นรกบนดิน(yuri)

เครื่องบินกำลังขึ้นและออกจากค่ายทหารในที่สุด เธอที่มัดผมหางม้าทาลิปมันนิดหน่อยเพื่อความชุ่มชื่น ผิวออกแทนเพราะผ่านการฝึกหนักและผ่านสภาพอากาศมาอย่างทรหดอยู่ในชุดทหารลายพรางเต็มตัวและมีเข็มกลัดว่าเป็นเจ้าหน้าเต็มตัวโดยผ่านการฝึกฝนผ่านแล้ว50% นั่นก็คือเข็มกลัดรูปกำปั้นกำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง เธอสามารถติดต่อกับคนที่อยู่ข้างนอกได้เท่านั้นเพราะในค่ายจะตัดสัญญาณและคลื่นทั้งหมดเพื่อไม่ให้ถูกพบเจอและอีกปัญหาต่างๆ มากมายจะตามมา
เธอมีโทรศัพท์อยู่1เครื่องและสามารถโทรติดต่อเฉพาะเจ้าหน้าที่ของหน่วยเธอได้ ในการนั่งเครื่องบินเราจะใช่เวลาแค่ชั่งโมงครึ่ง เธอมองออกไปนอกหน้าต่างและดูภาพบรรยากาศภายนอกทำให้เธอรู้ว่าปัญหามันหนักกว่าที่เธอคิดไว้จริงๆ สภาพบ้านเมืองต่างๆ ที่เครื่องบินบินผ่านไปไม่ต่างกับเมืองร้างชัดๆ ร้างทั้งผู้คนและยานพาหนะเหลือไว้แต่ซากศพเดินได้และศพที่นอกเกลื่อนกลาดอยู่เป็นระยะๆ เธอเห็นก็ได้แต่สลดกับคนที่เสียชีวิต เธอคิดถึงบ้านเมืองที่เธออยู่ก่อนเกิดเรื่องขึ้นมันทั้งสวยและดูมีชีวิตชีวากว่านี้เป็นพันเท่าแสนเท่า
“เอาล่ะอีกครึ่งชั่วโมงเราจะถึงที่หมายแล้ว ฉันขอทวนภารกิจของเราอีกครั้ง เราต้องไปช่วยผู้อพยพทั้งหมดในฐานกรุงเทพฯ และเราจะได้กลับเมื่อนั้น แต่ก่อนหน้านั้นสถานที่ที่เราลงคือป่าข้างๆ ของเมืองตรงนั้นเราจะเจอซอมบี้ระยะ1 อยู่เยอะดังนั้นไม่ต้องห่วง
แค่ยิงหัวมันก็จบแต่เราจะวางใจไม่ได้และห้ามพลาดเด็ดขาด ทุกคนต้องใส่ที่กระบอกเก็บเสียงปืนทุกคนเพื่อกันไม่ให้เสียงดังจนเกินไปจากนั้นก็กระจายตัวเป็น4กลุ่มแยกตามทิศที่ประชุมกันไว้และไปเจอกันที่ฐานเลย คล่าวๆ ก็มีประมาณนี้ส่วนปืนทุกคนจะได้เป็น M16 ของจริงอาจจะหนักหน่อยแต่คงไม่ตายหรอก อย่าลืมใส่ปลอกเก็บเสียงด้วยนะ เดี๋ยวเจ้าหน้าที่จะแจกอุปกรณ์และใส่อุปกรณ์ให้เรียบร้อย อย่าให้พลาดล่ะ”
เจ้าหน้าที่ที่เป็นหัวหน้ากลุ่มของเธอชี้แจงไปเรื่อยๆ ส่วนเจ้าน้าที่ที่ยืนควบคุมอยู่ก็แจกอุปกรณ์เป็นแม็กกระสุนคนละ20แม็ก แม็กละ40นัด ส่วนปืนนั้นเป็นกึ่งอัตโนมัติสามารถยิงได้ทีละนัดเธอค่อยโล่งใจหน่อยเพราะต้องประหยัดกระสุนเอาไว้
ขอแค่กระสุนทุกนัดยิงเข้าหัวซอมบี้ทุกนัดเธอก็พอใจเเล้ว ยิ่งมีลำกล้องที่ซูมเข้าไปอีกเธอก็คงไม่ต้องห่วงอะไรสำหรับอาวุธแล้วเพราะตอนที่เธอฝึกไม่ใส่อะไรมาให้เลย หนักก็หนักยิงก็ยากเอาเธอฝึกอยู่นานกว่าจะรู้ทางว่าควรยิงระยะไหน ควรกะแรงอย่างไรให้ยิงแม่นขึ้น และมีอุปกรณ์อื่นๆ อีกเช่นวิทยุสื่อสารและสายหูฟังที่เอาไว้ติดต่อกันทั้งหน่วย ระเบิดควันไฟ ระเบิดปิงปอง มีดสั้น มีดเล็ก ปืนพกต่างๆ ให้เก็บในเสื้อผ้าเพราะจะได้นำออกมาใช้งานง่ายแต่เธอเองก็มีพกอยู่แล้วยิ่งเจ้าหน้าที่ให้มาอีกก็เหลือๆ
เอาล่ะถึงที่หมายแล้วลุกกันเป็นแถวและทำให้เร็วที่สุดจะได้ไม่ต้องเรียกพวกมันมามาก ไปๆ! ลุกๆ!! ”
เจ้าหน้าที่กลุ่มแรกเดินออกไปรับปืนก่อนที่จะไปรวมตัวกันที่ทางออกและโรยตัวไต่เชือกลงไปอย่างรวดเร็ว
‘ตื่นเต้นชะมัด’
มือเธอเริ่มสั่นจากการตื่นเต้นก่อนจะเดินไปเอาปืนสะพายไว้ข้างๆ และโรยตัวลงไปยังพื้นที่อย่างเชี่ยวชาญ เมื่อเธอไต่ลงเสร็จเครื่งบินก็บินออกไปอย่างรวดเร็วและจากนั้นบรรยากาศก็เงียบสงัดจนเธอได้ยินเสียงจิ้งหรีด
‘นั่นมันเสียงจิ้งหรีดนี่ กลิ่นดินด้วย’ เธอสูดอากาศเข้าไปเต็มปอดเธอบอกไม่ได้เลยว่าตั้งแต่มีไวรัสนี้มาอากาศที่กรุงเทพฯ ดีขึ้นเยอะ ก่อนเธอจะตั้งท่าเตรียมพร้อมโดยการตั้งท่าจับปืนให้กระชับตั้งท่าพร้อมยิงและค่อยๆ ย่องเดินตามพวกไป ระยะทางของกลุ่มเธอใกล้กว่ากลุ่มอื่นทำให้กลุ่มเธอใช้เวลาแค่วันเดียวก็ถึงแต่กลุ่มอื่นต้องอ้อมเพื่อไม่ให้ไปกันกลุ่มใหญ่เกินจะได้ลดเสียงของการเดินด้วย กลุ่มพวกเธอเดินมาได้สักระยะก็ได้ยินเสียงปืนเกิดขึ้นให้เดาว่าน่าจะเป็นปืนของชาวบ้าน
“วอ1เรียกทั้งหมด กลุ่มของพวกเราได้มาถึงเเล้วและแต่ละกลุ่มจะบอกระยะทางเป็นระยะๆ วอ1เรียกทั้งหมดกลุ่มของพวกเราได้มาถึงเเล้วและแต่ละกลุ่มจะบอกระยะทางเป็นระยะๆ ทางนั้นเป็นยังไงบ้าง” เสียงหัวหน้ากลุ่มเธอเริ่มใช้วิทยุสื่อสารเพราะแต่ละกลุ่มแยกจากกันโดยสิ้นเชิงเเล้วและทางนั้นของหัวหน้าคงหมายถึงฝั่งในฐาน
“ทางนี้ปกติเรียบร้อยดี ฉันนึกว่าจะไม่มาซะแล้ว”
“พูดเป็นเล่นน่า ทางนี้ได้เจ้าหน้าที่ใหม่อีกยี่สิบกว่าคนมาเสริมด้วยนะ”
“โห้ในระยะแค่ไม่กี่เดือนเนี่ยนะ รุ่นใหม่มานี่เก่งกันจริงๆ ” เสียงคุยถ้าให้เธอเดาน่าจะเป็นเพื่อนกันและหัวหน้าเธอคงมาบ่อยจนเสียงไม่ได้ดูตื่นเต้นและท่าทางปกติมากที่ต่างจากกลุ่มเธอที่เป็นกลุ่มใหม่ทั้งหมดจะมีเจ้าหน้าที่เก่าอยู่ประมาณ4นายเท่านั้น แต่ละกลุ่มจะเรียกในวอว่ากลุ่มที่ 1 2 3และ4 และเธอเป็นกลุ่มที่1เพราะเป็นกลุ่มที่มีประสบการณ์น้อยเลยได้อยู่ในระยะใกล้ที่สุด
กลุ่มเธอเดินมาเรื่อยๆ จนโผล่ออกจากป่าเข้าสู่ตัวเมือง ตอนนี้เป็นเวลา6โมงเย็นแล้วหัวหน้าเธอเริ่มเดินหาที่พักอาศัยที่ปักหมุดไว้ในแผนที่เพราะสถานที่ตรงนี้เป็นสถานที่ที่มีเจ้าหน้าที่ที่นี่เตรียมที่อยู่ให้ก่อนแล้วดังนั้นเราจึงไม่ต้องกังวลกับสถานที่ในการหลับพักผ่อนและในที่สุดหัวหน้าเธอก็เจอบ้านหลังหนึ่งที่เจ้าหน้าที่ยืนโบกมือให้ก่อนจะเดินเข้าไป
บ้านหลังนี้เป็นบ้าน3ชั้นขนาดกลางพอที่จะให้พวกเธออยู่กันสบายๆ
“สวัสดีค่ะหัวหน้า” เจ้าหน้าที่ผู้หญิงค่อนข้างสวยทำความเคารพหัวหน้าก่อนจะเดินนำทางเข้าไปสำรวจในตัวบ้าน
“ในบ้านหลังนี้ไม่มีน้ำให้อาบน้ำกันนะ แค่วันเดียวคงไม่เป็นอะไรหรอก” เจ้าหน้าที่หญิงเอ่ยบอกขณะที่เดินเป็นไกด์นำทางสำรวจบ้าน ชั้นเเรกเป็นห้องโถงขนาดใหญ่พอที่จะให้ประชุมก่อนที่จะออกเดินทางได้ ส่วนชั้นที่2และ3เป็นพื้นที่โล่งมีห้องน้ำให้อย่างละชั้น ชั้นที่2เป็นที่นอนของผู้ชายและชั้น3เป็นที่นอนของผู้หญิง แต่ที่นอนเป็นเสื่อยาวและมีหมอนให้คนละ1ใบเท่านั้น ส่วนห้องน้ำที่เธอแอบดูก่อนลงไปข้างล่างเป็นห้องที่ดูเก่ามาก เห็นแล้วเธอยอมอั้นดีกว่าเข้าไปเพราะเห็นทั้งแมลงสาบและมดเต็มกำแพงเลย
พวกเธอเดินกลับมายังห้องโถงและนั่งรวมกันประชุมว่าประมาณ9โมงของพรุ่งนี้ให้ทุกคนมารวมกันที่ห้องโถงและออกเดินทางกันประมาณ9โมงครึ่งเราจะถึงฐานประมาณบ่าย3 ถ้าไม่มีอะไรผิดปกติ จากนั้นก็ปล่อยให้เราแยกย้ายกันไปพักผ่อนได้ เวลานอนก็แยกชายหญิง แต่ของเธอดีหน่อยที่จากการเธอใช้ตาสำรวจแล้วจะมีผู้หญิงอยู่แค่3คนเท่านั้นรวมตัวเธอด้วยดังนั้นที่นอนก็จะโล่งหน่อย
หลังจากนั้นเธอก็เดินขึ้นไปยังชั้น3 เพื่อไปพักผ่อนสักหน่อยให้หายตื่นเต้นจากการมาลงสนามจริงแบบนี้
“เธอชื่ออะไรอะ” เจ้าหน้าที่หญิงที่เป็นไกด์ดูบ้านเอ่ยขณะที่เตรียมที่นอนข้างๆเธอ
“เราชื่อริน อายุ21”
“อื้ม น้องสินะ ฝึกได้แค่5เดือนได้เข็มมาไม่เบาเหมือนกันนะ”
“ไม่หรอกค่ะ คนในรุ่นเก่งกว่าเยอะค่ะ รินอาจฟลุ๊คได้มาก็ได้” เธอยิ้มๆ ให้
“เหรอ พี่อยากรู้จังว่าฝีมือขนาดไหน”
“พี่เก่งกว่าเยอะค่ะ จะว่าไปพี่ชื่อะไรคะ”
“จริงด้วยพี่ชื่อเปิ้ลนะ ยินดีที่ได้รู้จัก”รุ่นพี่ยื่นมือมาเธอก็เช็คแฮนต่างภาษาแต่ที่ไม่ปกติคือรุ่นพี่ลูบมือเธอด้วย
‘ปกติเวลาเช็คแฮนจะลูบมือเหรอ ก็ไม่น่าใช่นะ’
เธอรู้สึกว่าเช็คแฮนนานเกินไปแล้วก็เลยพละออกและกะว่าหันไปคุยกับคนที่อยู่ข้างแต่รู้สึกเหมือนจะหลับไปแล้วทำให้เธอต้องอยู่กับรุ่นพี่นิสัยแปลกๆ ที่มองเธออยู่เรื่อยๆ ไม่รู้มีปัญหาอะไรกับเธอรึเปล่าหรือเธอไม่ได้เข้าสังคมนานเกินเลยรู้สึกแปลกๆ ไม่รู้ จากนั้นเธอก็นอนทำเป็นไม่สนใจรุ่นพี่คนนั้นต่อไป
 
เธอลืมตาขึ้นมากลางดึกเหมือนว่าอากาศจะเย็นลงและไม่มีผ้าห่มด้วยเธอเลยลุกขึ้นมาจะเอาเสื้อที่อยู่ในกระเป๋าแต่ก็โดนมือหนึ่งจับอย่างกระทันหัน เธอหันหน้าไปก็พบว่าเป็นรุ่นพี่ที่ใส่เสื้อสายเดี่ยวชุดนอนสีแดงที่ไปเปลี่ยนเมื่อเมื่อไรก็ไม่รู้คลานมายังตัวเธอ
‘ตายละรุ่นพี่โนบราซะด้วยทำไงดีเนี่ย’ เธอหันไปอีกด้านกะว่าจะปลุกแต่โดนรุ่นพี่เธอคร่อมอยู่บนตัวเธอก่อนที่จะได้ปลุกคนข้างๆ
“ระ….รุ่นพี่จะทำอะไรคะ” เธอถามที่ตอนนี้รุ่นพี่เธอเขยิบเข้ามาใกล้เธอเรื่อยๆ จนเธอถอยชิดติดกำแพงแล้ว ไอเธอก็ไม่ใช่พระอิฐพระปูนซะด้วยไม่รู้จะทนไปได้อีกเมื่อไร สายตาเธอก็พยายามมองหน้ารุ่นพี่ไว้อย่าพยายามมองลงไปกว่านั้นเลย
“รินคิดว่าพี่จะทำอะไรคะ”รุ่นพี่ที่คร่อมเธอตอนนี้ได้นั่งลงบนตัวเธอเป็นที่เรียบร้อยเเละเขยิบให้ตัวเธอชิดกับรุ่นพี่ ทั้งชุดที่บางจนเกือบจะเห็นด้านในอยู่แล้ว
อ่า เซ็กซี่ชำมัด
“อะ...คือว่า มันไม่ดีนะคะพี่” เธอพูดไม่ออกเธอพึ่งออกจากฐานมาได้แค่วันเดียวก็เจออะไรแบบนี้เเล้วหรอเนี่ย
“งั้นไปทำกันหน้าระเบียงคงไม่มีใครได้ยินนะคะ” หน้าระเบียงมีกระจกกั้นและมีไม้มาบังอยู่ตรงกระจกทำให้ที่ตรงนั้นเป็นที่ทำเลดีมากให้กับเรื่องอย่างว่าเลย รุ่นเธอก็กระซิบข้างๆ หูให้ได้อารมณ์แปรปรวนกันอยู่บ้าง
“พี่คะคือ…”
“รินไม่ตรงทำหรอก เดี๋ยวพี่ทำเอง” รุ่นพี่เธอเริ่มขยับเอวเพื่อที่จะถูตรงนั้นกับสะโพกของเธอ ทำให้เธอต้องลุกอย่างช่วยไม่ได้และพารุ่นพี่ที่ตอนนี้กำลังมีอารมณ์ออกไปข้างนอกระเบียงเพราะถ้ายังไม่ออกอีกคนที่หลับอยู่ข้างๆ คงได้มาเห็นภาพที่ไม่น่ายินดีแน่ๆ
“พี่ทำอะไรคะ ถ้าคนอื่นตื่นขึ้นมาจะทำยังไง”
“พี่ดูเธอแล้วก็ชอบผู้หญิงเหมือนกันสินะ ถึงไม่ปฏิเสธพี่”
“ถึงรินจะชอบไม่ชอบพี่ก็ไม่ควรทำแบบนี้นะคะพี่”
“กับผู้หญิงไม่เห็นเป็นอะไรเลยนี่ เราก็ไม่ท้องกันสักหน่อย”
“จิตใจของแต่ละคนมันต่างกันนะคะ” จู่ๆ รุ่นพี่ที่ตัวเล็กกว่าเธอนิดหน่อยก็เขยิบเข้ามาเอาตัวแนบชิดกับเธอ
“งั้นแค่ช่วยพี่หน่อยก็ได้ค่ะ แค่ครั้งเดียวพอนะเพราะถ้าพี่ไม่ทำกับริน พี่ก็คงไม่รู้จะทำกับใครแล้ว ผู้ชายมันก็ดูน่ากลัว นะริน” รุ่นพี่ทำสายตาออดอ้อนและกอดเอวเธอจนหน้าอกเราแนบชิดกัน
“แต่…”
“พี่ทรมานมากเลยค่ะริน ช่วยพี่แค่ครั้งเดียวนะคะ ตอนนี้ของพี่แฉะไปหมดเลย” รุ่นพี่จับมือของเธอให้ล้วงไปยังตรงนั้นแต่เธอเกร็งมือไว้ก่อน เธอเองก็มีอารมณ์เหมือนกันให้ตายเถอะครั้งเดียวก็ครั้งเดียวและเธอจะไม่ได้เจอรุ่นพี่คนนี้อีก สงสารพี่เขาด้วยถ้าเกิดไปทำกับผู้ชาย รุ่นพี่ก็ท้องอีกผู้หญิงก็มีน้อย จำใจทำไปเดี๋ยวก็เสร็จแหละเธอว่า อารมณ์นี้อันตรายจริงๆ
“เฮ้อ แค่ครั้งเดียวนะคะ รินจะไม่ทำให้อีกเเล้วนะคะ”
“พี่สัญญาค่ะ”
“หลังจากทำเสร็จเราจะเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องกันเหมือนเดิมนะคะ”
“ไร้เยื่อใยกันจริงๆ นะคะ” เธอกะว่าจะลองจีบดูหน่อยหน้าตาก็ดี แถมหุ่นที่มีสัดส่วนจนเรียกอารมณ์เธอได้เป็นอย่างดี นิสัยค่อยว่ากันแต่คงไม่ได้ซะแล้วตัดเยื่อใยกันขนาดนี้
“โอเคไหมคะ”
“ก็ได้ค่ะ”
“เอ่อ..รินจะต้องทำยังไงต่อคะ”
“555รินนั่งลงก็พอค่ะ เดี๋ยวที่เหลือพี่จัดการเอง” รุ่นพี่จัดแจงให้เธอนั่งขัดสมาธิเอาหลังพิงกำแพงและตัวรุ่นพี่ก็ควบบนตัวเธอทำให้ตอนนี้เธอเห็นหน้าอกหน้าใจอย่างเต็มตา หน้าอกสีขาวอมพู ยอดอกที่กำลังเต็งตึงที่ล่อเธอเข้าไปติดกับ
“คราวนี้รินใช้แค่นิ้วก็พอนะคะ”รุ่นพี่ยกมือด้านขวาของเธอขึ้นจากนั้นก็รุ่นพี่ก็ค่อยๆ เลียนิ้วเธอทีละนิ้วและสายตาก็มองเธออย่างยั่วยวนยิ่งเพิ่มอารมณ์ให้เธอได้จริงๆ จากนั้นเมื่อรุ่นพี่เลียนิ้วเธอจนเยิ้มก็เอานิ้วเธอค่อยๆ เตะลงไปตรงกลีบดอกไม้ที่ตอนนี้มีน้ำเหนียวๆ ไหลออกมา เธอก็ตื่นๆ หน่อยไม่เคยทำ จากนั้นรุ้นพี่ก็เอานิ้วเธอค่อยไส่เข้าไปในตัวรุ่นพี่ทีละนิ้ว
“อ่าาห์ ริน” รุ่นกระซิบข้างหูอย่างกระเซ่า
“รินขยับนิ้วเข้าออกหน่อยค่ะ” เธอก็ค่อยๆ ขยับ ข้างในอุ่นและแน่นมากจนให้เธออดไม่ได้ที่จะขยับเร็วขึ้นกว่านี้และเผลอไปดูดยอดอกที่เต็งตึงอยู่ตอนนี้
“อ๊าา ริน นั่นแหละค่ะ ซี้ดดด” รุ่นพี่กดหัวเธอให้แนบชิดกับหน้าอก และเร่งขยับเอวขึ้นเรื่อยๆ เธอก็ขยับนิ้วให้เร็วขึ้นตามจังหวะเอวของรุ่นพี่
“อ๊าา รินคะ ดูดแรงๆ อีกสิคะ อ๊าานั้นแหละค่ะ เร็วอีกสิคะพี่ไม่ไหวแล้ว” เธอขยับนิ้วเร็วขึ้นอีกจากนั้นค่อยๆ เบาลงจนรุ่นพี่สงสัย
“รินเบาลงทำไมคะ”
“พี่จะเอาแค่นิ้วเดียวหรอคะ”
“อ๊าา ตอนคุยกันอย่าพึ่งขยับสิคะ พี่เสียวนะ”
“งั้นรินเอาอีกนิ้วเข้านะคะ”
“อื้มม เอาเเลย พี่เสียวจะตายอยู่แล้ว”
“จับหนูดีๆ นะคะ” จากนั้นเธอก็ค่อยๆ เอาอีกนิ้วเข้าไปในร่างกายรุ่นพี่
‘อ่าาห์ ในร่างกายุร่นพี่นี่แน่นดีแฮะ’
“อ๊าาา ซี้ดด เสียว พี่ไม่ไหวแล้ว อ๊าาาาา” เสียงทำรักของเธอดังไปทั่วบริเวณดาดฟ้า เธอที่ค่อยๆ ทำเร็วขึ้นจนรุ่นพี่ไม่ไหวและเสร็จในที่สุด
“อื้มม รินคะ ค้างไว้ก่อนได้ไหมคะ” รุ่นพี่มองหน้าเธอกัดปากน้อยๆ พอให้ดูเซ็กซี่
“หลังจากทำเสร็จไปแต่งตัวให้เรียบร้อยด้วยนะคะพี่”
“ได้ค่ะ” แล้วรุ่นพี่เธอก็เริ่มขยับเอวอีกครั้งจนรุ่งเช้าพวกเธอก็เข้ามาแต่งตัวให้เรียบร้อยและเธอของีบอีกสักหน่อยก่อนที่จะเดินทางอีกรอบ
 
“เธอๆ ตื่นได้แล้ว 8โมงแล้วเดี๋ยวไปประชุมไม่ทัน” เธอที่งัวเงียตื่นมาก็พบว่าเหลือแค่เธอคนเดียวที่นอนหลับอยู่
“อ๋อ อื้มขอบใจนะที่ปลุก” เธอรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดใหม่ก่อนที่จะลงไปยังด้านล่างที่เริ่มกินข้าวกันแล้วและเธอเป็นคนสุดท้ายที่ลงมา เธอรีบลงมาหยิบอาหารและไปรวมกลุ่มของเธอ
‘ให้ตายเถอะ สายแบบนี้ไม่ดีแน่’
“เมื่อยตัวปะเมื่อวาน” ผู้ชายข้างๆ ถามเธอ
“ห้ะ อะไร”
“โถ่รู้ๆ กันอยู่ เป็นไงรุ่นพี่คนนั้นเด็ดปะ” ผู้ชายอีกคนก็ถามขึ้นมา
“เดี๋ยวๆ นี่อย่าบอกนะว่า”
“แหม่เสียงดังอยู่นะ5555”
‘โอ้ยยยยยยยยยยยยตายแล้วววว’
“รู้กันหมดเลยปะเนี่ย” หน้าเธอแดงตั้งหน้าถึงใบหู เธออยากมุดลงดินเสียตั้งแต่ตอนนั้น
“ก็คงหมดแหละมั้ง แกดูดิ รุ่นออกจะชอบแกนะเว้ย” ผู้ชายอีกคนชี้ไปรุ่นพี่ที่ตอนนี้กำลังวุ่นอยู่กับเอกสารแต่ก็มองมายังเธอเล็กน้อยก่อนจะโบกมือให้และเธอก็โบกมือตามเล็กน้อย
“โห่ยยยยยยยย” เสียงโฮ่ก็ดังขึ้นทำเอาเธอหน้าแดงขึ้นไปอีก
“เงียบน่า ฉันไม่ได้ชอบพี่เขาสักหน่อย”
“เสียดายออก หุ่นออกจะดี”
“รีบกินข้าวเหอะ ก่อนจะออกเดินทาง”
“โถ่วทำเป็นเขิน” หลังจากที่พวกเธอกินข้าวเสร็จเรียบร้อยก็ออกเดินทางกันแต่เธอนึกไม่ถึงว่ากลุ่มที่มาจัดที่อยู่ให้จะตามมาด้วยแต่เธอก็ไม่ได้อะไรเป้าหมายตอนนี้คือไปช่วยเหลือผู้อพยพและกลับค่ายเพราะเธอเองก็ไม่รู้ว่าระหว่างทางไปฐานเธอจะรอดไปถึงรึเปล่า