นรกบนดิน(yuri)

“เฮ้ยย คนที่เข้ามาไหม่น่ะอยากมาออกกำลังสู้กันสักหน่อยไหม”

“อูยยยยยยยย” เสียงโห่ร้องดังขึ้นมา ดูเหมือนว่าเขาจะมันใจในตัวเองมากว่ายังไงก็ชนะอยู่แล้ว

“เอ่อ จะดีเหรอคะ”

‘ดั้งหักฉันไม่รับผิดชอบนะ’

“มาเถอะเธอเป็นผู้หญิง เดี๋ยวฉันจะอ่อนให้ละกันนะ"ผู้ชายที่อยู่ในวงเขตต่อสู้ร่างกายบึกบึน ดูท่าน่าจะมีผู้หญิงชอบเยอะ อยากรู้จริงๆ ถ้าผู้ชายขี้อวดเบ่งคนนี้นอนล้มลงไปสักเดือนยังจะชอบอยู่อีกรึเปล่า

เธอเดินเข้าไปกลางวงนี้ ผู้ชายหลายไปไหนกันหมดทำไมมีแค่5-6คนเอง คนไหนเป็นเพื่อนของผู้ชายคนนี้นะ จะไปฝากบอกให้เลิกพูดจาดูถูกผู้หญิงสักที

“กติกาคือทำยังไงก็ได้ให้อีกฝ่ายออกจากนอกวงนี้ให้ได้ แต่ไม่เป็นไรนะ เดี๋ยวฉันจะออมมือให้”

“ขอบคุณที่ออมมือให้นะคะ แต่ฉันว่าเล่นจริงๆ เลยดีกว่าสนุกกว่าเยอะ” เสียงโห่ร้องก็ดังขึ้นอีกครั้ง

“อย่าหาว่าฉันไม่เตือนนะสาวน้อย”

“เลิกพูดแล้วเริ่มดีกว่าค่ะ ฉันยิ่งไม่ชอบพวกคนเก่งแต่ปากซะด้วยสิ”

“โดนไปหนึ่งดอกว่ะเพื่อน55555”

“เชอะ ผู้หญิงมันจะสักแค่ไหนกันเชียว แค่เตะก็ไปแล้วมั้งเนี่ย55555”

“เริ่มได้ยังคะ”

“เริ่มได้ยังคะ เริ่มแล้วค่ะ อย่าสะบัดหน้าอกมาโดนพี่ละกันนะน้องสาว” เธอยิ้มก่อนจะกระโดดไปมาสังเกตรอบๆ เเล้วคนที่นี่รับกับความปากหมาของผู้ชายคนนี้ได้ยังไงเธอยังไม่เข้าใจเลย ก่อนจะหันไปลูบหัวเด็กก่อนจะบอกว่า “เดี๋ยวพี่จะล้มพี่เขาด้วยหมัดเดียวให้เองนะ” เธอยิ้มให้น้องก่อนจะตั้งท่ารอให้ผู้ชายคนนี้เข้ามา เธอจะอยู่บริเวณเกือบๆ เส้นออกนอกวง ไม่ทันไรผู้ชายคนนั้นพุ่งตัวเข้ามาอย่างแรง เธอหลบได้ก่อนจะเอาเท้าไปสกัดและใช้มือดันผู้ชายออกจากนอกวงไปจนหน้าจุมปุ้กกับพื้นดิน

“อะไรกันแค่เริ่มไปไม่กี่วิเอง อย่าพึ่งรีบแพ้สิ” เสียงไชโยและร้องดังกึ่งก้องกันให้ชายที่มาท้าเธอได้แพ้จนอับอายขายขี้หน้ากันไป เธอขอบคุณก่อนที่จะเดินมายังวงเต้นรำแต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้มาคนเดียวผู้หญิงที่ยืนเชียร์กันอยู่เดินมาหาเธอกันหมด

“เธอชื่อไรเหรอ”

“เธอเก่งจังเลย”

“พี่เก่งมากเลยค่ะ”

“พี่ไม่ฝึกมาจากไหนเหรอคะ” เสียงบลาๆ จนฟังไม่ได้ศัพท์ เธอไม่รู้จะทำยังไงดีแต่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“แน่จริงก็มาสู้กันอีกสักรอบสิวะ” เสียงผู้หญิงเงียบกริบและแหวกทางให้คนที่เดินเข้ามาหาเธอด้วยมีดอันแหลมคมชี้หน้าเธออยู่ก่อนจะกว้างมีดอีกด้ามมาให้ปักตรงปลายเท้า

“อื้มขว้างแม่นดีนี่นา แต่ฉันไม่ใช้หรอก ฉันต่อให้” เธอยิ้มยั่วให้อีกฝ่ายโมโหเล่นและก็เป็นไปตามคาด หน้าเขาแดงขนัดผิดจากเมื่อกี้ที่เล่นกันในวงสู้กัน

“เฮ้ยๆๆ หยุดได้แล้ว มันยิ่งถลำลึกกันไปใหญ่แล้ว”

“อะไร!! มึงคิดจะมาขวางกูเหรอ เดี๋ยวก็ได้เจ็บตัวอีกหรอก” ผู้ชายคนนี้เดินเข้ามาเอามีดมาจี้ที่คอป้าอ้อม ตอนนี้ไม่ว่าใครก็กลัวกันทั้งนั้น

“โอเคๆ เลิกเอามีดจี้คอป้าได้แล้ว พอไม่มีใครใช้กำลังเท่าได้ก็เบ่งใหญ่เลยนะคุณ”

“ห้ะ แล้วทำไม อย่างแกโดนมีดเสียบสักร้อยทียังน้อยไปสำหรับที่เเกทำกับฉันวันนี้!! ”

“ฉันทำอะไรคุณล่ะ แค่ทำให้คุณล้มเพื่อไปสูดอากาศจากพื้นดินมันผิดตรงไหน5555”

“นี่มึงล้อกูเหรอ!! ”

“แปบ ฉันขอคุยกับป้าอ้อมก่อน”เธอยกมือหยุดสักแปบก่อนจะเข้าไปคุยกับป้าอ้อมสักครู่

“ป้าอ้อมคะ รินสามารถทำอะไรได้บ้างคะ”

“ทะ..ทำอะไรก็ทำไปเถอะหนู คนที่นี่ก็เบื่อไอผู้ชายคนนี้แล้วเหมือนกัน” ป้าพูดไปตัวสั่นไป

“ป้าคะไว้ใจรินได้เลยค่ะ”

“ฝากด้วยนะหนูริน” เธอยิ้มให้ป้าก่อนจะหันมาทางผู้ชายคนนี้อีกรอบ

“พ่อแม่คุณตายรึยัง”เธอถามก่อนจะเดินวนรอบๆ เพื่อสังเกตการณ์การเคลื่อนไหวของผู้ชายคนนี้

“เสือกไรด้วยวะ”

“พูดภาษาสุภาพไม่เป็นรึไง”

“เรื่องของกู”

“โอเคแล้วคุณจะเสียใจที่ไม่พูดสุภาพกันตั้งแต่เนิ่นๆ ”เธอพูดเสร็จก็พุ่งตัวเข้าไปหาผู้ชายคนนี้อย่างรวดเร็วทำให้ผู้ชายคนนี้ตั้งตัวไม่ทันซึ่งเป็นโอกาสเหมาะที่เธอจะเปิดการโจมตี ผู้ชายคนนี้ยกแขนขึ้นมาป้องที่หัวทำให้ลดการป้องกันช่วงเอวไป เธอเห็นช่องว่างนั้นจึงชกเข้าไปที่ลิ้นปี่อย่างเต็มเหนี่ยวจนผู้ชายคนนี้กระเด็นกระอักเลือดไป จากนั้นเธอพุ่งตัวเข้าไปอีกรอบเข้าไปชกที่กรามจนหักและต่อยเข้าไปที่กระเดือกคอจนพูดไม่ออก จากนั้นเธอทำการหักแขนและขาอย่างละข้างเพื่อที่จะได้ไม่ต้องลุกขึ้นมาทำเรื่องแย่ๆ แบบนี้และสุดท้ายผู้ชายคนนี้ก็ไม่มีสิทธิ์พูดอีก

“ก็บอกแล้วให้พูดดีๆ ไม่ชอบ ชอบไม่อยากพูดอีก” เธอปัดมือก่อนจะหันกลับไปแต่เธอรู้สึกได้ว่ามีของที่กำลังขว้างมาทำให้เธอหันไปและเอามือบัง

“ฉึก” เสียงมีดเสียบเข้าไปกลางฝ่ามือเธอ

“กริ้ดดดดด” เสียงผู้หญิงที่อยู่รอบๆ ข้างกริ้ดดังลั่นให้กับภาพหวาดเสียวของเธอ แต่เธอกลับดึงมีดนั้นออกและขว้างไปยังแขนอีกข้างที่เธอยังไม่ได้หัก มันปักตรงข้อศอกและตัดเส้นเอ็นของผู้ชายคนนั้นจนขาดและไม่สามารถใช้มือทั้งสองข้างได้อีกต่อไป เธออุตส่าห์ให้โอกาสผู้ชายคนนี้แล้วแต่ดันมาทำเรื่องไม่เป็นเรื่องมันก็ไม่ผิดอะไรถ้าเธอจะไม่ให้โอกาสอีก

“อ้ากกกกกกกกกก”เสียงร้องของผู้ชายดังลั่น เธอเดินกลับมาลูบหัวเด็กก่อนขอโทษว่าเธอน็อคเขาด้วยหมัดเดียวไม่ได้

“แยกย้ายๆ ใครก็ได้พาไอขุนไปรักษาหน่อยส่วนยุยพาหนูรินไปพันแผลด้วยนะ”

“ค่ะ”

“ฝากหน่อยนะคะ”เธอยิ้มให้ผู้หญิงผมตรงยาว ใบหน้าเข้มได้ทรง หน้าออกจะดุๆ หน่อย เธอเดินตามคนที่ชื่อว่ายุยไปเข้าบ้านหลังหนึ่งยุยเปิดไฟและตรงมายังโต๊ะปฐมพยาบาล เธอเดินเข้ามาก่อนจะปิดประตูเพราะกลัวยุงเข้า ในบ้านหลังนี้จะมีสำหรับผู้ป่วยอยู่เตียง ก็ถือว่าใหญ่ใช่เล่นอยู่เหมือนกันนะ

“รินเดี๋ยวมานั่งตรงนี้นะคะ”

“ขอบคุณค่ะ” เธอมานั่งตรงเก้าอี้ทำแผล ยุยหยิบผ้ามาซับเลือดไปเรื่อยๆ ให้เลือดหยุดไหลก่อนจะปฐมพยาบาลพื้นฐานให้

“คุณดูไม่กลัวเลยนะ ที่มีดเสียบมือจนทะลุไปแบบนั้น”

“เห็นจนชินค่ะเลยไม่ค่อยอะไรเท่าไร”

“เก่งนะคะ” ยุยมองตาเธอก่อนจะยิ้มให้ เธอยิ้มตอบ

“คุณมีแฟนแล้วเหรอคะ เอ่อขอโทษที่เสียมารยาทถามนะคะ”

“ค่ะมีแล้ว ไม่เป็นไรค่ะถามได้เลยค่ะ” เธอยกมือที่ใส่แหวนคู่กับไข่หวานขึ้นมาดูยิ้มน้อยๆ

“เสร็จแล้วค่ะ”

“ขอบคุณนะคะ”เธอโค้งขอบคุณนิดๆ ก่อนจะเดินออกจากห้องพยาบาลไปยังห้องเธอ ลูกๆ เธอหลับกันหมดแล้ว เธอนับสุนัขจนครบทุกตัวแสดงว่าไม่มีใครมาขโมยหรือไม่ก็กลัวหมั่นโถวกัน เธอเดินเข้ามามันตื่นขึ้นพอดีเธอเดินเข้าไปลูบหมั่นโถวและขอบคุณที่มันดูแลน้องๆ ได้ดี ก่อนที่หมั่นโถวจะทำหน้าแปลกๆ ลุกขึ้นมาพรวดและเดินอ้อมหลังมาดมมือเธอที่โดนแทงไป มันเกิดอาหารขู่ขึ้นมาจนเธอต้องห้ามไว้

“ชู่ๆ แม่ไม่เป็นไรหรอก เห็นไหมแม่ยังลูบหัวหมั่นโถวได้เลย”เธอยิ้มแย้มโชว์มือไปมาก่อนจะเข้าไปกอดหมั่นโถว ไปลูบๆ ปลอบๆ อยู่นานกว่าจะเลิกขู่ได้ก่อนจะทำเสียงอ้อนวอนให้เธอรู้สึกสงสารไปอีก

ทั้งๆ ที่เธอควรสงสารตัวเองนะ แต่ไปสงสารเจ้าหมั่นโถวซะได้

“โอ๋ๆๆ เห็นไหมแม่ไม่เป็นไรแล้ว ไหนๆๆ แม่ขอหอมแก้มหน่อยซิ” เธอหอมแก้มมันฟอดใหญ่สุนัขที่นอนหลับอยู่ก็ตื่นมากันหมดแล้ว เธอเล่นกับมันสักพักก่อนจะพาขึ้นมานอนบนเตียงด้วยกันกันหมดนั่น เธอไม่รู้เลยว่าเจ้าหมั่นโถวของเธอจะมีความรู้สึกโกธรมากขนาดนี้ สงสัยเธอต้องระวังตัวเองไม่ให้มีเลือดซะแล้ว เหมือนจมูกมันดีมากด้วยคงจะปิดอะไรไม่มิดล่ะนะ

เดี๋ยวค่อยเขียนรายงานพรุ่งนี้ละกัน

เธอตื่นเวลาตี5เป็นเวลาปกติ ลุกขึ้นมาจากที่นอนจับอะไรให้เรียบร้อยก่อนจะจูงลูกๆ ของเธอไปเดินเล่น อากาศตอนเช้ามักดีเสมอเธอเดินออกมาจากที่พักสูดอากาศให้เต็มปอดและเดินจูงลูกๆ เธอไปด้วย เธอเดินไปสักพักก็กลับมาที่พักให้อาหารและน้ำครบทุกตัวก่อนจะออกกำลังกายจนถึงเวลาทานข้าว

“ก๊อกๆ หนูรินถึงเวลาทานข้าวแล้ว”

“ค่า ไปแล้วค่ะ” เธอสวมเสื้อทับเสื้อบราออกกำลังกายและบอกเจ้าหมั่นโถวเหมือนเดิมก่อนจะเดินออกไปจากที่พัก เธอไปเข้าแถวเอาอาหารและเดินมานั่งทานที่ตอไม้เหมือนเดิม ตั้งแต่เมื่อกี้แล้วดูเหมือนว่าจะมีสายตาจ้องมองมาทางเธอเยอะเหมือนกัน เหมือนมีไรจะถามแต่ก็ไม่พูด เธอได้แต่นั่งทานข้าวไปเฉยๆ

“เอาล่ะๆ ฉันมีอะไรจะแจ้งสักหน่อย ทุกคนมารวมกันตรงนี้”ป้าอ้อมปรบมือเรียกคนในหมู่บ้านมารวมกัน ส่วนมากคนในหมู่บ้านอายุประมาณเท่าเธอเกือบทั้งหมด อาจมีรุ่นน้าอยู่ประปราย มีเด็กวันรุ่นอยู่นิดหน่อย เธอก็พึ่งสังเกตแฮะ

“วันนี้หนูรินจะมาสอนพวกเราใช้ปืนกันใครสนใจหลังกินข้าว ไปหาพี่เขาได้นะพี่เขาเป็นผู้ชี่ยวชาญในด้านนี้อยู่แล้ว” เธอที่กินข้าวอยู่ลุกเกือบแทบไม่ทันก่อนจะโค้งเล็กน้อย

“เหอะ แค่ต่อสู้ได้วันรุ่นขึ้นจะมาสอนเลยเหรอ อวยกันเกินไปมั้งป้า”

“เขาหวังดีจะมาสอนเรานะ”

“งั้นก็พิสูจน์ดิป้า อยากรู้จังเลยว่าไอคนที่มาใหม่มันจะเก่งขนาดไหนกันเชียว”

“อย่าไปสนใจเลยหนู คนนี้มันเป็นแฟนของไอขุนมัน ที่หนูกระทืบมันไปเมื่อวาน”ป้าเข้ามากระซิบเธอ

“ไม่เป็นไรค่ะ รินไม่อะไรอยู่แล้ว” เธอยิ้มกระซิบตอบ

“ไหนล่ะ หรือฝีมือแกมีแค่นี้”

เหอะ ไม่ต่างจากแฟนเลยแฮะ คำพูดเนี่ย

“ได้ค่ะ งั้นจะให้รินพิสูจน์แบบไหนคะ”

“ยิง20เป้าเข้ากลางหมด คงไหวนะ”

“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหางั้นขอตัวไปเอาปืนของรินก่อนนะคะ” เธอเดินไปเอาปืนตัวเองในแม็กเรียบร้อยก่อนจะเดินมาที่เดิม

“อะไรเอาปืนตัวเองก็ขี้โกงสิ”

“แต่ปืนพี่มันไม่มีที่เก็บเสียง ถ้ายิงไปมันอาจจะเรียกพวกมันมาได้นะคะ”

“ใครสน อย่าเอาเรื่องนี้มาอ้างดีกว่า แสดงว่าฝีมือแกอ่อนด๋อยจริงสิ”

“ที่รินเตือนเพราะหวังดีนะคะพี่ แล้วอีกอย่างถ้ามันมามันไม่ใช่พี่คนเดียวที่แย่นะคะ”

“ฉันเห็นด้วย แกลองแหกตาดูหน่อยว่าปืนไรเฟิลธรรมดากับปืนที่หนูรินเอามา ปืนไรเฟิลยังง่ายกว่า น้ำหนักก็เบากว่าด้วย”

“ชิ งั้นเอากล้องเล็งออก”

“ได้ค่ะ ไม่มีปัญหา” เธอถอดลำกล้องออก คนในหมู่บ้านเอาเป้าแต่ละเป้าออกมาตั้งโดยระยะต่างกันออกไปเรียงจากใกล้ไปไกล แต่ยังไงก็หวานหมูเธออยู่แล้ว เธอปลดล็อกปืนก่อนจะใส่แม็กเตรียมยิง

“พร้อมค่ะ”

“พร้อม ยิงได้! ”

“ปั้งๆๆๆๆๆๆๆ ”เธอยิงรวดเดียว20เป้าอย่างรวดเร็วก่อนจะพละออกมา เสียงปรบมือดัง เธอโค้งตัวเล็กน้อย

ที่ศูนย์ฯ ฝึกโหดกว่านี้เยอะบอกเลย เล่นเอาเธอแอบไปร้องไห้อยู่หลายรอบกว่าจะผ่านเกณฑ์

“คงไม่ต้องพิสูจน์อะไรอีกแล้วนะ ไปๆ แยกๆ ใครสนใจอยู่รอตรงนี้ได้นะ” ป้าอ้อมปรบมือแยกย้าย เธอเดินไปกินข้าวต่อ แผลที่ทำมาเมื่อวานเริ่มมีเลือดซึมออกมาแล้ว เธอเผลอจับปืนแรงไปหน่อยสงสัยต้องเรียกไปทำแผลอีรอบหนึ่งแล้ว เธอรีบกินข้าวให้หมดก่อนจะเดินไปที่ห้องพยาบาล ต้องรีบทำหน่อยเดี๋ยวเธอจะต้องไปสอนยิงปืนให้คนในหมู่บ้านด้วย รู้สึกว่าที่ฝึกมาทั้งหมดเหมือนได้ใช้จริงๆ ก็ครั้งนี้เลยแฮะ

“อ้าวยุย ปกติมาประจำห้องเหรอคะ”

“ใช่ค่ะ ยุยจะเฝ้าห้องนี้อยู่แล้ว กลัวเด็กมาเล่นแล้วเดี๋ยวจะเป็นอันตรายเอาค่ะ”

“หื้มม ดีจังค่ะ”

“ขอดูแผลรินหน่อยได้ไหมคะ”

“โอ้ะ ได้ค่ะ” เธอเดินไปนั่งตรงโต๊ะทำแผล ยุยยกมือเธอมาดูก่อนจะมองมาค้อนนิดๆ

“แฮะๆ มันเผลอน่ะค่ะ”

“ที่ยิงปืนเมื่อกี้เหรอคะ”

“ใช่ค่ะ คือรินไม่ได้ตั้งใจนะคะ” เธอรีบแก้ตัวก่อนจะโดนมองค้อนอีกรอบ

“555เราก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอกค่ะ แค่ให้ระวังเฉยๆ ”

“แฮะๆ ค่ะ” เธอนั่งให้ยุยทำแผลให้ เธอมองให้ยุยดีๆ แล้วเหมือนหน้าเกวเลยแฮะ

“มีอะไรรึเปล่าคะ” ยุยมองหน้าสบตาเธอก่อนเธอจะหลบตาเพราะเขินที่ถูกจับได้ว่าแอบมอง

“อ๋อเปล่าค่ะ เสร็จแล้วเหรอคะ”

ใช่ค่ะ”

“อ๋ออ ขอบคุณค่ะ ยุยทำแผลเบามากเลย”

“ขอบคุณนะคะ เอ่อรินเราถามอะไรหน่อยได้ไหม”

“อื้มได้ อะไรเหรอ”

“รินเป็นใครกันแน่อะ คือที่เราเห็นรินดูจะเชี่ยวชาญเรื่องการต่อสู้เป็นพิเศษ แล้วแบบว่าปกติคนทั่วไปไม่ได้เชี่ยวชาญขนาดนี้อะ” เธอลุกยืนขึ้นเดินไปหายุย เข้าไปใกล้จนยุยถอยหลังติดกำแพงก่อนจะเอามือทั้งสองข้างดันกำแพงล็อกไม่ให้ยุยเดินหนีไปได้

“ค...คือ ริน”

“ยุยอยากรู้เหรอว่าเราเป็นใคร”

“ก...ก็”

“ได้สิเดี๋ยวเราจะบอกให้”