นรกบนดิน(yuri)

"ประกาศๆ ตอนนี้เวลา7โมงตรงขอให้ทุกท่านทำธุระส่วนตัวให้เสร็จจากนั้นเวลา 8โมงตรงขอให้ทุกท่านมารวมกันตรงบริเวณหน้าโกดังที่1ด้วยครับ "

"ประกาศๆ ตอนนี้เวลา7โมงตรงขอให้ทุกท่านทำธุระส่วนตัวให้เสร็จจากนั้นเวลา 8โมงตรงให้ทุกท่านมารวมกันตรงบริเวณหน้าโกดังที่1ด้วยครับ"

เสียงประกาศดังออกมาจากลำโพงเครื่องเล็กบนหัวเตียงที่พอจะได้ยินคนเดียวที่เธอเดาก็น่าจะติดทุกห้องเพราะกันไม่ให้ประกาศออกลำโพง เสียงมันดังทำให้เรียกเจ้าพวกนั้นมาได้ หากทำอะไรไม่ระมัดระวังละก็ ชีวิต4พันกว่าคนคงได้หายเป็นพริบตาแน่

เธอเดินออกมาจากห้องเเละไปเรียกเพื่อนเธอตามเคย แต่เปลี่ยนห้องเพื่อนเธอเป็นห้องของอาจารย์แทน

"ก๊อกๆๆ แพรวเสร็จยังฉันรออยู่ข้างนอกนะ"

"เสร็จแล้วๆ กำลังออกๆ อ้ะ" เห้อคนมีความรักนี่ดีจังเลยน้า แต่เธอยังไม่ได้คิดเรื่องนี้ ตอนนี้เลยอิจฉาตาร้อนเพื่อนเธออยู่หน้าห้องอาจารย์อยู่เนี่ย

"แกร็ก มาแล้วๆ " เธอหรี่ตามอง ระหว่างนั้นก็เดินไปโกดัง1 โดยที่อาจารย์เดินนำอยู่ข้างหน้าปล่อยให้เด็กได้คุยกัน

"ขั้นไหนกันเเล้วจ้ะ"

"แค่จูบย่ะ"

"อ๋อหรออออ"

"ทำไม แกสงสัยอะไร"

"เสร็จแล้วๆ กำลังออกๆ อ้ะ อาจารย์คะอย่านะคะ แพรวเจ็บบบ 5555555555" เธอล้อเลียนเพื่อนอย่างขำๆ ให้เพื่อนเธอหน้าแดงเล่นๆ

"หนอยย รินแกนะแก หยุดนะ จะหนีไปไหนนน" เธอทั้งสองคนวิ่งไล่กัน ทำให้เป็นภาพที่ดูแล้วเหมือนเด็กสองคนกำลังวิ่งไล่กันอย่างสนุกสนาน ให้เป็นความสุขแก่ผู้พบเห็นเล็กๆ น้อยๆ ทั้งๆ ที่เธออายุ21กันทั้งคู่เเล้ว

"ตุบ ขอโทษค่ะๆ " เธอที่วิ่งถ้อยหลังกำลังทำหน้าล้อเลียนเพื่อนเธอจนไปชนคนข้างหน้าที่เธอไม่ได้มองทาง

"ไม่เป็นไรครับๆ อ้าวคุณนี่เอง" หนุ่มกันยิ้มตาหยี่

"อ้าวคุณกัน นี่ๆ คนที่ฉันบอกไงที่เจอกันที่โรงอาหาร คุณกันคะนี่แพรวค่ะ เพื่อนฉันเอง ส่วนคนนี้คืออาจารย์ที่มหาลัยค่ะ"

" สวัสดีครับอาจารย์" กันทักทายอาจารย์เธอเเล้วโบกมือทักทายเพื่อนเธอ

"โห้ยแกไม่ใช่เล่นนะเว้ย ของดีนะเนี่ย" เพื่อนเธอกระซิบบอก

"สวัสดีจ้ะ"

" ส่วนคนนี้ชื่อกันค่ะ ที่เจอกันที่โรงอาหาร" พอพวกเธอทักทายกันเสร็จก็เดินไปที่โกดังด้วยกัน โดยที่เธอเดินกับกัน ส่วนแพรวเดินกับอาจารย์

"คุณรินกินข้าวยังครับ"

"ยังเลยค่ะ กะว่าประชุมเสร็จจะไปกัน จริงๆ เรียกรินเฉยๆ ก็ได้ค่ะ ไม่ต้องทางการหรอก5555"

"ครับ งั้นรินเรียกผมว่ากันก็ได้ครับ"

"ค่ะ" พวกเธอคุยกันอย่างสนิทสนม จนทำให้คู่ข้างหลังที่เดินตามมาเกิดความสงสัยขึ้น

"แพรวบอกพี่ใช่ไหมคะว่ารินเขาไม่ชอบผู้ชายน่ะ"

"55555ใช่ค่ะ"

"แต่ดูเหมือนทั้งคู่กำลังดูใจกันอยู่เลย"

"มันก็เป็นแบบนี้แหละค่ะ แต่ถ้าเกิดว่ารินเจอคนที่รินชอบจริงๆ เเล้วรินจะเป็นอีกอาการนึงค่ะ แต่หนูว่าไม่มีอะไรมากกว่านั้นแหละค่ะ"

"จริงหรออ"

"สัญชาตญาณมันบอกน่ะค่ะ" แพรวยิ้ม เค้กทำหน้าสงสัยแต่ก็ไม่ได้อะไร จนเราเดินไปถึงโกดังที่1

"รู้งี้ เอาจักรยานมาก็ดีหรอก แห่กๆ " เพื่อนเธอหอบ

"ฉันก็ว่าแหละ" เล่นเอาเหงืออกเหมือนกันนะ จากโกดัง8มาโกดัง1นี่ใช่ย่อย

"อ้าวรินมาเเล้วหรอ อ้าวกันก็อยู่กับรินด้วยหรอลูก"

"ครับ" กันยิ้ม

"อ้าวแม่รู้จักกับกันด้วยหรอคะ"

"จะไม่รู้จักได้ไงก็นี่น่ะ เป็นลูกของเพื่อนพ่อที่แม่บอกตอนนั้นไง เรียกชื่อสนิทกันขนาดนี้ ถึงแล้วอะเรา"

"โถ่แม่คะ เราพึ่งรู้จักกันเองค่ะ"

"ก็นั้นแหละ รู้จักกันไว้นะ สนิทๆ กันไว้ แม่เชียร์อยู่"

"โถ่แม่คะ ก็ว่าไป" แม่เธอนี่ขี้ชิปจังเล้ยย ก็รู้อยู่ว่าลูกชอบยังไงยังไม่วายชิปเธอกับกันอีก

"เทสๆ ขอให้ทุกคนยืนให้ตรงแถวที่จัดให้ด้วยครับ"

"คนเยอะเหมือนกันนะเนี่ย" เธอพูด

"ที่นี่ประมาณ4พันกว่าคน นี่ยังไม่รวมเจ้าหน้าทีอีกนะครับริน"

"หื้มมม ตอนแรกฉันก็นึกว่ารวมแล้วนะคะ"

"ยังครับ " กันพูดเสียงดังขึ้นหน่อยเพราะเสียงคุยเริ่มดังขึ้นเเล้ว

" ทุกท่านแยกเป็นโกดังแล้วนะครับ จากนี้ไปช่วยกรุณาเงียบด้วยครับ "เจ้าหน้าที่ที่พูดอยู่ให้เดาน่าจะเป็นพ่อของกัน หน้าตา จมูก สีผิวเหมือนกันขนาดนั้น

" กันก็อยู่โกดัง8เหมือนกันหรอคะ"

"ใช่ครับผมอยู่ด้านล่างห้องแรกเลยครับ"

"บังเอิญจังเลยค่ะ"

"มาห้องผมได้เสมอครับ"กันยิ้ม

"555555ค่ะ" ประโยคมันแปลกๆ นะเมื่อกี้หรือเธอคิดไปเองก็ไม่รู้

" จากนี้ไปผมขอประกาศรับสมัครหน่วยรบอินทรีประมาณ1000คน เชฟ500คน แม่บ้าน500คน เจ้าหน้าที่ที่อยู่ที่นี่1000คนครับ "

เธอที่เข้าแถวเรียงกันโดยมีกันอยู่ข้างหน้าเธอ เธอ แพรวอาจารย์และพ่อกับแม่เธอ เรียงเป็นแถวแนวลึก

" จะมีการสมัครแค่ครั้งนี้เท่านั้น หากจบการประชุมเเล้วจะไม่มีการรับสมัครแล้วนะครับ คนที่สนใจสามารถสมัครได้ที่เจ้าหน้าที่แต่ละท่านที่อยู่หน้าแถวได้ ตอนประชุมเสร็จนะครับ"

"แกว่าไงอะริน "เพื่อนเธอสกิดจากด้านหลัง เธอที่กำลังใจพูด เจ้าหน้าดันประกาศอีกเรื่องทำให้เธอต้องหันไปสนใจสิ่งที่เจ้าหน้าที่พูดก่อน

" ครับจากนี้ไปจะเป็นการพูดถึงสถานการณ์ด้านนอกนะครับ ตอนนี้ประเทศไทยเราสถานการณ์กำลังควบคุมอยู่โดยมีผู้เสียชีวิตมีประมาณ.... ประมาณ50ล้านคนครับ" คิดว่าพ่อของกันก็พึ่งรู้จำนวนผู้เสียชีวิตและคงตกใจกับเลขการตายที่มันดูเหมือนจะล้างเผ่าพันธุ์มนุษย์ได้อยู่รอมร่อ และเธอเองก็ไม่แปลกใจหากได้ยินเสียงพูดคุยกันดังขึ้นเรื่อยเพราะหวาดกลัว เสียใจ โศกเศร้าที่บางคนครอบครัวอาจจะไม่ได้ครบเหมือนเธอ และเธอเองก็ตกใจมากเช่นกัน 50ล้านไม่ใช่ง่ายๆ เลยที่จะทำใจต่อผู้เสียชีวิตทั้งหมด

"กรุณาเงียบด้วยครับ นี่เป็นเพียงการคาดเดาจากการสำรวจทางอากาศเท่านั้นครับ ตอนนี้ยังมีผู้ที่ติดและเสียงภัยอยู่ด้านนอก ดังนั้นเราจึงต้องประกาศรับสมัครเจ้าหน้าที่เพื่อไปทำการช่วยเหลือพี่น้องประชาชนที่อยู่ข้างนอกให้ปลอดภัยจากเชื้อนี้ครับ เพราะเจ้าหน้าที่เราไม่เพียงพอในการส่งคนไปช่วยเหลือ เจ้าหน้าที่ที่ออกไปก็กลับมาไม่ถึงครึ่งที่ส่งออกไป ผมที่เป็นผู้บังคับบัญชาขอสัญญาว่าผมจะช่วยทุกคนที่อยู่ข้างนอกให้ปลอดภัยให้มากที่สุดครับถึงแม้หัวผมจะหลุดจากบ่า ผมก็ยังมีเจ้าหน้าที่ที่ผมไว้ใจทุกคนว่าจะช่วยเหลือประชาชนทุกท่านให้รอดกลับมาเท่าที่เราจะทำได้ครับ! "

เสียงกระหึ่มกึ่งก้องไปทั่วบริเวรและดังกึ่งก้องไปทั่วหัวใจของเธอด้วยเช่นกัน ทำให้เธอถึงกับน้ำตาซึมเพราะความซื่อสัตย์ ความสามัคคี ความเชื่อใจในพวกพ้อง ความทุ่เทต่างๆ นาที่ส่งผ่านทุกคำพูดจนประชาชนที่อยู่เบื้องล่างสัมผัสได้ เธออยากเป็นแบบนี้บ้าง อยากเป็นที่พึ่งของทุกๆ คน

"แพรวฉันเข้าหน่วยรบอินทรีนะ" เธอพูดด้วยความหนักแน่นและแน่วแน่

"แกไปฉันไป"

"ขอบใจมากที่อยู่ข้างๆ ฉันตลอด"

"เพื่อนกันมันก็ต้องแบบนี้เว้ย" เพื่อนเธอจับไหล่เธอ จะมีกี่คนที่สนับสนุนและคอยให้กำลังใจตอนเธอตอนที่เธอลำบาก มันจะมีสักกี่คนที่มันกล้าเตือนในสิ่งที่เราทำไม่ถูก

"ขอบใจจริงๆ " จากนี้ไปเธอต้องเสี่ยงอันตรายมากมายขนาดไหนเธอยังไม่รู้เลย แต่ก่อนจะถึงวันนั้นวันที่เธอได้ออกจากที่ที่แสนปลอดภัยและไปเจอกับสิ่งที่ทำให้เธอชะตาขาดได้เพียงแค่ข่วนบนร่างกาย ในเมื่อเธออยากเป็นผู้นำประเทศอยู่เเล้ว เรื่องแบบนี้มันต้องผ่านไปให้ได้ เราต้องเป็นคนที่หวังพึ่งได้ และช่วยเหลือทุกคนเวลาเดือดร้อน เธอจะต้องเก่งยิ่งกว่านี้ แกร่งยิ่งกว่านี้ให้ได้เพื่อทุกคน เพื่อคนที่เรารัก เธอยืนกำหมัดอย่างไม่ย่อถ้อ สักวันเธอจะต้องทำให้เชื้อบ้าๆ นี่หมดไปให้ได้

เจ้าหน้าที่หน่วยอินทรีที่ยืนปลายแถวคุมคนอยู่2-3คน กำลังจ้องมองมายังเธอโดยที่เธอไม่รู้ตัว

"ฉันว่าฉันเจอเข็มในมหาสมุทรแล้วว่ะ"

"อืมฉันก็คิดว่างั้น"

"ดังนั้นตอนนี้ผมขอจบการประชุมเพียงเท่านี้ครับ ขอบคุณทุกท่านที่ให้ความร่วมมือครับ! " ผู้บังคับบัญชาพูดและโค้งคำนับจากใจจริงๆ ทำให้เกิดเสียงเฮขึ้นมา

" พวกเราฝากชีวิตไว้กับพวกคุณครับ! "

"พวกเราเชื่อมั่นในตัวท่านนะคะ! "

"เราจะสู้ไปด้วยกันกับทุกคน! " เสียงประชาชนโฮ่ร้องทุกคนพูดแล้วก็โค้งคำนับให้กับผู้บังคับบัญชาด้วยความตื้นตันใจ เสียงประชาชนที่เชื่อมั่นในเจ้าหน้าที่และเชื่อใจในผู้บังคับบัญชา เป็นเสียงที่ทำให้เหล่าเจ้าหน้าที่และผู้บังคับบัญชาถึงกับหลั่งน้ำตา ความตื้นตันจากเบื้องลึกของหัวใจ ทำให้เหล่าเจ้าหน้าที่ทหารทุกนายพากันทำความเคารพประชาชนด้วยท่าวันทยาหัตถ์

"ทุกคนเคารพ! " เสียงผู้บังคับบัญชาดังกึ่งก้องและหนักแน่นสั่งให้เจ้าหน้าที่ทำความเคารพ

ภาพเหตุการณ์นี้คงเป็นกำลังใจให้กับทุกคนรวมถึงเจ้าหน้าที่ทุกนายได้อย่างตรึงใจและตระหนักในหน้าที่ของทุกคนให้มากขึ้น

'ให้ตายสิเราเริ่มรู้สึกเลือดมันร้อนขึ้นทุกทีๆ '

เป้าหมาย อุดมการณ์ของเธอมันหนักแน่นพอที่จะสละตัวเองเพื่อมนุษย์ทุกคน ถ้าไม่เกิดเรื่องบ้าๆ นี่เธอคงวางแผนหลังจากเรียนจบก็จะเข้าพรรคการเมืองและจะพยายามพัฒนาประเทศให้ไปข้างหน้าอย่างน้อยให้พี่น้องร่วมประเทศเราไม่ลำบากก็พอเเล้ว แต่นี่ประชากรของประเทศเราลดไปเกือบ50ล้านจาก66ล้านคน แล้วที่เหลืออยู่16ล้านคน จะเป็นยังไงบ้าง คนที่เหลืออยู่ด้านนอกจะเป็นยังไง โหดร้ายขนาดไหนเธอยังไม่อยากจะคิด

"แกเห้นตานั้นปะ"

"อ่า ฉันว่าเราไปเตรียมการดีกว่า ฉันชักอยากจะทดสอบว่าที่ผู้นำของเราแล้ว"

"ฉันด้วย จะปล่อยให้แกทำคนเดียวได้ไง" เสียงเจ้าหน้าที่กลุ่มเล็กๆ พูดคุยกันระหว่างที่มองไปยังรินที่ตอนนี้ถ้าหากใครมองเข้าไปในใจเธอเเล้วไฟคงลุกเผาจนมอดไหม้อยู่ในนั้น

"แกบอกอาจารย์ยังว่าจะมาเป็นอะ" ระหว่างที่พวกเธอรอเจ้าหน้าที่เตรียมใบสมัครกันอย่างวุ่นวายและเตรียมรอประกาศอยู่นั้นเธอก็ได้ถามเพื่อความสบายใจเพราะกลัวอาจารย์จะไม่อยากให้เพื่อนเธอมาเสี่ยงแต่เธอกลับพาเพื่อนมาเสียงไปด้วย

"เรื่องนี้ฉันคุยเเล้ว ฉันอยากจะเป็นเองและตามมาดูแลแกด้วยนี่แหละ แกชอบบู่มบ่ามทำ ชอบห่วงคนอื่นกว่าตัวเอง เรื่องนี้พลาดไม่ได้นะแกก็รู้อยู่"

"ฉันแม่งโคตรรักแกเลยว่ะ"

"เพื่อนดีๆ แบบฉันหายากนะคะ"

"จ้าาาาาาาาา ยอมแล้วเรื่องยอตัวเองเนี่ย"