Couple เปลี่ยนคู่ปลอมให้จริง

*****เนื้อหาเรื่องนี้มีคำหยาบ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*****

“ออมต้องขอโทษด้วยนะคะ” ฉันยกมือไหว้พี่เขม พี่ชายไอ้ไข่มุกอีกครั้ง

“ไม่ต้องขอโทษพี่แล้ว พี่พยายามเข้าใจอยู่” พี่เขมพูดเล่นด้วยน้ำเสียงจริงจัง แต่ใบหน้าดูชิวๆ “พี่เป็นนักธุรกิจนะ อะไรที่เพิ่มยอดขายร้านได้พี่ก็ยอมทำ แต่ถ้ามันมีข้อจำกัดเยอะไม่คุ้มเสียพี่ก็พร้อมจะถอยเหมือนกัน”

“เอ่อ... ออมต้องขอ...”

“พอแล้วๆๆ เลิกพูดขอโทษได้แล้ว เอางี้..หนึ่งแก้วสำหรับคำขอโทษ”

“พี่เขม!!!” เสียงไอ้ไข่มุกดังขึ้นปรามพี่ชาย

“พวกแกก็อยู่ พี่จะทำอะไรเพื่อนแกได้” พี่เขมว่าพลางส่งแก้วสีเข้มมาให้ฉัน ฉันรับมันมามองก่อนจะพิจารณา เอาว่ะ...แก้วเดียวเอง อึก~อึก~อึก~

“นี่กูบอกอะไรมึงจะไม่ฟังเลยใช่มั้ย!?”

เสียงดุๆกับใบหน้าหล่อๆที่คิ้วผูกโบว์ กำลังจ้องมองฉันที่นั่งตัวลีบจากอาการแฮ้งค์บนโซฟาด้วยความสำนึกผิดเมื่อโดนจับได้

หลังจากที่กินแก้วน้ำสีเข้มนั้นรวดเดียวหมดแก้วก็..เมาปริ้นเลยจ้า... ไม่รู้ว่าใครมันโทรไปฟ้องคุณสามี เมื่อโดนแบกร่างที่เม้าปริ้นมานอกร้าน คุณสามีก็ยืนกอดอกพิงประตูรถรอด้วยท่าทางคุณชายร้อยล้าน ฉันถูกพาตัวมายังคอนโดของไอ้แบงค์แทนที่จะพากลับบ้าน ขืนพากลับไปในสภาพนี้คนที่บ้านได้แตกตื่นแน่ๆ ซึ่งไอ้แบงค์ก็รู้ดี มันเลยเลือกที่จะพาฉันมาค้างที่ห้องมันแทน

“ขอโทษที่โกหก แต่ที่ไปร้านพี่เขมก็แค่ไปขอโทษ อีกอย่างไอ้พวกนั้นก็ไปด้วย”

“แล้วทำไมไม่บอก ทำไมต้องโกหก”

“ก็ถ้าบอก ก็ไม่ยอมให้ไปดิ”

“รู้ได้ยังไงว่ากูจะไม่ยอมให้ไป กูมันคนใจแคบขนาดนั้นเลยหรอว่ะ หรือมึงเห็นกูไม่มีเหตุผล เผด็จการ” น้ำเสียงที่ดุดัน โมโหเปิดออกมาเป็นระรอก จนฉันต้องนั่งตัวลีบและเล็กลงกว่าเดิม

“เปล่า... ก็ถ้าบอกมึงก็จะโมโหแบบนี้ไง” ฉันพูดออกมาเสียงเบา

“โมโห? มึงโกหกแล้วจะไม่ให้กูโมโหได้ยังไง!” น้ำเสียงโมโหที่ดังขึ้นหยุดชะงัก เหมือนมันกำลังพยายามระงับความโกรธไม่ให้พุ่งสูง ฉันยกมือขึ้นกุมขมับ ปวดหัวจากเหล้ายังต้องมาปวดหัวกับไอ้แบงค์อีกหรอว่ะเนี่ย

“แล้วมึงจะโมโหอะไรนักหนา! กูรู้ว่ามึงเป็นห่วงแต่มันก็เกินไปรึเปล่าว่ะ” ฉันขึ้นเสียงกลับไป กรี๊ดดด~ รู้สึกตัวอีกทีก็ยืนจ้องหน้าไอ้แบงค์แล้ว ตายๆๆๆๆๆ...เรียกรถพยาบาลมารอเก็บศพกูเลย ดันไปมีเรื่องกับนักเตะ(เทควันโด)สายดำจนได้กู~

“ห่วงเกินไป?”

“ไม่...ไม่.. ที่มึงเป็นห่วงน่ะดีแล้ว แต่มึง..มึง..มึงห่วงจนเครียดเกินไปแล้ว ดูสิคิ้วผูกโบว์เลย”

ฉันพูดแก้ตัวออกไปด้วยน้ำเสียงที่ขัดๆขาดๆ ไม่ปะติดปะต่อ ดูก็รู้ว่ากำลังพูดแก้ตัว ฉันยกมือขึ้นเอานิ้วเรียวๆเล็กๆลูบคิ้วหนาที่ขยับเข้ามาหากันจนกลายเป็นปม

“หายโกรธนะจ๊ะผัวจ๋า~ เมียผิดไปแล้ว~ จะไม่ให้มีคราวหน้าอีกแล้วจ๊ะผัวจ๋า~”

“หึ...ผัวจะแน่ใจได้ยังไงว่าจะไม่มีคราวหน้าล่ะจ๊ะเมีย?” ไอ้แบงค์ที่เคร่งเครียดก่อนหน้าคลายปมคิ้วก่อนจะคว้าเอวฉันให้เข้ามาประชิดตัวมัน

“เอ่อ... ถ้ามีคราวหน้ากูจะยอม..ยอมตกเป็นเมียมึงจริงๆเลย!”

“หึ... งั้นมึงเตรียมตกเป็นเมียกูจริงๆได้เลย”

รู้สึกเสียวสันหลังวาบเมื่อหลุดพูดออกไป ที่กล้าพูดออกไปแบบนั้นก็เพราะว่าฉันเชื่อ มันจะไม่เกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นอีกแน่ แต่จากสีหน้าคนตรงหน้าแล้วมันรู้สึกตรงกันข้าม

แบงค์มองใบหน้าคนตัวเล็กที่อยู่ในอ้อมกอดที่กำลังหาข้อตกลง ‘..ยอมตกเป็นเมียมึงจริงๆเลย!’ ข้อเสนอที่เจ้าตัวยื่นมาทำให้คนฟังก็อึ้งไปเล็กน้อย ไม่คิดว่าเธอจะกล้ายื่นข้อเสนอแบบนี้ แต่ก็เข้าทางเขาสิเมื่อเขากลับคิดว่าคนอย่างเธอต้องทำให้เขาเป็นห่วงอีกแน่ๆ มันทำให้เขายกยิ้มเจ้าเล่ห์ที่มุมปาก ‘งั้นมึงเตรียมตกเป็นเมียกูจริงๆได้เลย’