Couple เปลี่ยนคู่ปลอมให้จริง

*****เนื้อหาเรื่องนี้มีคำหยาบ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*****
 
“พวกมึงคืนดีกันแล้วหรอ?” เสียงไอ้ฟิล์มถามเมื่อเห็นผมกับออมสินเดินเข้ามาที่ตึกคณะด้วยกันเหมือนปกติ
“ไอ้แบงค์...เรื่องเมื่อวานพวกกู..” ไอ้มุกที่แก้ตัวก็ถูกผมห้ามพูดไว้ก่อน เพราะไม่อยากนึกถึงมันอีก
เอาจริงๆก็ไม่ได้โกรธมากมายอะไรหรอก ผมดูออกอยู่แล้วล่ะว่ามันต้องมีอะไรตั้งแต่ที่ผมบอกว่าจะไปส่งออมสินที่บ้าน แล้วมันก็ปฏิเสธแถมยังจะไปข้างนอกกับไอ้ฟิล์มอีก แต่ที่ทำให้โกรธก็เพราะไอ้เชี่ยพี่เขม..พี่ชายของไอ้มุกให้ไอ้ออมสินกินเหล้าจนต้องให้ไอ้ฟิล์มจับเนื้อจับตัว ไม่รู้ว่าไอ้ตาตี่นี่จับไปถึงไหนต่อไหนแล้ว...นึกแล้วก็โมโห
“ไปเรียนได้แล้วพวกมึง” เสียงไอ้กล้องดังเรียกสติผม และทำลายบรรยากาศตึงๆนี้
หมับ
“ไอ้แบงค์... กูรู้นะว่ามึงคิดอะไรอยู่” ไอ้เวฟเข้ามาจับบ่าผมไว้เหมือนอ่านความคิดผมออก “ถ้าไม่ให้ไอ้ฟิล์มแบกไอ้ออม แล้วจะให้มันลากขาออกมารึไง? ถ้าทำแบบนั้นมึงไม่มากระทืบร่างพวกกูฝังดินเป็นปุ๋ยเลยหรอว่ะ”
“กูจะไม่ให้เหลือเป็นปุ๋ยเลยถ้ามายุ่งกับของกู”
“ขนาดเพื่อน มึงก็ไม่ปราณี... ดีนะที่กูปฏิเสธที่จะแบกไอ้ออม ไม่อย่างนั้นกูได้ลาโลกแน่”
“ไอ้แบงค์ ไอ้เวฟ เดินเร็วๆดิเดี๋ยวก็เข้าห้องสายหรอก” เสียงออมสินเรียกให้ผมกับไอ้เวฟที่ยืนคุยกันรั้งท้ายเร่งฝีเท้า
ผมรีบเดินลุยนำหน้าขึ้นไปเดินตีคู่กับออมสิน ส่วนไอ้มุกที่ดูสำนึกผิดเรื่องพี่ชายก็ก้าวช้าลง ส่วนไอ้กล้องมันเดินนำหน้าไปก่อนแล้ว ก็คงเหลือแต่ไอ้ฟิล์ม... ผู้ที่ไม่รู้ร้อนรู้หนาวและรู้ชะตาชีวิตตัวเองที่จะขาดเร็วๆนี้
ผมเหล่ตามองมันที่เดินข้างออมสินอย่างสบายอารมณ์ ยังไม่รู้สึกตัวอีกนะมึง... ยังไม่ทันที่ผมจะยกเท้าขึ้นสูงกว่าจังหวะการก้าวเดิน มันก็ถูกไอ้เวฟคว้าคอเสื้อชวนไปเข้าห้องน้ำก่อน ทีนี่ก็เหลือไอ้มุก...มันรีบวิ่งนำไปหาไอ้กล้องที่เดินลิบริ่ว
หมับ
“จะรีบไปไหน?” ผมคว้าคอเสื้อออมสินที่จะวิ่งตามเพื่อนไป
“ไอ้ไข่มุกดูรีบแปลกๆ ว่าจะตามไปดูมันหน่อย”
“มันไม่เป็นไรหรอก มันรู้ตัวดี” ...รู้ตัวว่ากำลังอยู่เป็นก้างขวางคอไง ผมได้แต่พูดออกไปแค่นั้น
“ไอ้แบงค์... วันนี้ไม่ต้องไปส่งก็ได้นะ”
“นี่มึง....”
“ฟังก่อนดิว่ะ! เมื่อเช้าพี่ผู้จัดการบอกว่าวันนี้ปิดร้านไม่ต้องไปทำงาน”
“ไม่ใช่ว่าเขาไล่แกออกหรอ โอ๊ยๆๆๆๆๆๆ”
มือเล็กๆบีบลงที่หนังแก้มซ้ายของผม จริงๆแล้วแรงบีบแค่นี้ไม่ระแคะระคายผิวหนังหนาๆของผมหรอกครับ แต่ที่ร้องเจ็บๆแบบนี้เพราะตกใจต่างหาก ก็เล่นหยิกแก้มผมให้ก้มต่ำลงมาในระดับใบหน้าของเจ้าตัวขนาดนี้ไม่ให้กลัวใจตัวเองได้ยังไง ถ้าไม่ติดว่าสัญญาอะไรกันไว้ ผมจับกดตรงนี้ซะเลย
“วันนี้ตอนเย็นว่าง เลี้ยงข้าวหน่อยดิ” รอยยิ้มสดใสทำให้ผมได้แต่มองค้าง ยิ้มน่ารักแบบนี้ จะให้ปฏิเสธลงได้ไงว่ะ
“กูเป็นคนเลือกร้านนะ”
“ได้หมด ของฟรีนี่หว่า”
“กูอนุญาตให้มึงฟรีแค่กับกูนะเว้ย” ผมพูดดักไว้ ขึ้นชื่อว่าฟรี มันไม่มีจริงในโลกหรอก ขนาดผมที่ว่าให้มันฟรีๆมันยังคิดจะรวบยอดทีหลังเลย หึหึหึ
“หน้าตามึงตอนนี้ดูหื่นกว่าพี่เขม...อุ้บ”
ผมบีบแก้มที่กำลังพูดชื่อผู้ชายคนอื่นตรงหน้า แก้มยุ้ยๆนุ่มนิ่มไหลมากองรวมกันอยู่ที่ปลายปากเจ่อ หน้าจูบชะมัด เฮ้ย! รู้ตัวอีกทีผมก็เข้าไปประชิดใบหน้าของมันแล้ว
“ถ้าพูดชื่อไอ้พี่... ชื่อมันอีก กูจะจูบให้พูดไม่ได้อีกเลย”
“..อึก.. อะ..เอ่อ... ไม่พูด จะ..จะไม่พูดอีก ..อึก..” คำพูดแก้ตัวที่ไม่เป็นคำ กับใบหน้าที่แดงระรื่นขึ้นมา น่ารักว่ะ