นรกบนดิน(yuri)

“เฮ้ๆๆ ใจเย็นๆ มันไม่กัดหรอก”
“ม..มันคือตัวอะไรคะพี่! ”
“เอ่อ จะว่ายังไงดีล่ะ มันเป็นสุนัขกลายพันธุ์น่ะ ใช่ไหมหมั่นโถว”เธอหันไปส่งซิกให้ มันก็ไม่ได้รับรู้อะไรก่อนจะนั่งและนอนลง
“เอ่อมันง่วงน่ะ หมั่นโถวไปนอนในห้องก่อนนะ” เธอเรียกและพามันให้เข้าไปในห้องก่อนจะปิดประตูเดินมาหาน้องทั้ง2คน
“มันจะไม่มาทำร้ายเราใช่ไหมคะ”
“ไม่หรอกค่ะ มันใจดีจะตายตอนนี้7โมงแล้วเดี๋ยวพี่ไปทำอาหารมาให้นะคะ” เธอยิ้ม เดินลงไปที่รถหาอุปกรณ์ทำกับข้าวแต่ลืมไปว่ามีแต่มาม่าถ้วยเลยเอาขึ้นมาสัก6ห่อเผื่อน้องๆ เธอไม่อิ่ม เธอเข้าครัวไปต้มน้ำได้สักพักก็เทใส่ถ้วยมาม่าให้เรียบร้อย เดินขึ้นมาด้านบนเอามาม่าให้เด็กนั่งกินกันก่อน เธอค่อยไปเตรียมอาหารให้ลูกๆ เธอ
“พี่คะ มันกินอาหารสุนัขด้วยเหรอ”
“อื้ม ใช่ก็มันเป็นสุนัขนี่เนอะ แฮะๆ ”เธอไขว้นิ้วด้านหลัง
“แล้วน้องอายุกันเท่าไรบ้างคะ”
“แซนอายุ18ค่ะ ส่วนอิม 15ค่ะ”
‘อืม อายุเด็กทั้งคู่เลยแฮะ’
“หื้มยังเด็กๆ กันอยู่เลย แล้วพ่อแม่ล่ะคะ”
“แซนไม่มีค่ะ”เด็กหลบตาก้มต่ำลงทำให้เธอเข้าใจในทันที
“ขอโทษนะพี่แค่ถามเฉยๆ ไม่ได้ตั้งใจจะ….”
“ไม่เป็นไรค่ะ แต่อิมรู้สึกเหมือนมีนะคะแต่ว่าโดนฆ่าไปอะค่ะ”
“ไม่ใช่นะพี่แซน คนนั้นเป็นลุงอิม แต่พ่อแม่อิมโดนคนพวกนั้นกินอะ” บรรยากาศเปลี่ยนไป เห้อเด็กๆ แบบนี้ไม่ควรเจออะไรแบบนี้เลย เธอไม่ได้ตั้งใจทำลายบรรยากาศในตอนเช้าที่สดใสนะ แต่เธอจำเป็นต้องเพราะเธอต้องออกเดินทางตามแผนเธอแล้วและเธอจะได้รู้ว่าควรส่งเด็กให้ผู้ปกครองหรือให้หน่วยเธอดี แต่ดูเหมือนว่าเธอคงไม่ต้องถามอะไรมากกว่านี้แล้ว
“ขอโทษนะเด็กๆ ที่ถามให้รู้สึกไม่ดี วันนี้พี่ต้องออกเดินทางแล้วแต่ไม่ต้องห่วงนะพี่เป็นเจ้าหน้าที่ แถวนี้มีหน่วยพี่ดูแลอยู่ เดี๋ยวพี่ไปส่งน้องที่นั่น ไม่ต้องห่วงนะคะพี่ไม่ใช่พวกมันหรอกเชื่อใจได้” เธอยื่นนิ้วก้อยทำสัญญาเกี่ยวก้อยเด็กก่อนเด็กอีก2คนจะทำเหมือนกัน
“งั้นตอนนี้กินให้อิ่มเลยนะพี่มีอีกเป็นลังเลยถ้ายังไม่อิ่มเดี๋ยวพี่ไปทำให้อีก”
“จริงเหรอคะ! ”
“จัดหนักจัดเต็มไปเลยย! ” เด็กทั้ง2คนยิ้มจนตาหยีเริ่มซดมาม่ากันอย่างมีความสุข เธอได้รับรอยยิ้มที่บริสุทธิ์ ไม่มีพิษไม่มีภัยที่ต่างจากโลกความเป็นจริงที่แสนจะโหดร้าย มันจะกัดกร่อนจิตใจไปเรื่อยๆ จนเริ่มชินชาไปกับมันเมื่อโตขึ้น แต่โลกที่โหดร้ายมันก็สอนให้เราได้รับบทเรียนหลายอย่างจนสร้างเราให้แข็งแกร่งขึ้นและปกป้องเรากับเรื่องแย่ๆ ได้ โตมาเด็กๆ พวกนี้จะได้รับภูมิคุ้มกันอย่างดีและสามารถรับได้กับความเป็นจริงว่าทุกคนไม่ได้ใจดีและเชื่อถือได้ทุกคน พวกเธอจัดหนักจัดเต็มกับบุฟเฟ่ต์ก่อนจะเตรียมตัวเอาของบางส่วนเก็บไว้หลังรถก่อนจะพาลูกๆ เธอและน้องๆ ขึ้นมานั่งที่รถและออกตัวไปยังจุดที่หน่วยเธอประจำการอยู่
“อาจจะอึดอัดหน่อยนะ แต่แปบเดียวเชื่อพี่”
“น้องน่ารักมากเลยค่ะ หนูชอบมากเลย”
“ช่าย อิมก็ชอบมากเหมือนกันค่ะ” เด็กๆ สนใจลูกสุนัขจนไม่ได้ฟังสิ่งที่เธอพูด เธอจะยิ้มออกมาเล็กน้อยและมองไปยังหมั่นโถวที่มองหน้าเธอเหมือนกัน ก่อนเธอจะยิ้มออกมาอีกครั้ง
‘ใจดีจังน้าแกเนี่ย’
“เด็กๆ อยากได้เปล่า พี่ให้ได้นะ”เธอพูดขณะขับรถไปด้วย
“ได้จริงเหรอคะ!! /จริงเหรอคะ! ”
“ลองถามหมั่นโถวสิว่าได้รึเปล่า” เด็กทั้งสองคนหันไปยิ้มให้หมั่นโถวจนแก้มปริ ซึ่งมันก็ตอบด้วยท่าทางสุดหล่อและใจป๋าอย่างยิ่งทำให้เกิดเสียงหัวเราะขึ้นภายในรถจิ้บที่กำลังแล่นไปบนท้องถนนอย่างเดียวดาย
เธอขับไปเรื่อยๆ จนไปถึงหน้าตึก3ชั้นที่มีหน่วยเธอเดินดูแลอยู่ด้านนอก ไปจอดหน้าตึก ลงจากรถและเดินเข้าไปคุยสักพักก็เรียกเด็กๆ และสุนัขออกมา
“เอาล่ะจากนี้ไปเดี๋ยวให้พี่ๆ ที่นี่ดูแลแทนพี่ไปก่อนนะ”
“แต่อิมไม่อยากให้พี่ไปเลย”
“แซนก็ด้วย” เด็กทำหน้าหงอยๆ
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่ที่นี่เขาใจดีกว่าพี่อีกนะ”
“แต่ว่า…”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ เราได้เจอกันอีกแน่ แต่ตอนนี้พี่ต้องไปทำงานก่อนนะคะ พี่มั่นใจว่าเราได้เจอกันอีกแน่ ฝากดูแลลูกๆ พี่ด้วยนะ55555”
“ฮึก ค่ะ หนูจะดูแลมันให้ดีที่สุดค่ะ! ”
“ดีมากคนเก่ง พี่ไปนะคะ คุณฝากดูแลเด็กๆ ด้วยนะคะ” เธอหันไปพูดกับเจ้าหน้าที่
“ครับ มาเด็กๆ เดี๋ยวพี่พาไปดูที่พักใหม่นะ”
เธอยืมมองเจ้าหน้าพาพวกเด็กๆ เข้าไปจนลับตา เธอเดินมาขึ้นรถและออกตัวไป อาหารของลูกๆ เธอก็ให้ไปหมดแล้วสงสัยต้องแวะหน่อย เพราะถ้าหากไปถึงที่แล้วคนยากที่จะออกมาใหม่แน่ๆ เธอขับรถแวะไปอยู่หลายที่ได้อาหารเจ้าหมั่นโถวมาอยู่หลายกระสอบทำให้เธอโล่งใจไปอีกเปลาะ
“หมั่นโถวแกนี่ใจดีจังนะ ทั้งที่หวงขนาดนั่นแท้ๆ ”
“โฮ่ง! ”
“เฮ้ยแก เห่าได้แล้วเหรอ เก่งมาก”
“โฮ้ง โฮ้งๆ ”
“ห้ะ อะไรนะ แกบอกว่าไว้ใจเด็กๆ อย่างั้นใช่เปล่า อืมใช่ เด็กๆ ดูแล้วน่าจะดูแลดีกว่าเราอีกนะฉันว่า”
เธอคุยกับหมั่นโถวไปตามทาง ขับผ่านกำแพงเพชรและไปจนถึงตาก ในที่สุดเธอก็ถึงแต่ตอนนี้มืดแล้วคงต้องหาที่พัก เธอจอดดูบ้านนี้สักพักก็ขึ้นไปสำรวจและจัดการให้เป็นที่อยู่สำหรับเธอเรียบร้อย เธอพาหมั่นโถวขึ้นมานอนบนเตียงเปิดโคงไฟดูเอกสารที่อยู่บนเตียงเพราะพรุ่งนี้ต้องไปลุยงานแล้วและมันเสี่ยงมากสำหรับเธอ องค์กรนี้เป็นองค์กรใหญ่พอสมควรเพราะสืบเนื่องมาตั้งแต่เรื่องไวรัสยังไม่เกิดที่นี่ก็จัดตั้งกันอยู่แล้วและยิ่งมีคนที่มีกำลังทรัพย์อยู่ที่นี่เยอะ มันก็ทำให้รายได้ดีและขยายตัวอย่างรวดเร็ว ถึงตอนนี้จะเกิดไวรัสพวกมันก็มีกองกำลังที่จ้างมาเฝ้าอยู่แล้ว ทำให้ยิ่งแน่นหนาเข้าไปอีก แค่คนเฝ้าหน้าองค์กรก็มีเกือบร้อย ยิ่งถ้าหน่วยเธอมาตีมันก็ได้อยู่แต่จะจับไม่ได้ทุกคน องค์กรนี้เป็นองค์กรย่อยอีกทีหนึ่งในประเทศไทย พวกมันยังมีอีกทั่วโลก แต่ก็คงต้องให้แต่ละประเทศจัดการกันไป คนในองค์กรนี้มีเกือบพัน แต่ตอนนี้มันมีแผนที่จะบุกศูนย์เราเพราะมันเป็นสถานที่ที่เหมาะกับการทำอาชีพของมันมาก หัวหน้าของเธอต้องการให้รายงานว่ามันจะลงมือวันไหน ยังไง โดยแลกกับดวงตาที่จะทำให้ไข่หวานมองเห็นอีกครั้งอีกทั้งยังดูแลในเรื่องของสุขภาพ การดูแลให้เป็นอย่างดี แบบนี้ใครจะไม่ทำ เพื่อให้ไข่หวานของเธอได้รับดวงตาอีกครั้งเธอจำเป็นต้องเสี่ยง ซึ่งเธอเองก็ไม่รู้ว่าข้างในนั้นมีอะไรรอเธออยู่บ้าง ในข้อมูลที่หัวหน้าให้มาก็มีประมาณนี้ และหัวหน้ามันชื่อทัด ข้อมูลมีน้อยมากเลยนะเนี่ย วางแผนอะไรไม่ค่อยได้เลย
“เฮ้ออออ จะรอดไหมเนี่ยเรา”เธอเก็บเอกสารให้เรียบร้อย ล้มตัวลงนอน และกอดหมั่นโถวเหมือนกอดหมอนข้าง
“หมั่นโถว จำไว้นะอะไรที่ฉันทำต่อไปนี้ในที่เรากำลังจะไป มันเป็นแค่แผนเท่านั้น บางทีมันอาจจะแย่ แต่จำไว้นะให้เชื่อในตัวฉันไว้ เพราะฉันจะไม่มีวันหักหลังแกเด็ดขาด จำไว้นะ” เธอหลับลงไปในที่สุด แต่ทำที่เธอได้พูดไว้กลับถูกจำลงไปในเมมเมอร์รี่ของหมั่นโถวเรียบร้อยและมันก็มองหน้าเธอที่หลับใหลอยู่อย่างนั้น
 
 
“อื้มมม” เธอตื่นขึ้นมา ตอนนี้เป็นเวลาตี5 เหมือนเช่นเคย เธอลุกออกไปทำกิจวัตรประจำเรียบร้อยก่อนจะเอาเอกสารที่หัวหน้าให้ไปเผาทิ้งให้หมดไม่ให้เหลือแม้แต่ชิ้นเดียว เธอและหมั่นโถวเดินขึ้นรถก่อนจะออกตัวเข้าไปในตัวเมืองในที่สุด
“หมั่นโถวจากนี้แกต้องอดทนนะและอีกอย่างคือเชื่อใจฉันแค่คนเดียวนะ”เธอมองหน้าและน้ำเสียงที่ดูกดดันมากขึ้น ทำให้หมั่นโถวรู้ว่ามันจะเล่นแบบเมื่อก่อนไม่ได้แล้ว
“ขอบใจนะที่เชื่อใจฉัน” เธอยิ้มและหันไปสนใจถนนต่อ เธอขับมาได้สักพักก็ถึงรังของพวกมันซะที องค์กรของพวกมันเป็นบ้านหลังเดียวที่มียามเฝ้าถึงสิบกว่าคน แต่หารู้ไม่ว่าข้างในบ้านหลังนั้นมีใต้ดินที่ใช้ทำรายได้ขนาดใหญ่อยู่ ก็ใหญ่พอที่จะบรรจุคนคนเกือบ3พันคนที่มาใช้บริการได้เลยทีเดียว เธอปล่อยผมสลายทำตัวให้ดูต้องการหาคนช่วยก่อนจะขับไปยังชายที่เฝ้าหาประตูเข้าบ้าน
“สวัสดีครับ มีอะไรให้ช่วยไหมครับ”
“เอ่อขอโทษนะคะ พอดีฉันหาที่อยู่มาสักพักแล้วมันไม่ปลอดภัยเลยอีกอย่างฉันอยู่ตัวคนเดียวด้วย ที่นี่พอจะมีที่อยู่ที่ปลอดภัยพอสำหรับฉันไหมคะ” ผู้ชายฟังดังนั้นแล้วก็แยกตัวออกไปคุยกับวิทยุสื่อสารสักครู่ก่อนเดินมาและบอกให้คนที่เหลือพาเธอเอารถไปจอด เธอเดินลงมาพร้อมกับจูงหมั่นโถวมาด้วย
“ตัวอะไรวะเนี่ยย!! ”
“นี่เธอเอาตัวอะไรมาเนี่ย!! ”
“เดี๋ยวค่ะๆ ใจเย็นก่อนค่ะ นี่เป็นสุนัขของเราเอง มันเป็นพันธุกรรมไม่ปกติอะค่ะ มันเลยมีรูปร่างแบบนี้ ใช่ไหมหมั่นโถว”
“โฮ่ง”
‘ฉลาดมากลูกฉัน’
“อ๋อ ครับ เฮ้ยบริการคุณผู้หญิงด้วย” ผู้ชายคนหนึ่งเรียกเธอไป เธอเดินตามไปให้ดูเหนื่อยอ่อนจากการเดินทางมานาน ผู้ชายเดินพาเธอเข้ามาในบ้านเดินไปยังห้องนอนก่อนจะกดอะไรสักอย่างที่บริเวณหัวนอน จู่ๆ เตียงนอนก็เลื่อนไปด้านหนึ่งและเปิดทางลงไปยังด้านล่าง เธอเดินลงบันไดไปจนลงมาด้านล่าง ด้านล่างหมือนเป็นชั้นแบบบริษัทธรรมดา ที่มีเป็นห้องๆ ไป โดยไม่เปิดเผยอะไรด้านในเลยแม้แต่เสียง
“เอ่อ ขอโทษนะคะ เราจะไปไหนกันเหรอ”
“ไปที่พักนี่แหละครับ ที่นี่เป็นหลุมหลบภัยอย่างดี เดี๋ยวคุณเอาสุนัขและกระเป๋าของคุณไว้ในห้องนะครับ ผมจะรออยู่ด้านนอกนะครับ”
“อะ..เอ่อ ค่ะ” เธอเดินตามผู้ชายไปขึ้นลิฟต์ ที่นี่มีอยู่100ชั้นพอดีแป๊ะ และดูแล้วชั้นหนึ่งมีเกือบ30ห้องเลยมั้งถ้านับไม่ผิด ไม่แปลกที่มันจะเจริญขนาดนี้ พวกผู้ใหญ่มาอุดหนุนกันเยอะเลยสิท่า ดูเหมือนว่าเธอจะลงมาชั้น1เลย ประตูลิฟต์เปิดออกชั้นนี้จะคล้ายๆ เป็นตู้โชว์ให้คนที่บริการนั่งโชว์เป็นส่วนใหญ่ แต่ก็มีห้องไว้พักสำหรับชั่วคราวสำหรับใครที่พึ่งมาใหม่ที่ยังไม่รู้อะไรเหมือนเธอ
“เอ่อ คือ”
“เดี๋ยวเดินไปเรื่อยๆ ครับ ก็จะถึงแล้ว”
‘แหม่พูดขัดเพื่อไม่ให้ฉันถามสินะ’
“ค่ะ” เธอเดินตรงมาตามทางเรื่อยๆ ก่อนจะเลี้ยวซ้ายเป็นห้องที่เรียงติดกัน เดาว่าน่าจะเป็นห้องพัก
“ถึงเเล้วครับ ผมรออยู่ด้านนอกนะครับ”
“ค่ะ ขอบคุณนะคะ” เธอเดินเข้าไป แอบตกใจอยู่เหมือนกัน ห้องพักดูดีมาก ถ้าเช่าคืนหนึ่งก็ตกประมาณ2-3พันได้เลยนะ เธอเอาอุปกรณ์ต่างๆ มาวางไว้และมองไปทั่วห้องอย่างเนียนๆ กล้อง1ตัว เรื่องดักฟังอีก4ตัว นี่กลัวจะไม่ได้ยินเสียงกันเหรอ แต่ว่าฉลาดมาก ถ้าเป็นคนอื่นคงมองไม่ออกเพราะวางได้เนียนมาก ถ้าเธอหลุดออกไปละก็
“อยู่นี่นะ เฝ้าของแม่ดีๆ ละ เธอกะพริบตาด้านซ้ายเป็นอันรู้กันสองคนว่าเริ่มแผนแล้ว
“โฮ่ง” เธอไม่เป็นห่วงหมั่นโถวหรอกและดูเหมือนเจ้าพวกนี้จะไม่เคยเห็นระยะ4ด้วย เลยดีหน่อย เธอเดินตามผู้ชายคนนี้มาเรื่อยๆ ก่อนที่จะมาหยุดอยู่ห้องหนึ่ง มีขนาดใหญ่กว่าห้องปกติ ผู้ชายคนนี้เปิดประตูให้เธอได้เข้าไป เธอเดินเข้ามา ผู้ชายคนนั้นก็ปิดประตูเหมือนรู้งาน
“เธอนั่งก่อนสิ” ในห้องเป็นห้องทำงานขนาดใหญ่ เอกสารวางเรียงรายเกะกันไปหมด มีผู้ชายคนหนึ่งนั่งอ่านเอกสารดูเป็นผู้ใหญ่อายุเกือบๆ 40 ที่เหมือนกำลังเคลียร์เอกสารอยู่เอ่ยขึ้นมา
“ค่ะ”
“เธอชื่ออะไรล่ะ”
“เรียวกะค่ะ”
“อืม มาจากไหนล่ะ”
“จากกำแพงเพชรค่ะ”
“อืมม มาหาที่อยู่สินะ”ผู้ชายคนนี้พับเอกสารลงและหันมาสนใจเธออย่างจริงจัง
“ใช่ค่ะ ฉันหามาเกือบอาทิตย์และยังหาที่ไหนปลอดภัยไม่ได้เลยค่ะ พอดีขับมาเจอคนเยอะแยะฉันก็เลยแวะเข้ามาค่ะ”
“อื้มแล้วที่นี่เป็นไงล่ะ ถูกใจเธอไหม”
“มากค่ะ ฉันจะได้นอนหลับแบบเต็มที่สักที” เธอยิ้มแก้มปริออกมา
“อื้มดีเลย ฉันสร้างที่นี่มาเพื่อสิ่งนี้อยู่แล้ว ฉันเป็นผู้บริหารของที่นี่ยินดีที่ได้รู้จัก”
“คะ ผู้บริหารเหรอคะ”
‘อ่าวไม่ใช่เป็นเจ้าของของที่นี่หรอกเหรอ’
“อืมใช่ จะว่าฉันไม่เหมือนงั้นสิ5555 ฉันทำงานที่นี่มานานนะคุณ”
“เอ่อ ไม่ใช่นะคะ ฉันก็นึกว่าคุณเป็นเจ้าของที่นี่ แฮะๆ ”
“ฮื้มม ตาถึงไม่เบานะ แต่เจ้าของเป็นอีกคนหนึ่ง ไม่ใช่ฉันหรอก โอเค ฉันจะบอกว่านอนให้สบายๆ ไม่ต้องกังวลนะ เธอสามารถเดินดูรอบๆ ที่นี่ได้เลยยกเว้นชั้น80ขึ้นไปนะ อันนี้ห้ามขึ้นเด็ดขาด หวังว่าคุณจะเข้าใจนะครับ”
“อ๋ออค่ะ ขอบคุณค่ะ เข้าใจค่ะสถานที่ใหญ่ขนาดนี้สถานที่ทำงานก็ต้องมีถูกไหมคะ”
“ใช่ครับ” คนนี้คือทัด หัวหน้าองค์กร ง่ายๆ คือเจ้าของที่นี่แต่ไม่ใช่คนนี้ที่เป็นเจ้าของแล้วใครกันที่เป็น เธอคิดในหัวเล่นๆ ก่อนจะโค้งเล็กน้อยและขอออกมาเดินชมที่นี่และเก็บขอมูลไปพลางๆ ถ้าเข้ามายังที่นี่ง่ายขนาดนี้ทำไมหัวหน้าเธอไม่บุกมาตั้งแต่แรก มันง่ายจะตาย เธอเดินไปเรื่อยๆ ดูคนที่นั่งเรียงรายโชว์ที่ตู้ไปพลาง เยอะมากไม่ใช่คนนะ กล้องวงจรปิดมีทุกซอกทุกมุม จับผิดตลอดเวลา ตอนนี้สงสัยเธอเป็นที่สนใจมากไปหน่อยเพราะเดินดูตั้งแต่ชั้น1ไปจนถึงชั้นที่40 แล้วถ้าเกิดว่าหิวข้าวขึ้นมานี่ทำยังไง มีการ์ดคอยมองอยู่ทุกชั้นทุกจุด จุดละ1เมตร เข้มมาก ตอนนี้เหมือนการ์ดจะสงสัยเธอแล้ว เธอกลับมายังชั้น1ก่อนจะลงไปพักผ่อนให้หายเหนื่อยอ่อนจากการสำรวจหน่อยดีกว่า