Couple เปลี่ยนคู่ปลอมให้จริง

*****เนื้อหาเรื่องนี้ทีคำหยาบ โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน*****
 
ผมกำลังเป็นนักสืบที่กำลังสะกดรอยตามรถแท็กซี่คันข้างหน้าที่มุ่งไปยังบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งไม่ต้องสะกดรอยตามก็พอจะรู้อยู่แล้วว่ามันกำลังไปที่ไหน
ชายหนุ่มสูงโปร่ง หน้าตาหล่อ..หล่อโคตรๆ หล่อพอๆกับไอ้แบงค์เลยก็ว่าได้ แต่ไอ้นี่มันออกลูกครึ่งๆมากกว่า ดูดีๆแล้วมันน่าจะอายุน้อยกว่าผมหรือไอ้ออม แต่ความสูงของมัน เอ่อ...สูงครับ สูงชิบหายเลยมึง กับหญิงสาวที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร ไอ้ออม
ผมมองดูมันที่กำลังเดินเข้าบ้านไอ้ออม เฮ้ยๆๆๆ ทำไมปล่อยมันเข้าบ้านง่ายๆแบบนั้นว่ะ? หลานสาวผมออกมาเจอมันแล้ว น้องยูโรที่ปกติจะวิ่งของรับไอ้ออมพอเจอหน้ามันก็หยุดฝีเท้าลงมองอย่างสงสัย นั่น..โดนหลานกูไล่ซะมึง เชี่ย!!!!! น้องยูโรวิ่งเข้าหามันด้วยรอยยิ้มหวาน พร้อมกับให้มันอุ้มหน้าตาเฉย
แล้วพวกมันก็หายเข้าไปในบ้านกัน.....
ผมต้องทำยังไงต่อ? โทรหาไอ้แบงค์? แต่ถ้าโทรหาไอ้แบงค์แล้วมันไม่รู้จักไอ้หมอนี่ งั้นก็แสดงว่าไอ้ออมกำลังคบชู้ แต่ดูจากสถานการณ์ที่คนที่บ้านยินดีต้อนรับไอ้หล่อนี่แล้ว...หรือว่า..ว่า... มันคือพ่อของน้องยูโร หลานตัวน้อยของกู และผัวเก่าไอ้ออม ม๊ายยยยยยยยยย~
มึงไม่ต้องมารับกูนะ
กูกลับแล้ว
วันต่อมาไอ้ออมก็ส่งข้อความมาบอกผมว่าไม่ต้องไปรับมันเพราะกลับแล้ว แต่แท้ที่จริงมันกำลังไปเดท 3คน พ่อแม่ลูกต่างหาก! วันนี้ผมก็ยังคงแอบสะกดรอยตามพวกมัน
แชะ แชะ แชะ แชะ
 
“ทำไมวันนี้มึงมาคนเดียวว่ะ? ไอ้แบงค์ไปไหน?” ไอ้ไข่มุกถามฉันเมื่อเห็นว่าฉันเดินเข้ามาที่คณะคนเดียว
ฉันได้แต่ส่ายหน้า ฉันก็อยากรู้เหมือนกันว่ามันหายไปไหน ตั้งแต่ที่บอกว่าจะกลับมาวันเสาร์ที่ไปดูงานกับครอบครัว วันเสาร์ที่ว่านั้นมันส่งแค่ข้อความมาบอกว่าจะต้องอยู่ที่โน้นต่ออีก แต่จะให้ไอ้ฟิล์มรับส่งเหมือนเดิม ไอ้ฟิล์มก็ดูเงียบๆไปเหมือนจะถามแต่ก็พูด แต่นี่มันก็ยาวมาจนเปิดเทอมแล้วที่ไม่ได้เจอหน้าไอ้แบงค์
“นั่นไงพูดถึงก็มาพอดีเลย” ไอ้เวฟชี้ไปทางเข้าคณะ ไอ้แบงค์ที่ไม่ได้เห็นหน้ามาเกือบเดือนกำลังเดินเข้ามาพร้อมชะนีน้อย อีกล่ะ...
“มากับแพรไหมด้วยว่ะ” ไอ้ไข่มุกเสริม นี่มันปล่อยให้ชะนีน้อยควงแขนเลยหรอว่ะเนี่ย
“ขึ้นเรียนกันเถอะ”
ฉันพูดขึ้นก่อนจะเดินนำขึ้นห้องเรียน ถ้าเป็นเวลาปกติทั่วไป เดี๋ยวไอ้แบงค์ก็ต้องสะบัดแขนยัยชะนีน้อยแล้วตามมาง้อฉันเหมือนทุกที 10นาทีผ่านไป... 20นาทีผ่านไป... 30นาทีผ่านไป...
เฮ้ย!!!! นี่ไม่สนใจกันแล้วใช่มั้ย? ฉันมองประตูทางเข้าห้องเรียนที่ไม่มีวี่แววของมันที่จะเดินเข้ามาสักที ก่อนหน้าที่อาจารย์จะเข้าไอ้แบงค์ก็เข้ามาพอดี ฉันกับมันเลยไม่ได้คุยอะไรกัน
“ไปแดกข้าวกัน หิวไส้จะขาดแล้วกูอ่ะ” ไอ้ฟิล์มยกแขนพาดบ่าไอ้แบงค์ที่นั่งอยู่ข้างๆ
“โทษทีว่ะ กูมีนัดแล้ว”
“นี่มึงสองผัวเมียนัดกันไปปรับความเข้าใจแล้วสินะ” ไอ้กล้องที่นั่งเงียบหันมาถาม
“ปรับความเข้าใจอะไร กูไม่มีอะไรที่เข้าใจผิดสักหน่อย กูนัดกับแพรไว้”
เหมือนมีมีดปักเข้าที่กลางอก เจ็บลึกๆแต่ไม่มีบาดแผล มันจุกจนชาไปทั้งตัว ฉันได้แต่มองหน้าไอ้แบงค์ที่ปกติมันจะปฏิเสธทุกคนเพื่อมากินข้าวกับฉันลำพังให้ได้ แต่ก็จะมีไอ้พวกนี้พ่วงท้ายตามไปกินของฟรีด้วยตลอด
“นี่มึงยังเก็บมาคิดอีกหรอว่ะ?” ไอ้ฟิล์มเกริ่นออกมาเหมือนรู้ความลับบางอย่าง
“เปล่า กูแค่ปฏิเสธแพรไม่ได้ก็เท่านั้น กูไปก่อนล่ะ”