รักหน่อยคอย (อ่อย) นานแล้ว

 
 
       พุดพธูตื่นขึ้นมาในช่วงสายของวัน เหลือบมองนาฬิกาเวลาปาไปเก้าโมงกว่าเห็นว่าสายแล้วจึงยันตัวลุกขึ้นจากที่นอน พอคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนก็พาลทำให้หงุดหงิด เขาเป็นใครถึงกล้าทำแบบนั้นกับเธอ
 
       ฮึดฮัดลงจากเตียงพลางหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะเช็กยอดไลค์ในอินสตาแกรม แต่ก็ต้องแปลกใจที่มีข้อความไลน์เด้งมาหาเธอเยอะกว่าปกติ
 
 
“ร้ายนะยะ นางพุด" พุดพธูเลือกกดเข้าไปดูข้อความของพิชชี ที่แนบลิ้งก์ข่าว gossip มาให้เธอ
 
อาการงัวเงียหายไปในพริบตา…
 
‘ไฮโซสาวอักษรย่อ พ นัวเนียกับผู้ชายในผับ หมดกันภาพลักษณ์สาวใสที่แอ๊บมาหลายปี”
 
 
       แนบภาพเป็นรูปเธอกำลังอยู่ในอ้อมกอดของผู้ชายคนนั้น เห็นหน้าชัดขนาดนี้ไม่ต้องใช้อักษรย่อก็ได้มั้ง โชคดีที่คนในบ้านอัศวกุลไม่ได้ติดตามข่าวซุบซิบพวกนี้จึงยังไม่มีใครรู้เรื่อง เห็นทีว่าช่วงนี้เธอคงต้องไปกบดานอยู่ที่คอนโดก่อน
 
 
       ทันทีที่พุดพธูเดินเข้าออฟฟิศ พนักงานต่างพากันยิ้มกรุ้มกริ่มสายตาบ่งบอกว่าอยากรู้เรื่องราวความเป็นไป แต่เมื่อเห็นใบหน้าเคร่งเครียดของหญิงสาวที่นานทีจะได้เห็นก็ต่างพากันสงบปากสงบคำ
 
 
“มันเกิดอะไรขึ้นยะ” ดาหลาถามด้วยความสงสัย เมื่อคืนพุดพธูไปเข้าห้องน้ำเอง ขณะที่เธอต้องต่อสู้กับพะเพื่อนที่เมาเลื้อยเป็นงูและวันนี้ยังไม่โผล่มาทำงาน
 
“มันแค่อุบัติเหตุ เค้าช่วยไม่ให้ล้ม แค่นั้น”
 
 
       พุดพธูตอบด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ก่อนจะหงุดหงิดกว่าเดิมเมื่อเห็นรอยยิ้มล้อของดาหลา ทำหน้าเหมือนไม่เชื่อ …
 
“ไรยะ”
“ไม่โทรไปเคลียร์คุณศรันย์เหรอ”
 
 
       นั่นสิ เธอควรโทรไปอธิบายรึเปล่าแต่สัญญาว่าจะไม่กวนทั้งอาทิตย์ พุดพธูกุมขมับคิดหนัก แต่สักพักก็คิดได้ เธอคิดเข้าข้างตัวเองไปรึเปล่า ที่คิดว่าเขาจะสนใจเธอ
 
 
        เขาคงไม่รู้หรอก ถึงรู้ก็คงไม่ได้สนใจด้วยซ้ำว่าเธอจะมีข่าว ‘คาว’ อะไร คงดีใจมากกว่าหากว่าเธอจะไปวิ่งไล่คนอื่นแทน คิดได้ก็ได้แต่นั่งคอตก
 
ดาหลามองเพื่อนด้วยความสงสาร แต่ก็ไม่รู้จะช่วยอย่างไร
 
 
 
“โครงการนี้คุณใช้สมองคิด รึเปล่า”
 
       ภายในห้องประชุมเงียบกริบ ไม่รู้ท่านรองประธานไปกินรังแตนที่ไหนมา ตั้งแต่เริ่มประชุมก็โดนกันถ้วนหน้า ไม่เว้นแม้แต่คุณเลขาสุดเพอร์เฟคก็ยังโดนลูกหลงไปด้วย
 
 
“วันนี้พอแค่นี้ ผมขอให้คุณส่งรายละเอียดโครงการใหม่มาให้ผมภายในอาทิตย์หน้า”
 
 
       พูดจบก็ลุกออกจากห้องประชุมทันที ทุกคนต่างพากันสูดหายใจเข้าเต็มปอด เกือบสองชั่วโมงในห้องประชุมที่รู้สึกเหมือนจะขาดอากาศหายใจ
 
 
       ใบหน้าหล่อเหล่าที่ปกติดูเย็นชาอยู่แล้ว วันนี้กลับดูยะเยือกน่ากลัวกว่าปกติ ศรันย์หยิบโทรศัพท์ออกมาดู ไม่มีสายไม่ได้รับ ไม่มีข้อความเตือน เท้ายาวๆ ก้าวเข้าห้องทำงาน คิดถึงเรื่องที่เพื่อนส่งให้ดูแต่เช้ายิ่งหงุดหงิด
 
 
‘ไอ้รัน เห็นนี่รึยัง’ ปกรณ์ เพื่อนสนิทในกลุ่มส่งข้อความมาหาเขาตั้งแต่ไก่ยังไม่โห่
พร้อมกับแนบรูปที่เป็นต้นเหตุให้เขาอารมณ์เสียในวันนี้
 
 
       ภาพของผู้หญิงที่บอกว่าคิดถึงเขาเมื่อวาน กำลังกอดก่ายกับผู้ชายคนอื่น แล้วแม่คนต้นเหตุที่ทำให้เขาพร้อมจะระเบิดตลอดเวลา กลับไม่คิดจะโทรมาอธิบายกับ ‘ว่าที่คู่หมั้น’ หรืออย่างไรว่ามันเกิดอะไรขึ้น
 
 
หรือเพราะสัญญาว่าจะไม่ติดต่อเขาทั้งสัปดาห์
 
 
       คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันอย่างหงุดหงิด ตวัดมองเลขาสาวที่กำลังเดินเข้ามาก่อนจะพยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ
 
 
“ยกเลิกตารางงานบ่ายนี้ให้เรียบร้อยแล้วค่ะ”
“ครับ”
“จะให้นัดคุณพุดพธูให้มั้ยคะ” ลินดาถามต่อมองเจ้านายอย่างเข้าใจ รู้อยู่แก่ใจว่าตัวเองโมโหเรื่องอะไรจนฟาดงวงฟาดงาไปทั่ว
“นัดทำไม ผมไม่มีธุระอะไรกับพุดพธู”
“แต่ท่านรองไม่อยากฟังคำอธิบายของเธอเหรอคะ” คนฟังเลิกคิ้วมองเลขาสาว
“เขาติดต่อคุณมาเหรอ”
“เปล่าค่ะ”
 
 
ใบหน้าคมกลับมาตึงเครียดอีกครั้ง ไม่ติดต่อเขา ไม่ติดต่อเลขาเขา คงเป็นเรื่องจริงสินะที่ว่าเธอ ‘มีคนอื่น’
 
 
“ผมไม่มีอะไรจะคุย ผมกับพุดพธูไม่ได้เป็นอะไรกัน การที่พุดพธูจะไปกอดกับใครก็ไม่เกี่ยวกับผม” ตอบด้วยน้ำเสียงหนักแน่น น่าจะเป็นอย่างนั้น
 
 
“อ๋อ...ค่ะ งั้นดิฉันขอตัวก่อนนะคะ”
 
 
ลินดาส่งยิ้มให้เขา ก่อนเดินออกไปจากห้อง ทิ้งให้ร่างสูงครุ่นคิดสับสนกับความรู้สึกตัวเอง