รักหน่อยคอย (อ่อย) นานแล้ว

 
ห้าปีก่อน ประเทศอังกฤษ
 
 
“ชอบไหมคะ”
       มือเรียวบรรจงพันผ้าพันคอไหมพรมสีชมพูให้ศรันย์ เขายิ้มมองเธอ สายตาเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักใคร่
 
 
“สีชมพู รันจะกล้าใส่ไปไหนล่ะบัว”
บัวบูชาหัวเราะร่า มองของขวัญวันเกิดที่เธอตั้งใจมอบให้เขาด้วยความภูมิใจ
 
 
“ของบัวก็สีชมพูนะ ใส่คู่กันไง”
“งั้นก็พอใส่ได้ คราวหน้าขอหมวกสีชมพูด้วยนะ” บัวบูชาพยักหน้ารับ สองหนุ่มสาวยืนขำด้วยกัน มือหนาโอบรอบเอวบางรั้งเธอให้มาชิดใกล้ ก่อนกระชิบแนบหู
 
 
"งั้นขอของขวัญวันเกิดปลอบใจอีกอย่างนะ"
“อยากได้อะไรล่ะคะ" บัวบูชาส่งยิ้มให้เขา
 
 
       ร่างสูงก้มลงประทับริมฝีปากกับคนตรงหน้า ลิ้นเรียวรุกล้ำเข้าไปในโพรงปากหวานหยอกเย้าคลอเคลียก่อนเพิ่มแรงบดเบียดริมฝีปากบางมากขึ้น

       ศรันย์ประคองบัวบูชาลงนอนบนโซฟาโดยมีตัวเขาทาบทับอยู่ มือหนาสอดเข้าไปใต้เสื้อยืดตัวโคร่งกอบกุมความนุ่มหยุ่นของสองเต้าภายใน ริมฝีปากร้อนไล้จูบลงมาตามต้นคอระหงซุกไซร้ซอกคอหอมกรุ่น ขณะที่มือสองข้างก็เพิ่มแรงบีบเค้นโนมเนื้อจนคนใต้ร่างเสียวสะท้าน
 
 
       จัดการถอดเสื้อยืดตัวใหญ่ของหญิงสาวผ่านทางศีรษะตามด้วยบราลูกไว้สีอ่อนออกอย่างรวดเร็ว ท้องนิ้วสากลูบไล้สัมผัสยอดอกที่บัดนี้ชูชันเป็นตุ่มไต ก่อนก้มลงใช้ริมฝีปากหนากอบกุมโลมเลียจนคนใต้ร่างดิ้นเร่า ขยับแอ่นกายรับสัมผัสร้อนของเขา

       มือหนาลูบไล้สัมผัสทั่วเรือนร่าง สอดมือเข้ากางเกงผ้าบางที่หญิงสาวสวมใส่กอบกุมเนินอวบนูนไว้ ก่อนค่อยๆดึงกางเกงและชั้นในลูกไม้บางเบาของเธอออก มือใหญ่กอบกุมเนินสวาทอีกครั้งลูบไล้ตามร่องกลีบดอกไม้แผ่วเบา

“อ๊ะ” บัวบูชาดิ้นพล่านมื่อนิ้วหนาถูไถไปกับตุ่มสวาท น้ำหวานเปรอะเปื้อนมือชายหนุ่มเปิดทางให้นิ้วหนารุกล้ำเข้าไปในร่องทางรัก
 
 
       ศรันย์ขยับนิ้วมือเข้าออกเนิบช้าก่อนเร่งจังหวะให้เร็วขึ้นเมื่อคนใต้ร่างครางกระเส่า ใบหน้าคมสันซุกไซร้เนินอกดูดดึงยอดถันจนเปียกชุ่ม

“อ๊า …รันคะ”
 
 
       สะโพกบางโยกขยับรับจังหวะรัวเร็วของนิ้วร้าย ความสุขสมที่เขาบำเรอให้แทบทำให้เธอเกือบถึงฝั่งฝัน แต่เขากลับถอดถอนนิ้วร้อนออกจากช่างทางรักเสียก่อน
 
 
“รัน” บัวบูชาร้องประท้วง ใบหน้าหล่อเหลาคลอเคลียแนบหูกระซิบเสียงพร่า
“ใจเย็นสิคนดี เสร็จกับของรันดีกว่า”

       ศรันย์ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของตนเองออกหยิบอุปกรณ์ป้องกันมาสวมใส่ก่อนประคองแก่นกายถูไถกับร่องกลีบดอกไม้ของคนใต้ร่าง ร่างสูงค่อยๆ ดันแก่นกายสอดใส่เข้าสู่โพรงรักของบัวบูชา เติมเต็มอัดแน่นจนเธอตอดรัดเขาไม่หยุด

“อืม”
 
       ชายหนุ่มครางต่ำในลำคอก่อนเริ่มโยกขยับแก่นกายเข้าออก บัวบูชาเสียวซ่านทุกครั้งยามเมื่อเขากระแทกตัวตนเข้าหาเธอ มือเรียวจิกไหล่ศรันย์ไว้จนเป็นรอยแดง เพิ่มความกระสันให้เขาโจนจ้วงเข้าหาเธอหนักหน่วงมากขึ้น รัวเร็วและร้อนแรง
 
 
“อ๊า รันช้าหน่อยค่ะ”

        มือใหญ่กระชับสะโพกบางโยกขยับตอบรับจังหวะสอดใส่ของเขา บัวบูชาครางลั่นตอนที่เขาส่งเธอไปถึงฝั่งฝัน เขาผ่อนจังหวะช้าลงให้เธอได้พักหายใจ ร่างสูงขบริมฝีปากบางหยอกเย้าก่อนเริ่มขยับตัวตนเข้าออกอีกครั้ง

เขายังไม่เสร็จ
 
 
        ศรันย์จับขาเรียวขึ้นพาดบ่าเร่งจังหวะสอดใส่รัวเร็วมากขึ้น เสียงเนื้อกระทบเนื้อดังลั่นห้อง เสียงหวานครางกระเส่าอีกครั้ง ครั้งแล้วครั้งเล่าที่ศรันย์โจนจ้วงเข้ามา เขาไม่เคยจบแค่ครั้งเดียว เธอรู้ดี

ศรันย์กอดกระชับร่างบางแนบอก หลังเสพสมกับคนในอ้อมกอดไปหลายรอบจนเธอหมดแรง ริมฝีปากหนาจุมพิตหน้าผากมนแผ่วเบา
 
 
“บัว กลับเมืองไทยแล้ว เราแต่งงานกันนะ”
 
 
.....
 
 
“เพล้ง!!!!” ร่างสูงปาแก้วบรั่นดีลงบนพื้น
 
 
        ศรันย์ทิ้งกายลงนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ ภายในเพ้นท์เฮาส์มืดมิดมีเพียงแสงไฟจากวิวเมืองที่สะท้อนเข้ามาทางหน้าต่างกระจกบานใหญ่ ใบหน้าคมราบเรียบไม่แสดงอารมณ์ใด

ความทรงจำหลายอย่างเมื่อห้าปีก่อนกลับมาอีกครั้ง เธอคนที่เขาอยากลืม ผู้หญิงคนนั้น คนที่ทอดทิ้งเขาไป 
 
 
“เขาไปแล้ว” ศรุตมองหน้าน้องชาย
 
        ใบหน้าของศรันย์ที่นอนบนเตียงผู้ป่วยบัดนี้เต็มไปด้วยบาดแผล รอยฟกช้ำที่ริมฝีปาก ผ้าพันแผลรอบศีรษะของเขา ทำให้คนเป็นพี่แทบทนมองไม่ไหว

“เขาไปไหน” ศรันย์ถามเสียงแหบแห้ง
 
ศรุตไม่ตอบเบือนหน้ามองไปทางอื่น ศรันย์จึงหันไปคาดคั้นจากมารดาแทน
 
 
“ผมจะไปตามบัว”
“รันอย่าไปยุ่งกับพวกเขาอีกเลย” ประภาสิริกล่าวเสียงสั่น
“ผมต้องคุยกับบัวให้รู้เรื่อง”
“พอได้แล้วตารัน สงสารแม่แกบ้างเถอะ” เสียงบิดาดังแทรกขึ้น
 
 
ศรันย์มองหน้าบิดาด้วยความเจ็บปวด เขาไม่เชื่อว่าบัวบูชาจะทิ้งเขาได้ลงคอ ประภาศิริจับมือลูกชายแน่น น้ำตารินไหลอาบแก้ม
 
 
“ครั้งที่สองแล้วที่รันเฉียดตายแบบนี้ แม่รับไม่ไหวแล้วนะลูก”
 
 
ชายหนุ่มกระชับมือมารดา อีกครั้งที่เขาอาจไม่ได้ตื่นขึ้นมา เขาเคยเกือบตายเพราะผู้หญิงสองคนพุดพธู และอีกคนบัวบูชา
 
 
        ในความมืดดวงตาของศรันย์หม่นลง ผ่านมาห้าปีแล้วแต่ผู้หญิงคนนั้นยังดูเหมือนเดิม
 
 
 
……