สุดท้ายก็คือนาย...

สุดท้ายก็คือนาย... : ทำความรู้จัก
 
ตอนที่ 4 ทำความรู้จัก
 
          ความทรงจำบางอย่างเกิดเป็นภาพขึ้นมาในหัว และความทรงจำบางอย่างที่ต้องการแก้ไขทำให้การตัดสินใจในครั้งนี้ไม่ลังเลที่จะลองดู แม้ผลจะเป็นอย่างไรคำตอบรู้ดีอยู่แล้ว
          “พี่อิฐ” เสียงเรียกรั้งอีกฝ่ายไม่ให้เดินจากไป ซึ่งมันได้ผลดีเพราะเขาหันกลับมาทันทีพร้อมกับพูดว่า
          “อย่ามาเรียกกูว่าพี่ กูไม่ใช่พี่มึง! แล้วมึงก็เลิกยุ่งกับน้องกูได้ละไอ้เด็กเปรต!” เขาด่าทิ้งท้ายแล้วหันหลังเดินกระฟัดกระเฟียดกลับไปยังคณะของเขาทันที
อิทธิพัทธ์ เทพเทวีวัฒนาพิพัฒน์พงศ์ นักศึกษาสาขาวิศวกรรมเครื่องกล คณะวิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีที่สี่ มีความมั่นใจในตัวเองสูง เก่งรอบด้าน เป็นคนกวน ๆ บ้างบางเวลา แต่ก็เป็นคนตรง ไม่ค่อยเป็นมิตรกับใคร โลกส่วนตัวสูง
          “หึ ๆ” เสียงหัวเราะพอใจใจลำคอพร้อมรอยยิ้มมุมปากให้กับอาการของอีกฝ่ายที่หัวร้อนและโกรธจนแทบบ้าแต่ทำได้แค่พ่นคำด่าใส่เขาแล้วเดินหนีไป
          “น้องกวินรู้จักกับนายอิฐด้วยหรอ” น้ำตาลถามเพราะได้ยิรรุ่นน้องเรียกชื่อเพื่อนของเธอก่อนหน้านี้
          “ไม่หรอกครับ ผมขอตัวก่อนนะครับ สวัสดีครับ” กวินรีบตัดบทและบอกลารุ่นพี่ทันที
กิตติกวิน วรินทร์ยา หรือ กวิน นักศึกษาสาขาการบัญชี คณะบริหารธุกิจชั้นปีที่หนึ่ง ถึงแม้จะเป็นคณะที่เขาไม่ได้เลือกเองแต่ก็ไม่เป็นปัญหาต่อการเรียนของเขา เพราะต่อให้เขาเรียนอะไรก็สามารถทำได้ และทำได้ดีมาตลอด เขาจึงไม่มีตัวเลือกของตนเองะยอมทำตามคำขอร้องของที่บ้านที่จะต้องเข้าเรียนในคณะบริหารนี้
 
          กิจกรรมรับน้องของแต่ละสาขาผ่านไปได้ด้วยดีรวมถึงการรับน้องของคณะ และวันรับน้องของทางมหาวิทยาลัยเอง แม้จะมีกิจกรรมทั้งสามวันเพื่อเชื่อมความสันพันธ์กันในรั้วของมหาวิทยาลัยแห่งนี้ แต่ทุกคนก็สนุกกับทุกกิจกรรมอย่างเต็มที่และได้เพื่อนใหม่เพิ่มขึ้นกันทุกคนไม่ว่าจะอยู่สาขาเอกกอะไรแต่เพื่อนก็คือเพื่อน
          “สวัสดีทุกคนนนน..ฉันข้าวตู ขจรฤทธิ์ ฤทธินันท์ นักศึกษาสาขาการท่องเที่ยว คณะการท่องเที่ยวและการบริการชั้นปีที่หนึ่ง ขอนั่งด้วยคนนะจ๊ะ” ข้าวตูมาพร้อมกับจานข้าวและน้ำดื่มของชอบของเขาพร้อมกับรายงานตัวกับคนอื่นที่นั่งกันอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว
ขจรฤทธิ์ ฤทธินันท์ หรือ ข้าวตู นักศึกษาสาขาการท่องเที่ยว คณะการท่องเที่ยวและการบริการชั้นปีที่หนึ่ง เป็นคนสนุกสนาน เข้ากับทุกคนได้ดี รักเพื่อนและรักทุกคนรอบตัวเขา เป็นคนมองโลกในแง่ดี ไม่คิดร้ายกับใคร และมักจะเป็นคนสร้างสรสรรค์ให้กับเพื่อน ๆ ในกลุ่มอีกด้วย
          “มาเต็มขนาดนี้..นั่งเลยจ่ะเพื่อน” หญิงสาวตัวบางร่างเล็กขยับที่นั่งเล็กน้อยเพื่อให้มีที่ว่างพอสำหรับเพื่อนใหม่ที่เพิ่งมา
          “ขอบใจนะจ๊ะณัชชา ณัชชา ธนวัฒน์ นักศึกษาสาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ คณะวิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีที่หนึ่ง” ข้าวตูพูดขอบคุณจากใจที่มีเพื่อนที่ดีและไม่รังเกียจตน และยังเรียกเสียงหัวเราะจากทั้งโต๊ะได้อีกจากคำขอบคุณที่ยืดยาวนี้
ณัชชา ธนวัฒน์ หรือ ณัชชา นักศึกษาสาขาวิศวกรรมคอมพิวเตอร์ คณะวิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีที่หนึ่ง หญิงสาวร่างเล็กดูบอบบางอ่อนแอน่าทะนุถนอม แต่แท้จริงแล้วเป็นสาวห้าวแล้วก็เข้มแข็ง ชอบความท้าทาย ติดดินแล้วก็เป็นกันเองแบบสุด ๆ 
          “โอ๊ยยยยัยข้าวตู แกจะขอบคุณอะไรเพื่อนฉันยาวขนาดนี้จ๊ะ” ฟังดูก็น่ารักไปอีกแบบ แต่กลัวว่าเพื่อนใหม่จะแนะนำหรือขอบคุณกันยืดยาวแบบนี้จนไม่ได้กินข้าวกันพอดี
เมษา สิทานันท์ หรือ เมย์ นักศึกษาสาขาสื่อสารมวลชน คณะนิเทศศาสตร์ชั้นปีที่หนึ่ง หญิงสาวผู้รักสนุก ชอบเล่น ชอบแซวไปซะเกือบทุกคน เป็นเพื่อนสนิทมาก ๆ ของณัชชามาตั้งแต่อนุบาล เพราะทางบ้านเป็นเพื่อนบ้านกันและสนิทเหมือนเป็นญาติกัน
          “เอ๊า..ไม่ได้สิจ๊ะยัยเมย์ เมษา สิทานันท์ นักศึกษาสาขาสื่อสารมวลชน คณะนิเทศศาสตร์ชั้นปีที่หนึ่ง ฉันเนี่ยข้อมูลแน่นที่สุดในชั้นเลยนะ อยากรู้จักใครคนไหนเรียนอะไรยังไงถามฉันได้เลยจ้าาา” ข้าวตูคุยโวแต่เขาก็รู้จริงไม่ใช่แค่การคุยโม้โอ้อวด
          “จริงอ่ะ? เอ่อออ...ฉันอยากรู้จักคนนั้นอ่ะ” เมย์แค่อยากลองและนึกสนุกในกลุ่มเพื่อนตามประสา แต่ก็แฝงไปด้วยความจริงที่ว่าอยากรู้จักใครคนนั้นจริง ๆ
          “แกตาถึงมากยัยเมย์..นั่นอ่ะพี่อิฐ อิทธิพัทธ์ เทพเทวีวัฒนาพิพัฒน์พงศ์ นักศึกษาสาขาวิศวกรรมเครื่องกล คณะวิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีที่สี่ เป็นเดือนมหาวิทยาลัยตอนปีหนึ่งด้วยนะจ๊ะ ทั้งหล่อ ทั้งเก่ง นิสัยก็ดี โหดหน่อย ดิบเถื่อนบ้างแต่แบบนี้แหละหลัวในมโนฉันเลย อิอิ” ข้าวตูร่ายยาวและแถมด้วยการพูดอวยแบบสุด ๆ 
          “เชื่อละว่าแกแน่นจริง” เมย์พูดหนอกเชิงประชดเล็กน้อย
          “ขอมูลของพี่เขาใช่มะ” ข้าวตูถามกลับด้วยหน้าตาคาดหวังในคำตอบ
          “หึ..ฉันหมายถึงความมโนของแกเนี่ย แน่นเชียว ฮ่า ๆ” เมย์อดแซวไม่ได้ที่เพื่อนสาวเอ๊ะ? หรือจะเพื่อนชายก็ดูแมนอยู่ แต่ทว่าดันจะให้รุ่นพี่ผู้ชายเป็นสามีตัวเองซะงั้น
          “ยัยเมย์แกเนี่ย” ข้าวตูแกล้งทำหน้างอนใส่ที่เพื่อนดับฝันความมโนของตน
          “ฮะ ๆ ยัยเมย์แกก็ไปแซวไอ้ข้าวตูมัน แกก็รีบกินข้าวเถอะ มัวแต่แนะนำตัวขอบคุณซะยืดยาวจะได้เวลาเข้าเรียนแล้วเนี่ย ฉันได้ยินมาว่าวิชาเรียนรวมนี้อาจารย์นี่ดุมาก!” ณัชชาตัดบทความบผู้ชายของเพื่อน ๆ ก่อนที่จะไม่ทันเข้าเรียนวิชาแรกของวันนี้ เพราะอาจารย์วิชานี้ขึ้นชื่อว่าดุมาก แถมรุ่นพี่บางคนยังเรียนซ้ำวิชานี้กันหลายรอบ
 
          ห้องสี่เหลี่ยมที่กว้างและยาวที่โต๊ะเรียนมากมายตั้งอยู่ และนักศึกษาก็นั่งกันเต็มทุกที่แบบพร้อมหน้าพร้อมตา วิชาพื้นฐานรวมนี้มีนักศึกษาจากทุกสาขาวิชานั่งเรียนด้วยกัน ความวุ่นวายที่มักจะเกิดขึ้นแทบไม่เคยมี โดยเฉพาะอาจารย์ประจำวิชาี่ขึ้นชื่อว่าโหดและเป็นวิชาที่มีนักศึกษาติดศูนย์กันเยอะที่สุด
          จะพูดว่าวิชาเรียนยากหรือคะแนนที่จะได้มานั้นยากกว่า เพราะถ้าใครไม่ตั้งใจเรียนแม้แต่วินาทีเดียวก็อาจจะพลาดข้อสอบไป ซึ่งข้อสอบก็เป็นแบบการเขียนอธิบายทั้งหมด ส่วนใหญ่แล้ววิชาที่เป็นการเขียนบรรยายนักศึกษาอยากที่จะวิ่งหนีออกจากห้องสอบกันทุกคน แต่วิชาบังคับนี้ก็ต้องทนเรียนกันต่อไป แม้บางคนจะเรียนมาสองสามรอบแล้วก็ตาม
          “แม่งเอ้ย..เมื่อไหร่กูจะเป็นอิสระจากวิชานี้สักทีวะ กูเนี่ยเบื่อหน้าเจ้ไฝ่จะตายห่าอยู่ละ” นักศึกษาหลังห้องบ่นอุบอิบแบบนี้เป็นปีที่สี่แล้ว
          “กูก็เบื่อชิบหาย เรียนมาหลายปีวิชานี้แม่งทำกูขายหน้าสุด ๆ” คนที่นั่งถัดไปอีกทางซ้ายพูดขึ้นและพยายามหลบหน้าคนอื่นในห้อง โดยเฉพาะน้อง ๆ ในสาขาเดียวกับเขา แต่ก็มิวายมีคนแอบเห็นเข้าจนได้
          “อ้าว!? นี่พี่ ๆ แก๊งขาโหดสายหื่นหนิ” 
 
 กัญชริญา
ไปอ่านตอนต่อไปกันเลยจ้า >>>