ชีวิตของผมจะมีคนยุ่งมากไปแล้วนะ

     ในเช้าวันหนึ่งที่โรงเรียนในห้องเรียนที่เนรุเรียนอยู่ เสียงกระซิบนินทา ผู้คนต่างจ้องมาที่บริเวณที่ของโต๊ะเรียนของเนรุ 
บริเวณนั้นมีเนรุที่นั่งอยู่ที่เก้าอี้และผู้หญิงที่ยืนอยู่ตรงหน้าของเนรุ ประธานนักเรียน มิสึกิ และ เพื่อนสนิทของเนรุ มิสึ
สีหน้าทั้งสองนั้นราวดูเหมือนกับ พร้อมที่จะต่อสู้กันตลอดเวลา 
"อะไรกันแต่เช้านะ ทำไมประธานนักเรียนถึงมาอยู่ห้องนี้ได้ล่ะ"
"มีเรื่องอะไรหรอ ทำไมทั้งสองคนนั้นดูน่ากลัวแท้ล่ะ"
"หรือว่าจะเปิดศึกแย่งชิงผู้ชายกัน!! ตานั่นเนี่ยนะ!! ไม่จริงน่า!"
เสียงกระซิบของนักเรียนในห้องเรียนได้ผ่านหูของเนรุ ซึ่งตอนนี้สีหน้าดูเครียด แล้วกำลังกังวลกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"ไม่ทราบว่าประธานนักเรียนมาทำอะไรที่นี่กันคะ!! ที่นี่ไม่ใช่ห้องเรียนคุณซักหน่อยนะ!!"
"ชั้นมาหาซาราดะคุงค่ะ ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอซักหน่อย"
"เกี่ยวสิยะ!! ชั้นเป็นเพื่อนสนิทคนเดียวของเขานะ!!"
"คงยังไม่ได้ยินสินะคะ ชั้น-มา-หา-ซาราดะคุงค่ะ ไม่เกี่ยวกับเธอ"
ทั้งสองมีแววที่จะเปิดศึกกันรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ รังสีอัมหิตได้แผ่ออกจากเธอทั้งสอง เนรุเห็นท่าจะไม่ดี จึงได้เอ่ยปากขัดทั้งสองก่อนที่จะเกิดความรุนแรงไป
มากกว่านี้
"นี่ใจเย็นๆสิทั้งสองคน แล้วประธานนักเรียนมาหาชั้นนี่มีเรื่องอะไรหรอ"
"ก็เรื่องเมื่อวานไง ที่ชั้นสัญญากับคุณครูซาซามิไว้น่ะ วันนี้ชั้นจะจับตาดูนายทั้งวันว่าวันนี้นายทำอะไรบ้าง ชั้นจะได้แก้ไขนิสัยไม่เอาไหนของเธอได้ไง"
"...นี่ เธอคงไม่ได้เอาจริงใช่มั้ย?"
"ชั้นรับปากกับคุณครูซาซามิไว้แล้ว ยังไงก็ต้องทำให้ได้"
คำตอบของมิสึกิทำให้เนรุดูสีหน้าไม่ค่อยดีนัก แล้วคนที่ดูสีหน้าไม่ดียิ่งกว่านั่นคือสีหน้าของมิสึที่ตอนนี้ตกใจกว่าเนรุไปซะแล้ว
"นี่!! ทั้งวันมันหมายความว่าไงยะ!! เธอไม่มีเรียนหรือไง!"
"ดังนั้น วันนี้ก็ฝากตัวด้วยนะซาระดะคุง"
"นี่!! อย่าเมินกันนะยะ!!"
มิสึกิไม่ได้ฟังคำถามของมิสึด้วยซ้ำ นั่นยิ่งทำให้มิสึไม่พอใจไปกว่าเดิม เนรุไม่รู้จะพูดอะไรต่อจากนี้ เนื่องจากกำลังงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นจนไม่สามารถ
เรียบเรียงประโยค และเหตุผลได้
".......!?"
"ท่าทีดูน่าสมเพชจังนะ ซาราดะคุง"
"นี่ ชั้นยังไม่ได้ตกลง หรือขอให้เธอมายุ่งกับชั้นเลยนะ"
"...?? ชั้นสัญญากับอาจารย์แล้วนิ ทำไมหรอ??"
"แล้วชั้นเล่าา!!"
"ชั้นไม่จำเป็นต้องขอจากนายนิ นี่ไม่ใช่สัญญาของชั้นกับนายนะ นี่สัญญาของชั้นกับอาจารย์ซาซามิต่างหาก"
"ก็ในเรื่องที่สัญญามันมีชั้นไปเอี่ยวด้วยยังไงเล่า!!"
"อาจารย์มาแล้ว ชั้นจะจับตาดูนายนอกห้องแล้วกัน ไม่ต้องห่วง ชั้นไม่จำเป็นต้องเข้าเรียนน่ะ"
หลังจากนั้น มิสึกิ ก็ได้เดินออกจากห้องไป โดยที่ยืนอยู่ที่หน้าห้องเรียน เพื่อไม่เป็นการรบกวนผู้อื่น 
"อะไรของยัยนั่นกันนะ"
มิสึเอ่ยปากหลังจากมิสึกิเดินออกจากห้องไป เนรุที่มองหลังของมิสึกิที่กำลังเดินออกจากห้องไป 
"เราต้องหาทางไม่ให้เธอยุ่งกับเราให้ได้"
เนรุนึกในใจ จากนั้นถึงเวลาเข้าเรียน การเรียนเป็นไปอย่างปกติราบรื่น แต่เนรุก็ยังคงเกร็งเพราะว่ามิสึกิยังคงจ้องมองจากด้านนอกโดยที่ไม่ละสายตา
ไปไหนเลย 
"อะไรของยัยนั่นกันเนี่ย จะไม่ไปไหนจริงๆหรอ ถ้าถูกจ้องมองตลอดอย่างนี้ ชั้นก็เรียนไม่รู้เรื่องกันน่ะสิ"
เนรุคุงนึกในใจ และพยายามไม่ให้ร่างกายของตัวเองเกร็งไม่มากกว่านี้ ในขณะที่เรียนอยู่นั้น คนที่ไม่มีสมาธิในการเรียนดูเหมือนจะไม่ใช่เพียงแค่เนรุ
เท่านั้น แต่รวมถึงมิสึ ที่จ้องเนรุตั้งแต่มิสึกิออกไป พร้อมกับทำหน้า บึ้งตึง แก้มป่อง ใบหน้าขมวดเข้ม ใบหน้าของเธอเป็นสีแดงเหมือนกำลังโกรธอยู่
".....?? ยัยนั่นเป็นอะไรน่ะ...."
เนรุ รู้สึกงงกับสิ่งที่เกิดขึ้น
ในที่สุดก็ถึงเวลาพักกลางวัน เนรุ เริ่มรู้สึกผ่อนคลายมากขึ้น มิสึเองก็เช่นกัน มิสึเริ่มกลับมายิ้มแย้มอีกครั้งและเดินไปชวนเนรุคุงไปโรงอาหารเพื่อรับ
ประธานอาหารเหมือนทุกครั้ง
"ทำไมวันนี้มันเรียนเหนื่อยขนาดนี้เนี่ยย นี่เนรุคุงง ไปหาอะไรกินกันเถอะะ"
"เห้อ.... ก็เหนื่อยจริงแหละ ถึงจะไม่ใช่เรื่องเรียนก็เถอะนะ วันนี้มีชุดอาหารพิเศษด้วย ชั้นอยากไปให้เร็วน่ะนะ รีบไปกันเถอะ"
หลังจากทั้งสองคนเก็บของของตนเสร็จทั้งสองก็เดินออกมาหน้าห้อง และทั้งสองก็พบกับมิสึกิ ที่หน้าห้อง 
"......."
"......."
ทั้งมิสึ และเนรุต่างก็ไม่ได้พูดอะไร รวมถึงมิสึกิด้วยเช่นกันที่ไม่ได้พูดอะไร
"....ไปกันเถอะ เนรุคุงเธอบอกว่าจะรีบไปซื้อชุดอาหารพิเศษนี่นา"
"...อ่า..อื้ม..ไป..กันเถอะ.."
มิสึกิทำสีหน้าเรียบเฉยไม่ได้พูดอะไรจากนั้นก็เดินตามทั้งสองคนไปที่โรงอาหาร
     เมื่อถึงโรงอาหาร ทุกคนที่โรงอาหารต่างก็งงงวยกับสิ่งที่เกิดขึ้น ประธานนักเรียนเดินตามนักเรียนทั้งสองคนนั้น ไม่ใช่เรื่องปกติที่จะเกิดขึ้นเลย
จนทั้งสองไปสั่งอาหาร มิสึกิก็ยังตามไปด้วย
"เอาชุดพิเศษ สองชุดค่ะะ"
"....."
เนรุเริ่มรู้สึกกดดันอีกครั้ง เมื่อรู้ว่ามิสึกิกำลังตามมา หลังจากที่ทั้งสองได้อาหารแล้ว ก็ได้เดินมายังโต๊ะอาหารประจำโดยที่มิสึกิก็ตามมาพร้อมกับชุด
อาหารที่เหมือนกับทั้งสอง
"นี่เธอ!! จะเดินตามพวกชั้นไปถึงไหนกันยะะ!!!"
"ชั้นกำลังทำหน้าที่ของชั้น อย่าใส่ใจเลย วันนี้ชั้นแค่มาเก็บข้อมูลน่ะ ไม่ได้จะมารบกวนหรอกนะ"
"แต่ที่เธอกำลังทำอยู่เนี่ยแหละที่เรียกว่ารบกวน เข้าใจมั้ย"
"รบกวน? ไม่ทราบว่าชั้นไปรบกวนอะไรเธอหรอ หรือว่าเธออยากอยู่กับซาราดะคุงแค่สองต่อสองแล้วเห็นว่าชั้นเป็นก้างขวางคอสินะคะเนี่ย"
"ม..ไม่ใช่อย่างนั้นซักหน่อยนะยะ!! ย...อย่ามาพูดแบบนี้นะ!! ก..ก็แค่รู้สึกไม่ดีที่มีคนคอยตามเท่านั้นเองล่ะย่ะ!!"
ทั้งสองดูเหมือนจะเริ่มเปิดฉากต่อสู้กันอีกครั้งแล้ว เนรุ ไม่รู้ว่าจะทำยังไงที่จะทำให้ทั้งสองหยุดลงได้จึงเอ่ยคำเพื่อให้ยุติสงครามที่ยังไม่เริ่มขึ้นนี้
"เอาหน่านะ มิสึ ยังไงก็ไม่มีคนมานั่งเพิ่มอยุ่แล้ว อีกอย่าง ที่นั่งก็เหลือด้วย จะนั่งสองคนโดยไม่แบ่งใครเลยมันก็ยังไงอยู่ ถือว่าแบ่งกันนั่งนะ"
"ถ...ถ้านายพูดอย่างนั้นล่ะก็.....ก...ก็ได้ย่ะ!!"
เนรุรู้สึกโล่งอกที่ยุติสงครามนี้ไปได้ ทั้งสามได้เริ่มนั่งที่เก้าอี้อย่างเงียบๆ มิสึกิ ได้จ้องมองไปที่ชุดอาหารที่อยู่ข้างหน้า สีหน้าเธอรู้สึกราวกับไม่เคยเห็น
อาหารชุดพิเศษมาก่อน 
"....เธอไม่เคยกินอาหารที่โรงอาหารหรอ?"
เนรุ ถามด้วยความสงสัย
"อ่ะ...อืม ที่มาโรงอาหารเนี่ย ครั้งแรกเลย แล้วที่ได้นั่งกับคนอื่นแบบนี่เนี่ย ก็ครั้งแรกเหมือนกัน"
"เห....ชั้นก็คิดว่าคนอย่างเธอน่าจะมีเพื่อนเยอะซะอีกนะ"
เมื่อเนรุเริ่มพูดคุยกับมิสึกิ มิสึก็จ้องมองมาทางเนรุด้วยสีหน้าขุ่นเคือง
"....อะไรหรอมิสึ มีอะไรอยากจะคุยกับชั้นงั้นหรอ??"
"....ฮึ่ม เปล่าซักหน่อย เจ้าบ้า"
เนรุยังคงงงกับสิ่งที่เกิดขึ้นเล็กน้อยแต่ก้ไม่ได้ใส่ใจอะไร ทั้งสามเริ่มรับประทานอาหาร
"หว้าา.....อิ่มจังเลยย อาหารวันนี้อร่อยจังเนอะะ"
"เธอน่ะกินทุกอย่างอร่อยหมดนั่นแหละ ชั้นไม่เห็นเธอจะกินอะไรแล้วไม่อร่อยเลยซักอย่าง"
เนรุคงมองไปที่มิสึกิที่กำลังมีสีหน้าเหมือนเด็กน้อยที่ได้กินอาหารที่แสนอร่อยครั้งแรก
"เป็นไงบ้าง อาหารที่โรงอาหารน่ะ"
"อ่ะ...อื้ม อร่อยดีนะ ถึงรสชาติจะธรรมดา แต่ไม่รู้ทำไม ถึงอร่อย ต้องมีสูตรลับแน่ๆเลย ใส่อะไรไปกันแน่นะ"
ทั้งสามคนเดินออกมาจากโรงอาหารโดยที่มิสึกับเนรุเดินนำมาและมีมิสึกิตามมาด้านหลัง
"เอ๋ วันนี้ไม่ไปเล่นกับเพื่อนของเธอหรอมิสึ?"
"ว...วันนี้น่ะ..ช..ชั้นจะอยู่กับเธอด้วย!!"
"อ....เอ๋!!!?"
คำตอบของมิสึทำให้สีหน้าของเนรุเริ่มแดงขึ้นเล็กน้อย
"ท..ทำไมล่ะ ปกติเธอต้องไปเล่นกับเพื่อนเธอสิ"
"ก็ไม่ทำไมหรอกนะ..อย่าตามมากสิตาบ้า!!"
"ง..งั้นวันนี้ไปไหนดีละ ปกติชั้นจะขึ้นห้องไปนอนน่ะนะ"
"งั้นวันนี้ไปที่ห้องสมุดมั้ย วันนี้มีนิทรรศการศิลปะที่ห้องสมุดน่ะ ชั้นอยากไปดูมากเลย"
"ไปสิ ชั้นไม่มีที่ไปอยู่แล้วด้วย เธออยู่ด้วยให้ขึ้นไปนอนบนห้องก็ยังไงอยู่"
"เย้!! ขอบใจนะ เนรุคุง"
"......"
มิสึกิตามทั้งสองคนไปที่ห้องสมุดด้วยโดยที่ไม่ได้พูดอะไร
     เมื่อถึงห้องสมุด ก็ได้มีงานจัดนิทรรศการศิลปะจริงๆ ซึ่งงานศิลปะส่วนใหญ่ เป็นศิลปะที่ถูกสร้างขึ้นโดยนักเรียนของโรงเรียนแห่งนี้ เมื่อไปถึง
มิสึก็ได้วิ่งไปดูงานศิลปะด้วยความสุกสนานและตื่นตาตื่นใจกับศิลปะที่ถูกนำมาจัดแสดง
"ว้าววว!! ดูนั่นสิเนรุคุง งานชิ้นนี้สวยมากเลยนะ ดูแมวในภาพนั่นสิ หน้าตาดูเบื่อโลกเหมือนกับนายเลยนะ ฮ่า ๆ "
"ไม่เหมือนซักหน่อย ยัยบ้า"
งานศิลปะมีอยุ่มากมายในห้องสมุด แต่ดูเหมือนจะมีจะมีโซนหนึ่ง ที่ถูกเรียกว่า โซนรวมสุดยอดผลงานของเจ้าหญิงหิมะแห่งเมืองศิลปะ
ที่มีผู้คนต่างเข้าไปดูอย่างมากมาย ซึ่งดูจากชื่อโซนแล้ว ดูเหมือนจะเป็นโซนเฉพาะของศิลปินคนนึง
"ทางนั้นผู้คนดูเยอะจังเลยยย เขาดูอะไรกันน้าา ไปกันเถอะเนรุคุงง"
มิสึรีบจูงมือเนรุไปยังโซนนั้นทันที เหมือนกับเด็กที่ดึงพ่อแม่ไปยังสวนสนุกก็ไม่ปาน ผู้คนที่มากมายทำให้เนรุไม่ค่อยอยากไปมานักแต่ด้วยแรงของมิสึ
ทำให้เนรุไม่สามารถต้านทานได้ จึงต้องไปโดยดี
"โอ้ย ทำไมคนเยอะขนาดนี้เนี่ย ชั้นไม่ไหวแล้ว เริ่มหายใจไม่ออกแล้ว!!"
".....!!!!?"
ผู้คนที่มากมายต่างตกตะลึงและจ้องมองคนที่ตามหลังเนรุและมิสึ 
"ท...ท่านมิสึกิ..ท่านมิสึกิใช่มั้ยครับ!!!"
"ประ..ประธาน ประธานนักเรียนมาที่นี่ด้วย!!"
เสียงที่ตกตะลึงต่างพูดถึงมิสึกิ ราวกับทุกคนถูกสะกดต้องมนต์ด้วยความงดงามของเธอ ความงดงามของเธอสะกดทุกสายตาได้จริงๆ
"ผู้หญิงคนนี้สุดยอดเลย"
เนรุคิดในใจเมื่อเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น ทุกคนต่างหลีกทางให้กับเธอ
"อ่ะ....ขอโทษทุกคนด้วยนะ ชั้นขอเข้าไปด้านในได้มั้ย"
"ช...เชิญครับ!! ท่านหญิง!!"
กลุ่มผู้ชายที่ดูเหมือนจะเป็นกลุ่มที่ชื่นชอบเธออย่างมากได้จัดเตรียมหลีกทางให้กับมิสึกิ ราวกับทหารที่ต้องดูแลเส้นทางทางเจ้าหญิงเดินผ่าน
"พวกคนบ้านี่อะไรกันเนี่ย แต่ก็ช่างเถอะ ชั้นจะได้เดินสะดวกด้วย"
หลังจากที่ทั้งสามเดินจนพ้นกับผู้คนแล้วก็ได้ไปสะดุดดูกับผลงานศิลปะที่ชื่อว่า ความงดงามในฤดูหลากสี ซึ่งเป็นภาพที่เป็นวิวที่สื่อถึงฤดูกาลต่างๆ
ผ่านต้นไม้ต้นหนึ่ง เป็นศิลปะที่ต้องเรียกว่าอัจฉริยะทางด้านนี้เท่านั้นที่จะสามารถวาดภาพที่งดงามหาที่ใดเปรียบได้ ซึ่งภาพนี้ได้ถูกเขียนไว้ว่าเป็นหนึ่ง
ในสมบัติของโรงเรียนนี้ห้ามมิผู้ใดแตะต้องมันเป็นอันขาด โดยผู้ที่สร้างผลงานนี้ ได้ลงชื่อตัวเองไว้ว่า ยูกิ 
"อะไรกัน...ภาพนี้น่ะ"
"ว้าววว.....สุดยอดไปเลยนะ ว่ามั้ย!!"
"งดงามมากจริงๆนี้ ต่อให้เป็นชั้นก็คงยังไม่สามารถสร้างศิลปะแบบนี้ได้แน่ๆ"
ทั้งสามต่างชื่นชมศิลปะชิ้นนี้ เนรุได้มองไปที่ชื่อผู้เขียนในโซนนี้ แล้วก้สังเกตได้ว่า ศิลปะทั้งหมดในโซนนี้ ถูกสร้างโดยเพียงคนคนเดียวที่ใช้ชื่อว่า ยูกิ
"ส...สุดยอดจริงๆ มีคนที่สุดยอดอย่างนี้อยู่ที่โรงเรียนเรานอกจากฮานาโกะอีกหรอเนี่ย"
เนรุคิดในใจ มิสึกิได้เห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังวาดภาพอะไรอยู่ ณ ที่ตรงนั้น มีผู้คนต่างจ้องมองผู้หญิงคนนั้นวาดภาพอย่างจดจ่อ 
"ดูนั่นสิ มีใครกำลังวาดรุปอยู่ด้วย"
"เจ้าหญิงหิมะมาวาดรูปให้พวกเราดูแบบนี้หายากมากเลยนะ ชั้นน่ะหลงรักเธอเลยล่ะ"
เสียงผู้คนต่างพูดถึงผู้หญิงคนนั้นที่กำลังวาดรูปโดยที่ไม่ได้สนใจคำพูดชมนั้นเลยแม้แต่น้อย เธอยังคงวาดรูปต่อไป 
"นี่เธอ!! อย่าลากชั้นไปนู่นมานี่ตามใจสิ.....เอ๋?? ผู้หญิงคนนั้นเหมือนเคยเจอที่ไหนนะ??"
เด็กผู้หญิงที่กำลังวาดภาพอยู่นั้น สีผมยาวสีน้ำเงินมัดหางม้า แววตาที่ดูสงบนิ่ง เมื่อเนรุเริ่มเห้นเธอก็เริ่มจำได้ เธอคือคนที่เนรุช่วยดึงออกจากพุ่มไม้ใน
ตอนนั้นนั่นเอง
"....!!!"
เนรุตกใจกับสิ่งที่เห็น ไม่น่าเชื่อว่าผู้หญิงที่เขาช่วยในตอนนั้น นั่นคือเจ้าหญิงหิมะแห่งเมืองศิลปะ ทันใดนั้น เธอถอนหายใจเล็กน้อยพร้อมกับหันมา
ทางเนรุอย่างไม่ตั้งใจ สายตาของเนรุที่ตกตะลึงอยู่นั้นก็ได้สบตากับสายตาที่สงบนิ่งของเธออย่างไม่ตั้งใจ และดูเหมือนเจ้าหญิงหิมะจะจำเนรุได้
"อ่ะ.....เธอคือ.....คนไม่รู้จักในตอนนั้นนิ....".