สุดท้ายก็คือนาย...

  สุดท้ายก็คือนาย... : โดนทำโทษ

ตอนที่ 2 โดนทำโทษ

          สาว ๆ กรีดร้องด้วยความดีใจปนเขินกับการปรากฏตัวของชายหนุ่มกลุ่มหนึ่งด้านหลังสุดของแถว จากเสียงที่ตะโกนมาทั้งดังและก้องไปทั่วบริเวณจนทุกคนต้องหันไปมองเป็นตาเดียว

          “เดี๋ยวก่อน!!” เสียงเข้มและมั่นคงสามารถหยุดทุกคนให้หันมาสนใจทางพวกเขาได้

          “แก๊งรุ่นพี่ขาโหดสายหื่นมาทำอะไรกันที่นี่หรอจ๊ะ” นักศึกษาสาวสวยหุ่นดีและขี้เล่นถามหนุ่ม ๆ ด้วยน้ำเสียงอ่อนหวานพร้อมส่งสายตาหวานหยาดเยิ้ม

          “ได้ยินมาว่ามีนักศึกษาปีหนึ่งจากคณะวิศวกรรมศาสตร์โดดรับน้องของสาขามาจีบสาวอยู่ที่นี่” ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ฝั่งซ้ายมือของพวกเขาพูดขึ้นพร้อมกับจ้องมองกลุ่มคนที่ยืนอยู่ตรงด้านบนสุดของบริเวณที่จัดกิจกรรมรับน้องนี้

          “ห๊ะ?! ว่าไงนะ?” น้ำตาลตกใจกับคำตอบของเพื่อนเธอเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าจะมีรุ่นน้องจากสาขาอื่นมาร่วมทำกิจกรรมด้วย แหละนี่อาจจะเป็นปัญหาความขัดแย้งระหว่างสาขาอื่นก็เป็นได้

ลัลดา เลิศพงศ์ หรือ น้ำตาล นักศึกษาสาขาวิชาการบัญชี คณะบริหารธุรกิจชั้นปีที่สี่ เป็นดาวของคณะฯ เมื่อสามปีที่แล้ว ที่เคยอกหักจากหนึ่งหนุ่มในกลุ่มนี้ แต่ก็ยังคงแอบปลื้มเขาอยู่จนถึงทุกวันนี้ เธอเข้าหาพวกเขาจนกลายเป็นเพื่อนต่างสาขาที่สนิทกันะมาก

          “นายปัณณ์ ประจักษ์พิทยา นักศึกษาสาขาวิศวกรรมไฟฟ้า คณะวิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีที่หนึ่ง! รายงานตัวด้วยครับ!” ขุนเขา ชายหนุ่มคนเดิมก่อนหน้านี้ตะโกนเรียกชื่อรุ่นน้องในสาขาของเขาอย่างเต็มยศต่อหน้าคนนับร้อยที่เป็นนักศึกษาสาขาวิชาการบัญชีทั้งหมด

ขุนเขา ขจรรัตน์ หรือ ขุน, เขา นักศึกษาสาขาวิศวกรรมไฟฟ้า คณะวิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีที่สี่ เฮดว๊ากของสาขาพ่วงตำแหน่งผู้ช่วยเฮดว๊ากของคณะ ขึ้นชื่อเรื่องความดุแต่ขัดกับหน้าตาที่หล่อ ๆ ของเขาเสียจริง

          “ซวยแล้วมึงเอ้ย” ปัณณ์บ่นพึมพำก่อนจะวิ่งไปหยิบกระเป๋าเป๋ที่วางกองไว้ด้านข้างแล้วไปหยุดอยู่ตรงหน้ารุ่นพี่ในสาขาที่แท้จริงของเขา

ปัณณ์ ประจักษ์พิทยา หรือ ปัณณ์ นักศึกษาสาขาวิศวกรรมไฟฟ้า คณะวิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีที่หนึ่ง เป็นคนคอยสนับสนุนเพื่อนเป็นอย่างดีไม่ว่าเรื่องอะไรจะตามใจเพื่อนไปเสียหมด ยกเว้นเรื่องผิดกฎหมายที่เขาไม่เห็นด้วยและไม่ยอมที่จะให้เพื่อนของเขาทำเด็ดขาด

          “เอ้าที่เหลือยืนอยู่ทำไมวะ! นายอินทัช เทพ.. เห้ย..เทพแล้วอะไรต่อวะ” คนทางขวาของกลุ่มทำเสียงเข้ม แต่ดันลืมนามสกุลของรุ่นน้องตัวเองจนต้องกระซิบถามเพื่อนอีกคนเบา ๆ เพื่อไม่ให้เสียหน้า

          “เทพเทวีวัฒนาพิพัฒน์พงศ์” คนตรงกลางของกลุ่มตอบกลับ แล้วถึงแม้ปากจะขยับแต่ดวงตาของเขาจ้องมองไปด้านหน้าตาแข็งกร้าว

          “แม่งงงงง นามสกุลยาวชิบหาย” ก๋วยเตี๋ยวอดบ่นไม่ได้จริง ๆ กับนามสกุลยาวขนาดนี้ เพราะนอกจากเขาจะจำไม่ได้แล้วเขายังรู้สึกเกร็งทุกครั้งที่ได้ยินหรือพูดถึงคนในตะกูลนี้อีกด้วย

ชัชชน ชวนหลงใหล หรือ ก๋วยเตี๋ยว ถึงจะดูดุแต่จริง ๆ แล้วเขาเป็นคนเฟรนลี่ เข้ากับคนง่ายมาก และแอบตลกในบางมุม แต่ผู้ช่วยเฮดว๊ากของคณะอย่างเขาก็ต้องมีฟอร์มกันหน่อย

          “ยังยืนนิ่งอีกหรอวะไอ้อิน!” ก๋วยเตี๋ยวตะโกนเรียกรุ่นน้องของเขาอีกครั้งด้วยถ้อยคำที่ฟังดูสนิทสนมกันเป็นอย่างดี

          “กูไปก่อนนะพวกมึงไว้เจอกัน” อินรีบบอกลาเพื่อน ๆ แล้วตามไปสมทบกับปัณณ์

อินทัช เทพเทวีวัฒนาพิพัฒน์พงศ์ นักศึกษาสาขาวิศวกรรมโยธา คณะวิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีที่หนึ่ง เขาเข้าเรียนคณะวิศวฯ เพราะครอบครัวอยากให้เรียน แต่เพราะเขาไม่ชอบระบบรับน้องของวิศวะฯ เขาถึงได้แอบโดดหนีรับน้องของสาขาตัวเองมาสนุกกับเพื่อน ๆ อยู่ที่นี่แทน

          “เห้ย..ทำไมมึงไม่เอาเพื่อนมึงมาด้วยวะ กูขี้เกียจตะโกน” คนตรงกลางของกลุ่มพูดกับรุ่นน้องที่เพิ่งวิ่งมาหลังจากยืนเงียบอยู่นาน

          “มาแล้วครับพี่ แฮ่ ๆ” สเตตัสไม่รอให้รุ่นพี่ของเขาเรียกรีบวิ่งตามเพื่อนมาติด ๆ และรายงานตัวด้วยน้ำเสียงหืดหอบปนตลกแก้เขิน

วิญญู วรัญญาทา หรือ สเตตัส นักศึกษาสาขาวิศวกรรมเครื่องกล คณะวิศวกรรมศาสตร์ชั้นปีที่หนึ่ง เป็นคนกวน ๆ ตามประสาเด็กวัยรุ่นทั่วไป แต่ก็ไม่ก้าวร้าวหรือปีนเกลียวกับรุ่นพี่หรือคนที่อายุเยอะกว่า

          “โอ้โหหห..รุ่นน้องพวกนายทำไมหน้าตาดีกันทุกคนเลยอ่า นี่ยังดีนะที่เหลือคนหน้าตาดีไว้ให้บ้าง ว่าแต่ทำไมน้องทั้งสามคนถึงมาเข้าร่วมรับน้องกับสาขาการบัญชีกับพวกพี่ละจ๊ะ ดูสิเนี่ยพอพวกน้อง ๆ เดินออกมาก็เหลือคนหล่ออยู่คนเดียวยืนหน้าไม่สนโลกอยู่นั่นอ่ะ ว้าาา..เสียดายจริง”  น้ำตาลพูดทีเล่นทีจริงแต่คิดแล้วก็อดเสียดายไม่ได้ที่ต้องเห็นรุ่นน้องหน้าตาดี ๆ อย่างสามหนุ่มนี้เป็นของสาขาอื่น เพราะที่เหลือนอกจากเดือนสาขาแล้วก็หน้าตาธรรมดา บางคนออกจะไม่ใช่ผู้ชายเต็มร้อยเสียด้วยซ้ำ

          “มีดีแค่หน้าตาแต่ไม่มีความรับผิดชอบต่อส่วนรวมอ่ะนะ หึ!” เสียงพูดประชดประชันกับแววตาที่ยังคงจ้องเขม็งไปที่ใครสักคนด้านหน้า

          “เห้ยพวกมึงอ่ะ ไปวิ่งรอบสนามใหญ่ของมหาวิทยาลัยคนละร้อยรอบ ไป!” ขุนเขาออกคำสั่งกับรุ่นน้องทั้งสามคน

          “อย่าอู้อย่าโกงนะมึงกูจะจับตาดูพวกมึง” ก๋วยเตี๋ยวทิ้งท้ายเชิงขู่ก่อนที่ทั้งสามคนจะวิ่งหายลับไป

          “ตัวปัญหา! ทำตัวน่ารำคาญ!”

 กัญชริญา

ไปอ่านตอนต่อไปกันเลยจ้า >>>