เป็น Dog หรือฟะ?

วันศุกร์ ช่วงหลังเลิกเรียนที่มหาวิทยาลัย เวลาเย็น 4 : 15 น.
หนุ่มนักศึกษาหน้าตาบ้านๆนามว่ามอสและหนุ่มนักศึกษาสวมว่นหัวกะทินามว่าเวียร์เป็นพื่อนกันที่รู้จักกันมานาน พวกเขานั่งอยู่แถวๆรถเข็นขายบะหมี่เกี๊ยวและหมูแดงข้างริมถนน สองเกลอนั่งรอบะหมี่แห้งหมูแดงชามหนึ่งและเกี๊ยวน้ำชามหนึ่งอยู่ที่โต๊ะ แม่ค้าใช้เวลา 8 นาทีสำหรับสองเมนูก่อนจะยกถ้วยทั้งสองมายังโต๊ะพวกเขา
พออาหารมาถึงแล้วต่างคนก็ละเลียดกิน แต่ก็เร่งความเร็วขึ้นเนื่องจากความหิวโซหลังเรียนหนังสือ
"ดีจังหนุ่มๆ บะหมี่และเกี๊ยวของป้าทำให้พวกเธออร่อยจนกินหมดเกลี้ยงชามเลยนะจ๊ะ" แม่ค้าที่หลังรถเข็นยิ้มละมุน เรื่องฝีมือการทำบะหมี่และเกี๊ยวของเธอเป็นเลิศ มีลูกค้าประจำและคนที่มาท่องเที่ยวแวะพักเพื่อสั่งอาหารของเธอ นับวันบะหมี่เกี๊ยวของเธอขายดิบขายดียิ่งขึ้น
เวียร์ดื่มน้ำอัดลมเย็นๆจากขวดน้ำ แล้วถอดแว่นตาออกมาเช็ดด้วยผ้าเช็ดเลนส์ "ทั้งอร่อย ทั้งปริมาณเยอะ และราคาไม่แพง วันหลังฉันจะชวนนายมากินอีก นายชอบบะหมี่แห้งหมูแดงใช่มั้ยล่ะ หะหะหะ"
มอสจับหลอดสำหรับดูดน้ำของเขาและมองไปคุยไป "ใช่ ฉันไม่นึกว่าของที่ริมถนนอย่างนี้จะอร่อยเด็ดสะระตี่ขนาดนี้" มอสพูดเสร็จดูดน้ำจากหลอดในแก้วพลาสติก เสร็จแล้วเขาลุกขึ้นกำลังจะล้วงเอากระเป๋าสตางค์ในกางเกงสแลคแต่เวียร์รีบสวมแว่นและจับแขนให้หยุดไว้ก่อน
เวียร์บอกว่า " มื้อนี้ฉันช่วยเลี้ยงนายก่อนนะ นายไม่ต้องคิดอะไรมาก มันเป็นน้ำใจจากเพื่อนเว้ย โอเคนะ"
"ออหรอ งั้นก็ ขอบใจนายมากเลยนะ" มอสขอบคุณ เขารู้สึกดีกับเวียร์อยู่มากบ้างน้อยบ้างที่คอยหวังดีต่อเขามานาน
และหลังจากทานมื้อเย็นเสร็จเรียบร้อย ทั้งสองคนแยกย้ายกันกลับบ้านไปคนละทาง
ที่ปากซอยหมู่บ้านของมอส มีชาวมอเตอร์ไซค์รับจ้างเกาะกลุ่มคุยกันและบางคู่ก็เล่นหมากรุกไทย มอสเรียกให้ได้ยินว่า "ไปซอย xx ครับ "
"ครับน้อง" คนขับมอเตอร์ไซค์ใส่หมวกกันน็อคและยื่นหมวกกันน็อคอีกใบสำหรับมอส ทั้งสองขึ้นนั่งมอเตอร์ไซค์ที่ใช้ระบบสตาร์ทโดยเท้า มันเริ่มทำงานและคนขับจับแฮนด์บิดคันเร่งมีเสียงดัง บรืน !
ระหว่างการเข้ามาในซอย มอสรู้ว่าจะถึงที่หมายแล้ว
เหตุการณ์ไม่คาดคิดบางอย่างเบื้องหน้าของชายหนุ่ม "หืม" เขาเห็นจากระยะทางไกลๆ เจ้าสุนัขพันธุ์น่ารักอย่างปอมเมอเรเนียนที่บ้านวิ่งโผล่ออกมาจากทางเข้าบ้าน เขาเห็นรถกระบะจากตรงนั้นเข้าใกล้สัตว์เลี้ยงของเขา
" !!!!!! "
ให้ดูแบบภาพเคลื่อนไหวช้าๆ
จังหวะที่สุนัขวิ่งออกมาแล้วสังเกตรถกระบะ มันตกใจกลัว แม้สัญชาตญาณจะบอกว่าให้รีบหลบแต่มันสายเกินไปกับความเร็วที่เคลื่อนเข้ามาข้างหน้า ได้รับแรงกระทบอย่างหนัก เอวสุนัขส่วนที่เป็นซี่โครงข้างในได้แตกหัก ร่างสัตว์เลี้ยงที่น่าสงสารกระเด็นไปกระทบถังขยะตรงข้ามหน้าบ้าน รถกระบะก็จัดว่าเป็นพวกชนแล้วหนี ขับเคลื่อนไปอย่างเร็วไร้ความรับผิดชอบ
"ฮิเดกิ !!" เสียงผู้หญิงคนหนึ่งเป็นพี่สาวของมอสตกใจวิ่งออกมาจากหน้าบ้าน หล่อนมาเขย่าร่างสุนัขที่ไร้วิญญาณ"ฮิเดกิ ไม่นะ ฉันขอโทษ" เธอน้ำตาไหลเป็นสาย เป็นเหตุการณ์ที่เศร้าสลดหดหู่ใจมาก
ทางด้านมอสที่นั่งมอเตอร์ไซค์รับจ้างมาถึงที่บ้าน จ่ายเงินค่ามอเตอร์ไซค์แล้วเดินเข้ามาเห็นภาพนั้น พี่สาวที่แสนสะเพร่าโดยการเปิดประตูรั้วทิ้งไว้กำลังเขย่าร่างสัตว์เลี้ยงไร้วิญญาณ
พี่สาวเห็นไปทางด้านซ้ายมือ "มอส ฮิเดกิตายแล้ว พี่ พี่ขอโทษ โอไม่ พี่นี่ทำอะไรลงไปเนี่ย "
มอสมาใกล้ๆ คุกเข่าลง เขาเป็นผู้ชายที่ไม่อยากแสดงอาการเศร้า แต่การสูญเสียบางสิ่งของบ้านอย่างฮิเดกิ ทำนบน้ำตาเขาก็กลั้นไว้ไม่อยู่ "ฮิเดกิ !! ไม่ !! ฮิเดกิ !! " มอสเขย่าร่างฮิเดกิด้วยความหวังให้สุนัขที่จากไปไม่มีวันกลับได้ฟื้น "พี่มุข ผมกลับมาช้าเกินไป น่าจะมาให้เร็ว กว่า.....นี้ ฮือ"
คืนนั้นมอสไม่เป็นอันจะทำอะไร เขากินข้าวไม่ลง เพียงแต่อาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอน แปรงฟันเสร็จเขาเห็นภาพกระจกที่สะท้อนกลับมาว่าตาเขาแดงก่ำ(จากการร้องไห้) อาจจะรู้สึกผิดและช็อค มันจะใช้เวลาอีกสักกี่วันกับอาการที่เป็นอยู่
พี่มุขเป็นผู้โทรศัพท์หาบริษัทรับทำศพสัตว์เลี้ยง วันอาทิตย์จะมีพิธีฌาปนกิจเจ้าฮิเดกิ
เวียร์เพื่อนเกลอที่ทราบเรื่องนี้ได้บอกว่ารู้สึกเสียใจต่อเรื่องที่เกิดขึ้นและจะมาร่วมงานวันนั้นด้วย "คืนนี้ราตรีสวัสดิ์นะมอส"
มอสกว่าจะหลับลงได้ก็ใช้เวลาจนถึงห้าทุ่ม
ในคืนนั้นเขาฝันประมาณว่า
"โฮ่ง โฮ่ง" เสียงสุนัขร้องเรียก เขารู้สึกว่านี่คงไม่ใช่ฝันไปหรือเปล่า
"ฮิเดกิหรอ ฮิเดกิ !!" ในพื้นที่ความฝัน มอสวิ่งไปหาเจ้าสุนัข สุนัขนั่งคุกเข่ากระดิกหางและยิ้มรับ แต่มอสเริ่มรู้สึกถึงความฝืน เขาพยายามวิ่งเข้า แต่ร่างสุนัขก็ห่างไปเรื่อยๆ และมีรถกระบะคันใหม่โผล่มาชนเจ้าฮิเดกิ
"ฮิเดกิ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!..... หือ !?" ร่างกายนั้นกึ่งลุกกึ่งนั่งขึ้นบนเตียง เขาฝันไป ฝันถึงเจ้าสุนัขของเขาที่เสียไปเมื่อวานตอนเย็น
นาฬิกาปลุกที่หัวเตียงบอกว่าขณะนี้เป็นเวลาหกโมง
ที่บ้านมอส เป็นบ้านสองชั้น อาศัยอยู่กันสองคนพี่น้อง พ่อกับแม่ของมอสอยู่ในตัวเมือง
พี่มุขทำงานแล้ว เป็นเจ้าหน้าที่ประชาสัมพันธ์ประสานงานในองค์กรหนึ่ง ขณะที่นั่งโต๊ะกำลังกินข้าว มอสลงมาถอดเสื้อผ้า อาบน่ำแปรงฟัน เสร็จแล้วร่างกายยังอยู่กับผ้าเช็ดตัว เข้ามาที่ห้องทานอาหาร
"อรุณสวัสดิ์" มอสเข้ามาทักทายพี่สาวของตัวเองแล้วหยิบน่องไก่ที่เหลือแต่เศษเนื้อปลายกระดูกจากจานบนโต๊ะ
"เดี๋ยวมอส นั่น" พี่มุขรู้สึกสงสัย "เอาไปทำอะไร ถ้าจะให้ฮิเดกิ อย่าลืมสิมันเสียไปแล้ว"
"อ๊ะ"มอสรู้สึกตัว"เราหยิบกระดูกไก่ทำไมนะ" แล้วก็วางกลับไป
พี่มุขเก็บจานออกไป "ไปแต่งตัวซะนะ" พี่สาวทิ้งกระดูกไก่ในถังขยะ
มอสรู้สึกว่าตัวเองแปลกๆที่จ้องไปที่กระดูกในนั้น
ไม่ไหวแล้ว ขอหยิบกระดูกไก่มาแทะก่อน "โอยแข็ง" และก็คิดสงสัยตัวเอง บ้า บ้าน่ะ ฉันทำอะไรของฉันเนี่ย ?
มอสแทะกระดูกแล้วโดนท่อนกระดูกไก่ที่หักแหลมๆทิ่มเพดานปาก รีบคายออก ฉันกำลังทำอะไรของฉัน ดีนะพี่มุขยังไม่เห็น
"จริงสิ เราทิ้งของวางไม่เป็นที่เป็นทาง มันอยู่ที่ห้องนอน" มอสพยายามคิดเรื่องอื่นแทนอาการแปลกๆขณะนี้ เขาวิ่งขึ้นบันไดไปเปิดประตูห้องตัวเอง และเขาหายางลบเจอในสิบวินาที อาศัยการได้กลิ่นของยางลบ
แทบไม่น่าเชื่อ เขารีบไปส่องกระจกที่ตู้เสื้อผ้า เขาไม่ได้มีรูปร่างเปลี่ยนเป็นสุนัขแต่อย่างใด แต่เขามีอาการของสุนัข