สุดท้ายก็คือนาย...

สุดท้ายก็คือนาย... : จำใจ

ตอนที่ 6 จำใจ

          การเปิดเรียนช่วงแรก ๆ โรงอาหารจะเต็มไปด้วยนักศึกษาหน้าใหม่แบบนี้ทุกปี ส่วนรุ่นพี่บางคนไปหาร้านอาหารข้างนอก บางกลุ่มก็นั่งอยู่ตามซุ้มประจำ เพื่อลดปริมาณคนในพื้นที่และการรออาหารที่นานเกินไปอย่างวันนี้

          “คนเยอะชิบหายจะได้ข้าวตอนไหนวะ” ขุนเขามองดูแถวที่ยาวเยียดนี้แล้วบ่นอุบอิบด้วยความหิว

          “งั้นไอ้ขุนมึงรอข้าว ไอ้เตี๋ยวมึงไปหาที่นั่ง เดี๋ยวกูไปซื้อน้ำก่อนพวกมึงเอาไร” อิฐไม่อยากรอแถวเดียวให้เสียเวลารีบจัดแจงหน้าที่ให้กับทุกคน

          “กูเอาใบเตย” ขุนเขาสั่งน้ำประจำตัวของเขาอย่างไม่ต้องคิด

          “เชรดดด หวานสาสสส..ของกูเอาน้ำอัดลม ขอบใจ” ก่อนจะสั่งน้ำของตัวเองบ้างก็อดที่จะแซวเพื่อนไม่ได้ ที่น้ำหอมหวานเย็นชื่นใจขัดกับท่าทางครึม ๆ ของเขาเสียจริง

          คนเยอะจนแทบไม่มีที่ทางให้เดินผ่านไปได้ง่าย ๆ ก๋วยเตี๋ยวจึงต้องทำตัวให้เล็ก ๆ รีบฝ่าความวุ่นวายผ่านคนนับร้อยไปหาโต๊ะนั่ง และโต๊ะที่ยังพอมีที่ว่างพอสำหรับพวกเขาก็มีเพียงโต๊ะเดียว ถึงแม้จะไม่อยากเข้าไปร่วมโต๊ะด้วยแต่ก็ต้องจำใจเพราะหิวจนรู้สึกแสบท้องไปหมด จะมาเรื่องมากตอนนี้ก็จะเกินเรื่องไปหน่อย

          “เห้ยนั่งด้วยดิ โต๊ะอื่นเต็มหมดละ” ขุนเขาพูดพร้อมกับนั่งลงบนม้านั่งโดยไม่รอคำตอบ

          “พี่มาคนเดียวอ่อ” ปัณณ์ถามพรางมองหารุ่นพี่คนอื่น ๆ 

          “ไอ้ขุนรอข้าวอยู่ส่วนไอ้อิฐไปซื้อน้ำ พวกมึงอ่ะอิ่มแล้วก็รีบลุกไปดิ่” ขุนเขาไล่ทั้งที่เห็นอยู่ว่าทุกคนยังเพิ่งเริ่มกินกันเอง

          “มาถึงก็ไล่เลยนะพี่ พวกผมไม่ไปง่าย ๆ หรอก” ปัณณ์ตอบกลับแบบกวน ๆ แต่ก็เป็นความจริงที่พวกเขาเพิ่งได้ที่นั่งเหมือนกันแล้วก็ยังกินข้าวกันไม่อิ่มอีกด้วย

          “เถียงเก่งนักนะมึง กระเถิบหน่อยดิพวกมึงอ่ะ” เขารู้ว่าต้อปากต่อคำไปก็เท่านั้นแล้วเขาก็เป็นฝ่ายมาทีหลัง แต่ถึงอย่างนั้นก็หันไปหาอินกับกวินให้ขยับที่นั่งไปอีก เพราะฝั่งพวกเขาเหลือที่เยอะกว่า

          “ไอ้เตี๋ยว..ไอ้อิฐ..ทางนี้” ขุนเขาเรียกเพื่อน ๆ พร้อมยกมือขึ้นระบุตำแหน่งที่ชัดเจน

          “ไม่มีโต๊ะอื่นแล้วหรอวะ ตรงนี้แม่งอึดอัด!” อิฐไม่อยากนั่งร่วมโต๊ะกับคนที่ไม่ชอบหน้าเอาอย่างมาก สายตากวาดมองไปรอบ ๆ เพื่อหาโต๊ะว่าง แต่ก็หมดหวังเพราะมันเต็มจนแทบจะไม่มีที่ให้หายใจเสียด้วยซ้ำ

          “นั่งลงเหอะพี่ ไม่มีโต๊ะไหนว่างแล้ว” อินรำคาญพี่ชายตนเองเต็มทน ทำท่าทางอย่างกับโกรธเกลียดใครกันมาเป็นชาติ

           “เถิบไป” อิฐเดินอ้อมมาหาน้องชายอีกทางและบอกให้เขาเขยิบไปอีกฝั่งที่ว่างอยู่ แต่ทว่ากวินนั่งกินข้าวแบบไม่สนใจที่จพทำตามคำสั่งของใคร โดยเฉพาะของเขา

          “กูบอกให้มึงเถิบไปไง” อิฐออกคำสั่งน้องชายเขาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เขาพูดเสียงดังให้กวินได้ยินด้วย แต่เขาก็ยังทำเฉยกหูทวนลมไม่สนโลก

          “ไอ้อิฐตรงนี้ก็ว่างมึงจะไปเบียดน้องมึงทำไมวะ” ก๋วยเตี๋ยวไม่เข้าใจเพื่อนของเขาเลยจริง ๆ ทั้งที่ที่นั่งก็ว่างพอสำหรับเขาและอิฐ แต่อิฐกลับเดินไปบอกให้น้องชายเขยิบที่นั่งให้

          “นี่พี่ยังไม่หายโกรธมันอีกอหรอ” อินหมายถึงกวิน

          “พี่โกรธไรผมหรอ” ถึงแม้จะรู้ว่าเป็นเรื่องอะไรแต่กวินก็อยากจะกวนอิฐไป เพราะมันเป็นวิธีที่เขาจะสนิทกับพี่ชายของเพื่อนได้เร็วที่สุด หรืออาจจะเกลียดเขามากกว่าเดิมก็เป็นไปได้

          “มึงรู้จักกับไอ้น้องนี่ด้วยหรอวะ” ขุนเขาแปลกใจที่ไม่รู้เรื่องนี้ เพราะเพื่อนของอิฐทุกคนเขารู้จักดีทุกคน ยกเว้นกวินหนุ่มน้อยคนนี้

          “ไม่! กูไม่อยากรู้จักกับมันหรอก แดกหมดแล้วก็ลุกไปดิ่” เขาปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิดเรื่องความสัมพันธ์ของเขากับกวิน แถมเอ่ยปากไล่นำเสียงหงุดหงิดขั้นสุดด้วยความโมโหหิว

          “พี่ต้องขอร้องหรือไม่ก็พูดดี ๆ สิครับ ไม่ใช่ออกคำสั่งกับใคร” กวินแหย่เพิ่มความโมโหให้กับอีกฝ่าย และก็ได้ผลเกินคาดเพราะอิฐทำท่าอยากจะเอาเรื่องเขาให้ได้เสียตอนนี้

          “เห้ย ๆ พี่อิฐ ใจเย็นใจเย็น ไอ้กวินมึงก็นะ” อินรีบห้ามอิฐก่อนที่จะเกิดเรื่องเพราะรู้ดีว่ากวินหลังกวนอารมณ์พี่ชายตนอยู่

          “เห้ยพวกมึงป่ะ เย็นนี้ไม่ต้องรอนะเดี๋ยวกลับเอง” อินเรียกเพื่อน ๆ ก่อนที่จะเกิดเรื่องขึ้นจริง ๆ และหันไปบอกกับพี่ชายสุดที่รักก่อนจะเดินออกไปพร้อมกับกวิน

          “ไปก่อนนะครับพี่ ๆ ทานให้อร่อยนะครับ” สเตตัสทำท่ากวนเล็กน้อยแล้วเดินตามเพื่อน ๆ ออกไปพร้อมกับปัณณ์

          “ไอ้เด็กพวกนี้แม่งกวนตีนดีจริง ๆ” ก๋วยเตี๋ยวหมั่นไส้กับท่าทางกวน ๆ นั้นจนอดไม่ได้ที่จะพูด

          “โดยเฉพาะไอ้เด็กที่ชื่อกวินใช่ป่ะวะ” ขุนเขาแกล้งถามอิฐ เพราะเขาอยากรู้ว่าทำไมเพื่อนเขาถึงได้มีทีท่าต่อรุ่นน้องที่ชื่อกวินนี้มากกว่าคนอื่น แล้วเหมือนจะมีเรื่องราวอะไรก่อนหน้านี้ที่เขาไม่รู้แต่ต้องรู้ให้ได้ว่าเรื่องนั้นคืออะไร

          “อะไรมึงแดกข้าวไป บ่ายนี้วิชาอาจารย์ไลลาการบ้านพวกมึงยังไม่ได้ทำไม่ใช่หรอ” อิฐเปลี่ยนเรื่องเพื่อจะได้ไม่โดนซักกับคำถามที่เขาไม่อยากตอบ

          “แม่งเปลี่ยนเรื่องเก่ง เอาการบ้านมาให้พวกกูลอกด้วย” ขุนเขารู้นิสัยเพื่อนคนนี้ดี เวลาไม่อยากพูดเรื่องอะไรก็จะเปลี่ยนเรื่องทันที และเรื่องที่เขาพูดถึงก็สามารถหยุดทุกคนได้จริง ๆ 

 กัญชริญา

ไปอ่านตอนต่อไปกันเลยจ้า >>>