สุดท้ายก็คือนาย...

  สุดท้ายก็คือนาย... : พบกันอีกครั้ง
 
ตอนที่ 3 พบกันอีกครั้ง
 
          ดวงตาคู่หนึ่งยังคงจ้องมองไปด้านหน้าปะทะกับสายตาอีกคู่หนึ่ง และถึงแม้ว่าจะอยู่ห่างไกลกันมากและอาจจะไม่มีคนเข้าใจนักว่าทำไมทั้งคู่ถึงจ้องมองกันเหมือนกับคนเกลียดกันได้ขนาดนี้ ร่างหนึ่งก็ได้มาปรากฏตัวแบบระยะปะชิดด้วยทีท่าเอาเรื่องชนิดที่ว่าปืนจ่อหัวก็ไม่กลัว
          “ตัวปัญหา! ทำตัวน่ารำคาญ!” เสียงดุดันผ่านรูปปากงาม น้ำเสียงที่เปล่งออกมาล้วนมีแต่ความไม่ชอบหน้าปนความเกลียดอยู่กลาย ๆ 
          “กะ..แก....หมายถึงฉันหรอ..?” น้ำตาลงุนงงปนไม่เข้าใจที่เขาหันหน้ามาพูดประโยคนั้นกับเธอ ทั้งที่ก่อนหน้านี้จ้องตากันเอาเป็นเอาตายกับอีกคน และเธอเองก็ไม่เคยโดนใครต่อว่าแบบนี้อีกด้วย จึงทำให้เธอสับสนทำตัวไม่ถูก
          “ผมไปทำอะไรให้พี่ไม่ทราบ!” เจ้าของสายตาอาฆาตที่จ้องตากลับรุ่นพี่อย่างไม่เกรงกลัวถามขึ้นด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเชิงหาเรื่แงกับท่าทางกวน ๆ ของเขา แต่เสียงนั้นเหมือนจะไม่ได้เข้าหูไปสัมผัสโสตประสาทของอีกฝ่ายเลยแม้แต่น้อย
          “วันนี้ฉันยกโทษให้พวกเธอเรื่องน้อง ๆ ในคณะฉัน เพราะฉันเชื่อว่าถ้าไม่มีใครเป่าหูไอ้พวกนั้นมันก็คงไม่กล้าทำแบบนี้หรอก...ใช่ไหมวะ” ในคำพูดกล่าวหาอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงหาเรื่องนั้นลึก ๆ แล้วแค่อยากจะให้อีกฝ่ายเข้าใจกฎระเบียบบางอย่าง ไม่ใช่ใครคิดอยากจะทำอะไรก็ทำ ไม่มีใครห้ามใคร แล้วใครละจะเคารพนับถือรุ่นพี่อีกถ้ามีตัวอย่างที่ไม่ดี แต่เขาก็แอบกวนกลับไปโดยการหันไปหาเพื่อน ๆ ที่คอยเป็นฝ่ายสนับสนุนอยู่ข้าง ๆ 
          “ใช่แล้วเพื่อนนน” ขุนเขาและก๋วยเตี๋ยวเห็นด้วยกับเขาอย่างไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ 
          “ฉันต้องขอโทษด้วยนะที่ไม่ได้เช็คก่อนว่าใครเป็นใคร แล้วก็ขอโทษแทนน้องฉันด้วยนะ” ถึงแม้น้ำตาลจะเข้าใจสถานการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดดี แต่ทว่าเรื่องของคนสองคนยังมีอะไรแปลก ๆ ที่เธอยังไม่เข้าใจ แต่เพื่อให้เรื่องจบโดยเร็วแบบไม่มีปัญหาเธอจึงต้องรับหน้าแทนน้องในสาขาของเธอเองด้วย
          “คราวหน้าคราวหลังก็เช็คเด็กในสาขาของเธอให้ดีก่อน อย่าให้เกิดเรื่องแบบนี้อีก เพราะคราวหน้าฉันอาจจะไม่ใจดีแบบนี้ อ่อ..แล้วไอ้คนที่ชอบทำให้คนอื่นเดือดร้อนเนี่ย หัดมีสำนึกบ้างนะว่าต่อไปควรจะทำตัวยังไงในรั้วมหาวิทยาลัยแห่งนี้ หึ! พวกฉันไปละ” ก่อนจะบอกลาเพื่อนต่างสาขาก็ยังมิวายแอบต่อว่ารุ่นน้องที่หน้าตาใส่ซื่อ แต่แท้ที่จริงแล้วสำหรับเขาเด็กคนนี้ร้ายกว่าที่คิดเยอะ
 
          ณ คฤหาสน์หลังหนึ่ง
          “ไอ้อินระวัง!” เสียงตะโกนร้องบอกอีกฝ่ายพร้อมพุ่งตัวเข้าไปช่วยเพื่อนสนิทจากกล่องใหญ่ที่กำลังจะร่วงหล่นลงมาจากหลังตู้เสื้อผ้าของเขาเอง
          “โอ๊ะ!” เสียงร้องหลงเมื่อแรงกระแทกจากกล่องหนักนั้นปะทะเขากับแผ่นหลังกว้างของเขา
          ชายร่างสูงประมาณหนึ่งร้อยแปดสิบกว่าทั้งสองคนล้มลงทับกันอยู่ที่พื้นห้องจากการเสียหลัก คนหนึ่งนอนนิ่งตกใจทำตัวไม่ถูอยู่ด้านล่าง ส่วนอีกคนค่อมอยู่ด้านบนตัวเกร็งไปทุกส่วนด้วยความเจ็บจากแรงกระแทก และสายตาสองคู่ก็เผลอประสาจ้องมองกันแบบไม่รู้ตัว แล้วเพียงชั่ววูบความรู้สึกแปลก ๆ  ก็เกิดขึ้นแต่ทว่า...
          “เห้ยทำอะไรกันวะ!!”เสียงตะโกนร้องขึ้นด้วยความตกใจอย่างที่สุดของใครคนหนึ่งดังมาจากหน้าประตูห้องนอน
          บรรยากาศและสถานการณ์ที่กำลังเป็นไปถูกขัดขึ้นด้วยชายหนุ่มคนหนึ่ง สีหน้ากับท่าทางของเขาเอาเรื่องน่าดู ทั้งสายตาที่แข็งกร้าว น้ำเสียงดุดัน และท่าทางของเขาตอนนี้พร้อมจะฆ่าคนเลยก็ว่าได้ แล้วไม่กี่วินาทีเขาก็พุ่งเข้าหาทั้งคู่อย่างไม่ลังเลที่จะจับคนด้านบนโยนออกห่างไปจากที่เกิดเหตุ
          “โอ๊ย! / พี่!” เสียงร้องหลงดังขึ้นอีกครั้งแต่แตกต่างด้วยอารมณ์และความรู้สึก
          กำปั้นหนึ่งลอยเข้าที่ใบหน้าหล่อเรียวได้รูปไปหลายหมัดพร้อมด้วยแรงจากเท้า ที่ทั้งเตะและกระทืบไม่ยั้งลงบนทุกส่วนของร่างกายจนอีกฝ่ายมีเลือดออกและบอบช้ำไปเกือบทั้งตัว
          “พี่ใจเย็นครับ..พี่พอแล้ว หยุด ๆ พี่ครับนี่เพื่อนผม!” ทั้งร้องห้ามและพยายามเอาตัวเข้าไปขวางก็แล้ว สุดท้ายจึงต้องขึ้นเสียงและออกแรงผลักร่างพี่ชายออกไป
          “เป็นไงบ้างวะ” เขาหันกลับไปประคองเพื่อนให้ลุกขึ้นนั่งได้และรีบตรวจสอบสภาพร่างกายของเพื่อนทันที
          “ถามได้..ใส่กูไม่ยั้งขนาดนี้ จิ๊!” ถึงจะเจ็บตัวแต่ก็ไม่ได้รู้สึกโกรธเกลียดอะไรพี่ชายของเพื่อนที่ใช้ความรุนแรงแบบนี้ เพราะเขารู้ดีว่าอีกฝ่ายต้องเข้าใจอะไรผิดเป็นแน่
          “ไอ้อิน! มึงทำแบบนี้ได้ไงวะ นี่มันที่บ้านนะเว้ยทำอะไรหัดเกรงใจคนในบ้านบ้างสิวะ ถ้ามะกี้คนที่เห็นไม่ใช่กูแต่เป็นพ่อกับแม่หรือยัยอณิทุกคนจะเป็นยังไง ทำอะไรคิดถึงหน้าพ่อกับแม่แล้วก็ทุกคนด้วยสิวะ! ส่วนมึงอ่ะรีบออกไปจากห้องของน้องกูแล้วบ้านกูเลยนะแล้วอย่ามาที่นี่อีกกูไม่อยากเห็นหน้ามึง!” เขาไล่แขกออกจากบ้านแบบไม่เกรงใจน้องชายหรือใครหน้าไหน และปรเกาศกร้าวห้ามเพื่อนของน้องชายคนนี้เข้าบ้านอีกต่อไปก่อนจะเดินออกจากห้องไปคนแรกอย่างหัวเสีย
          “อะไรของเขาวะ?? มึง..กูขอโทษแทนพี่กูด้วยนะ มึงเจ็บมากป่ะวะ” ถึงจะยังงุงงงกับคำพูดของพี่ชายอยู่ แต่เขาก็หาได้สนใจกับคำพูดเหล่านั้นไม่ เพราะเขาคิดว่าไม่ได้ทำอะไรผิดเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้เขาจะต้องงสนใจความรู้สึกและเป็นห่วงเพื่อนมากกว่าที่ต้องมาเจ็บตัวเพราะอารมณ์โมโหร้ายของพี่ชายตน
          “กูโอเคมึง..ว่าแต่..นั่นพี่........” มาถึงยังไม่ทันไรก็เกิดเรื่องขึ้นถึงสองเรื่องเสียแล้ว แล้วก็ไม่ทันได้แนะนำตัวอะไรเขาก็เดินออกไปแบบดื้อ ๆ 
          “อ๋ออออ....นั่นพี่กูเอง พี่อิ..”
 
          “พี่อิฐ”
 
 กัญชริญา
ไปอ่านตอนต่อไปกันเลยจ้า >>>