นรกบนดิน(yuri)

“ตื้ดดด ตื้ดดด”
“อืม ฮัลโหลว่าไง อะไรนะเรียกประชุมแแล้วเหรอ เคๆ เดี๋ยวฉันไปเดี๋ยวนี้แหละ” เธองัวเงียตื่นขึ้นมาจัดเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะลูกขึ้นมาแต่เหมือนมีอะไรหนักๆ อยู่บริเวณช่วงล่างของเธอ ลูกเธอนี่เอง สุนัขประมาณ4ตัวนอนทับขาเธออยู่ หมั่นโถวลงมานอนข้างล่างพร้อมกับเจ้าตัวเล็กที่เหลือนอนรวมกัน เป็นภาพน่ารักๆ ที่แต่ละตัวหลับปุ๋ยไม่รู้เรื่องอยู่ เธอค่อยๆ ลุกออกจากโซฟาจัดการใส่เสื้อคลุมให้เรียบร้อยก่อนจะกระซิบหมั่นโถวให้ดูแลน้องๆ ด้วย เธอกระโดดข้ามรั้วลงมา เดินเข้าฐานไปขึ้นลิฟต์ชั้นที่ประชุมกัน
เธอมาถึงชั้นประชุมเรียบร้อย หาที่นั่งที่แพรวจองให้เธอไว้ให้ เธอเห็นแพรวโบกมือจึงรีบเดินเข้าไปพร้อมประชุมจะเริ่มแล้ว
“เกือบไม่ทันแล้วไง”
“เผลอหลับไปอะ โทษที”
“เออฉันดูก็รู้ละ งัวเงียมาขนาดนี้” เธอลูบหน้า2-3ทีให้ตาสว่าง
“ครับ ในเมื่อทุกคนมาพร้อมเเล้ว ผมขอเริ่มการประชุมเลยนะครับ” หัวหน้าพูดเกี่ยวกับการจะอพยพคนซึ่งหัวหน้าจะให้เจ้าหน้าที่ทุกนายแบ่งงานกันทำเพราะเราจะเคลียร์พื้นที่ทั้งหมดและเตรียมอุปกรณ์ต่างๆ ให้เรียบร้อยพร้อมที่จะขึ้นเครื่องบินในวันพรุ่งนี้บ่าย เธอไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้แต่ก็ดีเหมือนกันผู้ป่วยที่นี่ก็ไม่ใช่น้อยๆ ต้องรีบปฐมพยาบาลก่อนจะสายเกิน แต่สิ่งที่ทำให้เธอคิดหนักคือจะทำยังไงกับสุนัขและหมั่นโถวของเธอดี สมองเธอเริ่มทำงานหนัก หัวหน้าได้แจงรายละเอียดในการเคลียร์พื้นที่ต่างๆ เจ้าหน้าที่ทุกคนได้รับเอกสารในการรับหน้าที่ของตัวเองก่อนจะเลิกประชุมและแยกย้ายกันไปทำให้ที่ทันที
ทันทีที่การประชุมเลิกเธอแยกตัวออกมาเดินไปหาหัวหน้าเพื่อจะปรึกษาเกี่ยวกับเจ้าระยะ4
“อืมยังไงผมก็พามันไปไม่ได้หรอก เพราะถ้าหากพาไปเจ้าหน้าที่ทุกคนจะแตกตื่นแล้วถ้าหากมันเกิดคลุ้มคลั่งขึ้นมามันจะเป็นเรื่องใหญ่เอา”
“งั้นรินต้องทำยังไงคะหัวหน้า”
“ปล่อยมันไว้ที่นี่แหละ เราไม่สามารถพามันไปได้จริงๆ ”
“แต่มันไม่กัดคนนะคะหัวหน้า มันเป็นเด็กดีและเชื่อฟังมากนะคะ”
“แล้วคุณเอาอะไรมารับประกันว่ามันจะไม่กัดคนอื่นล่ะ”
“แต่ว่า….”
“งั้นเธอจะทำยังไง ถ้าหากมันเข้าไปในฐานแล้วเกิดคลุ้มคลั่งขึ้นมาคุณจะรับผิดชอบมันรึเปล่าริน” เธอได้แต่กำหมัดพูดอะไรไม่ได้ ตอนนี้เธอพิสูจน์อะไรไม่ได้เลยแล้วจะปล่อยมันไว้แบบนี้เหรอ เธอทำไม่ได้ ไม่ว่ายังไงเธอไม่ยอมปล่อยมันอยู่คนเดียวแน่ๆ ถึงจะแค่ไม่กี่วันแต่ความผูกพันธ์มันคนละเรื่องกันเลย ทำยังไง คิดสิ ทำยังไงดีล่ะเนี่ย!!
“แต่มีอีกวิธีหนึ่งที่ผมจะเสนอ ถ้าเธอทำได้ผมจะอนุญาตให้ระยะ4เข้ามาในฐานแต่ก็ต้องพิสูจน์ตามที่ผมเขียนลงในกระดาษด้วยนะ”
“ได้ค่ะ ถ้าหัวหน้าอนุญาตให้ระยะ4เข้าฐานได้ละก็ รินจะยอมทำทุกอย่างค่ะ”
“งั้นเธอเอาหูมา…..” หัวหน้ากระซิบบอกถึงภารกิจที่เธอจะต้องทำในการพิสูจน์ระยะ4ไปด้วยและต้องสืบเรื่องบางอย่างให้หัวหน้าด้วย เมื่อหัวหน้าบอกรายละเอียดภารกิจเสร็จก็ให้เอกสารรายละเอียดของภารกิจทั้งหมดแก่เธอ
“ตอนแรกฉันจะให้อีกคนไปสืบมา แต่เธอมาเหมาะเวลาพอดีฉันก็เลยให้เธอทำและเขียนรายงานเจ้าระยะ4ด้วยล่ะอย่าลืม”
“ค่ะหัวหน้า”
“เธอแน่ใจนะว่าจะทำจริงๆ น่ะ ถ้าเธอปฏิเสธตอนนี้ก็ยังทันนะ”
“รินคิดไว้อยู่แล้วค่ะ ขอบคุณที่หัวหน้าเสนอทางเลือกให้นะคะ” เธอทำความเคารพหัวหน้าก่อนจะเดินแยกตัวออกมา ตอนนี้เธอต้องเก็บเอกสารนี้เป็นความลับและจะให้ใครรู้ไม่ได้ เธอเดินลงมาเก็บเอกสารไว้ในกระเป๋าก่อนจะไปรับหน้าที่ของตัวเองในการเคลียร์ของ ขอที่จะต้องเคลียร์ไม่มีอะไรมากเจ้าหน้าที่เธอก็เยอะพอขนาดที่จะจัดเสร็จภายใน2ชั่วโมง เธอเก็บเสร็จเรียบร้อยก่อนจะโทรหาเพื่อนเธอให้มาเจอกันที่ชั้นอาหารเพื่อที่จะทานเข้ากัน เมื่อพวกเธอกินเสร็จ เธอแยกมาอาบน้ำก่อนจะเดินลงไปให้อาหารลูกๆ เธอและแยกตัวขึ้นมาเพื่อจะไปเปลี่ยนตัวให้เพื่อนเธอมาอาบบ้าง เธอทำอะไรจนเสร็จเรียบร้อยแล้วจึงเดินขึ้นมาหาไข่หวานและเปลี่ยนตัวกับเพื่อนเธอให้ลงไปอาบน้ำแล้ว ตอนนี้ทำให้เธอและไข่หวานอยู่ด้วยกันสองคน
“วันนี้เป็นยังไงบ้างคะ ยังรู้สึกเพลียๆ บ้างไหม”
“ก็มีบ้างค่ะ รู้สึกเวียนหัวนิดหน่อย แต่ดีขึ้นแล้วค่ะ”
“ดีมากค่ะ เดี๋ยวพรุ่งนี้หวานจะได้ไปรักษาที่ศูนย์ลำปางเราแล้วนะคะ ไม่ต้องห่วงนะ”
“จริงเหรอคะ ที่ศูนย์เราใหญ่รึเปล่าคะ”
“ใหญ่มากค่ะใหญ่กว่าบ้านหวานอีก มันเป็นหน่วยลับเอาไว้ฝึกเจ้าหน้าที่พิเศษน่ะค่ะ”
“อ๋ออ งั้นแสดงว่าก็จะได้เจอพ่อกับแม่รินด้วยสิคะ” ไข่หวานออกอาการดีใจอย่างเห็นได้ชัด
“5555แน่นอนค่ะ โรงพยาบาลที่นั่นมีอุปกรณ์ครบเลย ไม่นานหวานก็จะหายแล้วนะ” เธอจับมือไข่หวานแน่น
“อื้มม เค้าจะหายแล้วเค้าก็จะได้อยู่กับรินไปนานๆ แล้วนะ”
“ใช่ค่ะ อยู่กับเค้าไปนานๆ เลยนะ” เธอรู้สึกหน่วงหน่อยๆ ก่อนจะขยับเข้าไปใกล้ๆ เข้าไปกระซิบข้างๆ หูไข่หวาน
“หวานคะ เป็นแฟนกันนะ”
“หื้ม เราเป็นแฟนกันอยู่แล้วนี่คะ ทำไมขออีกรอบล่ะคะ” เธอถอดแหวนออกจากสร้อยคอมาและสวมให้ไข่หวานก่อนจะสวมให้เธอเอง
“มันยังไม่ได้เป็นทางการน่ะค่ะ” ไข่หวานปิดปากก่อนหยดน้ำตาจะไหลรินออกมาแต่มันไม่ได้เป็นหยดน้ำตาของความเสียใจหรอก มันเป็นหยดน้ำตาของความสุขต่างหาก
“รินน เค้า…”
“แหวนวงนี้เป็นแหวนคู่ค่ะ เป็นรูปโลมาที่หวานชอบด้วยนะคะ นี่ไงเค้าก็มีนะ”เธอจับมือไข่หวานให้มาสัมผัสกับมือของเธอที่สวมแหวนอยู่
“ฮึกๆ รินได้มาจากไหนเหรอ” เธอเอื้อมมือเช็ดน้ำตาให้ไข่หวานอย่างทะนุถนอม
“ได้ตอนที่เค้าจะซื้อเป็นของขวัญวันเกิดให้หวานตอนม.5น่ะ ตอนแรกเค้านึกว่าจะไม่ได้ให้แล้ว” เธอน้ำตาคลอ
“ฮึก ฮืออๆๆ ฮือออๆ เค้าขอโทษ”
“ไม่เป็นไรหรอก ไม่ต้องสนใจเรื่องในอดีตแล้วนะ เราแค่มีกันและกันในตอนนี้ก็พอแล้ว”
“อื้มมม รินเค้าขอกอดหน่อย”
“ได้สิ” เธอเข้าไปกอดอย่างนุ่มนวล เนิ่นนาน ถ้าเธอทำอะไรเสร็จหมดเรียบร้อยเธอจะมาดูแลไข่หวานของเธอจะกว่าเธอจะตายไปข้างหนึ่งจริงๆ
“ก๊อกๆๆ ขออนุญาตเข้าในพื้นที่เขตส่วนตัวของเจ้าหน้าที่รินนะคะ” เพื่อนเธอเดินเข้ามายกยิ้มให้ก่อนจะนั่งลงข้างๆ เธอ พวกเธอทั้งสามคนคุยสัพเพเหระกันอย่างสนุกสนานก่อนเพื่อนเธอจะแยกตัวลงไปนอนซึ่งเธอบอกเพื่อนเธอว่าจะนอนเฝ้าหวาน เพื่อนเธอรับทราบก่อนจะลงไปให้เหลือแต่พวกเธอสองคนเช่นเดิม
“ระวังเมื่อยตัวเอานะคะมานอนเฝ้าเค้าอะ”
“แค่นี้จิ๊บๆ ค่ะ เดี๋ยวเค้ามานะคะไปล็อกประตูก่อนค่ะ” เธอเดินไปล็อกประตูเสร็จเรียบร้อยก่อนจะมาปิดไฟและมานั่งที่เดิมเพราะถึงเวลานอนแล้ว
“หวานคะ”
“คะ? ”
“.......”
“รินมีอะไรรึเปล่าค...อื้ออ”เธอพุ่งเข้าไปจูบไข่หวานอย่างนุ่มนวลและเนิ่นนานก่อนเธอจะพละออกมา
“ระ..ริน..”เธอขึ้นไปนั่งข้างๆ ไข่หวานบนเตียงผู้ป่วย
“ไม่ต้องเหรอ”
“เปล่า ไม่ได้ไม่ชอบแต่จู่ๆ ทำอีกแล้วนะคะ”
“เค้ารักหวานนะ”
“อื้มเค้าก็รักรินเหมือนกันค่ะ”
“ขอจูบอีกรอบได้ไหมคะ” ถึงแม้ความมืดจะปกปิดหน้าของทั้งสองคนได้แต่ความร้อนรุ่มภายในใจของทั้งสองคนกลับพุ่งพรวดออกมาให้ทั้งสองคนตอนนี้ต้องการกันและกันมากขึ้น
“ค่ะ..อื้มมม” เธอค่อยๆ โน้มตัวลงไปจูบอย่างแผ่วเบาก่อนเธอจะค่อยๆ ใส่ลิ้นไป ไข่หวานจับไหล่ทั้งสองข้างของเธอแน่น มันเป็นความรู้สึกที่ดีแปลกๆ รินค่อยๆ ควานหาความหวานในปากไปเรื่อยๆ ไข่หวานที่พึ่งเรียนรู้ตอนแรกก็เกร็งๆ พอได้สักพักก็เริ่มจูบเธอตอบจนตอนนี้ทั้งเธอเเละไข่หวานต่างแลกความหวานให้กันและกัน มันทั้งนุ่มนวล หอมหวานและตรึงใจของทั้งคู่ไปอีกเนิ่นนาน จูบนี้เป็นจูบเเรกของทั้งสองคน ถึงแม้รินจะมีเหตุการณ์ให้ล่อแหล่มแต่เธอก็ไม่เคยจูบใครเลย เพราะเขาไม่ใช่ไข่หวานของเธอ เธอก็ไม่รู้จะทำไปทำไม จูบสำหรับเธอมันสำคัญมากเพราะมันมีไว้ให้สำหรับคนที่เธอรักเพียงอย่างเดียว ซึ่งเธอก็ได้มอบจูบนี้ให้เจ้าของจูบและเจ้าของหัวใจเธอไปเรียบร้อยแล้ว เหมือนว่าไข่หวานจะไม่มีอากาศหายใจเเล้วเธอจึงค่อยๆ พละออก ตอนนี้หน้าของทั้งสองแดงอย่างกับลูกตำลึง ต่างฝ่ายต่างไม่รู้อะไรเพราะเขินกันอยู่
“อะเอ่อ สบายดีไหม เอ้ย เอ่อดีไหม ไม่ใช่แบบนั้นนะคือว่าแบบว่าหนาวไหมเดี๋ยวไปลดอุณหภูมิให้”เธอเขินจนทำอะไรไม่เป็น เดินไปสะดุดกับขาเตียงไม่พอยังเอาหัวไปโขกเข้ากับกำแพงข้างๆ ห้องน้ำอีก
“โอ้ย เจ็บๆๆ ”
“55555 ไม่ต้องแล้วก็ได้ค่ะริน โก๊ะอะไรขนาดนั้นคะ”
“เปล่านะ เค้าไม่ได้โก๊ะ เค้ามองไม่เห็นเฉยๆ ”
“โถ่ที่รักคะ” ไข่หวานหัวเราะในลำคอก่อนรินจะหูผึ่งเพราะสรรพนามที่แฟนเธอใช้เรียกเมื่อสักครู่
“เมื่อกี้หวานเรียกเค้าว่าอะไรนะคะ”
“ที่รักไงคะ…อื้มม” เธอจูบไข่หวานจนไข่หวานตีเธอเบาๆ เพราะกำลังจะขาดอากาศหายใจ
“โถ่รินคะ ได้ทีเอาใหญ่เลยนะคะ”
“ก็หวานน่ารักนิคะ น่ารักจนเค้าอดใจไม่ไหวนี่”เธอจูบไปที่มือของไข่หวานอีกที
“รักนะคะ”
“ค่ะ รักเหมือนกันนะคะ”
“หวานคะ หลังจากที่หวานไปถึงที่ศูนย์แล้วเราอาจจะไม่ค่อยได้เจอกันนะคะ พอดีเค้ามีงานที่ต้องไปทำน่ะค่ะ ขอโทษด้วยนะคะ”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ งานต้องมาก่อนนะคะอย่าลืมสิ เค้าเคยบอกไว้นะคะ” เธอเข้าไปจูบอีกรอบก่อนจะพละออกมา
“ค่ะ แต่เค้าจะกลับมาแน่ค่ะ เค้าสัญญาว่าจะกลับมาหาหวานแน่นอน”เธอกระชับมือแน่นขึ้นจนไข่หวานสัมผัสได้ว่ามันไม่ใช่เรื่องเล่นๆ กันเเล้ว
“สัญญาแล้วนะคะ หวานรออยู่นะคะ”ไข่หวานเอามือกอดคอเธอก่อนจะดึงเธอเข้าไปจูบเสมือนว่าไม่อยากขาดกันและกันไป
“วันนี้ขึ้นมานอนกับเค้าได้ไหมคะ”
“แน่นอนค่ะ หลับกันนะคะ”
“ค่ะ” เธอขึ้นมานั่งบนเตียงก่อนจะล้มตัวลงนอนกอดคนข้างกายไม่ไห้ขาดความอบอุ่นเลยแม้แต่นิดเดียว ในคืนนี้ขอเป็นคืนที่เธอจะได้ซึมซับกำลังใจให้ได้มากที่สุด เธอมองหน้าไข่หวานไปเรื่อยๆ พลางนึกถึงอนาคตที่มีเธอและไข่หวานอยู่ในนั้นเป็นภาพที่มีเธอ ไข่หวานและสุนัขกับหมั่นโถวอยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข มีบ้านหลังเล็กๆ อยู่ด้วยกัน คิดถึงงานแต่งที่มีความสุขและชีวิตที่กลับมาเป็นปกติอีกครั้ง มันอาจจะเป็นแค่ความฝันแต่เมื่อมีไข่หวานเข้ามาในชีวิตเธออีกครั้งเธอจะไม่ปล่อยโอกาสนี้ไปเด็ดขาด ไม่ว่าอนาคตจะเป็นแบบนั้นหรือไม่ แต่ไข่หวานคืออนาคตและโลกทั้งใบของเธอ ขอแค่มีไข่หวานอยู่ข้างไม่ว่าซอมบี้จะกรู่กันเข้ามาสักพันตัวแสนตัวเธอก็ไม่กลัว เพราะไข่หวานคือแหล่งพลังงานบวกของเธอจริงๆ แต่มันคงไม่ได้อะไรมาง่ายๆ สินะ ไม่ว่าจะกี่ปัญหาก็เข้ามาเลยแล้วจะรู้ว่าแค่นี้ขนหน้าแข้งของเธอยังไม่ร่วงเลยขอแค่มีไข่หวานของเธออยู่ข้างๆ ก็มีความสุขมากพอเเล้ว