เป็น Dog หรือฟะ?

เขายืนมองบานกระจกที่ติดกับบานไม้ตู้เสื้อผ้า บางทีเขาอาจจะคิดมากไปเองก็ได้ เพราะรูปร่างของเขายังดูเป็นมนุษย์อยู่นี่นา

"ไม่มีอะไรหรอกมั้ง" มอสใส่เสื้อผ้าเสร็จแล้วเดินมาแถวเตียงนอน ยืนจ้องลูกบอลสักหลาดสีเขียวอ่อน เขาหยิบมันขึ้นมาเพ่งพินิจ แล้วเอามางับ แล้วรีบคายทันที "เหวอ นี่ฉันทำอะไรเนี่ย" มอสตกใจตัวเองที่มีท่าทีประหลาดไม่เป็นมนุษย์

ลูกบอลสักหลาดกระเด้งไปกับพื้น ร่างกายของมอสวิ่งไปรับอย่างแม่นยำ

ปกติไม่ได้มีความสามารถอย่างนี้ เขาเริ่มคิดว่าเขามีเซนส์บางอย่างที่คล้ายๆสุนัข

จู่ๆก็อยากเล่นแบบนักแสดงละครสัตว์ที่มือข้างหนึ่งโยนขึ้นเป็นวนเป็นวงแล้วอีกมือมาคอยรับ เขาทำได้แล้วทั้งๆที่ไม่เคยทำเป็น แต่ก็คิดว่านี่ไม่น่าจะเกี่ยวกับความรู้สึกสุนัข มันแค่การฝึกให้คล่องของนักแสดงในงานละครสัตว์

เขาวางลูกบอลสักหลาด แล้วออกจากห้องลงไปยังชั้นล่าง บอกกับพี่สาวว่าจะออกไปหาเพื่อนที่ชื่อเวียร์

รองเท้าของเขาวางไว้ที่ไหน และการดมกลิ่นมันบอกว่ารองเท้าของเขาอยู่ที่ใด

"......!?" เขาเงียบและพยายามดึงแก้มตัวเองว่าเจ็บจริง เฮ้ย นี่มันหมายความว่า "ฉันเป็นสุนัข ไม่สิ ฉันมีสัญชาตญาณหรือเซนส์ของสุนัขอยู่ในตัว"

อยากออกไปเดินเล่นจัง

มอสเปิดประตูพบกับบรรยากาศนอกบ้าน มอสสูดอากาศเข้าปอดเต็มที่ แล้ววิ่งวนไปในบริเวณบ้าน

พอรู้สึกอีกที "อุ๊บ ทำไมฉันถึงเจอบรรยากาศข้างนอกแล้วทำร่าเริงแบบนี้ หมุนจนเวียนหัวเลย" และจุดที่วางอาหารเม็ดในกล่องสำหรับสุนัขที่เคยมีในบ้าน มอสเกิดปฏิกิริยาที่จะมองไปยังสิ่งนั้น เขาเข้าไปใกล้ๆ

พี่สาวเปิดบานหน้าต่างตรงนั้นออกมา "ออ มอสอยู่ตรงนี้ มอสจะทำอะไรหรอ"

มอสรีบตอบ "เปล่าๆ คือ มอสคิดถึงฮิเดกิเลยมามองอะไรตรงนี้น่ะ"

"ออ อือ พี่เสียใจกับเรื่องที่เกิด แต่คิดแล้วมอสจะอภัยให้พี่ได้มั้ยที่เมื่อวานพี่ไม่ทันปิดประตูเอาไว้" สีหน้าของพี่มุขเริ่มดูทุกข์ใจอีกครั้ง

"ไม่เป็นไรครับพี่ วันอาทิตย์เราจะไปส่งเจ้าฮิเดกิสู่สวรรค์กัน เวียร์เขาจะมาด้วยล่ะครับ" มอสพยายามปลอบใจพี่สาวของตัวเอง

"ก็ดีนะ ฝากขอบคุณน้องเวียร์ด้วยนะจ๊ะ"พอพี่สาวพูดเสร็จแล้วก็ปิดหน้าต่าง

มอสมองซ้ายขวา เทอาหารเม็ดมากำนึง นี่เขาจะทานมันลงได้หรือ และก็ได้เก็บอาหารเม็ดใส่กล่องอย่างเก่า ถ้าเขารู้สึกหิว เขาเพิ่งนึกออกว่ายังไม่ได้กินข้าวเช้า ลักษณะร่างกายเป็นมนุษย์อยู่ กินข้าวตามปกติก็สิ้นเรื่อง

และเขาก็จะเดินกลับไปประตูแล้วต้องมาหยุด หยุดที่จะก้าวเข้าประตูบ้าน เขาหงุดหงิดกับอารมณ์ตัวเอง "ฉันต้องไปหยิบอาหารเม็ดมาสักกำเสียแล้ว"

เมื่อภารกิจทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย ถึงเวลาที่เขาจะเดินออกจากบ้านไปสู่ถนนหมู่บ้าน

ระหว่างทางพบสุนัขตัวหนึ่ง เอาจมูกดุนกองถุงขยะไม่เคลื่อนไหว สุนัขตัวนั้นมองมาที่เขา "พี่ ช่วยเก็บลูกบอลให้หน่อย มันเป็นของเจ้านาย"

" !? " เหมือนระบบประสาทของเขาจะรับความคิดจากที่ไหน แล้วแถวๆนี้มีแต่เขากับสุนัขตัวนี้ "เมื่อกี๊เจ้าบอกกับฉันหรอ"

สุนัขมองที่มอส "ใช่พี่ ลูกบอลอยู่ในกองถุงขยะ"

มอสตอบโต้โดยใช้กระแสจิตประสาท ไม่ส่งเสียงออกมาทางการพูด 'เดี๋ยวนะเจ้าหมา'

มอสเข้าไปดึงถุงออกมาแยก เขาพบว่าเขาเจอลูกบอลลูกหนึ่งจริงๆ มันไม่น่าเป็นไปได้ มอสเขาเป็นตัวอะไร สุนัขหรือฟะ? "อะนี่เจ้าหมา ฉันเก็บลูกบอลมาให้แล้ว" มอสให้ลูกบอลแก่เจ้าสุนัขตัวนั้น มันคาบลูกบอลและวิ่งกลับเข้าบ้าน

มอสเดินทางอีกสักพักก่อนจะถึงปากซอย หืม เสาไฟฟ้า

................. นี่อย่าบอกนะว่าจะฉี่ นั่นก็ทำเกินไปแล้ว ไว้ไปฉี่ที่ห้องน้ำบ้านเวียร์แล้วกัน

"มอเตอร์ไซค์คันนึงครับ"มอสเรียกบริการ"ไปหมูบ้านนั้นครับ"

สองนาที มาถึงที่หมาย บ้านของเวียร์ก็เป็นบ้านสองชั้นเช่นเดียวกับบ้านของมอส มาอสยินกดออดหน้าบ้านหนึ่งครั้ง

เวียร์เปิดประตูต้อนรับ "ไง เข้ามาในบ้านก่อนสิ"

มอสสังเกตตัวเวียร์แล้วสงสัยว่าเวียร์ไม่ได้สวมแว่น

"มอส" เวียร์ต้องทำให้แน่ใจโดยเข้ามามองใกล้ๆ "โทษทีนะ ฉันสายตาสั้นน่ะ อาจจะต้องดูให้มันแน่ใจว่าเป็นมอส ตอนนี้ฉันพยายามหาแว่นตาของฉันมาได้สักพักแล้ว"

มอสแอบหลบจมูกดีเลิศไม่ให้เวียร์จับผิด ขณะที่เวียร์รื้อหมอนที่โซฟาค้นหาแว่นอยู่ มอสก็มีปฏิกิริยาบางอย่าง "เวียร์"

"อะไร หาแว่นฉันเจอแล้วหรอ"

"เปล่า คือ ฉันอยากเข้าห้องน้ำหน่อย"

"ได้ๆ"

มอสไปที่ห้องน้ำของบ้านเพื่อน แล้วปิดประตู เขามองหาบางสิ่ง และมองไปยังชั้นติดผนังมีกองยาสีฟันและแปรงสีฟัน เขาลองค้นดู แว่นตาของเวียร์ถูกทับซ่อนอยู่ในนั้น มอสวางไว้ที่วางอ่างน้ำข้างๆขันน้ำ และแกล้งทำเป็นไม่มีอะไร มาปัสสาวะแล้วออกจากห้องน้ำ

"มอส แย่จังนะแว่นของฉันยังใช้ได้ ไม่อยากเสียค่าตัดแว่นใหม่ให้เปลือง"เวียร์เห็นมอสเงียบก็คิดเอาเองว่ามอสยังไม่พบเจอแว่นของเขาจากไหน "ฉันขอเข้าห้องน้ำบ้างดีกว่า"

เวียร์เดินไปที่ห้องน้ำ พอเข้าไปแล้วต้องประหลาดใจ "เฮ้ ฉันเจอแว่นตาของฉันแล้ว"

"โอเคเพื่อน คราวนี้นายจะได้มองอะไรชัดๆแล้ว"

เวียร์สวมแว่นตา คราวนี้เวียร์เห็นมอสได้ชัดเจน"ว่าแต่นะ ก่อนหน้านี้ฉันก็ไม่เห็นมันวางไว้ตรงที่วางนะ ฉันเห็นแต่ขันน้ำเท่านั้น แปลกจริงๆเลยแฮะ"

มอสเก็บเรื่องนี้ไว้ "ฉันว่าเวียร์คงจะไม่เห็นเนื่องจากสายตาสั้นมากน่ะเอง ไม่มีอะไรแปลกหรอกน่า"

มีเสียงคุณแม่ของเวียร์ย่ำเท้าลงมาจากชั้นบน กล่าวสวัสดีกับมอส และเห็นว่าเวียร์ลูกชายของตนเจอแว่นตาแล้ว "เออจริงสิเวียร์ แม่สงสัยว่าเม็ดไข่มุกมันหายไปเม็ดหนึ่ง แม่พยายามหาเต็มที่แล้ว"

มอสบอกกับแม่ของเวียร์ว่า "ผมขอดูสร้อยไข่มุกของน้าหน่อยครับ"

คุณแม่ยื่นสร้อยไข่มุกให้มอสหยิบมาดู มอสแอบหลบไปพินิจ จมูกจำกลิ่นไข่มุกเอาไว้ แล้วคืนให้คุณแม่ของเวียร์

มอสออกจากบ้านไปยังพื้นหญ้าและดิน พยายามขุดด้วยมือ

เวียร์มาเห็นเข้า "มอส นายทำอะไรน่ะ"

"เดี๋ยวนะ อีกนิดเดียว.....อะ นี่ ฉันเจอเม็ดไข่มุกแล้วล่ะ"

แม่ของเวียร์ออกมาสมทบกับเวียร์ "เฮ้ย เจอจริงๆด้วยนะ"

คุณแม่ของเวียร์ดีใจโลดเต้น รีบไปรับเม็ดไข่มุกจากมือของมอส

เวียร์ยิ้มดีใจเช่นกัน "มอส นายรู้ได้ยังไงน่ะ หรือนายเป็นนักสืบ แต่ทำไมสืบได้รวดเร็ว ฉันเองก็อยากเป็นนักสืบเหมือนกันนะ"

มอสกระแอม "ถ้าอยากเป็นนักสืบ ขนาดแว่นตาตัวเองยังหาไม่เจอ คุณสมบัติยังไม่เหมาะหรอกนะ หะหะหะ"

"เออ จริงด้วย"