัวผมเลยจริงๆ

“เอาผู้หญิงไหมวะ”

ไอ้ราพณ์เสนอ ผมกลับมองมันด้วยสายตาที่หงุดหงิดยิ่งกว่าเดิม

“หน้ากูเหมือนคนมีอารมณ์”

ผมกล่าวแล้วก็ชี้หน้าตัวเองให้พวกมันดู

“ก็เผื่อเอามาแล้วมีอารมณ์”

ไอ้ราพณ์พูดแล้วก็ทำท่าทางไม่สนใจใบหน้าของผม เอาให้ได้อย่างนี้สิ

“เสือก”

“เจ็บปวดเลยครับคำนี้”

แต่หน้ามันกลับไม่เป็นอย่างที่มันพูด ในทางกลับกันมันกำลังหัวเราะอย่างงสนุกกันอยู่ที่แหย่ผมได้

“โทษทีที่มาช้า”

ไอ้ปักษาที่เดินเข้าในห้องที่พวกผมดื่มเหล้ากันอยู่เป็นคนสุดท้ายกล่าวขึ้นมาหลังจากที่นั่งตรงที่ประจำของมัน

“ได้เรื่องไหมวะ”

ไอ้ไตรทศหันไปถามไอ้ปักษา พวกมันพูดเรื่องอะไรกัน ทำมันผมไม้รู้

“อือ วันนี้ฤกษ์ดี”

ไอ้ปักษาพูดแล้วก็กระดกแก้วเหล้าที่อยู่ตรงหน้ามันเข้าปาก

“พวกมึงพูดเรื่องอะไรกันวะ”

ผมถามด้วยความสงสัย แต่พวกมันก็ได้แค่มองหน้าผมแล้วก็ยิ้ม อะไรของพวกมัน

“อ่ะ อันนี้กลิ่นแรงสุด”

ไอ้ราพณ์ก็เป็นอีกคนที่พูดไม่รู้เรื่อง มันพูดพรางยกขวดเหล้าขวดหนึ่งให้ไอ้ปักษา ไอ้ปักษารับมาแล้วมองหน้าผมแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ ผมเริ่มรู้สึกว่าพวกมันกำลังวางแผนอะไรกันอยู่โดนที่แผนนี้มีผมคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องอะไรกับพวกมันเลย

“เฮ้ย ทำอะไรของมึงวะ”

ผมอุทานออกมาเมื่อไอ้ปักษายกขวดเหล้าขึ้นมาราดบนตัวผมจนเปียกไปหมด ตอนนี้บนตัวผมมีแต่กลิ่นเหล้าลอยคละคลุ้งเต็มไปหมด

“พวกกูเห็นมึงซึมเลยจะพาไปเอาของขวัญซักหน่อย”

ไอ้ราพณ์พูดแล้วหัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว

“ของขวัญอะไร กูไม่เอา”

“รับรองมึงอย่างเอาแน่”

พวกมันพูดแค่นั้นก็ลากผมออกจากห้องแล้วเดินออกไปยอกผับกัน แล้วพวกมันก็ยัดผมเข้าไปในรถของไอ้ไตรทศโดยมีไอ้ราพณ์และไอ้ปักษานั่งประกบข้างผมคนล่ะข้างเหมือนกลับกลัวว่าผมจะหนี

“จะพากูไปไหน”

ผมพูออกมาอย่างหงุดหงิดในสิ่งที่พวกมันทำ แต่ก็ไม่มีใครตอบคำถามผมซักคน ผมเลยนั่งเอ๋ออยู่คนเดียว แต่ไม่นานรถของไอ้ไตรทศก็มาจอกอยู่หน้าคอนโดแห่งหนึ่งมันเป็นคอนโดใครก็ไม่รู้ผมไม่เคยมา แต่ไอ้สามตัวนี่มันทำตัวเหมือนกับว่าคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้เป็นอย่างมาก เวลาผ่านไปไม่นานพวกเราก็มาหยุดที่หน้าห้องห้องหนึ่งซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าห้องใคร

ก๊อก ก๊อก

พวกมันเคาะประตูบานนั้นแต่ใช้เวลาไม่นานประตูนั้นก็เปิดออกพร้อมกับร่างบางที่อยู่ในชุดนอนน่ารัก ที่ยืนทำหน้าง่วงๆอยู่

“เอาของมาส่งครับ”

ไอ้ไตรทศเป็นคนพูด

“มึงแกล้งเมา”

ไอ้ราพณ์หันมากระซิบข้างหูผม ผมเลยทำตามมันอย่างว่าง่าย ตอนนี้สติผมลอยไปอยู่กับผู้หญิงตรงหน้านี้แล้ว แล้วร่างของผมก็ถูผลักให้ไปข้างหน้า ตอนนี้ผมเลยตกกอยู่ในอ้อมกอดอันนุ่มนิ่มของบุหลันที่ผมเฝ้าคิดถึงมันมาตลอดหลายวันมานี้

“ฝากด้วยนะครับ”

นี่เป็นเพียงประโยคสุดท้ายที่พวกสามแสบนั่นกล่าว แล้วพวกมันก็เดินจากไปพร้อมกับเสียงหัวเราะของพวกมัน ไอ้พวกนี้นี่มมันจริงๆเลย ทำอะไรไม่เคยจะปรึกษาผมเลยสักนิด แล้วต่อจากนี้ผมต้องทำอะไรดีละเนี้ย

“…”

ตอนนี้เหลือแค่เราสองคนที่เอาแต่ยืนมองหน้ากัน ไม่มีคำพูดใดๆลอยออกมาจากปากใครเลย ผมได้แต่มองหน้าเธอด้วยสายตาที่สื่อความหมาย

“ไม่คิดจะพาเข้าห้องเหรอ”

ผมพูดขึ้นเสียงอู้อี้เหมือนคนเมาแต่จริงๆแล้วผมไม่ได้ดื่มมันแม้แต่หยดเดียว บุหลันยังคงทำหน้าตกใจไม่หายเธอมองหน้าผมนิ่งๆแต่ไม่พูดอะไร อ่า ผมคิดถึงเธอมากจริงๆ ยัยนี่จะคิดถึงผมเหมือนที่ผมคิดถึงเธอไหมนะ