เพียงหนึ่งชีวิต...You Only Live Once

ผมชื่อ ณภัทร อายุ 29 ปี เกิดวันที่ 28 ตุลาคม 2534 และวันนี้ก็เป็นวันครบรอบ 10 ปีแล้วตั้งแต่เธอคนนั้นได้จากโลกนี้ไปตลอดกาลโดยไม่มีวันหวนคืน ใช่แล้ว เธอคนนั้นคนที่ช่วยชีวิตผมไว้ 'ยัยบ้า' ของผมเธอจากไปในวันนี้เมื่อสิบปีก่อน ในวันที่ผู้คนมีความสุขมากที่สุดที่ได้อยู่เฉลิมฉลองกับคนที่รักนั้น แต่ว่าผมไม่ใช่หนึ่งในผู้คนเหล่านั้น ไม่สิ ผมไม่สามารถเฉลิมฉลองอย่างมีความสุขในวันนี้ได้เลยด้วยซ้ำ เพราะเธอคนเดียวคนนั้น คนเดียวที่ผมรักไม่มีอีกแล้ว...

วันที่ 31 ธันวาคม 2561

เวลา 09.00 น. นับถอยหลังอีก 15 ชม.ก่อน...

"เฮ้ย! ไอ้ภัทร ทางนี้เว้ย ทางนี้ๆๆๆ" เสียงของไอ้ภพตะโกนลั่นสนามบิน เรียกความสนใจจากผู้คนให้มองหาต้นเสียงที่รบกวนความสงบสุขของสนามบินในเช้านี้ ภพธรคือเพื่อนสนิทคนเดียวของผมที่ไปไหนมาไหนด้วยกันมาเป็น 10 ปีแล้ว อันที่จริงมันตามผมไปไหนมาไหนทำตัวติดผมอย่างกับตังเมซะมากกว่า แต่ก็นั้นแหละที่ทำให้เราสนิทกัน ถึงจะนิสัยต่างกันสุดขั้วก็เถอะ มันเป็นคนเฮฮา ออกเเนวเพลย์บอยเลยด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่ได้เจ้าชู้ขนาดน้านๆๆๆ คบกันมาสิบปีผมยังไม่เคยเห็นมันคบผู้หญิงคนไหนเกินสามเดือนเลย และด้วยความที่มันเป็นคนพูดเก่ง มีคารมดีจึงทำให้มีคนรู้จักมากหน้าหลายตา เป็นผลดีต่อธุรกิจของผมได้อย่างมาก ตอนนี้มันเลยมาทำงานเป็นเลขาของผม นี่ผมไม่ได้เป็นคนที่ให้ความสำคัญกับความสัมพันธ์ขนาดนั้นนะ ผมมองเห็นผลระยะยาวมากกว่า ที่คบกันมาได้นานก็เพราะแบบนี้แหละ บอกไว้ก่อนเลย ถึงไอ่นี่มันจะดูไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไหร่ แต่มันก็ทำงานเก่งอยู่พอตัวนะคร้าบ ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้ช่วยลดความน่ารำคาญของมันให้น้อยลงเล๊ยยย อย่างตอนนี้มันก็หาเรื่องให้ผมอายจนอยากขุดดินหนีอีกจนได้ ผมจึงแกล้งทำเป็นไม่รู้จักมัน และเดินหนีออกมาพร้อมกับลากกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ไปด้วย

"เพื่อน! รอกูด้วยสิวะ เฮ้ย! คนนั้นเพื่อนผมเองครับ ช่วยเรียกมันให้หน่อยสิครับ" ไอ่นี่มันก็ยังไม่หยุดตะโกน ผมอยากจะบ้าตายจริงๆ ผมทำเป็นเดินเร็วขึ้นเพื่อจะได้รีบหนีออกมา ส่วนไอ้ภพก็เดินตามหลังผมมาพร้อมตะโกนเสียงดังลั่น นั่นไง! ผมเจอประตูทางออกจากนรกนี้อยู่ตรงหน้าแล้ว ผมจึงรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น จะรอดแล้วเรา อีกนิดเดียวเท่านั้น

"หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไอ่บิ๊ก!!! กูเหนื่อยแล้ว" กึก! ผมชะงักหน้าประตูทางออกเหมือนถูกสต๊าฟไว้ นั่นเป็นเพราะว่าไอ่ภพมันเรียกผมด้วยชื่อเล่น 'บิ๊ก' ใช่แล้ว ผมก็มีชื่อเล่นเหมือนคนปกติเค้าเหมือนกัน ที่แปลกก็คงจะตรงที่คนปกติพ่อแม่จะเป็นคนตั้งให้ตั้งแต่เกิดมาเลย แต่ชื่อเล่นของผมนั้นถูกตั้งโดยเธอคนนั้นที่จากไปแล้วต่างหาก ชื่อนี้เป็นเหมือนตัวแทนของเธอ และทุกครั้งเมื่อผมได้ยินคำนี้เมื่อไหร่มันรู้สึกเหมือนมีเข็มมาสะกิดแผลที่อยู่ในใจของผมให้เปิดออกมา ซึ่งข้อนั้นไอ่ภพที่เป็นเพื่อนกันมาสิปปีย่อมรู้ดีที่สุด

"ว่าแล้ววว...มุขนี้ได้ผลตลอด" ไอ่เพื่อนบ้านี่ยังมีหน้าพูดแบบนี้อีก พอพูดเสร็จมันก็เข้ามาสวมกอดผมทันทีตามประสาเพื่อนเก่าที่ไม่ได้เจอกันนาน ผมทำท่าขัดขืนและผลักมันออกไป เดาได้เลยว่าตอนนี้หน้าผมต้องบึ้งเป็นตูดลิงจนใครเห็นก็รู้แน่นอนว่าผมกำลังโกรธใครอยู่ พอดีผมเป็นพวกเก็บความรู้สึกไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่ ถ้ารู้สึกยังไงคนอื่นก็จะเห็นเลยอย่างชัดเจน เหมือนตอนนี้ที่ผมหัวเสียไอ่เพื่อนปากมากคนนี้โครตๆ คอยดูนะผมจะไม่พูดกับมันไป 3 วัน 3 คืนเลย แต่ความจริงแล้วผมไม่เคยโกรธใครได้นานเกินวันเลยด้วยซ้ำไป เฮ้อ

"เป็นไงบ้างวะ? ไม่ได้เจอกันตั้งเป็นปี เอ่อ คุณหญิงแม่ของมึงกระซิบถามกูมาว่า มึงมีผู้หญิงซุกอยู่ที่นู่นรึเปล่า? กูแทบกลั้นขำไม่อยู่อะ ตอนแม่มึงถาม หน้าอย่างมึงเนี่ยนะจะซุกผู้หญิงไว้5555 แต่ก็เข้าใจท่านนะเว้ยมีลูกอย่างมึง คงไม่มีวันได้อุ้มหลานแน่ชาตินี้ มึงก็รีบแต่งๆไปเหอะ คนที่แม่มึงหามาให้ก็ดีนะเว้ย หุ่นนี่แบบ..."

* * *

ผมกำลังนั่งอยู่บนรถหลังจากเอากระเป๋าเดินทางไปเก็บไว้ที่ท้ายรถ และไอ้ภพก็สาธยายถึงข้อดีของการแต่งงานให้ผมฟังมาทั้งทาง ถ้ามันดีขนาดนั้นทำไมมันยังไม่แต่งงานล่ะ ผมคิดว่าผมคงไม่ได้แต่งงานเร็วๆนี้หรอก หรืออาจจะไม่มีวันนั้นเลยก็เป็นได้ จนถึงตอนนี้ผมก็ยังไม่ได้พูดกับมันสักคำ เพราะผมงอนมันอยู่ หึ คอยดูนะคราวนี้ผมจะไม่พูดกับมันให้ครบ 3 วัน 3 คืนให้ได้ หรืออาจจะมากกว่านั้นอีกก็ได้

"นี่มึงจะไม่พูดกับกูจริงๆหรอวะ ได้ กูพูดคนเดียวก็ได้ สบายมาก ตอนเด็กๆกูไม่มีเพื่อนคบ กูก็พูดคนเดียวบ่อย"

"..." ที่คนเขาไม่คบก็น่าจะเพราะมันปากหมานี่แหละ

"เฮ้ย! ยังไม่ขำอีกหรอ เอ่อแล้วนี่มึงจะไปไหน? ไปหาคุณหญิงแม่เหรอ?"

"คุณลุงครับช่วยไปส่งผมที่โรงพยาบาลหน่อยครับ" ผมเมินคำตอบของไอ้ภพแล้วหันไปบอกจุดหมายกับคนขับแท็กซี่

"โรงพยาบาลอีกแล้วเหรอวะ เฮ้อ~มึงนี่มัน ไม่ครับ ไม่ต้องไปโรงพยาบาลนะครับ ช่วยขับไปบ้านเลขที่xx หมู่บ้านxxxx...." ไอ้ภพพูดขัดผมขึ้นมาอย่างไว ให้ตายสิ ไอ่บ้านี่

"ไม่ครับ ไปส่งผมที่โรงพยาบาลเหมือนเดิมแหละครับ" ผมรีบพูดสวนไปก่อนที่มันจะพูดจบด้วยซ้ำ

"อย่าไปฟังมันครับ ผมเป็นคนจ่ายช่วยขับไปส่งที่บ้านเลขที่xx หมู่บ้านxxxx ซอยxxxx ด้วยนะครับ" ก็จริงอย่างที่มันว่า เพราะผมพึ่งมาถึงประเทศไทยเลยยังไม่มีเงินบาทจะจ่ายค่าแท็กซี่เลยด้วยซ้ำ เฮ้อ

"ไอ้!..." ผมอยากจะบ้าตาย สุดท้ายผมก็เผลอพูดกับมันไปจนได้สินะ ไหนๆก็ไหนๆละเพราะผมต้องไปโรงพยาบาลให้ได้

"นี่ ไอ่ภพฉันขอไปโรงพยาบาลเหอะนะ ขอร้อง" ผมต้องฝืนพูดไป

"เยส! สุดท้ายมึงก็พูดกับกู นี่นะคำแรกที่มึงพูดกับเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันเป็นปี มึงจะทำแบบนี้ไปอีกถึงเมื่อไหร่วะ?"

"แบบไหน?"

"ก็..เมื่อไหร่มึงจะหยุดไปโรงพยาบาลทุกวันปีใหม่ซักทีวะ?"

"............." คำถามนี้ทำให้ผมรู้สึกจุกที่อกอย่างบอกไม่ถูก เมื่อไหร่น่ะหรอ ไม่รู้สิ ผมคิดแค่ว่าจะทำแบบนี้ตลอดไปเรื่อยๆ

"กูขอโทษนะเว้ยที่ต้องพูดแบบนี้ แต่ที่กูพูดก็เพราะห่วงมึงนะเว้ย มึงจะอยู่แบบนี้ไปตลอดไม่ได้ คนที่มีชีวิตอยู่ก็ต้องเดินหน้าต่อไปดิวะ เรื่องมันก็ผ่านมาเป็นสิบปีแล้วนะเว้ย มึง..."

"ตกลง...ครั้งสุดท้าย"

"ห๊ะ! อะไรนะ? ครั้งสุดท้ายอะไร?"

"ก็หมายความว่า..ฉันจะทำแบบนี้เป็นครั้งสุดท้าย ขอร้องเถอะนะ ให้ฉันได้บอกลาเธอเป็นครั้งสุดท้าย"

"ออ...ครั้งสุดท้าย ห๊ะ! จริงดิ ครั้งสุดท้ายจริงๆนะเว้ย ให้มันได้อย่างงี้สิวะเพื่อน" มันพูดพร้อมกับจะเข้ามากอดผมแต่ผมก็ใช้แรงผลักมันออกไปซะก่อน

"อืม..ดีมากเพื่อน" มันพูดพร้อมกับชูนิ้วโป้งขึ้น

"คุณลุงครับช่วยไปส่งเพื่อนผมที่โรงพยาบาลด้วยนะคร้าบบบบบบบบบบ" มันพูดเสร็จก็ยิ้มแป้น

ส่วนผมก็รู้สึกโหวงแปลกๆที่จะได้มาที่นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ซึ่งผมก็มาที่นี่ในทุกวันนี้เป็นเวลาสิบปีจนเกิดความเคยชินไปแล้วว่าถ้าสิ้นปีเมื่อไหร่ผมต้องบินกลับประเทศเพื่อมาโรงพยาบาลแห่งนี้ สถานที่ที่เป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่าง

ยังไงก็ตกลงกับมันไปแล้วก็คงต้องเป็นครั้งสุดท้ายจริงๆแล้วละ ผมคิดว่าคนเราพูดแล้วไม่ควรคืนคำเด็ดขาด แต่ถึงอยากนั้นผมก็เคยผิดสัญญากับใครไปครั้งหนึ่ง สัญญาที่ไม่ว่าจะทำยังไงก็ไม่มีวันเป็นจริงได้แล้วเพราะเธอคนนั้น คนที่ผมสัญญาไว้ไม่มีอีกแล้ว และสิ่งเดียวที่ผมทำให้เธอคนนั้นได้ก็มีเพียงเท่านี้แหละ...เพราะผมอยากรักษาสัญญาสุดท้ายที่ให้เธอไว้ก็แค่นั้นเอง...