นรกบนดิน(yuri)

“รินเป็นคนธรรมดานี่แหละ พอดีมีลุงคนหนึ่งที่เขาเก่งเรื่องนี้รินก็เลยขอฝากตัวเป็นศิษย์ เข้าสอนดีมากเลยนะแต่โหดไปหน่อยแค่นั้นเอง”
“อ๋ออเหรอ”
“อื้มใช่ งั้นเดี๋ยวเราไปก่อนนะ แต้งกิ้วมากสำหรับผ้าพันแผลใหม่นะ”เธอชูมือข้างที่บาดเจ็บมีผ้าพันแผลใหม่เอี่ยมพันรอบมือเธอก่อนจะเดินออกไปข้างนอก แต่ละคนดูพร้อมจะฝึกแล้ว คนเยอะเหมือนนะเนี่ย เธอแอบดีใจ ก่อนจะเดินไปร่วมวงด้วยโดยมีสายตาหนึ่งจ้องมองเตรียมจับผิดอยู่
“โอเคค่ะทุกคนมีปืนครบทุกคนนะคะ”
“ครับ/ค่ะ”
“โอเคงั้นมาเริ่มกันเลย” เธอเห็นหลายคนเลยที่เป็นเด็ก ยังมีอีกหลายคนที่ต้องเจออะไรแบบนี้ เด็กในวัยนี้มันไม่ควรถือปืนด้วยซ้ำ ไม่ควรมาเจอโลกที่โหดร้ายแบบนี้ เธอจำใจสอนไปจนจบ ในวันพรุ่งนี้เธอต้องเดินทางแต่เช้า วันนี้เย็นแล้วเธอทำอะไรเสร็จเรียบร้อย ตอนนี้ก็ปาเข้าไป4ทุ่มเธอต้องรีบนอนเพราะเดี๋ยวจะจัดของไม่ทัน
 
 
เธอตื่นเช้าขึ้นมาทำอะไรเรียบร้อยประมาณ6โมงเช้าก่อนจะพาสุนัขและหมั่นโถวขึ้นไปที่รถ
“ขอบคุณหนูรินนะ นี่มาสอนอะไรหลายๆ อย่างให้คนในหมู่บ้านป้า”
“ไม่เป็นไรค่ะ ป้าอ้อมคะเดี๋ยวป้าอ้อมพาคนในหมู่บ้านไปตรงนี้นะคะ”เธอกางแผนที่ออกและบอกสถานที่ใกล้ๆ นี้ไป มันเป็นสถานที่ที่คนของหน่วยเธอดูแลอยู่ถ้าป้าอ้อมพาคนในหมู่บ้านไปได้ชีวิตเขาจะได้ไม่เป็นอันตรายด้วย
“มันเป็นสถานที่ที่คนของหน่วยรินดูแลอยู่ค่ะถ้าเขาถามอะไรเยอะบอกว่ารินพามานะคะเขาจะรู้ค่ะ และอีกอย่างนะคะเรื่องนี้ห้ามบอกใครเด็ดขาดว่าจะไปที่นี่และห้ามบอกใครนะคะว่ารินคือเจ้าหน้าที่อินทรี ถ้าป้าอ้อมไปถึง เราอาจจะได้เจอกันอีกก็ได้นะคะ”
“ได้ค่ะป้าสัญญา ขอบคุณหนูรินมากนะ ฮึก” ป้าอ้อมร้องไห้กอดเธอแน่น เธอลูบหลังก่อนปลอบ
“ชีวิตเราไม่ได้ไร้ค่านะคะป้า ถ้าที่นี่ไม่ได้ป้าอ้อมช่วยไว้พวกเขาคงไม่มีวันนี้หรอกค่ะ ชีวิตป้ามีค่ามาก ดูแลตัวเองเยอะๆ นะคะ”
“ฮึกๆ ขอบคุณหนูรินนะ ฮึก”
“ไว้เจอกันอีกนะคะป้า” เธอโบกมือป้าอ้อมก่อนที่จะขึ้นรถและมุ่งหน้าไปที่จังหวัดสระบุรีต่อไป
 
 
“เฮ้อเสื้อตัวนี้เหม็นแล้วอะ เปลี่ยนเสื้อดีกว่า”เธอขับรถมาได้ครึ่งทางก่อนจะจอดรถและลงมาเอาเสื้อที่ด้านหลังมาเปลี่ยนโยนเสื้อเหม็นทิ้งไปข้างทางก่อนจะขึ้นรถขับมาต่อ
 
 
“ชิ เสียดายจริงๆ แสดงว่าไม่ใช่เจ้าหน้าที่อินทรีจริงๆ สงสัยฉันกังวลไปเอง” เสียงยุยสบถก่อนจะเก็บเครื่องดักฟังเข้าไปในลิ้นชักและเดินออกไปจากห้องพยาบาล
 
 
“หัวหน้าคะมีคนติดเครื่องดักฟังจริงๆ ด้วยค่ะ” เธอขับมาได้สักพักก่อนจะรายงานความคืบหน้าให้หัวหน้าของเธอฟัง
“ระวังเจ้าพวกนี้ด้วยล่ะ มันยิ่งอันตรายอยู่”
“ค่ะหัวหน้า รินให้พวกมันไปยังสถานที่ที่เราต้องการแล้วค่ะ ตัวหัวหน้าหมู่บ้านไม่ใช่พวกมันค่ะ แต่รินมองว่าน่าจะเป็นคนที่ปฐมพยาบาลให้รินค่ะ ผมตรงยาว หน้าเข้มๆ หน่อยค่ะ”
“เธอบาดเจ็บด้วยเหรอ”
“อย่าห่วงเลยค่ะมันไม่ใช่แผลใหญ่อะไร”
“อืมอย่าให้เป็นอันตรายมากล่ะ ทำตามแผนที่เราเตรียมไว้นะ”
“ค่ะหัวหน้า” เธอกดวางก่อนจะจอดรถข้างทางและเอาอุปกรณ์ตรวจเครื่องดักฟังมาตรวจทั้งรถ ไม่เจอ เธอค่อยโล่งใจหน่อยก่อนจะตรวจว่าทรัพย์สินมีอยู่ครบไหม ครบแฮะดีมาก อย่างน้อยพวกมันคงไม่ขโมยอาหารลูกๆ เธอไปหรอกมั้ง เธอปิดหลังรถให้เรียบร้อยก่อนจะออกเดินทางเปิดเพลงในวิทยุไปเรื่อยๆ ก่อนจะแวะสัก2-3ที่ตุนอาหารเธอและสุนัขและเดินทางอีกรอบจนมาถึงนครสวรรค์ก็เย็นพอดี เธอมองหาบ้านหลังหนึ่งที่มีโรงจอดรถอยู่ด้วยก่อนจะขับเข้าไปพัก เธอตรวจรอบบ้านและในบ้านเรียบร้อยแล้วก่อนจะเตรียมอาหารเช่นเคย บ้านหลังนี้เป็นบ้าน2ชั้นมีระเบียงโผล่ออกมาให้เห็น ตรงนี้เป็นบริเวณที่จะสังเกตบริเวณนอกบ้านได้ง่าย ถ้าเธอว่างๆ เดี๋ยวจะยิงหัวซอมบี้เล่นสักหน่อย เธออ่านรายงานเอกสารที่หัวหน้าให้มาเป็นเล่มหนังสือ เอกสารนี้เกี่ยวกับภารกิจที่เธอทำโดยตรง ภารกิจของเธอคือต้องแทรกแซงเข้าไปในองค์กรที่ลักลอบเปิดสถานบริการทางเพศที่จังหวัดตาก ยิ่งเดี๋ยวนี้ไม่มีใครมาตรวจจับพวกมันเเล้วยิ่งได้ใจใหญ่ พวกมันยิ่งตระเวนหาคนมาให้บริการแบบไม่เต็มใจอยู่มากมาย ยิ่งสถานการณ์แบบนี้มันไม่ควรมาประโยชน์เข้าตัวเองแล้ว ไอพวกหากินบนความทุกข์ของคนอื่นแบบนี้เธอละเกลียดมันจริงๆ ตอนนี้พวกมันได้กระจายตัวอยู่ พวกมันจะรวบรวมผู้หญิง ผู้ชาย เด็ก ผู้ใหญ่ ทุกเพศที่มันเห็นว่าสามารถทำเงินให้พวกมันได้ มันเอาหมด แต่ก็มีพวกรุ่นใหญ่ยศใหญ่ไปให้บริการมันเยอะได้ทั้งเงินได้ทั้งคนที่ตอบสนองความใคร่ของตัวเอง เดี๋ยวแม่จะระเบิดให้มันเป็นจุนเลยคอยดูสิ แต่เธออ่านมาได้นิดเดียวก็เหมือนมีเสียงที่รถของเธอ ดูเหมือนว่าจะเป็นเสียงของคนลื้อของในรถเธอนะ เธอบอกหมั่นโถวให้ดูแลน้องๆ เช่นเดิมก่อนจะหยิบปืนไปเดินไปดูอย่างระวังว่าเป็นใคร เธอค่อยๆ เปิดประตูเดินออกจากบ้านอ้อมมาหน้าโรงรถและค่อยเดินเข้าไปจนเห็นเป็นเงา
“ถ้าคิดจะขยับละก็ฉันเป่าหัวแกแน่”เธอพุ่งเข้าไปเอาปืนจ่อหัวจากด้านหลัง ร่างนั่นสะดุ้งยกมือสั่นเทา
“ค่อยๆ หันมา” เธอขยับออกเว้นระยะห่างให้ร่างนั้นหมุนตัว เธอล้วงไฟฉายออกมาส่องหน้าร่างที่อยู่ในเงามืด
“เด็ก...ผู้หญิงเหรอ” ร่างในเงาเป็นนั้นปรากฏว่าเป็นผู้หญิงซูบผอมที่กำลังถือห่อมาม่าข้างละถุงอย่างหวาดกลัว
“ห...หนูขอ...โทษ หนูหิว…”
“หนูทำงานให้ใคร”
“ป..เปล่า หนูหิวเฉยๆ ”
“ฉัน ถาม ว่า หนู ทำ งาน ให้ ใคร”เธอเอ่ยน้ำเสียงดุๆ ยกปืนจ่อหัวเด็กระยะประชิด เด็กไม่มีทางอยู่ตัวคนเดียวในสถานการณ์แบบนี้แน่ๆ เนื้อตัวเขียวช้ำขนาดนี้
“ฮึก ฮึก หนูแค่มาหาข้าวกินเฉยๆ ”
“ไม่บอกง่ายๆ สินะ ปิดปากเงียบซะแล้วอย่าหาว่าฉันไม่เตือน”เธอมองไปรอบๆ ก่อนจะหาดูว่ามีที่ปิดโรงเก็บรถไหม ก่อนจะเห็นปุ่มแดงๆ เธอกดไปและฝาประตูเริ่มปิดลง เธอยกปืนมาจ่อหัวเด็กจนประตูปิดเธอจึงพละออกก่อนจะไล่ตรวจดูตามร่างกายว่าเด็กคนนี้มีเครื่องดักฟังติดมาไหม เธอตรวจดูเรียบร้อยไม่เจอสิ่งที่เธอตามหา ก่อนจะพาเด็กเข้าบ้านทางประตูหลังบ้าน เดินขึ้นมายังชั้นสองก่อนจะให้เด็กนั่งลงและเธอก็นั่งลงตรงข้าม มีลูกๆ เธอมาเล่นเลียขาอยู่2-3ตัว
“ไม่เป็นไรนะ พี่ไม่ได้ทำอันตรายอะไร”เด็กสะอื้นไม่หยุดเธอก็ไม่รู้จะต้องทำยังไง
“โอ๋ๆ ไม่ร้องนะคะ พี่ดูน่ากลัวแบบนั้นเลยเหรอ”
“ฮึกๆ ใช่ ค่ะ ฮึกๆๆ ”
“โอ๋เอ๋นะคะ พี่ขอโทษน้าา เกี่ยวก้อยกันนะคะพี่จะไม่ทำอีกแล้วนะ”
“อื้อออ”เด็กน้อยเกี่ยวก้อยอย่างกล้ากลัวๆ
“ค่ะดีมากเลย ตอนนี้ไม่ต้องกลัวแล้วนะพี่ปกป้องหนูได้แล้วนะคะ”เธอยิ้มผ่านความมืดไปให้เด็กน้อยที่สั่นๆ กล้าๆ กลัวๆ อยู่
“ฮึกๆ ค่ะ”
“อื้ม งั้นหนูชื่ออะไรคะ”
“ชื่ออิมค่ะ”
“ค่ะน้องอิม น้องอิมมากับใครเหรอคะ”
“ค...คือ เขาไม่ให้บอกค่ะ ไม่งั้นเขาจะฆ่าพี่อีกคนหนึ่ง”
“อื้มงั้นเหรอ งี้เอางี้นะ……”
“โอเคไหมคะ”
“ค่ะ”
“เดี๋ยวที่เหลือพี่จัดการเองนะคะ ไม่ต้องห่วง”
“ค่ะ”
“พวกมันมีกี่คนเหรอคะ”
“10กว่าคนค่ะ”
“อื้มม ได้ค่ะ ทำตามแผนเลยนะ”
“ค่ะ”
 
 
เสียงปืนดังปังในบ้านของเธอ อิมเดินลงมาจากบ้านก่อนจะกดเปิดประตูโรงรถให้ผู้ชายประมาณ4คนเดินเข้ามา
“มึงยิงผู้หญิงคนนั้นตายแล้วเหรอวะ”
“ก...ก็ผู้หญิงคนนั้นเข้าฝากปืนมาให้หนู”
“เด็กนี่มันฉลาดไม่เบาเลยนะพี่”
“เออสงสัยจะต้องใช้งานอีกนานว่ะ”
“พวกมึงไปของได้แล้ว ดูว่ามันมีอะไรบ้าง”
“พี่มันมีแต่อาหารหมาอะ”
“ห้ะคนอะไรวะมีแต่อาหารหมา”
“เชี้ยแม่ง เสียเวลาชิบหาย”
“ไป พวกเรากลับ”
“อะไรวะ พี่ไม่ไปดูศพผู้หญิงหน่อยเหรอ เผื่อยังเอาได้อยู่นะ”
“เอามาทำไมวะ ตัวถ่วง พวกมึงจะแบกไปรึไง”
“เออๆ ไปได้ละ กูไม่อยากเสียเวลานะเว้ย”
“โถ่พี่ดีจะตาย เอาผู้หญิงคนนั้นไปกี่รอบละ พวกผมยังได้ไม่กี่รอบเอง”
“เรื่องของมึง ไปได้แล้ว” กลุ่มผู้ชายเดินออกไปลากเด็กน้อยไปอย่างไม่ใยดีไปยังบ้านที่ผู้ชายพวกนี้อยู่ซึ่งไม่ไกลมากนัก บ้านหลังนี้เป็นบ้าน2ชั้นมาตรฐาน ผู้ชายที่เป็นหัวหน้าถอดวางปืนก่อนจะแก้เสื้อทิ้งเดินไปยังชั้นบน เปิดประตูห้องหนึ่งที่ขังผู้หญิงอายุประมาณ18 เธอไร้อาภรณ์ปกปิดเรือนร่าง ถูกจับมัดมือทั้งสองข้างไว้กับขอบเตียง ปากของเธอโดนปิดด้วยสก๊อตเทป บนเรือนร่างของเธอมีรอยของการดูการทำชำเราทั่วเรือนร่างของเธอ ห้องนี้มีถุงยางตกเกลื่อนกราดเต็มไปหมด กลิ่นคาวของกิจกรรมร่วมเพศยังคลุ้งไปสักครู่เพราะพึ่งเสร็จกิจไป ผู้ชายเดินไปหาเธออย่างหิวกระหาย ดึงเทปที่ปากของเธอออก
“ฮึกกฮือออ อย่าทำหนูเลย อย่าทำหนูเลยนะคะ” เสียงหวานพูดออกมานับครั้งไม่ถ้วน เธอถูกทำแบบนี้ทุกวันวนกับผู้ชายนับสิบต่อเนื่องมาเกือบอาทิตย์แล้วยังไม่ได้พัก พูดขอร้องเผื่อใครสักคนจะเห็นใจให้เธอได้พักบ้าง
“อื้มนั้นแหละที่รัก ร้องอีกสิ ฉันชอบ”ผู้ชายถอดกางเกงออกเพื่อจะทำกิจกรรมอย่างว่า ผู้ชายคนนี้ยิ่งชอบเสียงร้องของผู้หญิงด้วย ผู้หญิงก็คงหมดหวังอีกตามเคย เธอร้องเรียกให้คนอื่นมาช่วยเธอเกือบอาทิตย์ยังไม่มีใครมานอกจากไอพวกผู้ชายแย่ๆ แบบนี้ ตอนทำกิจเธอได้ตายร้องไห้ว่าเมื่อเธอจะรอดออกไปจากที่นี่ แต่มันคงไม่มีวันนั้น
“ฮึกก ฮึออออๆ ใครก็ได้ช่วยหนูด้วยยยยยยย!! ”
“ร้องออกไปเถอะ ยังไงหนูก็ได้ฉันเป็นผัวอยู่วันยังค่ำ หนูยังมีผัวอีกเป็ยสิบเลยนะไม่ต้องห่วง55555”
“ฮืออออๆๆๆ ”
“แกร๊ก” เสียงค่อยๆ เปิดประตูออกมา กำลังมองภาพที่ผู้ชายกำลังข่มขืนผู้หญิงอยู่ก่อนจะเปิดไฟเพื่อให้เห็นหน้าได้ง่ายขึ้น
“อะไรวะ ปิดไฟดิ้ไม่เห็นเหรอว่ากูกำลังทำอะไรอยู่” ผู้ชายที่กำลังของขึ้นอยู่ไม่สนรอบตัวทั้งนั้นว่าตัวเองกำลังจะชะตาขาดในอีกไม่ช้า
“เห็นสิ ก็เห็นแกกำลังจะอึ้บผู้หญิงคนนี้อยู่ไง”
“เชี้ยใครวะ” ชายคนนี้หันไปก่อนจะโดนเอาปืนจ่อหน้าระยะประชิด
“คนนี่แหละไม่ใช่ผีหรอก”
“หนอยย แกเข้ามาได้ไง”
“เดินมาสิจะให้เหาะมาเหรอ”
“เอ้ะอีนี่”
“ฉันไม่ใช่ชื่อนั้น เออและลุกตามฉันมาด้วยล่ะ”
“แกมีสิทธิ์อะไรมาสิ่งฉัน! ”
“นี่แกไม่ได้ดูสภาพตัวเองเลยใช่ไหม” เธอเดินถอยหลังออกมาผู้ชายก็เดินตามเธอมาเพราะมีปืนจ่ออยู่เมื่อออกจากห้องอยู่ตรงระเบียงเรียบร้อยแล้วเธอบอกให้ผู้ชายคนนี้ปิดประตูก่อนที่จะเริ่มคุยกัน
“ไอพวกนั้นแม่งไปไหนหมดวะ ไร้ประโยชน์ชิบหาย”
“ตายหมดแล้วเหลือแค่แกนี่แหละ”เธอบอกไปก่อนจะเจอหน้าเหมือนคาดไม่ถึงว่าเป็นไปได้ยังไง
“คือฉันยิงพวกนั้นแล้วน่ะ ไม่ต้องห่วงหรอกว่าพวกนั้นจะฟื้น”
“ห้ะแกเนี่ยนะ”
“อื้มฉันนี่แหละ”เธอยกตราหน่วยอินทรีขึ้นมาและเจอหน้าที่ไม่เหลือเชื่ออีกรอบ
“ก...แก หน่วยอินทรีมาที่นี่ได้ยังไง”
“ก็เดินมาสิถามได้ อย่าสนเรื่องฉันเลย แผนครั้งต่อไปของแกคืออะไร”
“บอกก็บ้าสิวะ” เธอเปลี่ยนจากM16เป็นปืนพกโดยถอดกระบอกเก็บเสียงมาใส่ที่ปืนพก
“ใช่ถ้าแกไม่บอกแกจะได้ไปยมโลกกับเพื่อนแกด้วย”
“ถุยยยย เหมือนฉันจะกลัวหร…ปั้ง อ้ากกก”เธอยิงไปที่ช้างน้อยของผู้ชายคนนี้นัดหนึ่ง
“อ่าห้ะ บอกมา”
“กุไม่บอกโว้….ปั้ง อ้ากกกก”เธอยิงไปที่เดิมซ้ำอีกนัด
“ไม่บอกใช่ไหม”เธอเปลี่ยนเป้าเป็นที่หัวแทน
“อ...โอเคบอกแล้วๆ ” ผู้ชายค่อยๆ เดินไปที่หัวมุมบันไดเหมือนจะเอาอะไรออกมาจากตรงนั้น”
“อื้มดี”
“บอกก็โง่แล้ว”ผู้ชายเอาปืนพกที่ซ่อนอยู่ตรงมุมบันไดขึ้นมายิงเธอ
“ปั้งงง อ้ากกก”
“โอเคไม่บอกก็ไม่บอก” เธอยิงแขนที่เอาปืนออกมาก่อนจะยิงไปที่ขาข้างละ2นัดแขนอีก2นัด ผู้ชายคนนั้นลงไปกองอยู่กับพื้นอย่างเจ็บปวด
“ฮึกๆ ฮืออไว้ชีวิตฉันเถอะ ฉันขอร้อง ฉันขอโทษฉันจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้ว”
“อื้มคนที่แกต้องพูดขอโทษก็คนน้องคนที่อยู่ข้างในนะ แต่ไม่ดีกว่าภาพแกตอนนี้มันน่ากลัวเกินไป”
“ไว้ชีวิตฉันเถอะ นะ”
“อื้ม แกไปบอกยมบาลแกเถอะ”
“ปั้งๆๆๆๆๆๆ ”
“อ้ากกกกกกกกก”เธอยิงทุกส่วนยกเว้นจุดสำคัญให้มันทรมานก่อนตายไปละกัน เธอเดินเข้าไปในห้องก่อนรีบไปดูเด็กที่อยู่ในห้อง
“น้องเป็นไงบ้าง”เธอเดินเข้าไปก่อนน้องจะเขยิบหนีและทำสีหน้าขยาดเธอ
“โอเคค่ะ ไม่เป็นไรนะคะ พี่มาช่วยแล้ว พี่ขอโทษที่ต้องให้เห็นภาพแบบนั้นนะ”
“ฮึก ฮึก ฮือออออออ”
“โอ๋นะคะ ไม่เป็นไรแล้วนะ พี่มาช่วยแล้วนะคะ” น้องร้องไห้อย่างหนักหน่วงไปสักพักก่อนจะหยุด
“โอเคนะคะ พี่ว่าออกไปจากที่นี่ก่อนที่จะมีพวกมันมาอีกดีกว่านะ ถ้าสงสัยอะไรเดี๋ยวพี่ตอบให้หมดเลยค่ะแต่ตอนนี้ต้องรีบก่อนเนอะ”เธอถอดเสื้อและกางเกงมาใส่ให้น้อง เธอยังดีที่มีกางเกงซับและเสื้อบราที่ใส่อยู่ตลอดจึงไม่ห่วงอะไรเท่าไร เธอแก้มัดให้น้องคนนี้ก่อนจะให้ขี่หลังขึ้นมาและเดินลงมาด้านล่างก่อนจะไปเปิดประตูห้องน้ำพาน้องของผู้หญิงคนนี้ออกมาและรีบวิ่งกลับบ้านพักของเธอกัน เธอเดินเข้าบ้านล็อกประตูอย่างแน่นหนาก่อนจะหยิบปืนM16มาส่องดูที่ระเบียงสักพัก เมื่อไม่มีคนตามมาแล้วเธอค่อยพละออกจากระเบียงและเก็บปืนไว้ไกลๆ ตัวเด็กๆ
“ไม่มีคนตามมาแล้วนะไว้ใจได้”เธอยิ้ม ก่อนจะเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าหาชุดที่พอจะเข้ากับน้องทั้ง2คนได้ และเข้าไปกระซิบหมั่นโถวว่าอย่าทำร้ายเด็กที่มาใหม่ทั้งสองคนก่อนจะเดินเอาเสื้อผ้ามาให้เด็ก
“นี่คือเสื้อผ้าของหนูนะ อะนี้ของน้องนะ”
“ขอบคุณมากๆ นะคะ”
“อื้มไม่เป็นหรอก จะไปอาบน้ำไหม ไหวรึเปล่า”
"ม..ไม่ไหวค่ะ หนูยืนไม่ได้เลย"
"ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวพี่ช่วยอาบนะ"
"จะดีเหรอคะ"
"ไม่รบกวนพี่หรอก มาค่ะ" เธอบอกน้องให้อยู่เล่นกับสุนัขไปก่อน เธอเดินถือเสื้อผ้าเเละผ้าเช็ดตัวผืนเล็กเข้ามาในห้องน้ำ วางตัวน้องในอ่างแช่ เปิดไฟและเปิดน้ำทดลองดูว่าใช่ได้ ดีที่มีอ่าวแช่ตัวจะได้ทำความสะอาดได้ง่าย
"พี่ขออนุญาตนะคะ"
"ทำเลยค่ะ หนูไม่เหลืออะไรอยู่เเล้ว"ก่อนจะร้องออกมาอีกรอบให้เธอต้องปลอบยกใหญ่และกว่าจะได้ใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยท้องฟ้าก็เริ่มสว่างพอดี
"อื้มดูดีอยู่นะ" หลังจากที่อาบน้ำกันเสร็จทั้งพี่และน้องแล้วเธอก็เริ่มเข้าประเด็นถาม
"น้องเธอชื่ออิมหรอ"
"ค่ะแต่จริงๆ เขาไม่ใช่น้องหนูหรอกค่ะ แต่เป็นคนโดนจับตัวมาอีกที"
"เเล้วเธอล่ะชื่ออะไร"
"ชื่อแซนค่ะ"
"อื้มแซน ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง"
"ปวดไปหมดเลยค่ะ โดยเฉพาะตรงนั้น"
"อื้มคงพักผ่อนหน่อย ต้องใช้เวลาล่ะนะ อย่าไปถือโทษโกธรตัวเองเลยนะ ต่อไปนี้แซนจะได้อยู่ในที่ที่ดีขึ้นแล้ว"
"พี่จะพาหนูไปไหนเหรอคะ" เธอยกตราขึ้นมาให้แซนดู
"พี่เป็นเจ้าหน้าที่ค่ะ ไว้ใจได้ แต่แซนห้ามบอกเรื่องนี้กับใครนะคะ อิมก็ด้วยนะ"
"ค่ะ/ค่ะ"
"ดีมาก งั้นเดี๋ยวพี่ขอแนะนำเพื่อนพี่ให้รู้จักนะคะ" เธอเดินมายังห้องข้างๆ ก่อนจะจูงหมั่นโถวมาให้เด็กดู
"กริ้ดดดดดดดดดดด"