สุดท้ายก็คือนาย...

สุดท้ายก็คือนาย... : เดินทาง

ตอนที่ 7 เดินทาง

          การประกวดดาวและเดือนไม่ใช่เพียงแค่การเฟ้นหาคนหน้าตาดีสวยหรือหล่อเพียงอย่างเดียว แต่ต้องวัดกันที่ความสามารถเพื่อเป็นตัวแทนนักศึกษาเพื่อสร้างภาพลักษณ์ให้กับมหาวิทยาลัย เพื่อดึงดูดนักศึกษาหน้าใหม่ที่สนใจจะเข้าเรียนในมหาวิทยาลัย อีกทั้งยังเป็นการเปิดโอกาสหรือต่อยอดความสามารถหลากหลายด้านได้อีกด้วย

          ถึงแม้จะเป็นการประกวดในระดับมหาวิทยาลัยแบบภายใน แต่การเก็บตัวทำกิจกรรมร่วมกับตัวแทนของคณะอื่น ๆ ก็เป็นเรื่องสำคัญสำหรับกฎของกองประกวดที่จัดตั้งขึ้น แม้จะเป็นเพียงการเก็บตัวแค่สองวันหนึ่งคืน แต่ตัวแทนทุกคนจะได้รับประสบการณ์ที่ดีกลับไปแน่นอน

          หนึ่งอาทิตย์ก่อนหน้านี้

          “กวิน เสาร์นี้มึงต้องไปขึ้นรถกี่โมงวะ” ปัณณ์ถามในขณะที่ตายังคงจ้องมองจอโทรศัพท์มือถือในมืออยู่

          ”หกโมงว่ะ ไม่รู้จะแหกขี้ตาไปทำอะไรกันแต่เช้า” กวินผู้ที่ชอบตื่นสายเป็นประจำอดบ่นไม่ได้ที่ต้องตื่นแต่เช้าไปทำกิจกรรมอะไรที่เขาเองก็ไม่อยากทำตั้งแต่แรกนี้

          “พวกกูจะไปรอกันตั้งตีห้าเลย” สเตตัสพูดประชดไปอย่างนั้นเอง ปกติแล้วเขาเป็นคนที่นอนตื่นสายที่สุดในกลุ่มเสียด้วยซ้ำ 

          “มึงตื่นมาให้ทันเรียนก่อนไหมวะไอ้ตัส” อินแซวไปที หมั่นไส้เพื่อนคนนี้นักที่ทุ่มเทให้กับเรื่องเที่ยวมากกว่าเรื่องเรียนอีก

          “เจ็บเลย มึงพูดแบบนี้กูเจ็บเลย” สเตตัสไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ ได้แต่ก้มหน้ายอมรับความจริงไป

          “ฮ่า ๆ ๆ ไอ้ตัสมึงอย่างแสดง ไอ้อินมันด่ามึงแบบนี้มาตั้งแต่มอต้นกูว่ามึงน่าจะชินได้ละนะ ว่าแต่...พวกมึงจะไปกับกูหรอ” กวินเองก็หมั่นไส้กับท่าทางของสเตตัสเหมือนกัน เคยคิดว่าจะทำรางวัลตุ๊กตาทองให้เสียด้วยซ้ำเพราะเป็นคนแสดงเก่งไปกับทุกเรื่องจนไม่รู้ว่าอันไหนจริงเรื่องไหนเล่นไปแล้ว

          “แน่สิวะ เพื่อนพวกกูทั้งคนจะปล่อยให้ไปต่างจังหวัดนอนค้างอ้างแรมกับคนอื่นลำพังได้ไง จริงมะพวกมึง” สเตตัสพูดเล่นตามประสาเขาแต่ก็แฝงไปด้วยความเป็นห่วงอย่างจริงใจแบบแท้จริง แต่เหตุผลหลักแล้วเขาก็แค่อยากออกไปเที่ยวกับเพื่อน ๆ เท่านั้นเอง

          “สร้างภาพ!” เสียงพูดขึ้นพร้อมกันของเพื่อน ๆ อย่างรู้ทันความคิดเขา

          “ไงมึง หน้ามึงดูเหนื่อยนะ” กวินทักทายสเตตัสเป็นคนแรก เพราะสีหน้าเขาดูอิดโรยเหมือนคนไม่ได้นอน

          “ก็แม่งไม่ได้นอนทั้งคืนอ่ะดิ่ กลัวจะไม่ตื่นได้ไปเที่ยว”ปัณณ์ตอบแทนสเตตัสที่ดูไร้สติไปแล้วตอนนี้

          “ทำเอากูไม่ได้นอนไปด้วยเลย” ปัณณ์เองก็ไม่ได้นอนเพราะสเตตัสเอาแต่เปิดไฟทั้งคืนแถมยังเล่นเกมเสียงดังทั้งคืน

          “ต้องดูแลตัวเองแล้วนะมึง ผู้จัดการมึงท่าทางจะไม่รอด ฮึ ๆ” อินพูดขำ ๆ แล้วหัวเราะชอบใจในลำคอเบา ๆ 

          “กูไม่คาดหวังกับมันอยู่ละ ฮึ ๆ” กวินเองก็พูดเล่นไปเช่นกันและหัวเราะน้อย ๆ กับความน่ารักของเพื่อนแบบสเตตัสคนนี้

          “แล้วนี่พวกมึงไปไงกันอ่ะ” กวินถามพรางกวาดสายตาไปโดยรอบเพราะไม่เห็นกระเป๋าสัมภาระของเพื่อน ๆ 

          “พวกมึงจะไปกันได้ยัง ร่ำลากันอยู่ได้..ทำอย่างกับจะไม่ได้เจอกันอีก” อิฐลดกระจกลงและตะโกนออกมาจากในพอพูดจบก็รีบปิดกระจกกลับไปตามเดิมทันที

          รถสี่ประตูคันใหญ่เจ็ดที่นั่งสีดำเงางามจอดรอปัณณ์ สเตตัส และอินอยู่นานหลายนาทีก่อนหน้านี้แล้ว  กระเป๋าสัมภาระทั้งหมดก็ถูกจัดวางอยู่ท้ายรถเรียบร้อยพร้อมออกเดินทาง แต่ทว่าอินขอพี่ชายของเขาว่าอยากที่จะให้กำลังใจกวินก่อน

          “พี่มึงอารมณ์บูดเป็นข้าวเน่าแถมหน้ายังเหมือนตูดแต่เช้าเลยนะไอ้อิน” สเตตัสหายจากอาการสะลึมสะลือทันทีที่ได้ยินเสียงดุนี้ แล้วพูดแซวแบบขำ ๆ แต่ลืมนึกไปว่าเขาจะได้ยินหรือไม่

          “นั่นพี่กู” อินไม่อยากให้เพื่อนซวยเพราะพูดปีนเกลียวพี่ชายตน

          “กูได้ยินนะไอ้สัส!” อิฐลดกระจกลงอีกครั้งเพราะได้ยินที่สเตตัสพูด  

          “ตัสครับพี่ สเตตัสเองฮะ” สเตตัสเปลี่ยนน้ำเสียงและแกล้งหนอกอิฐกลับไป

          “แล้วจะขึ้นรถได้ยังหรือพวกมึงจะเดินไป ไอ้อินขึ้นรถ!” และเขายังเร่งให้ทุกคนขึ้นรถด้วยการขู่จะให้เดินไปแล้วยังออกคำสั่งกับน้องชายทิ้งท้ายก่อนปิดกระจกรถกลับไปอีกครั้ง

          “ไอ้ตัสเพราะมึงเลย ปากมอมจริง ๆ ไอ้วินไว้เจอกันที่นู่น” ปัณณ์เปิดประตูขึ้นรถไปคนแรก

          “รอกูด้วยดิ่ เจอกันไอ้วิน” สเตตัสรีบขึ้นรถตามไปติดเพราะไม่อยากโดนทิ้งให้เดินไปจริง ๆ

          “กูไปละ” อินบอกลาเป็นคนสุดท้ายแล้วขึ้นรถไป

          ล้อรถหมุนเคลื่อนที่ไปตามคันเร่งแล้วก็ออกตัวไปอย่างเร็วจนหายลับตาไปในเวลาไม่กี่วินาที ความเร็วของรถบ่งบอกได้ว่าคนขับหัวเสียอย่างมากที่รอนานกว่าผู้โดยสารจะครบคนถึงได้ออกตัวแรงแซงทางโค้งไแบบนั้น

          ทางด้านของรถบัสคันยาวที่จะพาเด็ก ๆ ทุกคนไปยังสถานที่เก็บตัวของกองประกวดดาวและเดือนนี้ก็ออกตัวแล้วเช่นกัน ตามเวลาที่กองฯ ได้จัดไว้แบบเป๊ะ ๆ และไม่นานก็มาถึงที่พักบนเกาะหนึ่งในจังหวัดชลบุรี ซึ่งปีนี้ทางมหาวิทยาลัยอยากที่จะให้นักศึกษาได้ใกล้ชิดกับธรรมชาติมากที่สุด

          ทุกคนลงจากรถแล้วรวมตัวกันก่อนที่จะได้เข้าที่พัก แต่ทว่าสมาชิกได้หายไปจากแถวหนึ่งคน และเป็นคนที่ยังไม่ได้ห้องพักจากทางกองประกวด เนื่องจากเกิดความผิดพลาดตอนโทรจองห้องพักกับทางเจ้าหน้าที่

          “ฝากน้องเขาด้วยนะ แล้วก็ฝากขอโทษด้วยจริง ๆ ที่เกิดความผิดพลาดขึ้น” ริชชี่ผู้จัดการกองประกวดรู้สึกผิดต่อรุ่นน้องจริง ๆ ที่ทำให้คนอื่นเดือดร้อน

รัชชานนท์ พิทักษ์ หรือ ริชชี่ นักศึกษาสาขาการท่องเที่ยว คณะการท่องเที่ยวและการบริการชั้นปีที่สี่ ทำหน้าที่เป็นคนจัดการวางแผนทุกอย่างของกองประกวดฯ ร่วมกับคณะอาจารย์ผู้รับผิดชอบ แต่ในปีนี้เกิดความผิดพลาดขึ้นเป็นครั้งแรกเพราะให้น้องปีหนึ่งที่เพิ่งเข้ามาทำหน้าที่ตรงนี้เป็นคนดำเนิการเรื่องที่พักแทน

          “ไม่เป็นไร แล้วก็ไม่ต้องไปดุน้องมันหรอกเรื่องแค่นี้เอง พวกฉันไปละ” เขาเห็นว่าน้องที่ทำพลาดในเรื่องนี้หน้าตาไม่ค่อยสู้ดีนักเขาจึงพูดดักกับริชชี่ไว้ก่อน แล้วตัวเขาเองก็รู้สึกแบบนั้นจริง ๆ ว่าเรื่องนี้สามารถหาทางออกและแก้ไขได้ ไม่จำเป็นต้องเกิดการต่อว่ากัน

          “เลยละ”

 กัญชริญา

ไปอ่านตอนต่อไปกันเลยจ้า >>>