ชีวิตของผมจะมีคนยุ่งมากไปแล้วนะ

"รอด้วยสิ ตาบ้าา!!" เสียงหญิงสาวคนหนึ่งตะโกนดังแต่ไกล หญิงสาวตัวเล็ก ผมสั้นน่ารัก กำลังวิ่งมาทางผมอย่างรวดเร็ว

ผมไม่สน ถึงแม้นั้นจะเป็นเพื่อนที่สนิทของผม ผมก็ยังเดินต่อไป

"สแมชชช!!!!...." โครมมม ยังไม่ทันได้หันกลับไป ร่างกายผมก็กระเด็นไปไกลก่อนที่จะได้รู้สึกตัว

"โอ้ยยย!!...ยัยบ้า ทำบ้าอะไรเนี่ยย!!" ผมลุกขึ้นมาแล้วตอบกลับเธอ พร้อมกับกำหมัดอย่างแน่นจากความเจ็บและโกรธแค้น

หลังจากโดนกระแทกจากด้านหลังจนกระเด็นกลิ้งด้วยท่า สแมช ของเธอ

"ฮ่าๆ ขอโทษที..พอดีว่าหยุดไม่ทันน่ะ ชั้นไม่ได้ตั้งใจจริงๆน้าาา" สีหน้าที่ไม่ได้รู้สึกผิดเลยแม้แต่น้อย ทำให้ผมรู้เลยว่าเธอตั้งใจแน่ๆ

"ชั้นได้ยินคำว่า สแมชชช!!!! นะ เธอตั้งใจสินะ ตั้งใจใช่มั้ยเนี่ย!!" 

"เอาหน่าา..ยังไงก็โดนแบบนี้ประจำตั้งแต่เด็กๆแล้วนี่ ชินได้แล้วมั้งง" 

ถูกต้องนี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมโดนกระแทกจากด้านหลังอย่างนี้ ผมโดนอย่างนี้มาตั้งแต่รู้จักเธอคนนี้แล้ว คาวะอิ มิสึ นั่นคือชื่อเพื่อนสนิทของผม

เธอเป็นคนน่ารักในสายตาคนหมู่มาก ด้วยนิสัยที่ร่าเริงตลอดเวลาแบบนี้ จึงทำให้เธอเป็นที่นิยมในหมู่นักเรียนชายเป็นอย่างมาก แน่นอนว่าไม่ใช่ผม

ใครจะหลงชอบผู้หญิงที่ สแมช ใส่ตั้งแต่วันเริ่มเรียนวันแรกแบบนี้กันเล่า 

"....ว่าก็ว่าเถอะนะ เธอเนี่ยแรงเยอะเกินตัวจริงๆเลยนะ แบบนี้ใครแต่งงานกับเธอคงคอหักตายแน่" (การพูดแบบนี้ไม่ควรพูดกับผู้หญิงในชีวิตจริงนะ)

"เอ๋!!! โหดร้าย นายเองต่างหากที่อ่อนแอ เจ้าบ้า หัดดูแลตัวเองบ้างสิ...นี่!!! อย่าเมินกันสิเจ้างี่เง่าาา!!!" ผมเดินหนีโดยที่ไม่ได้ฟังอะไรที่มิสึพูดเลย

     ณ ที่โรงเรียน วันเปิดเทอมวันแรกของช่วงชั้น ม.5 เสียงคุยของนักเรียนผู้ซึ่งไม่ได้เจอหน้ากันนานต่างแลกบทสนทนาระหว่างกัน

ในเรื่องของตนที่ปิดเทอมหน้าร้อนไปทำกันมา บ้างก็พูดคุยในเรื่องที่ไปเที่ยวกัน บ้างก็คุยเรื่องที่กลับต่างจังหวัด

บ้างก็เศร้าใจที่ปิดเทอมหน้าร้อนไปก็ยังไม่ได้ทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เผลอแป๊บเดียวชีวิตช่วงปิดเทอมก็หมดซะแล้ว

ตัวผมนอนฟุบอยู่ที่โต๊ะของผมที่อยู่ที่ริมหน้าต่าง 

กลับมาเรียนอีกแล้ว ทั้งที่อยากจะเล่นเกมให้มากกว่านี้แท้ๆ ยังเคลียเกมไม่จบเลยนะ ไหนจะเกมใหม่ที่ออกมาอีก

"นี่ เนรุคุง ปิดเทอมไปทำอะไรมาหรออ.." เสียงที่ถามมาแบบนี้ แน่นอนว่าเป็นเสียงของมิสึ ..ใช่สิ ไม่มีทางที่คนอื่นจะมาทักผมก่อนอยู่แล้ว

"ก็เล่นเกม นั่นแหละนะ นอน แล้วก็อ่านมังงะ ล่ะมั้ง" ผมตอบไปโดยไม่ได้คิดเลย เพราะผมไม่ได้ทำอะไรจริงๆ

"เอ๋ ฮ่าๆๆ ก็สมกับเป็นคนไม่เอาไหนแล้วล่ะเนอะ...นี่ ถ้ายังไม่เอาไหนแบบนี้ระวังไม่มีสาวมาชอบนะ เนรุคุง" 

"หนวกหูน่า ชั้นไม่คิดจะมีอะไรแบบนั้นอยู่แล้ว...แล้วทำไมเธอต้องมาเป็นห่วงอะไรแบบนี้ด้วยล่ะเนี่ย"

"ต้องห่วงสิ..นายน่ะเป็นเพื่อนของชั้นนะ ถ้าเพื่อนไม่ห่วงเพื่อนแล้วจะให้ไปห่วงใครเล่าตาบ้าา!!" สีหน้าหงุดหงิดเล็กน้อย แก้มที่แดงคล้ายลูกเชอร์รี่

เธอกำลังหงุดหงิดหรอ!?

"ว่าแต่ เธอก็น่ารักพอตัวเลยนะ มิสึ ผู้ชายหลายคนก็ชอบเธอนะ ทำไมเธอถึงไม่มีแฟนซักทีล่ะ"

"เอ๋!!!...น..น่า..น่ารัก ชั้นเนี่ยนะ ไม่หรอกน่า!! อย่ามาพูดแบบนี้นะ ชั้นก็เขินเป็นนะยะตาบ้า" หน้าของเธอแดงเป็นลูกมะเขือเทศที่กำลังสุกงอมเต็มที่ 

ท่าทีที่ลุกลนของเธอ ทำให้ผมงงนิดหน่อย นี่ชั้นพูดอะไรผิดหรอ? 

"อ้าวว!! นักเรียนอรุนสวัสดิ์จ้า ได้เวลาเรียนแล้วนะจ๊ะ ถึงแม้จะมีเรื่องที่อยากเล่ากับเพื่อนเยอะแยะ แต่ก็ตั้งใจเรียนก่อนนะจ๊ะะะ..." คุณครูเข้ามาในห้อง

พร้อมกับทักทายนักเรียนแบบเป็นกันเอง และแล้วคาบเรียนแรกก็เริ่มขึ้น ทันที่ที่คุณครูเริ่มสอน ผมก็ได้เวลาหลับทันที....

เปรี้ยงงงง!!!! เสียงดักกึกก้องไปทั้งห้อง ผมตกใจสะดุ้งตื่น แล้วหันหลังไปพบกับเห็นกำแพงข้างหลังผมที่มีชอล์กที่ปักอยู่ที่กำแพงราวกับกระสุนที่ยิง

โดนเป้าอย่างรุนแรง 

"แหมๆ พลาดซะได้" รังสีอัมหิตแผ่ออกจากร่างกายของคุณครูที่ยิ้มแย้ม แน่นอน ผมถูกจับได้ว่าหลับในเวลาเรียน แต่ว่าไม่เกินไปหน่อยหรอ

ถ้าโดนจริงๆอาจตายได้เลยนะ!!!

"ขอโทษด้วยครับคุณครู!!! ผมผิดไปแล้วครับบบ!!"

"ไม่เป็นไรนะ เนรุซัง พยายามเข้านะ ครั้งหน้าครูก็จะพยายามเหมือนกัน ไม่-ให้-พลาด-เป้า-แน่-นอน" 

     และแล้วคาบเรียนก็จบลง ช่างเป็นคาบที่เสี่ยงตายจริงๆ ผมปาดเหงื่อของตนเอง และเตรียมตัวที่จะไปซื้ออาหารมากินบนห้อง

"เนรุซัง เลิกเรียนวันนี้มาที่ห้องพักครูด้วยนะจ๊ะ.... เรามีเรื่องที่ต้องคุยกันซักหน่อยนึง" เสียงของคุณครูทำให้ผมตกใจพร้อมกับเหงื่อตกอีกครั้ง 

"ครับผม..." ผมได้แต่ตอบรับไปเพียงเท่านั้น

"ไม่ไหวเลยน้าา เนรุคุง วันแรกก็ทำให้คุณครูประจำชั้นโกรธซะแล้ว"

"หนวกหูน่า ชั้นไม่ตายก็ดีแล้วล่ะนะ"

"ถ้าเธอตั้งใจเรียนเธอก็ทำได้แท้ๆ ทำไมกันนะ ไม่ได้ความจริงๆเลยเจ้าบ้าเนรุ.."

ทำไมเธอถึงต้องเป็นห่วงชั้นขนาดนั้นกันนะ แย่จริงๆเลย ชั้นไม่ได้อยากให้ใครมาเป็นห่วงมากขนาดนี้ซักหน่อย ผมได้แต่คิดในใจ

"งั้นไปหาอะไรกินกันเถอะนะ เจ้า-บ้า-เน-รุ-คุง...."

"อย่าเรียกชั้นอย่างนั้นนะ!!!!"

     ณ โรงอาหาร 

"ขอข้าวหน้าปลาไหล อุด้ง เทมปุระ อ้ะ!!! ขนมจีบ ซาลาเปาด้วยค่ะ" 

"เธอสั่งเยอะไปแล้วมั้งเนี่ยย"

ไม่รู้ว่าเธอกินทั้งหมดนั้นได้ยังไง แล้วเธอเก็บอาหารพวกนั้นได้ไงโดยที่ตัวเล็กขนาดนั้นแถมยังไม่อ้วนด้วย นี่ต้องเป็นความสามารถพิเศษของเธอแน่ๆ

"เนรุคุงนี่ไม่รู้อะไรเลยนะ ผู้หญิงในช่วงนี้น่ะ ต้องการสารอาหารเยอะๆยังไงล่ะ เพื่อไปพัฒนาร่างกายและก็กักตุนไว้ในช่วงบ่ายไงเล่า!!"

"งั้นก็ดี ระวังอ้วนเป็นหมูไม่รู้ด้วยนะ ยัยบ้า"

"โหดร้ายย ห้ามพูดอย่างนั้นกับผู้หญิงไม่รึไง ตาบ้า!!!"

"เอาน่าๆ ขอโทษล่ะกัน เดี๋ยวชั้นเลี้ยงน้ำแทนคำขอโทษละกันนะ" ว่าแต่ ชั้นต้องขอโทษเรื่องอะไรล่ะเนี่ย

"เย่!! เนรุคุงน่ารักที่สุดเลยยย" เธอพูดด้วยสีหน้าที่ยิ้มแย้มเพราะอยุ่ดีๆก็ได้ของฟรีสินะ

ผมเดินตรงไปที่หน้าร้านขายน้ำอัดลม และต่อคิวซื้อน้ำอัดลมมาสองแก้ว

"อึก....อึก....อ๊าา..สดชื่นนนนน!!! น้ำฟรีนี่มันดีจริงๆเลยยย" สีหน้าที่ดูสดชื่นของมิสึทำให้ผมยิ้มเล็กน้อย

หลังจากที่พวกเรากินข้าวกันเสร็จ มิสึก็ขอขอตัวไปทำธุระ ซึ่งจริงๆก็ไปเล่นกับพวกเพื่อนผู้หญิงของเธอนั่นแหละนะ ผมเลยเดินกลับห้องคนเดียว

โดยหวังว่าจะไปให้ทันก่อนที่คาบจะเริ่ม เพื่อที่จะได้งีบหลับซักหน่อย 

     ระหว่างทางที่จะกลับไป......นั่นอะไรน่ะ ถึงวันนี้แดดจะร้อนไปนิดหน่อย แต่ก็ไม่ได้ทำให้ถึงขั้นที่ทำให้ตาลายเป็นแน่ ชั้นเห็น ก้น ของเด็กผู้หญิง

ออกมาจากพุ่มไม้

เด็กผู้หญิง.......พุ่มไม้..... ผมยืนงงกับสิ่งที่ผมเห็น สิ่งที่ผมเห็นแล้วพอจะนึกได้คือ ผู้หญิงที่เอาตัวมุดเขาพุ่มไม้ ถ้าไม่ช่วยจะเป็นไรมั้ยนะ....

ผมเดินผ่านไปแล้วทำทีว่าไม่เห็น

"......!!!!!" 

ขยับด้วย ขยับจริงๆสินะ เธอกำลังขอให้ช่วยหรอ? 

"ช่วยไม่ได้ล่ะนะ" ผมออกแรงดึงตัวเธอออกมากจากพุ่มไม้ จนในที่สุดก็ออกมาได้

นักเรียนหญิง ซึ่งดูแล้วน่าจะอยู่ ม.6 ซึ่งเป็นรุ่นพี่ สูงขาว ผมยาวสีน้ำเงินมัดหางม้า แววตาดูสงบนิ่ง ผู้เป็นผู้ใหญ่ หน้าอกทรงโตที่ดูสมส่วน

เป็นสาวสวยคนนึงเลยล่ะ

"ขอบใจที่ช่วยนะ พอดีชั้นเผลอสะดุดขาตัวเองล้ม แล้วก็เผลอหลับไปน่ะ" หญิงสาวคนนั้นตอบด้วยท่าทีที่ดูครึ่งหลับครึ่งตื่น

"ม..ไม่เป็นไรครับ..ก..ก่อนอื่น..ช..ช่วยออกไปก่อนได้มั้ยครับ!!!" ด้วยแรงที่ดึงทำให้ร่างของสาวคนนั้นทับผมอย่างแรง น้ำหนักของเธอที่ไม่รู้ว่า

ร่างกายที่ผอมบางนั้นหนักอะไร ทับผมจนไม่สามารถออกไปได้

"อ๊ะ!!...แย่แล้ว...สายแล้วสินะ..แย่ล่ะ ชั้นต้องไปแล้ว" สิ้นเสียงจากนั้นเธอก็ลูกพร้อมทั้งวิ่งออกไป

"ขอบคุณที่ช่วยนะ...คนไม่รู้จักกก...." เธอตะโกนมาระหว่างที่เธอวิ่งออกไป

"จะเป็นอะไรมั้ยนะ เปิดเทอมมาก็เจอคนแปลกทั้งนั้นเลย อะไรกันเนี่ย" ผมพูดพร้อมกับเดินไปยังห้องเรียน ยังดีมาทันก่อนเวลาเรียน

หลังจากนั้นไม่นาน มิสึ ก็วิ่งเข้ามาก่อนคุณครูจะเข้าเพียงไม่กี่นาที

     หลังเลิกเรียน

"เห้อออ...เหนื่อยเป็นบ้าเลย วันนี้เจออะไรแย่ๆทั้งวันเลยนะ เอาล่ะ กลับบ้านๆ"

"เอ๋!? ไม่ใช่ว่านายมีนัดกับคุณครูซาซามิที่ห้องพักครูหรอ????" มิสึพูดขึ้นมา ทำให้ผมนึกขึ้นได้พร้อมกับขนลุกไปทั้งตัว

"ลาก่อนนะ....มิสึ เธอเป็นเพื่อนที่ดีจริงๆ ชาติหน้ามีจริงขอให้เราได้เจอกันอีกนะ" 

"พูดอะไรน่ะ แค่ไปหาคุณครูซาซามิเอง อย่างี่เง่าไปหน่อยเลย ตาบ้า" มิสึพูดพร้อมกับยิ้มอย่างสดใสแล้วสะพายกระเป๋า

"งั้นชั้นกลับก่อนน้าาา บ๊ายบายย เนรุคุงงง"มิสึออกจากห้องไป

ผมเดินตรงไปยังห้องพักครู พร้อมกับท่องบทสวดโดยหวังว่าจะรอดปลอดภัยจากหายนะครั้งนี้

     ณ ห้องพักครู

"ขออนุญาตครับ" ผมพูดพร้อมกับผลักประตูออกไป

"อ้าว....มาแล้วหรอจ๊ะ เนรุซัง"

....ยังไงผมก็ยังขนลุกอยู่ดีถึงแม้นั่นจะเป็นถ้อยคำที่ดีอ่อนหวานอย่างไรก็ตาม

"คุณครูให้ผมมาวันนี้มีเรื่องอะไรหรอครับ" 

"ไม่น่าถามเลยนะ เนรุซัง เห้อ คุณครูก็รู้นะคะแนนเธอก็อยู่ในระดับดีเลยแท้ๆถ้าพยายาม ทำไมกันนะ"

"เธอเนี่ยถ้าตั้งใจคงจะเป็นนักเรียนแถวหน้าได้เลยนะเนี่ย เนรุซัง"

ถ้าผมตอบไปว่า"เรื่องของผม"เนี่ย ศพหลังจากนั้นคงไม่สวยแน่ๆ

"ขอโทษด้วยครับ!" ตอบอย่างนี้น่าจะปลอดภัยกว่า

"นี่ คิดว่าครูได้ยินคำขอโทษเธอมากี่ครั้งแล้วจ๊ะ...ครั้งนี้จะต้องเอาจริงแล้วล่ะ"

"ครูหมายความว่าไงครับ??"

"ครูจะให้ประธานนักเรียน คุณฮานาโกะ มิสึกิ เป็นคนดูแลเธอจ้ะ"

".....คืออะไรนะครับ..ผมไม่ค่อยได้ยินเลย" จริงๆผมได้ยินอย่างชัดเจนเลยล่ะ

ประธานนักเรียน ผู้ที่อยู่จุดสูงสุดของนักเรียนทุกคน ฮานาโกะ มิสึกิ คนนั้น จะมาดูแลผมหรอ ไม่จริงนะ ชีวิตของผมทำไมต้องมีคนมาดูแลด้วยล่ะเนี่ย

"อ้ะ!! มาพอดีเลย เชิญเลยจ้ะ คุณฮานาโกะ"

"ขออนุญาตค่ะ" เสียงที่อ่อนหวาน นุ่มนวลแต่ดูเข้มแข็ง ผมยาวสีดำสลวยเงางามดุจแพรไหม ดวงตาสีฟ้าที่ดูสดใส

ร่างกายที่สมส่วนจนดูงดงามราวกับนางแบบ ท่าทีที่ดูสุขม และเรียบร้อย เป็นกุลสตรีชั้นสูง เธอก็คือ ผู้ที่อยู่จุดสูงสุดของนักเรียน

ประธานนักเรียนผู้ที่เพียบพร้อมไปทุกอย่าง ฮานาโกะ มิสึกิ 

"มีอะไรให้ช่วยหรอคะ คุณครูซาซามิ" สีหน้าของเธอยิ้มแย้มพร้อมที่จะช่วยเหลือทุกคนอย่างใจจริง

"คุณครู อยากให้ช่วยดูแล นักเรียนที่ไม่เอาไหนคนนี้หน่อยค่ะ"

"เป็นคำขอที่ยากอยู่นะคะ คุณครู แต่ในฐานะประธาน นักเรียนที่มีปัญหาก็ควรต้องได้รับการแก้ไขสินะคะ"

"นี่...ผมก็ยังยืนอยู่ตรงนี้นะครับ เกรงใจหน่อยก็ได้นะ"

"ว่าแต่ เค้าคนนี้ชื่ออะไรหรอคะ คุณครูซาซามิ"

"ซาราดะ เนรุคุง จ้ะ" คุณครูตอบด้วยรอยยิ้ม

".....งั้น ซาราดะคุง" เธอหันหน้ามาหาผม พร้อมกับพูดถ้อยคำที่ผมไม่อยากได้ยิน

"ชั้น จะทำให้เธอ เป็นคนที่ได้ความเอง"เธอยิ้มด้วยความมั่นใจอย่างเต็มเปี่ยม เธอคงไม่เอาจริงใช่มั้ย ทำไม ทำไมกัน....

ทำไมชีวิตผมต้องมีคนมายุ่งขนาดนี้เนี่ยยยยย!!!!!!!.