เพียงหนึ่งชีวิต...You Only Live Once

เวลา 21.00 นับถอยหลัง 3 ชม.ก่อน...

ตอนนี้ผมมาเจอคุณแม่ซึ่งรอผมอยู่ที่บ้าน ไอ้ภพมันขอรออยู่บนรถ ผมจึงเดินเข้าบ้านมาคนเดียว

“ไม่เห็นต้องมาหาผมถึงนี่เลยนะครับ เดี๋ยวยังไงพรุ่งนี้ผมก็จะไปเยี่ยมคุณแม่ที่บ้านใหญ่อยู่แล้ว”

ทันทีที่เจอหน้ากัน รอยยิ้มของเธอก็ปรากฏขึ้น เธอเข้ามาสวมกอดผมด้วยความคิดถึง

“ก็แม่คิดถึงลูกชายตัวดีจนทนไม่ไหวน่ะสิ กลับมาก็น่าจะโทรมาบอกแม่ซักหน่อย”

“อย่างงั้นก็ไม่เซอร์ไพรส์น่ะสิครับ” ผมพูดหยอกล้อด้วยความสนิทสนม

“ว่าแต่ลูกไปไหนมาเนี่ย? กลับบ้านมาซะป่านี้”

“…คุณแม่บอกไอ้ภพว่า มีเรื่องด่วนจะคุยกับผมไม่ใช่หรอครับ?” ผมรีบโพล่งบอกคุณแม่ให้เข้าประเด็นสำคัญ

“อืม จริงด้วย! แม่มีเรื่องสำคัญที่อยากจะพูดกับลูกอย่างจริงจัง” คุณแม่เปลี่ยนสีหน้าเข้าโหมดจริงจัง แล้วจับผมนั่งลงคุยกัน

“คือตอนนี้ลูกก็มีอายุจะถึงสามสิบแล้วใช่มั๊ย?”

“ครับ ตอนนี้ผมอายุยี่สิบเก้า งั้นปีหน้าก็จะสามสิบแล้วละครับ”

“ไม่น่าเชื่อเลยจริงๆ ครั้งแรกที่เจอกัน ลูกยังเป็นเด็กตัวเล็กๆน่าเอ็นดูอยู่เลย”

“แล้วตอนนี้คุณแม่ไม่เอ็นดูผมแล้วหรอครับ” ผมแกล้งพูดหยอกเธอไป

“ป่าว ตอนนี้ก็ยังน่าเอ็นดูอยู่ ไม่ว่าลูกจะอายุเยอะขึ้นซักแค่ไหน ลูกก็ยังเป็นเด็กน้อยในสายตาของแม่อยู่เสมอนั่นแหละ” เธอพูดพร้อมกับยิ้มไปด้วย เธอเป็นคนที่อบอุ่นมากคนหนึ่งเท่าที่ผมเคยรู้จัก รอยยิ้มใจดีของเธอนั้น ไม่ว่าจะมองกี่ครั้งก็ทำให้ผมอุ่นใจได้เสมอ

“แต่แม่ก็ไม่รู้ว่าจะอยู่ดูแลลูกไปได้อีกนานแค่ไหน” เธอพูดเสียงอ่อย ทำคอตกแบบเศร้าๆ

“อะไรกันครับ คุณแม่ อยู่ดีๆก็ดราม่าเฉย คุณแม่จะต้องอยู่กับผมไปอีกนานแสนนานแน่นอน”

เธอถอนหายใจ แล้วพูดเสียงแข็งว่า “แม่อยากให้ลูกแต่งงาน!”

“ผมว่าเราคุยเรื่องนี้กันหลายครั้งแล้วนะครับ ว่าผม...”

“แต่ครั้งนี้ของจริง แม่อยากให้ลูกแต่งงานจริงๆภายในปีนี้”

“แม่ครับวันนี้วันสิ้นปีนะครับ แม่จะให้ผมไปหาเจ้าสาวที่ไหนทันภายในวันนี้”

“...แม่หมายถึงปีหน้า ภายในปีหน้าน่ะ ตกลงตามนี้นะ ดึกแล้ว แม่ต้องรีบกลับแล้วล่ะ”

“เดี๋ยวก่อนสิครับ ผมยังไม่ได้ตอบตกลงอะไรเลยนะ แม่!...”

ยังไม่ทันพูดจบ คุณแม่ก็รีบเดินหนีออกบ้านไปเสียแล้ว ถึงคุณแม่จะดูเป็นคนใจดี แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่ท่านจริงจังขึ้นมา ท่านจะน่ากลัวขึ้นไปเป็นร้อยเท่า และท่านเป็นคนพูดจริงทำจริง ผมจะทำยังไงดีล่ะทีนี้ ผมจะแต่งงานได้ยังไงล่ะ ไม่สิ ผมยังไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลยด้วยซ้ำไป แฟนก็ยังไม่เคยมีเลยซักกะคน เฮ้อ!

“คุณหญิงป้ากลับบ้านดีๆนะครับ” ไอ้ภพเดินเข้ามาหลังจากที่คุณแม่ออกไปพร้อมกับทำหน้าตาสงสัย

“มีเรื่องอะไรวะ? หน้าตาเครียดเชียว”

“ก็จะอะไรอีกล่ะ ก็เรื่องแต่งงานนั่นแหละ”

“อีกแล้วเรอะ!”

“แต่รอบนี้ของจริง”

“เห้ย! มึงจะแต่งงานจริงดิ แล้วเจ้าสาวอ่ะ”

“เดี๋ยวค่อยหาแหละ”

“คร้าบบๆ พ่อเทพบุตร มึงก็มีผู้หญิงมาต่อแถวให้เลือกยาวไปถึงดาวพลูโตอยู่แล้วนี่ สุ่มนิ้วเลือกมาซักคนก็ได้นี่นา หรือว่ามึงแอบกิ๊กกับน้องพิมจริงๆวะ”

“จะบ้าหรอวะ เอ่อ...มึงติดต่อเรื่องนัดเซ็นสัญญากับ Mr. Nicolas เย็นพรุ่งนี้แล้วรึยัง?”

“กูติดต่อกับเลขาเค้าให้ละ แต่เค้าบอกว่าอยากคุยกับนักธุรกิจหนุ่มไฟแรงอย่างมึงอ่ะ ไม่ใช่ลูกน้องอย่างกู”

ตามคาดนักธุรกิจเบอร์ใหญ่ขนาดนั้นต้องการความน่าเชื่อถือในระดับหนึ่งก่อนจะลงทุนอยู่แล้วละ “แล้วทำไมมึงไม่บอกกูให้เร็วกว่านี้วะ ไอ่ภพ Mr. Nicolas เป็นนายทุนต่างชาติที่มีอิทธิพลอย่างกว้างขวางในแถบยุโรปถ้าการต่อรองครั้งนี้ไม่สำเร็จ กูจะไล่มึงออก!”

“ใจเย็นๆก่อนมึง กูก็บอกเบอร์มึงกับเค้าไปแล้วนะ เค้าก็บอกว่าจะโทรไปหาเงี้ย”

“แล้วโทรศัพท์กูอยู่ไหนวะเนี่ย?”

“แล้วมึงเอาโทรศัพท์ไปไว้ไหนวะ?” ทำผิดแล้วยังไม่สำนึก ผมกวาดสายตาดุใส่มัน มันทำหน้าหงอยแล้วพูดขึ้นมาว่า“เดี๋ยวกูช่วยหาเอง อยู่ไหนน้า? โทรศัพท์แกไปซ่อนตัวอยู่ไหนกันเนี่ย”

ผมคิดขึ้นมาได้ว่ารีบวิ่งออกมาหลังจากวางโทรศัพท์ไว้ที่ม้านั่ง “ชิบหายละ! ดาดฟ้า! กูลืมไว้บนดาดฟ้าที่โรงพยาบาลแน่เลย”

“ไอ่ภัทร แล้วมึงไปลืมไว้ที่นั่นได้ไงวะ”

“มึงขับไปส่งกูที่โรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย”

“ห๊ะ! ตอนนี้เนี่ยนะ มันก็ดึกแล้วนะ และกูก็...”

“นี่เป็นคำสั่ง” ผมพูดเสียงแข็ง ถ้าพลาดลูกค้ารายนี้ไปโอกาสที่จะขยายบริษัทเข้าไปในแถบยุโรปก็แทบจะไม่มีเลย อนาคตของบริษัทก็มืดมนไปโดยปริยาย เพราะฉะนั้นผมจึงต้องกลับไปที่นั่นอีกครั้งให้ได้

**********

เวลา 23.48 นับถอยหลัง 12 นาทีก่อน...

ทันทีที่รถจอดผมก็รีบเปิดประตูทันที“ใจเย็นๆ ดิวะมึง” จะให้ใจเย็นได้ไงวะ ถ้าติดต่อ Mr. Nicolas ไม่ได้นะ ผมจะไล่มันออกเลยจริงๆ

“ไม่ต้องพูดมาก มึงก็ต้องตามกูมาด้วย”

“มึงจะให้กูไปด้วยทำไมวะ?” ผมกวาดสายตาดุใส่มันเหมือนเป็นคำสั่ง ไอ่ภพเปิดประตูออกมาอย่างอัตโนมัติ ความจริงที่ผมให้มันไปด้วยเพราะตอนกลางคืนบนดาดฟ้ามันมืดทำให้รู้สึกน่ากลัวหน่อยๆ ไม่ใช่สิ แค่นิดหน่อยเอง

**********

เวลา 23.59 นับถอยหลัง1 นาทีก่อน...

ผมขึ้นมาบนดาดฟ้าแล้ว บนนี้มีเพียงแสงจันทร์ที่สาดส่องลงมา ทำให้พอมองเห็นได้อย่างเลือนราง ไฟฉายก็ไม่มี ไอ้ภพก็ลืมเอาโทรศัพท์ขึ้นมาด้วย ทำให้ผมต้องเดินงำความมืดเข้ามาคนเดียว ส่วนมันก็ขอยืนรออยู่ทางออกบอกว่าจะดูต้นทางให้ แต่ความจริงมันคงกลัวจนไม่กล้าเข้ามามากกว่าแหละ

ผมเดินฝ่าความมืดเข้ามาเรื่อยๆ ใกล้จะถึงเวลาแล้วสิเนอะ อีกไม่นานก็จะเที่ยงคืนแล้ว ผมไม่คิดเลยว่าจะได้กลับมาที่สถานที่นี้ ในเวลานี้อีกครั้ง เหมือนกับครั้งแรกที่ผมเจอเธอเลย แตกต่างแค่ตอนนี้ไม่มีเธออีกแล้ว…

ผมเดินมาใกล้จะถึงม้านั่งแล้ว แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงใครคนหนึ่งพูดงึมงำอยู่คนเดียว

เมื่อตั้งสติได้แล้วผมจึงเดินย่องเบาๆเข้าไปใกล้ม้านั่งอย่างอัตโนมัติ แต่ผมก็ต้องหยุดเดินแล้วยืนค้างตัวแข็งทื่อที่พบว่ามีเงาดำๆเล็กๆของใครคนหนึ่งกำลังลุกแล้วเดินมาทางนี้แล้ว

นับถอยหลัง 10 วินาทีก่อน...

ปึก! เงาดำๆนั่นเข้าใกล้มาเรื่อยๆ แล้วชนเข้ากับอกของผมอย่างจัง

“โอ๊ย” เป็นผู้หญิงหรอเนี่ย ผมรู้ทันทีเมื่อเธออุทานออกมาเสียงดัง แต่ทำไมถึงรู้สึกคุ้นกับเสียงนี้ยังไงก็ไม่รู้แฮะ

ทันทีที่เธอเงยหน้าขึ้นมา พุก็ถูกจุดขึ้น ทำให้ผมมองเห็นหน้าคนตรงหน้าได้อย่างชัดเจน ดั่งโลกทั้งใบหยุดหมุน! เพียงเสี้ยววิ ผมแทบขาดใจ ใบหน้าที่แสนคุ้นเคยนั่น เป็นเธอแน่นอนคนที่ผมคิดถึงมากที่สุด คนที่อยู่ในใจของผมมาตลอด รักแรกของผมที่ตายไปแล้วเมื่อ 10 ปีก่อน ตอนนี้เธออยู่ตรงหน้าของผมแล้ว

ผมเรียกชื่อของเธอออกมา “มะปราง!” ฟรึบ! การกระทำไปไวกว่าความคิด ผมรีบคว้าเธอเข้ามากอดแน่นตอนนี้ในหัวผมมันว่างเปล่าไปหมด ความรู้สึกที่สะสมมาทั้งหมดมันจุกในอก ผมไม่สามารถกลั้นมันได้อีกต่อไป น้ำตาของผมไหลออกมาไม่หยุดความคิดเดียวที่ผุดขึ้นมาในหัวผมตอนนี้คือ'ผมคิดถึงเธอมากเหลือเกิน'

ผมรู้สึกเหมือนเป็นความฝัน แต่ถ้าหากนี่เป็นความฝันจริงๆ มันจะเป็นฝันดีที่สุดในชีวิตของผมและผมไม่อยากตื่นขึ้นมาอีกเลย ผมอยากหยุดเวลาเอาไว้ตรงนี้ตลอดกาล

น้ำตาที่ไหลออกมาอย่างไม่หยุดหย่อน คือความรู้สึกทั้งหมดที่มันทะลักออกมาจากใจของผม ผมกระชับกอดเธอแน่น และแน่นขึ้นเรื่อยๆเหมือนกลัวเธอจะหายไป ไม่มีแม้แต่คิดหาเหตุผลว่าทำไมเธอถึงมาอยู่ที่นี่ ตอนนี้ได้ ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ช่าง แต่เธอก็อยู่ตรงนี้แล้วและผมจะไม่มีวันปล่อยเธอไปอีกเด็ดขาด