เพียงหนึ่งชีวิต...You Only Live Once

วันที่ 31 ธันวาคม 2561

เวลา 10.30 น. นับถอยหลังอีก 13 ชม. 30 นาที ก่อน...

"เอ่อ...คุณลุงครับ ช่วยจอดตรงหน้าร้านขายของนี้ด้วยครับ" ผมรีบโพล่งบอกคนขับแท็กซี่ทันทีที่เห็นร้านขายของชำเจ้าเก่าหน้าโรงพยาบาลที่ดูมีอายุไม่น่าจะต่ำกว่า 30 ปีมาแล้ว ดูจากคุณยายเจ้าของร้านน่าจะผ่านสงครามโลกครั้งที่2 มาแล้วแน่ๆ นี่เป็นร้านประจำของผมเลย ในร้านจะมีขนมเก่าๆที่ผมเคยกินเมื่อสิบปีก่อนมากมาย หลายชนิด ทั้งอมยิ้ม Pop Za, Magig Pop ขนมที่เอาเข้าปากแล้วดังเปาะแปะ ผมเกลียดอันนี้มากเพราะมันรู้สึกเหมือนมีระเบิดอยู่ในปาก และก็ยังมีตังเม ขนมที่เหมือนแท่งไม้หวานๆ และอีกมากมาย....

"รีบๆกลับบ้านด้วยนะเว้ย กูขี้เกียจฟังคุณหญิงแม่ของมึงบ่นหูชา เคป๊ะ?"

"เออออ...รู้แล้วเว้ย" ผมพูดกึ่งรำคาญใส่มัน มีแม่สองคนยังไม่พอผมยังต้องมาฟังไอ่นี่บ่นเป็นแม่คนที่ 3 อีก ถ้ามีประกวด'คนมากแม่แห่งปี'ผมคงได้รางวัลชนะเลิศแน่นอน

พูดจบผมก็ปิดประตูใส่หน้ามัน ปัง! แล้วรีบเดินออกมาทันที

"เฮ้ย! เฮ้ยๆๆๆๆ ไอ่ภัทร เดี๋ยวก่อน..."

"อะไรอีก?" ผมรีบตะโกนถามมันไปอย่างหัวเสีย

"มึงลืมเงิน" อ่า! ผมลืมเงินนี่เอง เฮ้อ จริงๆเลยเรา

ตอนนี้มันกำลังวิ่งมาหาผมที่ร้านขายของชำเพื่อเอาเงินมาให้

"อ่ะ...นี่เอาเงินนี่ไปซื้อขนมกินเล่นนะลูก555" ดูมันๆ พูดล้อผมซะสนุกเลย

"แล้วทำไมมึงไม่เตือนกูให้เร็วกว่านี้วะ!" ผมพูดเหวี่ยงมันไปเพราะตอนนี้กำลังอายอยู่

"เห้ย! นั่นมันตังเมนี่ ของโปรดยัยนั่นเลยนี่หว่า นายจำได้ปะตอนนั้นที่เธอ..." ไอ่ภพชะงัก และหยุดพูด

เราสองคนมองหน้ากันตกอยู่ในความเงียบชั่วขณะ ใช่แล้วล่ะ ผมไม่ได้ซื้อขนมพวกนี้ไปกินเองหรอกนะเพราะผมไม่ใช่พวกชอบกินของหวานอะไรขนาดนั้น แต่ทั้งหมดนี้คือขนมที่เธอคนนั้นชอบกิน

"เอ่อ...งั้นกูไปก่อนนะ" ไอ่ภพพูดบอกลา แล้ววิ่งไปขึ้นรถทันที ผมคิดว่ามันก็น่าจะรู้ตัวว่าพูดอะไรที่ไม่ควรพูดออกมาอีกครั้งแล้วแน่นอน

* * *

ตอนนี้ผมถึงโรงพยาบาลแล้ว เนื่องจากร้านขายของชำเจ้าเก่าอยู่ใกล้กับโรงพยาบาลมากทำให้ใช้เวลาไม่ถึง 10 นาทีผมก็เดินมาถึง

"โอ๊ะ! น้องภัทร มาอีกแล้วหรอ?" พี่ฝ้ายพยาบาลสาวใจดีอายุ 38 ปี ทักทายผมด้วยความคุ้นเคย พี่ฝ้ายเคยเป็นพยาบาลที่ดูแลผม ทำให้เรารู้จักกันดี เพราะเมื่อสิบปีก่อนผมประสบอุบัติเหตุแล้วต้องรักษาตัวอยู่โรงพยาบาลเป็นเวลาถึง 3 เดือน

"ครับ แต่ปีหน้านี้อาจจะ..."

"ว้าย ตายแล้ว น้องภัทรคนหล่อของพี่ ปีนี้ก็มาอีกแล้วหรอ คิดอะไรกับพี่ปะเนี่ย?" พี่ตาลพยาบาลสาวอายุ 39 ปีแก่กว่าพี่ฝ้ายปีนึง สองคนนี้ชอบตีกันอยู่เรื่อย

"ทำไมน้องภัทรต้องคิดอะไรกับช้างน้ำอย่างเธอด้วยห๊ะ?"

"อะไรนะ? เธอว่าใครช้างน้ำกัน? หนอย! อีกุ้งแห้ง" นี่แหละที่ผมพูดถึง ไม่เวลาจะผ่านไปนานเท่าไหร่แต่พี่เค้าสองคนก็ยังตีกันตลอด

"อ่ะงั้นให้น้องภัทรเป็นคนเลือกดีกว่า น้องภัทรจะเลือกใครระหว่างพี่สองคน?" พี่ตาลพูดขึ้นพร้อมกับหันหน้ามาหาผมเพื่อเค้นคำตอบ

"ครับ!" ผมตอบไปแบบไม่ทันตั้งตัว

"เรื่องอะไรน้องเค้าจะเลือกเราสองคน วันนี้น้องภัทรยังเอาขนมมาให้น้อง'มะปราง'อยู่เลย" พี่ฝ้ายรีบเถียงพี่ตาลไปอย่างเร็ว

"........................" บทสนทนาเงียบไปอย่างกระทันหัน

ใช่แล้วล่ะ 'มะปราง' เป็นชื่อเล่นของเธอคนนั้น เธอคนที่ร่าเริง สดใสที่สุดเท่าที่ผมเคยรู้จัก

"เอ่อ...จริงสิ ฝ้ายเรากำลังจะไปดูคนป่วยที่ห้อง823 ไม่ใช่หรอ?"

"งั้น น้องภัทรพี่ไปก่อนนะ ดีใจที่ได้เจอกันอีกนะ"

"ครับ" ผมพูด พร้อมกับยิ้มเบาๆตอบไป

* * *

เวลา 11.00 น. นับถอยหลังอีก 13 ชม. ก่อน...

ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่บนสถานที่ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง ที่ซึ่งเก็บงำความลับของเราสองคนไว้ ที่ซึ่งเต็มไปด้วยความทรงจำทั้งสุขและเศร้าของเธอคนนั้น...กับผม

ในเวลาที่ผ่านไปถึงสิบปี ดาดฟ้าแห่งนี้ก็เปลี่ยนไปมากเช่นกัน ตอนนี้มันกลายเป็นสวนกลางแจ้งที่สวยงามเหมาะสำหรับให้คนในโรงพยาบาลทั้งผู้ป่วย หมอ หรือพยาบาลมาพักผ่อน หย่อนใจ ทำกิจกรรมต่างๆ ต่างกับเมื่อสิบปีก่อนลิบลับซึ่งที่ตรงนี้ถูกปล่อยทิ้งไว้โล่งๆ ไม่ได้ใช้ประโยชน์ ต่อให้สถานที่นี้จะถูกปรับปรุงให้สวยงามขึ้นมากขนาดไหน แต่สำหรับผมแล้วนั้น...เมื่อสิบปีก่อนสถานที่นี้ยังเคยสวยงามกว่านี้เป็นหลายเท่าตัว

ผมเลือกนั่งม้านั่งตัวนึงใต้ต้นไม้ใหญ่ ซึ่งให้ความร่มเย็น และช่วยบดบังแสงแดดที่รุนแรงนี้ได้บ้าง ผมวางขนมที่ซื้อมาเต็มถุงไว้ข้างๆที่ผมนั่ง พร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าที่สดใส

"โอ๊ย! แสบตาชะมัด" ผมรีบเอามือมาบังตาไว้ก่อนที่มันจะบอด แดดเมืองไทยนี่แรงชะมัด

เวลา 12.00 น. นับถอยหลังอีก 12 ชม. ก่อน...

ผมนั่งอยู่ตรงนี้ซักพัก ผู้คนก็เริ่มทยอยออกไปกัน ผมรีบก้มดูนาฬิกาดูเวลา นี่มันเวลาเที่ยงวันแล้ว เวลาที่คนที่นี่กินมื้อเที่ยงกันนี่เอง ผมเพิ่งกินมื้อเช้าบนเครื่องบินมา เลยยังไม่ค่อยหิวซักเท่าไหร่ อีกอย่างผมก็รอคอยเวลาที่ไม่มีคนอยู่ด้วย

"สวัสดี...ฉันมาละนะ"

"สบายดีมั๊ย?..............ฉันสบายดี"

"วันนี้ฉันเอาขนมตังเมมาให้เยอะมากเลยนะ คิดว่าปีหน้าไม่น่าจะได้มาแล้วล่ะ ขอโทษนะ"

ผมพูดประโยคสนทนาที่ไม่มีคนตอบนี้ พร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้า ทั้งที่ตอนนี้ในใจของผมกำลังร้องไห้อยู่แท้ๆ เป็นเพราะเธอคนนั้นคนที่มีรอยยิ้มอยู่ตลอดเวลา เคยบอกกับผมไว้ว่า 'แค่เรายิ้ม ความทุกข์ทั้งหมดจะหายไปในพริบตา' ผมจึงได้ยิ้มอยู่ได้ในตอนนี้ ถึงแม้ความทุกข์จะไม่ได้หายไปเลยสักนิดก็ตาม

เวลา 18.00 น. นับถอยหลังอีก 6 ชม.ก่อน

ตอนนี้ดวงอาทิตย์ใกล้จะตกดินแล้ว เหมือนอย่างทุกวัน แต่สำหรับผมนั้น ดวงอาทิตย์ของผมได้ตกไปแล้วเมื่อสิบปีก่อน อย่างไม่มีวันขึ้นมาอีกเลย เวลาของผมได้หยุดลงตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว และผมยังคงนั่งอยู่ตรงนี้เฉยๆ เหมือนอย่างทุกครั้ง

ตื้ด.....ตื้ด..... อยู่ดีๆก็มีโทรศัพท์เข้ามา เป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจาก 'ไอ่ภพ' โทรมาตามกลับบ้านชัวร์ ตอนนี้ไอ่ภพมันขออาศัยอยู่กับผมที่บ้าน เนื่องจากมันอ้างว่า 'เพื่อประสิทธิภาพในการทำงาน เลขาต้องอยู่กับเจ้านาย 24 ชม.เพื่อศึกษานิสัย ความชอบ รสนิยม ฯลฯ ของเจ้านาย' แต่ความจริงมันโดนพ่อไล่ออกจากบ้าน และโดนยึดบัตรเครดิต เลยต้องมาขอทำงานกับอาศัยอยู่กับเจ้านายมันแบบนี้ไง

ผมกดรับสาย "ไฮ! ยังอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่ใช่ปะ?" โทรตามจิกอย่างกับแม่

ผมตอบมันไปแบบหัวร้อนนิดๆว่า "เออ! ฟ้ายังไม่ทันมืดมึงก็ตามกูกลับบ้านแล้วหรอวะ? เห็นกูเป็นเด็กประถมหรือยังไง"

"ไม่ใช่ยังง้านนน...คือตอนนี้กูอยู่ตรงหน้าโรงพยาบาล"

"แล้วมึงมาโรงพยาบาลทำไม?"

"และตอนนี้แม่มึงก็อยู่ที่บ้าน..."

"ห๊ะ! แล้วแม่ไปทำอะไรที่บ้าน"

"แม่มึงบอกว่า มีเรื่องสำคัญจะคุยด้วย ก็เลยให้กูมารับมึงกลับเนี่ยแหละ"

"เรื่องสำคัญอะไรวะ?"

"กูก็ไม่รู้ มึงก็รีบลงมาหากูเร็วๆหน่อยละกัน เชี่ย! แม่มึงโทรมาตามกูละ เร็วๆนะเว้ย"

หลังจากวางสายเสร็จผมก็รีบไปหาไอ่ภพ แต่ก็ไม่ลืมที่จะพูดบอกลาเธอเสียก่อน

"ลาก่อนนะ..."

ลาก่อน...รักแรกของผม