Twin แฝดเลือดผสม

อาละวาด

“เจอกันอีกแล้วนะ  หึหึหึ”

“นายอีกแล้ว   ทำไมต้องเป็นนายด้วย”

“ตามหาข้า  แล้วช่วยข้าที”

“นายเป็นใครกันแน่!!   ทำไม นาย…”

“นายคือฉัน  และฉันก็คือนาย  ช่วยฉันทีนะ  ได้โปรด”

“จะให้ช่วยยังไงล่ะ”

“แลกกันก็ได้    ฉันจะช่วยนายก่อนก็แล้วกัน    …เทวะ  ซาตาน  พละนานา  ราชาอัคคี!!”  ทันทีที่คนในฝันกล่าวจบก็บังเกิดเปลวเพลิงสีดำลุกขึ้นโชติช่วง

“เฮ้ยยยย  อ๊าคคคคคค”

เฮือก!!

 “ฝันร้ายอีกแล้ว”  ชายน์ว่าพลางลุกนั่งพร้อมกับหอบหายใจถี่ๆ

‘นายเป็นใครกันแน่’   คิดแล้วก็ปวดหัวขึ้นมาดื้อๆ   ยิ่งนึกถึงเวทย์ที่หมอนั่นว่าไว้เมื่อครู่นี้ก็ยิ่งปวดหนักเข้าไปอีก

“มันเรื่องอะไรกันแน่ว่ะ   ทำไมหมอนั่นหน้าเหมือนเราจัง   แล้วทำไมต้องให้เราไปช่วย?”   คำถามมากมายผุดขึ้นมาในหัว   แน่นอนว่าเขาคิดวนเวียนซ้ำๆ อยู่กับความฝันที่เกิดขึ้นในแต่ละครั้งที่ผ่านมา    และจับมันมาปะติดปะต่อกันเรื่อยเปื่อยจนถึงเช้า

ณ สนามประลองเวทแห่งโฮเนอร์… .

                เป็นที่รู้กันดีว่าในช่วงสัปดาห์แรกของการเปิดภาคเรียนแรกในปีการศึกษานั้นนักเรียนชั้นปีที่1 จะต้องทำการทดสอบธาตุประจำตัวและพลังเวทย์กับเด็กปี2   โดยการทดสอบนี้เด็กนักเรียนทุกชั้นปีสามารถเข้ารับชมได้   ส่วนอาจารย์ทั้งหมดในโฮเนอร์ก็จะต้องมาร่วมอยู่ในการทดสอบนี้ด้วยเพื่อที่จะได้ประเมินเด็กเป็นรายบุคคลและใช้ข้อมูลนั้นๆ มาปรับเสริมกับเด็กคนนั้นๆ ให้เหมาะสมกับความสามารถของเขาที่สุด   ดังนั้นจึงถือได้ว่า   ช่วงการทดสอบธาตุประจำตัวและพลังเวทย์นี้คือช่วงที่เด็กปี1 จะได้โชว์ความสามารถอย่างเต็มที่มากกว่าตอนสอบเข้าด้วยซ้ำ   เพราะการทดสอบครั้งนี้จะทดสอบต่อหน้าอาจารย์ทั้งหมดโดยไม่จำกัดวิธีการและจำนวนคู่ต่อสู้   ซึ่งนักเรียนคนสุดท้ายที่ยืนอยู่ในสนามจะได้รับตำแหน่งประธานรุ่น     

ทันทีที่นิกกี้ ประธานรุ่นชั้นปีที่4 ปรากฏกายกลางสนามก็เรียกเสียงกรี๊ดและเสียงเฮจากน้องๆ ทั้งสามชั้นปีได้อย่างกึกก้อง   ก็เธอเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ได้เป็นประธานรุ่นนี่นะ   แถมหน้าตาก็สวยจนไม่น่าเชื่อว่าจะเก่งเรื่องการต่อสู้จนได้ขึ้นมารับตำแหน่งนี้ 

“เอาละค่ะน้องๆ ทุกชั้นปีที่น่ารักของพี่นิกกี้”

‘กรี๊ดดดดดด  พี่นิกกี๊………’

‘เฮ…….พี่นิกกี้ของโผมมมมมมมม’  เสียงเฮฮายังคงดังอยู่กึกก้อง

“พี่คิดว่าตอนนี้ได้เวลาแล้วที่เราจะเริ่มการทดสอบของน้องๆ ชั้นปีที่1  ของเรา     ก็อย่างที่น้องๆ ทราบว่าวันนี้คือวันที่น้องๆ จะได้โชว์ความสามารถอย่างเต็มที่    แต่พี่ขอแนะนำกฎกติกาให้กับน้องๆ นิดหนึ่งนะค่ะ   น้องๆ จะต้องสู้กับรุ่นพี่ในแต่ละสายก่อนเพื่อหาหัวหน้าสายโดยตัดสินจากผลคะแนนที่อาจารย์เป็นผู้ให้   จากนั้นน้องๆ ที่ผ่านรอบแรกจะได้สิทธิเข้าทดสอบเพื่อหาประธานรุ่นต่อไป   ส่วนลำดับการทดสอบจะเริ่มจากสายเวทย์   สายศิลป์   สายยุทธ์และสายสามัญ     ทั้งนี้น้องๆ ทุกคนจะได้รับเข็มกลัดคนละชิ้นเพื่อไว้ใช้สำหรับพาออกจากสนามในกรณีที่หมดสภาพ    เมื่อเข้าใจดีแล้วพี่ก็จะขอเริ่มการทดสอบนะบัดนี้….”   กล่าวจบนักเรียนสายเวทย์ก็ลงไปอยู่กลางสนามเรียบร้อยแล้ว   จากนั้น…

ฟึบ!!   กรี๊ดดดดดดดด

ทันทีที่เปลวเพลิงลุกสว่างขึ้นนักเรียนที่ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็ต้องหวีดร้องลั่นที่โดนไฟนั้นลุกเผาร่างกาย   คนที่หมดสภาพจะทดสอบต่อก็จะมีแสงสีขาวหุ้มร่างไว้แล้วเจ้าของร่างนั้นก็จะถูกนำส่งยังสถานพยาบาลทันที   และไม่น่าเชื่อว่าแค่เวทย์บทแรกของรุ่นพี่ก็ทำให้น้องๆ สายเวทย์ที่มีอยู่ 50 คน นั้นเหลืออยู่แค่สิบกว่าคน!!

‘เล่นแบบนี้คิดว่าเก่งแล้วหรอ’   แจ็คกี้  เด็กหนุ่มหัวแดงเพลิงคิดอย่างหงุดหงิดหลังจากที่ใช้วาโยเวทช่วยพยุงร่างให้ลอยหนีขึ้นมาได้อย่างหวุดหวิด   เขาเป็นคนมั่นใจในตนเองสูงมากเพราะแต่เล็กจนโตเขาโดนปลูกฝังมาแบบนี้   มีนิสัยชอบเอาชนะและเขาก็มักจะทำสำเร็จซะทุกครั้งด้วยซิ!!

“เจอกับผมหน่อยแล้วกันนะรุ่นพี่”   กล่าวจบแจ็คกี้ก็วาดมือขึ้นกลางอากาศ    ฉับพลันสายฝนก็ตกลงมาดับไฟจนสิ้น    และเมื่อไปดับลงก็เผยให้เห็นเหล่ารุ่นพี่สิบกว่าคนที่ยืนอยู่ด้านล่าง   ไม่รอให้เสียโอกาสจากฝนธรรมดาก็เปลี่ยนเป็นพายุฝนลาวาทันที   เหล่ารุ่นพี่ด้านล่างก็ผสานเวทย์น้ำเข้ากับวาโยเวทแล้วกางกันขึ้นให้เป็นม่านกันฝนลาวาทันที   

"อ๊ะ ฝนลาวา"  แต่ทว่ามันไม่สามารถจะป้องกันได้เพราะมันคือลาวาที่มีอานุภาพมากกว่าไฟธรรมดา   และนั่นเองก็ทำให้รุ่นพี่ที่ไหวตัวไม่ทันต้องตกอยู่ในสภาวะหมดสภาพการต่อสู้และถูกส่งตัวออกนอกสนามทันที

“เด็กปี1 สายเวทย์ก็เห็นจะมีแค่คนนี้แหละที่เข้าท่าสุด  ฮ่าๆๆ”   รอลล่ากล่าวออกมาอย่างชื่นชม    ก็แหม่  เธอเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของเด็กสายเวทย์นี่นะ   เธอก็ต้องโฆษณาเด็กในสังกัดเป็นธรรมดา

“แสดงว่าคนอื่นๆ ยังไม่เข้าตาท่านสินะ  คิกคิก”   เอสเทอร์  อาจารย์สาวสวยที่ปรึกษาเด็กสายศิลป์ทักอย่างอารมณ์ดี

“ก็ยังมีอีก   แต่ยังไม่ถูกใจฉันหน่ะ” กล่าวพลางหันกลับไปมองการต่อสู้อย่างดุเดือดอีกครั้ง

เมื่อการต่อสู้จบลงปรากฏว่าเด็กปี1 เหลืออยู่ 7 คน   นั่นหมายความว่าพวกเขาทั้ง 7 จะได้สิทธิเข้าทดสอบรอบต่อไป     

กลุ่มต่อมาก็เป็นนักเรียนสายศิลป์ที่การทดสอบนั้นไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเลย   เพราะส่วนใหญ่จะยืนร่ายเวทย์กันเฉยๆ  โดยที่คนดูไม่สามารถมองเห็นอะไรเลย   หาก แต่จำนวนผู้เข้ารับการทดสอบจะค่อยๆ หายไปทีละคนเช่นเดียวกับรุ่นพี่ที่มีหายไปบ้างบางส่วน   จนสิ้นสุดเวลาการแข่งขันผลปรากฏว่ากลุ่มนี้มีนักเรียนเหลืออยู่ 5 คน

ทางด้านห้องเก็บตัวบริเวณด้านข้างสนาม   บัดนี้นักเรียนสายยุทธ์กำลังลงสนาม   ส่วนนักเรียนสายสามัญนั้นกำลังตื่นเต้นที่ใกล้จะถึงคิวของตนเข้าไปทุกที

“เดวี่   นายไม่ตื่นเต้นบ้างหรอ   ฉันนะตื่นเต้นจนฉี่จะราดแล้ว”  มาร์ติน   หนุ่มผมยาวสีขาวกำลังกล่าวพลางผุดลุกผุดนั่งอย่างตื่นเต้น

“ไม่มีอะไรต้องตื่นเต้น   แค่ออกไปอัดพวกรุ่นพี่ปี2 ให้หมดแล้วก็กลับ”  เดวี่ว่าด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

“แต่ฉันได้ยินมาว่าการทดสอบของสายสามัญมีพี่ปี4 มาแจมด้วยนะ”   นีโอกระซิบบอกเพื่อนทั้งสองอย่างแผ่วเบาเพราะกลัวว่าคนอื่นๆ ในห้องจะได้ยิน   ก่อนจะกล่าวต่อไปอีก

“คือข่าวที่ฉันได้มานะ   รุ่นพี่บอกว่าเขาอยากทดสอบบุคคลพิเศษหน่ะ    พวกนายว่าเขาหมายถึงใคร  แล้วสายของเรามีบุคคลพิเศษด้วยหรอ”   นีโอถามพลางขอความคิดเห็น

“หมายถึงเมทของฉันหรือเปล่า?”   เบล   หนุ่มน้อยร่างสูงเจ้าของเส้นผมสีดำแดงกล่าวแทรกขึ้นพร้อมกับเดินเข้ามาร่วมวงสนทนา

“คนไหนล่ะ?  ดัชหรือว่าชายน์?”   นีโอถามอย่างอารมณ์ดี

“คงไม่ใช่ฉันหรอกมั้ง   เพราะฉันเป็นลูกพ่อค้าธรรมดาๆ ไม่ใช่คนสำคัญ”   ดัช  เจ้าของผมสีบรอนซ์กับดวงตาสีน้ำตาลกล่าวขึ้นบ้างหลังจากที่โดนพาดพิง

“งั้นก็คงเป็นเด็กใหม่นั่น   ว่าแต่เขาอยู่ไหนล่ะ?”   นีโอกล่าวสรุปพลางถามหาคนที่เอ่ยถึง   โดยส่วนตัวแล้วเขาคิดว่าชายน์เองไม่ได้อ่อนด้อยอย่างที่หลายคนกล่าวถึง   เพราะทั้งเขาและเด็กสายสามัญต่างก็เห็นมากับตาแล้วว่าชายน์คือ 1ใน3 คนที่สามารถอ่านภาษาแกรนน่าโบราณได้   แต่ทว่าบัดนี้เขายังไม่เห็นหน้าคนที่เขากล่าวถึงเลยตั้งแต่เช้าแล้ว

“เจ้านั่นคงยังไม่มา   หรือไม่ก็อาจจะหลบเพราะไม่กล้าลงสนามมั้ง ฮ่าๆๆๆ     อีกอย่างนะ   คนที่พี่ปี4 ต้องการเจออาจไม่ใช่เขาก็ได้   อย่าลืมสิว่าสายสามัญยังมีคนอื่นๆ อีก”  มาร์ตินกล่าวพลางหัวเราะอารมณ์ดี

‘ฉันเชื่อว่านายจะต้องมาพิสูจน์ตัวเอง   นายต้องการยอมรับไม่ใช่หรือ’  เบลคิดและพยายามมองหาคนในความคิดนั้นเช่นกัน

ทางด้านกลางสนาม   ตอนนี้การต่อสู้ของเด็กสายยุทธ์กำลังตื่นเต้นอยู่ไม่น้อย   เพราะเวลาผ่านไปจนจะหมดแล้วแต่จำนวนของเด็กปี1 นั้นยังคงเหลืออยู่เกือบๆ 20 คน     และขณะนี้กลุ่มปี3 ของริวก็กำลังนั่งชมการทดสอบนี้อยู่เช่นกัน   ภาพการต่อสู้ที่เห็นอยู่เบื้องหน้าทำให้เขาอดคิดถึงน้องชายตัวแสบขึ้นมาไม่ได้

“นี่ถ้าเป็นชายน์นะ   ป่านนี้เขาล้มเด็กปี2 ได้แล้วล่ะ”    นึกแล้วก็อดที่จะเอาชายน์มาเปรียบเทียบกับเด็กกลุ่มนี้ไม่ได้   เพราะจากการที่เขาประเมินแล้วพบว่าสายยุทธ์จะสู้กันด้วยอาวุธและการปะทะกันในระยะประชิดตัวมากกว่าการร่ายเวทย์สู้กัน   แต่ก็เชื่อได้เลยว่าทั้งอาวุธและการสู้กันนั้นจะต้องมีเวทย์กำกับอยู่ด้วยแน่ๆ  และจากที่ดูเขาก็มั่นใจว่าฝีมือน้องชายเขาดีกว่า

“มั่นใจในตัวน้องชายเกินไปเปล่าค่ะท่านประธานขา  คิกคิก”  แนนนี่อดที่จะแซวริวไม่ได้

“ฉันฝึกน้องชายฉันมาอย่างดีหน่ะ   ไม่เชื่อเธอก็คอยดูก็แล้วกัน   ฮ่าๆๆ”  กล่าวอย่างมั่นอกมั่นใจเต็มที่

‘อย่าทำพี่ขายหน้านะชายน์’  ปากดีกับเพื่อนแต่ก็มิวายแอบหวั่นใจอยู่จนได้

          ทันทีที่สิ้นสุดการทดสอบของสายยุทธ์   ผลปรากฏว่าเด็กปี่1  สามารถผ่านเข้ารับการทดสอบในรอบต่อไปได้ถึง 17 คน   และนั่นก็เรียกเสียงเฮจากรุ่นพี่ประจำสายได้เป็นอย่างดีเพราะการที่สายเขามีผู้ผ่านเข้ารอบต่อไปเยอะขนาดนี้ก็แสดงว่าโอกาสที่ประธานรุ่นชั้นปี1 จะเป็นเด็กสายยุทธ์นั้นสูงมากทีเดียว      และเมื่อเด็กสายสามัญทั้งหมดปรากฏกายบนสนามก็เรียกเสียงเฮสนั่นได้เป็นอย่างดี   เพราะเป็นที่รู้กันดีว่าคนที่โดดเด่นมักจะอยู่สายสามัญจนทำให้สถิติของประธานรุ่นเป็นเด็กสายสามัญมาหลายสิบรุ่นแล้ว 

“ทำไมชายน์ยังไม่ลงสนามหล่ะ?”   ริวทักขึ้นเมื่อสังเกตอย่างละเอียดแล้วไม่พบน้องชายของตนจนทำให้บัดนี้คนเป็นพี่นั่งไม่ติดเก้าอี้แล้ว    และหลายๆคนก็พอจะสังเกตเห็นเช่นกันว่าเด็กใหม่หัวเกรียนนั้นไม่ได้ยืนอยู่ในสนามด้วย   เสียงวิพากษ์วิจารณ์ดังไปต่างๆ นาๆ  

เด็กเส้นก็คือเด็กเส้นสินะ!!   สิ่งที่หลายๆคนคิดตรงกันในเวลานี้    แต่ล้วจู่ๆท่ามกลางเสียงบ่นกล่าวรอบๆสนามนั้นก็ปรากฏเด็กชายต้นเรื่องกำลังวิ่งเข้าสู่สนามจนเสียงบ่นนั้นค่อยๆเงียบลงในที่สุด

“ขอโทษครับ   ผมตื่นสายไปหน่อย   ยังทันการทดสอบใช่ป่าวครับ?”   ชายน์กล่าวอย่างเหนื่อยหอบหลังจากที่เผลอหลับอยู่ในห้องน้ำนานนับชั่วโมง   และเมื่อพบว่าตนเองสายก็วิ่งมาแบบไม่คิดชีวิต

“ทันค่ะ   แต่คุณไม่มีเข็มกลัดนี่ค่ะ    ดังนั้นทางเราไม่สามารถรับรองความปลอดภัยและพาตัวคุณออกจากสนามได้ในกรณีที่หมดสภาพการต่อสู้นะ   คุณจะยังยืนยันเข้ารับการทดสอบครั้งนี้หรือไม่ค่ะ คุณชายน์ อินเดอร์นาส”   ทั้งอาจารย์รอลล่าและนิกกี้ก็ไม่รู้ชื่อและนามสกุลจริงๆ ของเขาเช่นกัน   เพราะทางโรงเรียนต้องการปิดข้อมูลนี้ไว้   จึงมีแค่ไม่กี่คนที่จะรู้ว่าเขาคือ ชายน์ ชาโดวส์  อินเดอร์นาส   

“ตกลงครับ”

และทันทีที่สิ้นเสียงชายน์ก็ตามด้วยเสียงฮือฮาของคนทั้งสนาม   ก็ถ้าไม่มีเข็มกลัดแล้วทางเดียวที่จะออกจากสนามได้คือต้องชนะเท่านั้น   เพราะถ้าพลาดท่าขึ้นมาคือตาย!!

“ถ้าอย่างนั้นก็เริ่มเลยนะค่ะ”  

“อ๊ะ!!”

“กรี๊ดดดดดด”

สิ้นเสียงของนิกกี้ทั้งสนามและบริเวณรอบๆ ก็มืดมิดราวกับกลางคืน   คนที่นั่งชมอยู่ทั้งหมดก็ไม่สามารถมองเห็นอะไรได้     ทันทีที่เสียงหวีดร้องดังขึ้นก็เป็นสัญญาณว่ารุ่นพี่ได้เปิดฉากทดสอบแล้ว  

พรึบ พรึบๆๆๆ   แสงไฟสว่างที่ถูกจุดขึ้นจากรุ่นพี่กว่าสิบคนกำลังยืนล้อมหันหน้าเข้าหากันเป็นรูปวงกลมโดยทั้งสองมือของรุ่นพี่แต่ละคนนั้นมีลูกบอลเพลิงที่กำลังลุกโชนอยู่อย่างสว่างไสว  

พรึบ!!   ยังไม่ทันที่สมาชิกหอมังกรดำจะได้ทำอะไรก็มีแสงสว่างสีขาววาบขึ้นกลางวงของรุ่นพี่และคนที่ยืนอยู่ท่ามกลางแสงสีขาวนั่นตอนนี้กำลังยิ้มอย่างน่ากลัว      แต่คนที่ชมอยู่นอกสนามนี่สิต่างพากันส่งเสียงกรี๊ดให้กับคนที่อยู่กลางวงนั่นจนคอแทบแตก

‘สุดยอดของความดูดีเลยอ่ะเธอ   น่ารักมาก  กรี๊ดดดดด’

‘โผล่มาอย่างกะเทพบุตรแหนะ  โอ๊ยย  น่ารักเป็นบ้าเลยน้องชายน์’   สาวๆ ล้วนคิดไม่ต่างกันนัก

“ทำไมรุ่นพี่หันไปรุมหมอนั่นล่ะ?”   เบลเอ่ยออกมาอย่างงงๆ ที่ตอนนี้รุ่นพี่หลายคนกำลังรุมล้อมเมทเขา   แต่พอจะเข้าไปช่วยก็ปรากฏว่ามีรุ่นพี่คนอื่นๆ เข้ามาขวางไว้   ตอนนี้สมาชิกหอมังกรดำคนอื่นๆ จึงเปิดฉากสู้กับรุ่นพี่คนอื่นๆ ที่เหลือ

‘ผมจะอาละวาดแล้วนะพี่ริว  หึหึ’  คิดแล้วก็หลับตาลงพลันแสงสว่างนั่นก็วาบขึ้นอีกครั้งแล้วดับลงสนิท   รุ่นพี่คนแรกส่งลูกบอลเพลิงในมือออกไปยังความมืดตรงกลางวงนั่นทันที     แต่เมื่อลูกบอลเพลิงนั้นเข้าไปยังใจกลางความมืดแล้วมันก็หายวับไปทันที     คนอื่นที่เหลือก็พร้อมใจกันส่งลูกบอลเพลิงไปพร้อมกันทีเดียวแต่ผลก็ยังคงเป็นเช่นเดิม  

“เด็กหอนายนี่น่าสนใจนะวัตสัน”   กิมเมอร์   อาจารย์ประจำวิชาการรบและอาจารย์ประจำหอมังกรแดงกล่าวอย่างชื่นชมที่เห็นคนตรงหน้าใช้เวทย์แห่งแสงและรัตติกาลเวทย์ ได้ดี   เพราะหากมองเผินๆก็คือความมืดธรรมดาแต่ถ้ามองดีๆจะเห็นว่าความมืดตรงนั้นมันขยับเป็นระลอกและเคลื่อนไหวได้

“แค่ไฟธรรมดาจะเอาชนะรัตติกาลเพลิงได้ยังไง”    ‘ยิ่งเห็นแบบนี้ก็ยิ่งมั่นใจนะว่าไม่ผิดตัวแน่’  วัตสันไม่ตอบคำถามของโทนี่หากแต่พึมพำออกมาเบาๆ ก่อนจะตั้งใจมองการต่อสู้ในสนามยิ่งขึ้น

‘แบบนี้ค่อยสมกับคำว่าบุคคลพิเศษหน่อย  หึหึ’ รุ่นพี่ในสนามคิดอย่างนึกสนุก

                เมื่อไฟไม่สามารถทำอะไรได้    รุ่นพี่ก็หยุดโจมตีพร้อมกับลูกบอลเพลิงในมือนั้นก็ดับลง   ตอนนี้ทั้งสนามตกอยู่ในความมืดอีกครั้ง

“ขอผมบ้างนะ”   หากแต่คราวนี้ชายน์ไม่รอเป็นฝ่ายตั้งรับแล้วเพราะทันทีที่รุ่นพี่สลายอัคคีเวทในมือลง   จังหวะที่ทั้งสนามกำลังมืดมิดอยู่นั้นชายน์ก็ร่ายเวทย์แห่งแสงอีกครั้งจนเกิดแสงสีขาวนวลสว่างวาบขึ้นรอบๆกายของเขา     ทันทีที่ชายน์สะบัดทั้งสองข้างออกทั้งสนามก็กลับมาสว่างเป็นปกติอีกครั้ง    ผู้ชมทั้งสนามจึงเห็นว่าบัดนี้เด็กปี1 สายสามัญเหลืออยู่แค่ 8 คน   ทั้งๆ ที่เวลาพึ่งจะผ่านไปได้ไม่นาน

“อาศัยความมืดมาลอบจัดการพวกเรา   รุ่นพี่นี่ร้ายจริงๆ”   เบลเอ่ยออกมาอย่างหัวเสีย  หลังจากความมืดนั้นหายไปแล้ว   บัดนี้เด็กๆ ที่เหลือต่างถอยมารวมกันเพื่อวางแผนรับมือกับรุ่นพี่

“ฉันว่าถ้าชายน์ไม่จัดการไล่ความมืดนี่ออกไปนะมีหวังเราคงแย่กว่านี้แน่  แฮกๆๆ  ขอบใจนะชายน์”   นีโอเอ่ยออกมาอย่างเหนื่อยหอบ

“นายก็เป็นพวกใช้เแสงนี่   ทำไมนายไม่ทำบ้างตั้งแต่แรกล่ะ?”    มาร์ตินเอ่ยออกมาบ้างเพราะพวกเขาต่างก็รู้กันแล้วว่าใครเป็นพวกใช้เวทย์สายไหน   และจริงอยู่ที่นีโอถนัดใช้เวทย์แสงแต่หากว่าครั้งนี้….

“ถ้านีโอทำแบบนั้นได้ก็คงทำไปแล้วล่ะ  ใช่มั๊ย?”  เดวี่เอ่ยออกมาพลางหันมองนีโอที่เขาเองก็อยากจะบอกแบบนี้อยู่เช่นกันว่าเขาทำอย่างที่ชายน์ทำไม่ได้!!

“นายถนัดเวทย์แสงหรอชายน์?”   เซฟานี่  สาวน้อยผมทองหนึ่งเดียวในกลุ่มเด็กผู้ชายเอ่ยถามอย่างสงสัย

“เอาไว้เล่าที่หอนะ   ฉันขอตัวหาที่ระบายอารมณ์หน่อย”   กล่าวจบก็เดินตรงออกไปหารุ่นพี่พร้อมกับรัตติกาลเวทย์สีดำก้อนกลมๆ พุ่งตรงไปยังรุ่นพี่ตรงหน้าแล้วระเบิดขึ้นอย่างสนั่นหวันไหว

บึ้มมมมม!!

“หมอนั่นทิ้งระเบิดแล้ว   พวกเรา…ลุ้ยยยยย”   เบลเอ่ยออกมาบ้างก่อนจะกระโดดพุ่งออกไปขนาบข้างชายน์ทันที

“ขอร่วมด้วยคนนะ”    ไม่รอฟังคำอนุญาต   เพราะเมื่อกล่าวจบลูกบอลไฟสีแดงส้มก็พุ่งแข่งออกไปกับลูกบอลสีดำของชายน์แล้วระเบิดออกพร้อมๆ กัน     บัดนี้เด็กปี1 เริ่มเป็นฝ่ายบุกบ้างแล้วและดูเหมือนว่าเขาจะทำงานเข้าทีมกันได้เป็นอย่างดี    ม่านใสๆ จากวารีเวทย์ของเซฟานี่และเสริมด้วยรัตติกาลเวทย์ของเดวี่ช่วยเป็นเกราะคุ้มกันให้พวกเขาได้เป็นอย่างดี      มาร์ตินและนีโอช่วยกันจัดการจัดการพวกที่โจมตีจากด้านหน้า   มีดัชและผู้ร่วมทีมอีกคนช่วยระวังหลังให้    ส่วนชายน์และเบลออกไปบุกก่อนแล้ว

“เด็กพวกนี้พอเข้ากันได้แล้วอันตรายจริงๆ”   รุ่นพี่ปี4 ที่แฝงตัวมารวมทดสอบด้วยเอ่ยออกมาอย่างจริงจัง   เพราะตอนนี้พวกเขากำลังโดนบุกและดูท่าว่าจะเสียเปรียบซะแล้ว

“ระวัง!!”  กล่าวจบก็ตะโกนเตือนเพื่อนทันทีที่เห็นถึงบางสิ่งกำลังพุ่งตรงเข้ามา

ใบไม้สีดำนับร้อยพุ่งมาทางพวกเขา      มันคือรัตติกาลเวทย์จากชายน์ที่กำลังยืนยิ้มเจ้าเล่ห์อยู่นั่นเอง    เมื่อตอนนี้รุ่นพี่กำลังเสียขบวนเบลเองที่พอจะจับทางได้ก็รีบร่ายเวทย์ทันที     ฉับพลันไฟสีแดงเพลิงก็พวยพุ่งขึ้นมาจากพื้นดินบริเวณรอบๆ เหล่ารุ่นพี่ทันที

“เห้ยๆๆๆ  ดับไฟก่อน” 

“วารีเวทย์ดับไม่ได้นะ   นี่มันไฟศักดิ์สิทธิ์”   รุ่นพี่กำลังชุลมุนกับไฟที่ยังหาทางดับไม่ได้

“ให้ผมช่วยนะ”   ชายน์เอ่ยออกมาอย่างหวังดี    แต่รอยยิ้มนั่นบ่งบอกว่ากำลังสนุกเต็มที่   กลุ่มควันสีขาวกำลังพวยพุ่งออกมาจากทั้งสองฝ่ามือของเขา   และกำลังที่จะส่งไปให้รุ่นพี่นั้น…

“หมดเวลาทดสอบค่ะ”  

เสียงใสๆ ของนิกกี้ดังขัดจังหวะขึ้นจนชายน์ร้องชิออกมาอย่างไม่พอใจแต่ก็ยอมสลายเวทย์ลงในที่สุด

แปะๆๆๆ    เฮ้….  กรี๊ดดดดดด     เสียงปรบมือและชื่นชมดังไปทั่วสนาม

“น้องชายของนายนี่เป็นพวกไหนกันแน่ริว   ใช้แสงหรือรัตติกาลเวทย์?”   โทนี่ถามอย่างสงสัย

“ไม่รู้สิ   ทั้งสองแหละมั้ง”  

“แล้วนายพอจะรู้มั๊ยว่าชายน์เขามีธาตุอะไรเป็นธาตุประจำตัว”   นีน่ากล่าวถามอย่างสนใจและยอมรับว่าเธอเอ็นดูเด็กคนนี้ไม่น้อย

“ฉันก็ไม่รู้หรอกนะนีน่า   หมอนั่นสามารถใช้เวทย์ได้ทุกสาย   ฉันก็เลยไม่รู้ว่าเขามีธาตุอะไรเป็นธาตุประจำตัว”   ริวกล่าวอย่างภาคภูมิใจในความสามารถของน้องชาย

‘หมายความว่าเด็กคนนี้ยังมีดีมากกว่าเวทย์แสงและรัตติกาลเวทย์สินะ  หึหึหึ’

……….................................………………………………………………............................................……………………………………………………

ลงแล้วนะ   ไม่รู้ว่าช่วงการต่อสู้จะถูกใจหรือเปล่า   แต่ยังไงก็เหลืออีกรอบตอนคัดเลือกประธานรุ่น   อยากได้แบบไหนลองบอกได้นะ   เผื่อความคิดเราจะตรงกัน 555