Twin แฝดเลือดผสม

ความลับจากกษัตริย์กรีนโซน

“เอาละ   ลงมากันได้ล่ะ   ถึงบ้านฉันแล้ว”

“โห   นี่กล้าเรียกว่าบ้านอีกหรอ   แล้วฉันต้องใช้คำศัพท์กับเธอมั๊ยอ่ะ  หรือพูดแบบนี้ได้” ฮันนี่เอ่ยอย่างตื่นตาตื่นใจ

“ไม่ต้องมากพิธีอะไรนักหรอก  ท่านพ่อเป็นคนง่ายๆหน่ะ  สบายๆ”

”ยิ่งใหญ่สมเป็นวังของกษัตริย์จริงๆ”  ชายน์เอ่ยเมื่อกวาดสายตาสำรวจไปรอบ  คฤหาสน์สีครีมหลังโตพร้อมด้วยเรือนเล็กเรือนน้อยอีกมากรายรยล้อม ตั้งอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้และหมู่แมกไม้  เบื้องหน้ามีบ่อน้ำขนาดใหญ่กับสนามหญ้าสีเขียวให้ความสดชื่นยามทอดสายตา   และยังเหล่าทหารมากมายที่สวมเครื่องแบบสีเขียวทั้งสวนสนาม ลาดตระเวร  ยืนยามต่างก็ปฏิบัติหน้าที่อย่างเข้มแข็ง   ....นี่หรือดินแดนของกษัตริย์โลซีกัส   เขาจะเป็นคนแบบไหนกันนะ?

“ยินดีต้อนรับองค์หญิงและพระสหายเจ้าค่ะ   เชิญเสด็จเข้าด้านในก่อนดีกว่า   เสด็จพ่อรออยู่ท้องพระโรงแล้วเจ้าค่ะ”  หญิงสาวพร้อมบริวารที่มารอต้อนรับกล่าวหลังจากที่เด็กๆ ลงจากรถม้าพร้อมจัดแจงให้สาวใช้ยกข้าวของเก็บกระเป๋าก่อนจะพากันเข้าไปในพระราชวัง

“ไม่ได้เจอองค์หญิงซะนาน  ท่านดูโตขึ้นมากนะเจ้าคะ” 

“แค่ปีเดียวเองนะ  แม่นม 555” 

“นั่นนะสิเจ้าค่ะ  ปีเดียวแต่ก็ช่างยาวนานเสียเหลือเกิน   อ้อ  ข้าวของทั้งหมดของพวกท่านข้าให้สาวใช้เก็บเข้าห้องรับรองแล้ว  ยังไงเชิญทุกท่านที่ท้องพระโรงด้วยนะเจ้าคะ”  แม่นมยังกล่าวต่อและหันมากล่าวกับเด็กๆอย่างยิ้มแย้ม

ณ ท้องพระโรงพระราชวังกรีนโซน..

“เสด็จพ่อ”  เซฟานี่กล่าวพร้อมวิ่งเข้ากอดชายสูงวัยที่กำลังยืนยิ้มอยู่เบื้องหน้า   ชายที่ดูมีบารมีน่าเกรมขามเป็นอย่างยิ่ง   แต่ทว่ารอยยิ้มที่เผยออกมานั้นช่างดูอบอุ่นเสียจริงๆ

“555  ลูกสาวพ่อ  เจ้าโตเป็นสาวแล้ว”  ชายผู้เป็นพ่อเอ่ยขณะที่ยังคงกอดลอกสาวอีกทั้งบทสนทนาระหว่างพ่อลูกยังคงดำเนินต่อไปราวกับลืมว่าในท้องพระโรงนี้ยังมีคนอื่นๆ อีก

“เอ่อ  เอิ่ม”  เบลที่ทำตัวไม่ถูกเริ่มแสดงอาการ

“อ้อ  ขอโทษทีที่เสียมารยาท   เรามัวแต่คุยกับลูกเราจนลืมไปเสียสนิทเลย 555”

“มิเป็นไรพะยะค่ะ  แฮ่ๆๆ  หม่อมฉันขออนุญาตแนะนำ” 

“หืมม   ไม่ต้องมากพิธีขนาดนั้น  คุยกับเราสบายๆดีกว่านะ”  องค์กษัตริย์กล่าวแทรกเมื่อเห็นว่าเด็กๆไม่ชินกับคำราชาศัพท์ในวัง

“ครับ  เอิ่ม  ผมเบล ฟีลเนเลียน ครับ”

“ผมเชโด้ ลอฟดาน่า    และน้องชายผม เดวี่  ลอฟดาน่า  ครับ” 

“หนูชื่อ  ฮันนี่  เป็นแม่มดค่ะ”  ฮันนี่กล่าวเสียงใส   และก่อนที่ชายน์จะแนะนำตัว  องค์กษัตริย์ก็ขัดขึ้นมาซะก่อน

“ส่วนหนุ่มหล่อคนนี้  ก็คงเป็นใครไปไม่ได้ซินะ  หึหึ”

“ครับ  ผม ชายน์  ชาโดวส์ อินเดอนาส  ครับ” ชายน์กล่าวแนะนำพร้อมโค้งคำนับอย่างงดงาม

‘ช่างสง่างามเหมือนท่านพ่อเจ้าจริงๆ’  องค์กษัตริย์คิดพลางยิ้มอย่างชื่นชมก่อนจะเหลือบไปเห็นหนุ่มน้อยอีกคนที่ยืนเก้ๆกังอยู่ข้างๆกัน

“ส่วน ผม  เอิ่มมม  ชื่อ คิม  เป็นรุ่นน้องพี่ๆเขาครับ”  คิมเอ่ยแนะนำตัวอย่างประหม่า   ก็แหม  พึ่งจะมารู้ถึงภารกิจและตัวตนของพวกพี่ๆ ก็ต้องปรับตัวกันหน่อย

ก่อนหน้านี้...

“ห้ะ!!  เจ้าเด็กนี่แอบตามพวกเรามารึ?” เบลเอ่ยอย่างตกใจเมื่อทุกคนเตรียมออกเดินทางแล้วพบว่า  ในการเดินทางครั้งนี้มีสมาชิกเพิ่มมาอีกคน   แต่ที่ตกใจคือ  เด็กคนที่พึ่งจะฟื้นจากการต่อสู้ทำไมถึงได้ฟื้นตัวได้ไวขนาดนี้

“เมื่อวานเธอยังเจ็บอยู่เลย  แล้วทำไมถึงตามพวกเรามาได้ล่ะ?”  เซฟานี่เอ่ยถาม

“ผมสามารถฟื้นฟูตัวเองได้ค่อนข้างไวหน่ะครับ  กับคนอื่นก็ได้นะ   เรียกว่าเวทย์รักษาหน่ะครับ”  คิมเอ่ย

“เอลฟ์ทำแบบนี้ได้ด้วยหรอ?” ฮันนี่ก็เป็นอีกคนที่สงสัย

“เป็นความสามารถจากสายเลือดภูติที่มีอยู่ในตัวผมครับ  ไม่ใช่ความสามารถของสายเลือดเอลฟ์หรอก”

“เอาล่ะ  ก็อย่างที่บอกไปเมื่อครู่แหละ  และฉันกับเดวี่คุยกับคิมแล้ว  อีกทั้งคิดว่าในภายหน้าคิมน่าจะช่วยพวกเราได้  ถือซะว่าฝึกเขาก่อนส่งเข้าโรงเรียนก็แล้วกัน ป่ะ  เรารีบไปพระราชวังของเซกันเถอะ  อย่าให้กษัตริย์ต้องรอนาน”  ชายน์กล่าวพร้อมเดินนำขึ้นรถม้าคันแรก   เซฟานี่ ฮันนี่และเดวี่จึงตามขึ้นไป  ส่วนเบล เชโด้และคิมจึงขึ้นคันที่สอง

“พี่เบล  พี่พอจะเล่าเรื่องของพวกพี่ๆให้ผมฟังหน่อยได้ป่าวครับว่าพี่ๆจะไปไหน ไปทำอะไรกัน” 

“เรื่องมันยาวนะ” เบลเอ่ย

“ว่ามาเลยพี่”  ทันทีที่คิมเอ่ยจบ  มหากาพย์เรื่องเยี่ยมก็พรั่งพรูออกมาจากปากเบลและมีเชโด้คอยเสริม จนผู้ฟังได้แต่ตกตะลึงซ้ำแล้วซ้ำเล่าแม้ว่าผู้ที่เล่าจะแต่งเติมไปบ้างก็ตาม

‘พวกพี่แม่งเทพกันจริงๆ’

……………………………………………..

18.00 น.  ณ ห้องเสวย...

            หลังจากที่เด็กๆได้พูดคุยกับองค์กษัตริย์โลซีกัสแล้วต่างก็แยกย้ายกันไปพักผ่อน   จนกระทั่งเวลาเย็นอันเป็นเวลาอาหารค่ำ  ทุกคนต่างได้รับเชิญให้ร่วมรับประทานอาหาร ณ ห้องเสวย   และแน่นอนว่าคงมีประเด็นที่องค์กระษัตริย์ต้องการจะพูดคุยด้วยแน่ๆ

“ชายน์  เธอรู้จักเรื่องของเธอเองและภารกิจนี้มากน้อยแค่ไหน”

“ก็รู้ว่าผมเป็นใครและต้องทำอะไร  และผมต้องพิสูจน์ตัวเองให้ได้ว่าผมคือคนนั้นจริงๆ ครับ” ชายน์กล่าว

“เธอ..  พอจะรู้เรื่องการสร้างมิติที่แตกต่างและเวทย์เคลื่อนย้ายมั๊ย?”

“มีเวทย์แบบนี้ด้วยเหรอครับ?”

“เป็นเวทย์เฉพาะ  การสร้างมิติที่แตกต่างมันค่อนข้างยากมากต้องอาศัยความแข็งแกร่งของผู้ใช้จริงๆ จึงจะสามารถสร้างมันขึ้นมาได้  โดยปกติแล้วเราสามารถมองเห็น  รับรู้และสัมผัสกับวัตถุต่างๆได้ มองเห็นได้   แต่ถ้ามีบางอย่างที่เรามองไม่เห็น  และสัมผัสไม่ได้แต่ทว่ามันมีตัวตนจริงๆ ล่ะ  และมันก็ซ้อนทับอยู่กับมิติของเรา..  เธอจะเชื่อมั๊ย?” องค์กษัตริย์กล่าว

“เชื่อครับ   เพราะผมมีประสบการณ์มาแล้ว   ในความเป็นจริงจักรวาลนี้ไม่ได้มีแค่โลกเดียว  ยังมีโลกใบอื่นที่อยู่อีกมิติหนึ่งที่มีผู้คน  มีการใช้ชีวิตตามวิถีของเขา  ซึ่งคนในโลกนั้นอาจไม่ได้ใช้ชีวิตแบบเรา  อย่างเช่น โลกเรามีเวทย์  ทุกคนมีพลังจิต มีลมปราณ  มีหลายเผ่าพันธุ์ดำรงอยู่  แต่กับโลกอีกมิติเขาอาจจะมีเทคโนโลยี  มีการวิวัฒน์สิ่งต่างๆ ที่ตแตกต่างไปจากเรา   เพียงแต่เราต่างก็ไม่รับรู้ถึงกันและกันเท่านั้นเอง”

“เพราะเราเป็นเพียงผู้อาศัย  เราจึงไม่สามารถควบคุมกฏเกณฑ์นั้นได้   แต่ถ้าเราเป็นผู้สร้างเราย่อมควบคุมกฏเกณฑ์นั้นได้นะ”  คำกล่าวขององค์กษัตริย์ทำให้ชายน์ฉุกคิดขึ้นได้

“แล้วการที่ผมไปยังโลกอีกใบแล้วกลับมานี่ได้  แบบนี้คืออะไรหรือครับ”

“อันนี้น่าจะเป็นเรื่องของประตูเวลาที่ซ้อนทับตรงกันของ2 มิติ นะ   แบบว่ามันมีจุดเชื่อมถึงกันได้  แล้วบังเอิญว่าเธออยู่ในจุดนั้นพอดี   แต่การหลุดไปแล้วกลับมาได้ราวกับว่าเป็นการเดินทางปกตินี่ถ้าเธอไม่ใช่ผู้คุมกฎหรือผู้สร้างมิติ  มันอาจจะหมายถึงเรื่องโชคชะตาหรือปาฏิหาริย์แล้วล่ะ  แต่ทั้งหมดนี้น่าจะมีเวลาเป็นตัวแปร นะ”  องค์กษัตริย์กล่าว

“ท่านเหมือนคนที่อยู่ในโลกอีกใบที่ผมเติบโตมาเลยครับ” ชายน์กล่าว

“แค่เหมือนเองหรอ 555  เธอคิดอย่างนั้นจริงๆหรือ”  องค์กษัตริย์กล่าวอย่างมีเลศนัยพร้อมเปลี่ยนประเด็น

“ที่ฉันชวนคุยเรื่องนี้  คือจะบอกว่า  เธอคงรับรู้เรื่องของคฤหาสน์สีขาวของวิลเลี่ยมบ้างแล้ว  ซึ่งเรื่องมิติที่แตกต่างและการซ่อนคฤหาสน์ขาวนี้มันมีหลักการเดียวกันนะ คือการสร้างโลกอีกใบซ้อนทับกับโลกปัจจุบันนี้ไว้แล้วใช้เวทย์เคลื่อนย้ายทำการย้ายบางอย่างเข้าไปเก็บไว้   โดยที่โลกสองใบที่ซ้อนทับกันจะไม่มีความเกี่ยวข้องกัน...   อ้อ  จริงๆ แล้วพระราชวังของบรรพบุรุษเธอก็คือสภาแกรนน่าและวิหารที่ใช้ประกอบพิธีนั่นแหละ   ตอนนั้นมันรุ่งเรื่องกว่านี้  ใหญ่โตกว่านี้   แต่การต่อสู้เมื่อครั้งนั้น...  ทุกอย่างเสียหายไปมาก  เหลือเพียงคฤหาสน์สีขาวซึ่งพ่อและแม่เธอรักมันมาก   แต่มันหายไปจากแกรนน่า    อย่างที่เธอรับรู้มานั่นแหละว่าพ่อของเธอสร้างมิติซ้อนมันไว้   ส่วนเหตุที่ว่าทำไมคนอื่นๆ ถึงหามันไม่พบและคนในสภาแกรนน่าถึงบอกว่าสายเลือดลอฟดาน่าเท่านั้นจึงจะค้นหามันเจอ   ก็เพราะคนพวกนั้นเข้าไม่มีความสามารถที่มากพออย่างไรล่ะ”

“แล้วถ้าเป็นระดับนักเวทย์ที่เก่งๆ หรือระดับกษัตริย์  แบบนี้จะหาเจอรึเปล่าครับ” ชายน์ถาม

“ไม่ใช่ว่าคนเก่งๆเหล่านั้นหรือกษัตริย์องค์อื่นๆ ไม่สนใจนะ   ทุกคนปรารถนาที่จะได้มันมาแต่ทุกคนไม่มีความสามารถที่มากพอจะค้นหามันต่างหาก   ที่ฉันพูดเรื่องนี้เพราะความลับเรื่องเวทย์เคลื่อนย้ายและมิติที่แตกต่างเป็นเรื่องของความลับของพ่อเธอ   มีแค่สายเลือดเขาเท่านั้นแหละที่จะหามันเจอและสามารถสร้างมันขึ้นมาอีกได้”  คำตอบขององค์กษัตริย์ทำให้ชายน์ต้องอึ้ง

“แสดงว่าพ่อผมต้องเก่งมากๆ”

“เธอก็เหมือนพ่อเธอมากนะ   ฉันเชื่อว่าเธอจะหามันเจอและเด็กอีกคนก็จะหามันเจอได้เช่นกัน!!”

‘ใช่  ถ้าฉันทำได้  ชินก็ต้องทำได้  และเขาเก่งกว่าฉันมากซะด้วย’

………………………………………………………..

            หลังจากทานอาหารค่ำจบลง   เด็กๆ ต่างแยกย้ายกันไปพักผ่อน   ส่วนชายน์นั้นองค์กษัตริย์เรียกตัวไว้คุยเป็นส่วนตัวอีกพักนึงจากนั้นจึงแยกย้ายกันไปพักผ่อนเพราะในวันรุ่งขึ้นเด็กๆ จะต้องออกเดินทางต่อแต่เช้า   แต่ทว่าเรื่องราวทั้งหมดที่สนทนากันบนโต๊ะอาหารกลับทำให้ชายน์นั้นไม่สามารถหลับตาลงนอนได้   แน่นอนว่าเพื่อนๆที่ร่วมรับรู้ต่างก็คิดไม่ต่างกัน   บัดนี้เลยกลายเป็นว่าทุกคนต่างมารอสนทนากันต่อ ณ ห้องพักของชายน์เป็นที่เรียบร้อย..

“นายพอจะเล่าเรื่องของนายตอนที่อยู่ในโลกอีกใบให้พวกเราฟังได้มั๊ย?” เซฟานี่เปิดประเด็น

“แล้วพี่จะไปที่โลกนั้นได้อีกรึเปล่า”  คิมก็สงสัย

“แล้วพวกเราสามารถไปแบบที่นานไปได้มั๊ย?” เบลก็ยิงคำถามตามมาติดๆ จนเจ้าตัวต้องยกมือสั่งห้ามคนอื่นๆ ที่เตรียมอ้าปากถามเช่นกัน

“พอเลยๆ  เดี๋ยวฉันตบคำถามทีละคนก็แล้วกันนะ   อย่าพึ่งถามซ้ำล่ะ” ชายน์เอ่ยพร้อมตอบคำถาม

“ประเด็นแรก   โลกที่นั่นเหรอ  คนที่นั่นไม่มีพลังเวทย์ไม่มีลมปราณขับเคลื่อนในแบบโลกแกรนน่า  ไม่มีภูตหรือสัตว์พูดได้แบบเรา   แต่ที่นั้นมีเทคโนโลยี   มีวิวัฒนาการของสิ่งอื่นแทน   เขามีโทรศัพท์ที่ใช้สื่อสารกันได้แม้ว่าจะอยู่ไกลกันมากก็ตาม   เขามีรถเป็นพาหนะในการเดินทาง   มีไฟฟ้าและสิ่งอำนวยความสะดวกอื่นๆ   เรียกว่าเจริญกันไปคนละแบบ   ประเด็นต่อมาถ้าถามว่ากลับไปอีกได้มั๊ยก็คงต้องไขปริศนาให้กระจ่างก่อนว่า ประตูเวลาที่ซ้อนทับกันของ 2 มิตินี้มันอยู่ตรงไหน   แล้วการข้ามผ่านมันต้องมีตัวแปรใดบ้าง  เช่นเวลาหรืออื่นๆ    สุดท้ายคือฉันคิดว่าใครก็สามารถเดินทางข้ามมิติได้นะ”   ชายน์ตอบแบบรวบรัด

“ฉันอยากเห็นการใช้ชีวิตของคนที่นั่นจัง” เชโด้กล่าว

“และอยากเห็นหน้าตาของคนที่นั่นด้วย”  ฮันนี่เสริม

“เขาก็เหมือนเรานี่แหละฮันนี่   อ้อ  ตอนอยู่ที่นั่นฉันมีเพื่อนสนิทคนนึงนะ  มันชื่ออิฐ   นี่ถ้ามันสามารถมากับฉันได้ก็คงดี   เพราะหมอนี่เก่งการประดิษฐ์มากๆ  ไม่แนว่าเขาอาจจะใช้วิทยาการและเทคโนโ,ลยีของโลกมนุษย์มาเป็นปัญญาประดิษฐ์ให้กับที่โลกนี้   และเราอาจจะมีรถขับแทนรถม้า  มีโทรศัพท์ใช้คุยกัน มองเห็นหน้ากันหรืออาจจะสร้างกองทัพหุ่นยนต์เลยก็ได้นะ 555” ชายน์กล่าวอย่างอารมณ์ดีเมื่อนึกถึงเพื่อนเก่าที่เขาเองก็ไม่เคยลืมมันเลย

“ไอ้ที่นายพูดๆ มาเนี่ย   พวกเราไม่เห็นจะรู้จักเลย   แล้วนายสร้างมันไม่ได้หรอ”  เซฟานี่เอ่ยเพราะเธอไม่เคยเห็นรถยนต์ โทรศัพท์หรือหุ่นยนต์ใดๆทั้งสิ้น

“ทำไม่ได้หรอกเซ   แต่ถ้ามีโอกาสฉันจะทำให้เธอได้รู้จักกับสิ่งเหล่านั้นเอง”  ชายน์รับปากตามที่เขาคิด

“เอาล่ะ  แยกย้ายไปนอน   ฉันง่วงแล้ว”  ชายน์ไล่เพื่อน

“เห้ยพี่  งั้นคืนนี้ผมนอนที่นี่นะ  พ่อเคยสอนว่าถ้าเราอยู่กับคนเก่งๆ จะทำให้เราเก่งขึ้น..  ผมอยากเรียนรู้เวทย์ขั้นเทพจากพี่อ่ะ”  คิมอ้อนโดยที่ไม่ได้สังเกตว่ามีสายตาอื่นๆ กำลังมองเขาอยู่

“งั้นฉันอยู่ด้วย  เดี๋ยวฉันช่วยสอนนายอีกแรง  หึหึ”  เดวี่กล่าว

“คิมเอ้ยย  นายนี่มันช่างไม่รู้อะไรเอาซะเลย 555”  เซฟานี่เอ่ยอารมณ์ดีก่อนจะเดินออกไป  เพื่อนๆก็ได้แต่ขำก่อนจะพากันเดินตามออกไป   เหลือเพียง 3 หนุ่มที่ต่างแสดงอาการออกกันไปคนละทางอยู่ในห้อง

“เราจะตามพวกนั้นไปแบบนี้เรื่อยๆเลยหรือเจ้าค่ะ  คุณหนูชิน”

“ใช่  เพราะหมอนั่นได้อัญมณีสีเขียวแล้ว  ฉันจะปล่อยให้มันค้นหาจนเจอไปเรื่อยๆ แล้วรอจังหวะชิงมันมา”

“แล้วคุณหนูสามารถรับรู้ได้แบบหมอนั่นไหมครับ”

“อัญมณีจะเรียกหากัน  อย่าลืมสิว่าตัวฉันและตัวหมอนั่นก็คืออัญมณีชิ้นหนึ่งเหมือนกันแล้วทำไมฉันจะไม่รับรู้ล่ะ  หึหึ”

‘รอดูแผนการของฉันนะ  ชายน์’

..........................................................................................................................................................