Twin แฝดเลือดผสม

ยุทธการปราบอสูร

ก่อนหน้านี้….

“สรุปว่านายจะให้ฉันกับฮันนี่ตามไปช่วยพวกนั้นหรอ?   แล้วทางนี้ล่ะจะเอาอยู่หรือ?”   เซฟานี่ถามอย่างอดห่วงไม่ได้

“ทางนี้มีฉันมีเดวี่อยู่นะ   อีกอย่างทางนี้ก็ยังไม่มีเหตุอะไร    เธอไปช่วยเพื่อนเราก่อนเถอะเพราะตามที่เชและเจด้าแจ้งมานั้นฉันคิดว่าทางนั้นกำลังต้องการความช่วยเหลือนะ”   ชายน์เอ่ยเหตุผลมาสนับสนุนจนเซฟานี่และฮันนี่ยอมทำตามในที่สุดและรีบออกเดินทางไปสมทบเพื่อนๆ ทันที

“แน่ใจแล้วหรือว่าเอาอยู่?”   เดวี่เอ่ยถามชายน์หลังจากที่เพื่อนๆ ออกไปกันแล้ว

“ก็ไม่มั่นใจหรอก    แต่คิดว่ามีนาย มีเฟย์และแดร์ดราก้อนอยู่ด้วยก็น่าจะไหวนะ”   ชายน์ตอบพลางส่งยิ้มหวานไปให้เดวี่จนเจ้าตัวที่เอ่ยถามต้องรีบเปลี่ยนเรื่องทันที

“ใกล้ได้เวลางานเลี้ยงรับรองแล้ว    นายไปเตรียมตัวเถอะ”  

“ฉันต้องทำอะไรบ้าง?”

“ก็อยู่ร่วมงานและขึ้นรับรางวัล   เมื่อสิ้นสุดงานเลี้ยงนายก็ต้องเริ่มภารกิจแรกของนายทันทีนั่นก็คือการถ่ายกระแสพลังเวทย์ให้แก่ผลึกเวทย์”    เดวี่แจงรายละเอียดและกำหนดการให้ชายน์ฟัง

“งั้นแสดงว่าช่วงงานเลี้ยงรับรองไม่น่าจะมีอะไร    แต่ช่วงพิธีถ่ายกระแสพลังเวทย์ละก็ไม่แน่สินะ”

“รู้ดังนั้นก็ดี    เตรียมตัวเตรียมใจไว้ก็แล้วกันนะ    ฉันเตือนได้เลยว่าถ้าพลาดคืออันตรายถึงชีวิตเลยนะ”

“เอาเป็นว่าแกรนน่าจะต้องปลอดภัย”    ชายน์เอ่ยอย่างจริงจังก่อนจะเดินนำออกไปยังหอพักของตนปล่อยให้เดวี่ครุ่นคิดในคำพูดของชายน์และเดินตามไปอย่างเงียบๆ

                                                                    ………………………………………………..

“อ๊ากกก”   เสียงร้องของเบลดังลั่นหลังจากที่เจ้าตัวมัวแต่กางบาเรียและร่ายเวทย์มนตราป้องกันให้กับนีโอที่นอนหมดสติอยู่จนไม่ทันได้ระวังการลอบโจมตีของศัตรูที่จ้องโจมตีอยู่รอบทิศทาง     และเช่นกันกับคนอื่นๆ ที่ต่างก็รับมือกับเหล่าอสูรจนไม่สามารถระวังหลังให้กันและกันได้โดยคนที่น่าเป็นห่วงที่สุดคือบ๊อบและเพื่อนๆ อีกสามคนที่มีเพียงกริชเงินเล่มสั้นเป็นอาวุธเท่านั้น   เพราะถึงแม้ว่าพวกเขาจะมีทักษะการต่อสู้ที่ดีและมีพละกำลังที่มากมายแต่การจะเข้าถึงตัวเพื่อกำจัดอสูรนั้นก็เป็นไปได้ยากนักและแน่นอนว่าการโจมตีจากระยะไกลของเหล่าอสูรย่อมได้เปรียบและบังเกิดผลกว่า

บึ้ม..บึ้มๆๆ    เสียงระเบิดดังกึกก้องท่ามกลางเปลวเพลิงที่ลุกโชนไปทั่ว    เหล่าอสูรที่กำลังได้ใจอยู่กับการเป็นฝ่ายรุกจนไม่ทันได้สังเกตผู้มาเยือนที่กำลังมองภาพเบื้องหน้าด้วยแววตาที่นิ่งจนยากจะคาดเดา

“เริ่มเลยนะ!!”   สิ้นเสียงของเช  เจด้าก็ชิงจังหวะเริ่มก่อนทันที    พายุหมุนขนาดใหญ่ก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วพร้อมกับก้อนหินนับร้อยจากเชที่ลอยตัวขึ้นและหมุนไปตามแรงลมพายุก่อนจะพุ่งเข้าโจมตีเหล่าอสูรที่อยู่เบื้องหน้าจนฝ่ายตั้งรับที่ไม่ทันระวังตัวได้รับพายุหินไปกันเต็มๆ

“ใคร   ใครบังอาจลอบโจมตีกองทัพข้า   ออกมา!!”   แม่ทัพอสูรเอ่ยอย่างหัวเสียและก็เป็นเชที่ปรากฏตัวออกมาก่อนและตามด้วยเจด้าเจ้าของพายุหมุนนั่นเอง

“ทักทายนะไอ้พวกอสูรกบฏ”   เชเอ่ยทักอย่างไม่เป็นมิตรเท่าไหร่และนั่นก็สร้างความโกรธเกรี้ยวให้เหล่าอสูรเข้าไปอีก

“ปากดีได้ไม่นานนักหรอกเดี๋ยวแกก็จะมีชะตากรรมไท่ต่างไปจากเพื่อนแกหรอก   จัดการ!!”   แม่ทัพอสูรเอ่ยบัญชาการอีกครั้ง

“เจด้าช่วยพาเบลและนีโอกลับไปก่อนได้มั๊ย?   เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง”

“แต่ว่า…”

“เซฟานี่กับฮันนี่กำลังตามมา    เธอไม่ต้องห่วงพวกเราหรอก”   เชเอ่ยอย่างจริงจัง

“ก็ได้”   ทันทีที่รับคำเจด้าก็ปลีกตัวออกไปยังจุดที่เบลและนีโออยู่    แต่เมอร์ดอร์ฟที่เห็นเหตุการณ์ก็เข้ามาขวางไว้ซะก่อน

“จะออกไปหน่ะขออนุญาตฉันหรือยัง  หึหึ”

“สำคัญด้วยหรือ?  หึหึ”   เจด้าตอบกลับเรียบๆ แต่ไอเวทย์กลับแผ่ออกมามามายอันเป็นสัญญาณของการเตรียมพร้อมต่อสู้นั่นเอง

“ถ้าแน่จริงก็พากันไปให้ได้ก็แล้วกัน!!”   กล่าวจบการโจมตีของเมอร์ดอร์ฟก็เริ่มต้นขึ้น    ดาบสีดำถูกเรียกออกมาจัดการกับเจด้า    แต่ยังไม่ทันที่จะได้ลงมือก็ปรากฏลูกบอลน้ำขนาดใหญ่นับสิบลูกพุ่งเข้าโจมตีเมอร์ดอร์ฟซะก่อนจนเจ้าตัวต้องเป็นฝ่ายตั้งรับซะเอง

“ไปเลยเจด้า    เดี๋ยวฉันขอลุยเอง”   เซฟานี่เอ่ยขณะขี่ไม้กวาดร่อนลงยังพื้นดิน

“ฝากด้วยนะ”   เจด้าเอ่ยพลางพานีโอและเบลออกไปด้วยวาโยเวทย์ของตน

“ไม่น่าเชื่อว่าฉันต้องมาสู้กับผู้หญิง”

“สู้กับผู้หญิงที่เก่งกว่าแก   นับว่าเป็นเกียรติที่สุดของแกแล้ว   ย๊ากกกก!!” กล่าวจบดาบสีฟ้าใสก็ปรากฏขึ้นในมือของเซและพาเจ้าของร่างพุ่งทะยานเข้าใส่เมอร์ดอร์ฟทันที    การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือดแม้ว่าเซฟานี่จะเสียเปรียบเรื่องเชิงดาบและกำลังอยู่บ้างจนปรากฏบาดแผลบนเรือนร่างให้เห็นบ้างแล้ว    แต่การสู้ด้วยดาบนั่นไม่ใช่เป้าหมายของเธอแต่แรกอยู่แล้วนั่นเอง

‘หวังว่ามันจะได้ผลนะฮันนี่’   ไวเท่าความคิดเมื่อได้จังหวะเข็มพิษจำนวนหนึ่งถูกซัดเข้าใส่ร่างของเมอร์ดอร์ฟเข้าอย่างจังจนเจ้าตัวถึงกับชะงักและทรุดลงทันที

“จะรุมฉันหรอ?   เข้ามาเลย”   นากี้ที่กำลังรับมืออยู่กับดัชตั้งแต่แรกเอ่ยอย่างชอบใจเมื่อเห็นว่าฮันนี่ได้เข้ามาสมทบกับดัชเรียบร้อยแล้ว    ซึ่งอันที่จริงการรับมือกับดัชก็ไม่ถือว่าหนักหนาอะไรเพราะดัชไม่ใช่คนที่เก่งนักแต่เมื่อมีโอกาสได้ลองกับแม่มดคนนี้อีกสักครั้งก็คงดีไม่น้อย

“คราวก่อนฉันประมาทเธอไปหน่อย   คราวนี้ขอให้เธอจดจำฉันไว้ดีๆ นะ”  ฮันนี่เอ่ยอย่างจริงจังพร้อมกับไม้คฑาที่เปล่งแสงสว่างอยู่ในมือ

“ก็ลองดู”   สิ้นคำของนากี้เวทย์มืดสีดำลักษณะคล้ายหอกนับร้อยก็พุ่งเข้ามาอย่างไว

พรึ่บ!!   แต่เมื่อมันเข้ามาใกล้ก็ปะทะเข้ากับกำแพงเวทย์สีขาวของดัชที่สร้างขึ้นมาเป็นโล่กำบังได้อย่างฉิวเฉียดก็สลายหายไปทันที

“ขอบใจนะนาย”   ฮันนี่เอ่ยพร้อมกับยกไม้คฑาขึ้นแล้วร่ายเวทย์ทันที    หมอกควันสีม่วงดำลอยคลุ้งไปทั่วก่อนจะพุ่งเข้าใส่นากี้อย่างจัง

“อึก!!”   แม้ว่าจะพลิกตัวหลบแล้วก็ตามทีแต่ทว่าหมอกสีม่วงนี่กลับตามติดและโจมตีเธอได้ราวกับรู้และคาดการณ์การเคลื่อนไหวของเธอได้เป็นอย่างดี

“นี่แค่ทักทายนะ   เธอทำฉันไว้แสบนักฉันเอาคืนไม่แพ้เธอแน่!!”   ไม่รอให้ตั้งตัวฮันนี่ยกไม้คฑาที่เปล่งแสงจ้าชี้ไปยังนากี้พร้อมกับร่ายเวทย์อีกครั้ง    ทันทีที่แสงปลายคฑาพุ่งเข้าสัมผัสร่างนากี้ก็นิ่งราวกับหุ่นปั้น    ดวงตาสองข้างจ้องมองฮันนี่อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อแต่ทว่าร่างกายเธอไม่สามารถขยับได้นั่นเอง

“ฮ่าๆๆ   เธออยากจะทำอะไรฉันหรอ?   ใช้เวทย์สิ   หรือเรียกอาวุธเธอออกมาก็ได้  เอาเลย!!”  ฮันนี่ท้าทายนากี้ด้วยน้ำเสียงอันแสนร้ายกาจจนดัชอดที่จะเสียวสันหลังไม่ได้

“เธอคงรู้แล้วใช้มั๊ยว่าเธอโดนคำสาปฉันอยู่    ใช่ฉันสาปเธอแล้วตอนนี้เธออยู่ในอำนาจของฉัน    และฉันสามารถบงการชีวิตเธอได้เลยแหละนะ    อยากรู้มั๊ยว่าเธอจะเป็นยังไงต่อ   หึหึ  ตบหน้าตัวเองสิ!!”   ฮันนี่เอ่ยเสียงเฉียบขาดจนดัชตกลึงเพราะทันทีที่สิ้นคำสั่งนากี้ก็ยกมือขึ้นตบหน้าตัวเองอย่างจัง

“ขนาดนี้เลยหรือฮันนี่?”

“นายไม่รู้หรอกว่าหล่อนทำอะไรฉันไว้บ้าง    ฉันจะเอาคืน!!” ฮันนี่เอ่ยกับดัชก่อนจะหันไปหานากี้อีกครั้ง

“ยังไม่พอ  ตบอีก!!”   และแน่นอนว่านากี้ตบหน้าตัวเองอีกครั้ง

“แรงกว่านี้!!”

เพี๊ยะ!!    เลือดสีแดงสดไหลออกมาจากมุมปากของนากี้    เจ้าตัวได้แต่มองฮันนี่ด้วยสายตาอาฆาต

“เกลียดฉันหรอ?   เกลียดมากมั๊ย?   ฮ่าๆๆ    งั้นไปปลดปล่อยกันนะ”   ฮันนี่เอ่ยพลางยิ้มกริ่มก่อนจะเอ่ยอีกครั้ง

“ไปจัดการอสูรเหล่านั้นให้หมด  อย่าให้มันรอดแม้แต่ตนเดียว”    ด้วยคำสาปของฮันนี่ที่ร่ายใส่นากี้ทำให้นากี้ต้องตกอยู่ในอำนาจของเธอและทำตามคำสั่งนั้นอย่างง่ายดาย…

“เฮ้ย   เธอทำอะไรของเธอเนี่ย!!”   เสียงร้องอย่างตกใจของแม่ทัพอสูรที่กำลังหลบการโจมตีของนากี้เอ่ยอย่างหัวเสียเช่นกับกับเชที่สงสัยไม่น้อยว่าเหตุใดพวกเดียวกันถึงโจมตีกันเอง

บึ้มมมมม!!  ระเบิดจากรัตติกาลเวทย์ของนากี้ส่งซ้ำไปให้อีกครั้งโดยที่เจ้าตัวไม่มีทีว่าว่าจะสนใจคำถามของแม่ทัพอสูรเลย    หนำซ้ำยังหันไปโจมตีเหล่าทหารอสูรที่กำลังบินอยู่ด้านบนอีกด้วย

            บัดนี้การต่อสู้กับเหล่าอสูรเบาแรงลงไปมากเพราะนากี้ที่ตกอยู่ภายใต้การควบคุมของฮันนี้ได้เข้ามาช่วยผ่อนแรงให้กับมาร์ติน บ๊อบและสหายทั้งสามแล้ว   และเหตุการณ์ที่พลิกผันนี่เองที่สร้างความงุนงงสงสัยให้กับพวกเขาไม่น้อย

“นี่เกิดอะไรขึ้นเนี่ย    ทำไมพวกมันไล่ฆ่ากันเองล่ะ?”   มาร์ตินสงสัยจึงเอ่ยเปิดประเด็นอออกมา

“นั่นหนะสิครับ    ผมเองก็งงเช่นกัน”   บ๊อบเอ่ยคำตอบที่ไม่ช่วยอะไรอออกมาตอบมาร์ตินจนดัชที่กำลังปลีกตัวเข้ามาเสริมทัพเอ่ยแทรกออกมาในที่สุด

“ฝีมือของฮันนี่เขาหน่ะครับ    เอาไว้จะเล่าให้ฟังทีหลังนะ”

“ห๊ะ!!   ฝีมือของฮันนี่หรอ?   อย่าบอกนะว่า…” มาร์ตินเอ่ยอย่างไม่มั่นใจ

“ครับ    แม่มดก็ต้องคู่กับคำสาปหนะสิ  หึหึ”   ดัชเอ่ยเรียบๆ แต่เล่นเอามาร์ตินหน้าซีดไปทันที

‘นี่คำสาปของแม่มดทำได้ขนาดนี้เลยหรือ?’

ทางด้านของเซฟานี่…

“ยาพิษ!!”    เอ่ยได้เพียงเท่านั้นร่างของเมอร์ดอฟก็ทรุดลงกองกับพื้นทันที

“ยาพิษที่ปรุงด้วยตำราเวทย์ของแม่มดนี่ได้ผลดีนะ  ฮ่าๆๆ”   เซฟานี่เอ่ยอย่างเหนื่อยหอบเพราะเธอก็ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน     บัดนี้ร่างของเมอร์ดอร์ฟไม่มีแรงแม้แต่จะเอ่ยถ้อยคำใดๆ ออกจากปาก    ทั่วทั้งร่างกายอ่อนแรงลงจนไม่สามารถบังคับส่วนใดๆ ของร่างกายได้

“ไม่ต้องห่วงไปหรอก    พิษกำลังแผ่ไปทั่วร่างกายของแก    อีกไม่นานแกก็จะค่อยๆ หลับไปเองแหละ    ฉันไม่จัดการแกเลยหรอกนะ   เพราะเดี๋ยวแกจะไม่มีเวลาทบทวนความเลวของตัวเอง  หึหึ”   เซฟานี่เอ่ยพลางกุมบาดแผลที่ไหล่ของตนเองเก่อนจะหันหลังเดินจากไปปล่อยให้เมอร์ดอร์ฟมองตามด้วยสายตาอาฆาต

‘นายข้าไม่ปล่อยให้มันจบแบบนี้แน่นังหนู!!’

                                                               ……………………………………………………….

“เซเป็นอย่างไรบ้าง    เธอบาดเจ็บหรอ?”   ฮันนี่เอ่ยถามเพื่อนสาวหลังจากที่เธอ ดัช  เช   มาร์ติน  บ๊อบและสหายทั้งสามปลีกตัวออกมารวมกันได้แล้วนั่นเอง

“นิดหน่อย   ทุกคนโอเคนะ?”   เซฟานี่ถาม

“ก็บาดเจ็บกันนิดหน่อย    ตอนนี้นากี้กำลังจัดการพวกนั้นแทนเราอยู่    คาดว่าพวกมันจะหมดลงในที่สุด”   เชตอบตามที่เขาคิดเพราะบัดนี้กองทัพอสูรบางตาลงอย่างเห็นได้ชัด

“คำสาปเธอจะอยู่อีกนานแค่ไหน?”   มาร์ตินถาม

“แค่พระอาทิตย์ขึ้นหน่ะ    พรุ่งนี้เช้าก็สิ้นคำสาปแล้ว”

“งั้นคืนนี้แม่นั่นคงไม่สามารถตามไปยังพิธีถ่ายกระแสพลังเวทย์ของชายน์ได้สินะ”   ดัชเอ่ย

“ใช่แล้ว    ทางนั้นกำลังจะเริ่มพิธีสินะ     ฉันว่าเราควรกลับไปนะ    ฉันสังหรณ์ใจแปลกๆ”   เซฟานี่เอ่ยอย่างจริงจัง

“งั้นพวกคุณรีบกลับไปเถอะครับ    ทางนี้เดี๋ยวพวกเราจัดการต่อเอง    เพราะเท่าทีดูตอนนี้พวกมันลดลงมากและคนของพวกเราก็ปลอดภัยแล้ว   อีกอย่างพวกมันก็คงจะฟัดกันเองไปอีกนานแหละครับ”   บ๊อบเอ่ย

“แน่ใจนะครับ”   มาร์ตินอดเป็นห่วงไม่ได้

“ครับผม   กริชเงินนี่ก็เอาอยู่ครับ ฮ่าๆๆๆ    ขอบคุณพวกคุณมากนะครับคุณ…”

“ผมมาร์ตินครับ”

“ฮันนี่ค่ะ”

“เซฟานี่ค่ะ”

.”ดัชครับ”

“เชโด้ครับ”   ทุกคนเอ่ยแนะนำตัวอย่างไม่เป็นทางการนัก

“ครับผม   หวังว่าเราจะได้ตอบแทนพวกคุณนะ   รีบเดินทางเถอะครับ”   บ๊อบกล่าว

            ทันทีที่กลุ่มของเด็กๆ พากันออกไปพร้อมกับบ๊อบและสหายทั้งสามย้อนกลับไปยังที่หลบภัยของชาวบ้านแล้วก็ปรากฏร่างของบุรุษชุดดำพร้อมกับผู้ติดตามอีกจำนวนหนึ่งขึ้น

“เห็นที่ข้าต้องไปตามหาแม่มดดำมาร่วมอุดมการณ์บ้างแล้ว”

“เรื่องนี้ให้ข้าจัดการเถอะขอรับนายท่าน”

“ฝากเจ้าด้วยนะ คาซัส  ไม่งั้นเห็นทีข้าคงต้องพลาดท่าให้เด็กนั่นอยู่ร่ำไป”   สิ้นคำกล่าวหมอกสีดำก็ลอยเข้าปกคลุ่มไปทั่วทั้งบริเวณ   เมอร์ดอร์ฟ  เหล่าอสูรและนากี้ที่กำลังสู้รบกันเองอยู่นั่นถูกหมอกควันเข้าปกคลุมจนมองไม่เห็นและในที่สุดทั้งหมดก็หายไป

                                   ………………………………………………………...............................……………………………………………