สุดท้ายก็คือนาย...

สุดท้ายก็คือนาย... : บังเอิญ

ตอนที่ 5 บังเอิญ

          อาคารสูงที่สุดในมหาวิทยาลัยมีขนาดกว้างและใหญ่โต ทางเดินไกลสุดลูกหูลูกตามเต็มไปด้วยห้องเรียนและห้องต่าง ๆ การใช้งานแตกต่างกันไป ซึ่งแต่ละห้องเป็นห้องขนาดใหญ่ สามารถบรรจุคนได้หลายร้อยคน แต่ขนาดห้องก็ขึ้นอยู่กับกิจกรรมแต่ละกิจกรรม

          ไม่แปลกที่นักศึกษาส่วนใหญ่จะหาห้องเรียนรวมไม่เจอ บางคนบางกลุ่มเดินวนอยู่สองสามรอบก็ยังไม่แน่ใจว่านี่เป็นห้องเรียนจริงหรือเปล่า เพราะเพียงแค่เปิดประตูเข้าไปพบคนนับร้อยนั่งอยู่ในห้องก็ถึงกับเหวอคิดว่าอาจจะมาผิดที่ก็เป็นได้

          “เชี่ยยยย” เสียงสบถดังขึ้นหลังปิดประตูห้องเรียนไว้อย่างเดิม

          “อะไรของมึงวะ” ปัณณ์สงสัยและข้องใจว่าอะไรทำให้สเตตัสตกใจจนเหมือนคนสติหลุดได้ขนาดนี้

          “สาสสส..นี่ห้องเรียนหรืออะไรวะเนี่ย คนเยอะชิบหาย” สเตตัสรู้สึกเขินตอนเปิดประตูเข้าไป แวบแรกทุกคนมองเขาเป็นตาเดียว ทำให้เขารู้สึกเขินทำตัวไม่ถูกจนต้องปิดประตูไว้อย่างเดิม

          “มีประตูหลังไหมวะ” อินเห็นท่าไม่ดีถ้าจะต้องเดินเข้าไปจากประตูหน้า เพราะเหมือนว่าทุกคนจะมากันหมดแล้วยกเว้นกลุ่มของพวกเขา แล้วก็มีที่เหลือเพียงด้านหลังมุมห้องเท่านั้น แล้วเขาคิดว่าไม่อยากจะทำตัวเด่นให้เป็นที่สนใจะด้วย

          “พวกมึง..ทางนี้” กวินตะโกนบอกจากประตูด้านหลังห้องซึ่งอยู่ห่างออกไปอีกหลายก้าวก่อนที่เขาจะเปิดประตูนำเข้าไป

          “ที่ว่างพอดีเลย แถมอยู่ไกลจากอาจารย์อีก ดี๊ดี” สเตตัสพอใจกับที่นั่งเรียนของเขามาก เพราะจะได้ไม่ต้องสบตากับอาจารย์แบบใกล้ิชิดเหมือนที่ผ่านมา และเขายังเลือกนั่งติดกับกำแพงเพื่อหลบสายตาและแอบหลับได้ง่ายอีกด้วย

          “แต่คนเยอะขนาดนี้จะเรียนรู้เรื่องหรอวะ” อินมองดูบรรยากาศโดยรอบแล้วไม่แปลกใจเลยที่มีข่าวลือว่าวิชานี้ตกกันเยอะ และที่อาจารย์โหดคงเพราะอาจจะเกิดความวุ่นวายทำให้อาจารย์จะต้องดุและให้คะแนนยากกว่าวิชาอื่น

          “พวกมึงไม่ต้องเป็นห่วง กลุ่มเราเนี่ยมีไอ้กวินคนเดียวก็เหมือนมีอาจารย์มานั่งเรียนด้วยแล้วเว้ย จริงไหมวะ” ปัณณ์พูดชมและอวยเพื่อนคนเก่งที่สุดของกลุ่ม เพราะถ้าไม่มีกวินคอยช่วยเขาก็อาจจะไม่ได้มานั่งเรียนกับพวกเพื่อน ๆ เหมือนตอนนี้ก็เป็นได้

          “จริงที่สุด” สเตตัสเห็นด้วยอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง

          “อ้าว!? นี่พี่ ๆ แก๊งขาโหดสายหื่นหนิ หวัดดีครับพี่” ตอนที่หันไปคุยกับเพื่อน ๆ สเตตัสเหลือบไปเห็นกลุ่มรุ่นพี่กลุ่มหนึ่ที่นั่งอยู่ด้านหลังของพวกเขา

          “พี่ ๆ หวัดดีครับ พี่ก็เรียนวิชานี้เหมือนกันหรอ” ปัณณ์เป็นงงเมื่อเห็นรุ่นพี่ปีสี่ยังมานั่งเรียนวิชารวมพื้นฐานกับน้อง ๆ ปีหนึ่งอยู่อีก

          “ไอ้สัสเอ้ยยย..กูอุตส่าห์นั่งเงียบ ๆ ยังเผือกเห็นพวกกูอีก” ก๋วยเตี๋ยวรู้สึกเสียหน้าที่มานั่งเรียนรวมกับพวกรุ่นน้องแบบนี้ โดยเฉพาะน้องรหัสของเขาเอง เขารู้สึกอับอายจริง ๆ จนไม่รู้จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนเลย

          “ฮ่า ๆ ๆ พี่ไม่ต้องกลัวหรอกครับ พวกผมนี่จะปิดเรื่องนี้ให้แซ่ดเลย” ปัณณ์พูดหยอกไปที

          “ไอ้สัสปัณณ์ กูจะสั่งซ่อมมึงทั้งรุ่นเลย” ขุนเขาโมโหเดือดที่โดนรุ่นน้องหัวเราะเยาะแถมยังพูดจาเล่นกวนใส่อีก

          “อย่าไปถือสามันเลยพี่ ไอ้พวกนี้มันก็ชอบกวนตีนแบบนี้แหละ เรียนดีกว่าครับอาจารย์มาละ เดี๋ยวจะตกกันอีก” อินตัดบทและทิ้งท้ายเหมือนเหน็บไปที แต่ก็หยอกกันไปตามประสาพี่น้อง

          “หืมมม..ไอ้อิน ถ้ามึงไม่ใช่น้องเพื่อนกูนะ กูจะด่าไม่เกรงใจนามสกุลมึงเลย ชิ!” ก๋วยเตี๋ยวเจ็บใจที่ต้องโดนรุ่นน้องล้อเรื่องนี้ และเสียหน้ามากจนอยากจะมุดดินหายตัวไปเสีย อีกทั้งพวกนั้นยังคงหัวเราะกันคิกคักจนน่โมโห

          แต่แล้วทุกอย่างก็เงียบสงบเมื่อมีคนเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับอุปกรณ์การเรียนการสอน การแต่งกายสุภาพเรียบร้อยเป็นที่น่าเคารพนับถือ แต่พอได้ยินเสียงของเธอเท่านั้นนักศึกษาในห้องทุกคนแทบอยากจะลุกหนีไปแจ้งดรอปเรียนกันเป็นแถว

          มีเพียงเสียงของอาจารย์ที่ดังผ่านเครื่องกระจายเสียงตามจุด แล้วทุกคนก็ตั้งใจเรียนเป็นอย่างดี ไม่มีใครเกรเร ทั้งที่คนตั้งใจจะงีบหลับอย่างสเตตัสยังลุกขึ้นมาตั้งใจเรียน ตั้งหน้าตั้งตาฟังอาจารย์สอนจนผิดหูผิดตา

          เวลาผ่านล่วงเลยไปจนมาถึงช่วงพักกลางวัน เสียงร้องโอดครวญปนบ่นไม่หยุดดังขึ้นอย่างต่อเนื่องเป็นเวลาหลายที ทำเอาคนฟังรำคาญและกินไม่ลงตามไปด้วย

          “เชี่ยยยย..วันแรกก็เล่นซะอ่วมแบบนี้ไม่ต้องพูดถึงเรื่องสอบเลย กูตายก่อนคนแรกแน่” สเตตัสบ่นใส่ปึกกระดาษหนาเท่าหนังสือ

          “กูเห็นมึงก็ตั้งใจเรียนเป็นพิเศษเลยนะวิชานี้ กลัวไรวะ” อินอดแซวไม่ได้ที่จู่ ๆ คนที่ขี้เกียจที่สุดของกลุ่มอย่างสเตตัสเกิดตั้งใจเรียนขึ้นมา จดทุกอย่างและยังเน้นข้อความสำคัญอีก แต่ทำไมตอนนี้นั่งบ่นไม่หยุด

          “กล้องส่องหน้าพวกกูขนาดนั้นไม่ลุกมาตั้งใจเรียนก็เอฟแดกสิค้าบ” ปัณณ์พูดประชดไปที แต่ก็คงจะได้เกรดไม่สวยแน่ ๆ ถ้าเขากับสเตตัสแอบหลับอีก เพราะอาจารย์เล่นเอากล้องมาส่องหน้าฉายขึ้นจอประจานกัน แถมยังโดนหมายหัวไว้อีก

          “สอนก็ไม่รู้เรื่องเผือกสั่งงานโหดอีก แม่มเอ้ย!” สเตัสยังไม่หยุดบ่น

          “หรือมึงอยากเรียนซ้ำหลาย ๆ รอบแบบพวกพี่ ๆ มึง” กวินถามเตือนสติ เพราะตัวอย่างก็มีให้เห็นว่าทำไมรุ่นพี่ยังมานั่งเรียนด้วยอยู่

          “มึงอย่าพูดแบบนี้สิวะ กูนี่เสียวไม้เรียวพ่อกูชิบหาย” สเตตัสกลัวที่สุดก็คือเรียนไม่ดีแล้วจะถูกพ่อต่อว่าหรืออาจถึงขั้นใช้ไม้เรียวลงโทษที่ไม่ตั้งใจเรียนเหมือนที่ผ่านอีกก็ได้

          “ทีนี้พวกมึงก็หยุดบ่นแล้วตั้งใจเรียนซะ แดกข้าวได้ละ” อินพูดตัดบทเพราะไม่อยากให้เพื่อนเครียดไปมากกว่านี้

          “เห้ยนั่งด้วยดิ โต๊ะอื่นเต็มหมดละ” 

 กัญชริญา

ไปอ่านตอนต่อไปกันเลยจ้า >>>