รักหน่อยคอย (อ่อย) นานแล้ว

 

 

          ร่างระหงในชุดเดรสสีเหลืองอ่อนลายดอกไม้น่ารักจุ๋มจิ๋ม ผมยาวสลายพลิ้วไหวขณะย่างก้าวเข้าสู่อาณาจักร KP group พุดพธูส่งยิ้มหวานให้เหล่าพนักงาน ก่อนจะเดินขึ้นลิฟต์เพื่อไปชั้นของผู้บริหาร

 

           เธอคุ้นเคยกับบริษัทนี้ดี เนื่องจากครอบครัวกีรติโภคินและอัศวกุล สนิทสนมกันมานาน เธอจึงได้มีโอกาสเข้าออกที่นี่ตั้งแต่เด็ก

 

 

“ขนมค่ะ คุณลิน” ส่งยิ้มสดใสพร้อมส่งคุกกี้ห่อใหญ่สามห่อให้เลขาสาว

“ไม่โทรบอกลินก่อนคะว่าจะมา ดีนะคะท่านรองไม่ได้ไปไหน”

“ถ้าบอกก่อนพี่รันก็หนีสิคะ” พูดไปหัวเราะไป

 

 

ถ้าเขารู้มีเหรอจะอยู่รอ ป่านนี้หนีไปต่างประเทศแล้วมั้ง ลินดายิ้มมองหญิงสาวอย่างเอ็นดู

 

 

       ลินดาอายุมากกว่าพุดพธูสี่ปี เธอรุ่นเดียวกับศรันย์และยังทำงานกับเขามาตั้งแต่ศรันย์เข้ารับตำแหน่ง ได้เห็นพุดพธูตาม ‘จีบ’ เจ้านายมาตลอด ความพยายามของเธอทำให้อดนึกเชียร์ไม่ได้ ด้วยนิสัยใจคอเป็นคนอัธยาศัยดี มีน้ำใจ จึงเป็นที่รักใคร่ของพนักงานในชั้นนี้ไม่น้อย

 

 

โดยเฉพาะขนมที่ขยันส่งมาติดสินบนเหล่าพนักงานให้ช่วยเชียร์เธอ

 

 

“อยู่ในห้องเหรอคะ ยุ่งมั้ยคะ” หญิงสาวชะเง้อมองเข้าไปในห้องทำงานว่าที่คู่หมั้น

“น่าจะตรวจดูเอกสารค่ะ เดี๋ยวลินแจ้งให้นะคะ”

 

 

ลินดายกหูโทรศัพท์ต่อสายถึงเจ้านาย มองคนตรงหน้ายิ้มๆ

 

 

“คุณพุดพธู มาขอพบค่ะ”

“ไม่ได้นัดไว้นะครับ แจ้งว่าเชิญกลับ”

 

 

‘ขอ คุย หน่อย ค่ะ’ พุดพธูทำปากไม่มีเสียงบอกลินดา เลขาสาวจึงยกหูโทรศัพท์ให้

 

 

“ถ้าพี่รันให้ พุดเข้าพบ สัญญาว่าจะไม่โทร ไม่ส่งข้อความกวน สามวันค่ะ”

“หนึ่งสัปดาห์ครับ หรือไม่ต้องส่งมาอีกเลยก็ได้”

“หนึ่งสัปดาห์ก็ได้ค่ะ”

“เชิญ”

 

 

       พุดพธูส่งยิ้มให้ลินดา เลขาสาวส่ายหัวอย่างอ่อนใจขณะมองร่างบางเดินเข้าไปในห้องทำงานของศรันย์ ภายในห้องชายหนุ่มนั่งหน้านิ่วคิ้วขมวดอยู่หลังเอกสารกองโต ยุ่งเสียจนไม่แม้แต่จะชายตามองคนมาใหม่สักนิด

 

“สวัสดีค่ะ ไม่เจอพี่รันตั้งนาน”

“……”

“ถ้าบอกว่าคิดถึงจะดูไม่ดีไหมคะ”

 

 

       ศรันย์เงยหน้าจากกองเอกสารมองหญิงสาวที่ยืนยิ้มแฉ่งตรงหน้าอย่างเอือมระอา แล้วที่ส่งข้อความหาเขาทุกวันนี่คือ …

 

 

“มีธุระอะไร” เขาตัดบทอย่างรวดเร็ว

“พุดผ่านมาแถวนี้ ก็เลยซื้อคุกกี้ร้านโปรดของพี่รันมาฝากค่ะ”

“แค่นี้?” เขาเลิกคิ้วถาม “หมดธุระแล้วเชิญครับ”

“เดี๋ยวสิคะ ไม่ให้ส่งข้อความหาตั้งอาทิตย์นึง ไล่แล้วเหรอคะ”

“พี่มีงานต้องทำ ไม่มีเวลามาเล่น” พุดพธูอมยิ้มมองคนที่เริ่มก้มหน้าก้มตาทำงาน เวลาเขาจริงจังดูเท่ชะมัด

“แล้วก็พุดจะมาขออนุญาตไปงานวันเกิดเพื่อนคืนนี้ค่ะ”

 

 

ชายหนุ่มปรายตามอง ราวกับจะตั้งคำถามว่ามาขอเขาทำไม

 

 

“ถ้าพี่รันไม่อนุญาต พุดก็จะไม่ไป”

“……”

“เป็นไนต์คลับนะคะ ดูอันตราย” ศรันย์เหลือบมองหน้าว่าที่คู่หมั้น ใช่ว่าแม่คุณจะไม่เคยไปที่ไหนผับน่ะ

“ตามสบายครับ เชิญ” ศรันย์เชิดคางชี้ไปทางประตูห้องทำงาน พุดพธูมองค้อนเข้าก่อนจะหันหลังเดินไปทางประตู ไม่วายหันมาหยอดก่อนกลับ

 

 

“ถ้าคิดถึง ก็โทรมานะคะ”

 

พูดก่อนจะรีบแจ้นออกจากห้อง เมื่อร่างสูงถลึงตาใส่ ตั้งหลายวันที่เธอจะไม่ได้ส่งข้อความหา เขาจะคิดถึงเธอบ้างรึเปล่า …

 

 

 

       เสียงเพลง EDM จากดีเจชื่อดังกับไฟเลเซอร์สีแดงสร้างบรรยากาศสนุกสนานให้ปาร์ตี้วันเกิดอายุครบ 26 ปีของ พิชชี พิชญะ นายแบบสายสีรุ้ง ผู้รักปาร์ตี้เป็นชีวิตจิตใจ ผับถูกปิดให้เฉพาะแขกของเจ้าของวันเกิดร่วมงานเท่านั้น งานนี้จึงเต็มไปด้วยเซเลบ ไฮโซ และดารามาร่วมงานกันมากมาย

 

 

“สุขสันต์วันเกิดค่ะ ขอให้คุณเพื่อนได้ผู้เป็นตัวเป็นตนสักทีไม่มีใครมาไถตังค์แล้วก็จากไป”

“ปากปีจอเหมือนเดิมนะ นางเพื่อน” พิชชีเฉดหัวพะเพื่อน

“แล้วแกไม่ชวนคุณศรันย์มาด้วยยะ”

 

 

       หันไปถามร่างบางที่วันนี้สวมใส่สายเดี่ยวสีแดงรัดรูปความยาวครึ่งต้นขา ใบหน้าหวานแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางโทนสีน้ำตาล ริมฝีปากแดงอวบอิ่มชวนมอง 

 

 

       วันนี้พุดพธูสวยสะดุดตาจนทำให้ชายหนุ่มในงานมองตาค้างกันไปหลายคน ด้วยลุคนี้ที่เธอจะแต่งแค่นานๆ ครั้ง คนสวยได้แต่ทำหน้าเซ็งเมื่อได้ยินคำถามของเพื่อน

 

 

“แหม หลับฝันเอาง่ายกว่าย่ะ ที่พี่รันจะมากับฉัน”

“คืนนี้แกก็หาผู้ชายดีๆ สักคนสิ จะได้เลิกวิ่งตามความฝันซะที”

 

 

       พุดพธูมองบนใส่เพื่อนเก้งก่อนยกแก้วไวน์กระดกจนหมดแก้ว ดาหลามองด้วยสายตาดุ เพราะรู้ดีว่ายายเพื่อนคนนี้คออ่อนแค่ไหน

 

 

       เสียงเพลงดังขึ้นเรื่อยๆ ตามปริมาณแอลกอฮอล์ที่พลุ่งพล่านอยู่ในกระแสเลือด พุดพธูที่กำลังเมาได้ที่พยายามเต้นยั่วยวนให้เข้ากับชุดสุดเซ็กซี่ แต่นางแมวมือใหม่จึงเหมือนเซิ้งมากกว่า ท่าทางของเธอสร้างเสียงหัวเราะให้เพื่อนในโต๊ะ รอยยิ้มอันสดใสไม่จางหายไปจากใบหน้างาม

 

 

       รอยยิ้มนั้นทำให้ชายหนุ่มที่ยืนอยู่โต๊ะอีกฟากของเวทีสะดุดตา เขาสนใจเธอตั้งแต่ที่เธอก้าวเข้ามาในงานแล้ว ดูสวย ดูน่าค้นหา… ที่ไหนได้พอเมาแล้วเหมือนยายแมวน้อยไม่มีผิด

 

‘น่ารักดี’

 

 

       ร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีกรมท่า ปลดกระดุมจนเห็นแผงอกขาว ชายเสื้อสวมเข้าในกางเกงสแลกสีดำ ดวงตาคม จมูกโด่งทรงสวย เขาเป็นอีกคนที่เป็นที่หมายปองของสาวๆ ในคืนนี้ มือหนาเสยผมไม่ได้เซตที่ลงมาปรกหน้าผาก ขณะที่สายตายังจ้องที่พุดพธูไม่วางตา ร่างบางหันมาสบตาเขาพอดี ชายหนุ่มยกแก้วไวน์ขึ้นทักทาย

 

 

       แต่…หญิงสาวกลับมองเขาด้วยสวยตาว่างเปล่า ว่างเปล่าและไร้ความรู้สึกสุดๆ ก่อนหันหนีไปไม่สบตาเขาต่อ เรื่องอะไรเธอจะยิ้มให้คนอื่น รอยยิ้มเธอมีให้แค่พี่รันคนเดียว ร่างสูงก้มหน้ายิ้มหยันตัวเองเขาไม่เคยโดนผู้หญิงเมินมาก่อน

 

 

“ไปเข้าห้องน้ำน้าาาา” พุดพธูยกมือขึ้นบอกเพื่อน

“เดี๋ยวไปส่ง” ดาหลาที่ดูจะมีสติที่สุดลุกขึ้นยืนด้วย แต่ก็ต้องตกใจเมื่อพะเพื่อน เอาหัวโขกโต๊ะ แล้วล้มลุกคลุกคลานไปบนพื้นอีก ดาหลายกมือถูขมับอย่างปวดหัวกับสภาพเพื่อนแต่ละคน

 

“แกดูนางเพื่อนเถอะ ชั้นไปเองหวายยย”

“ไหวแน่นะ”

“แน่นอน” ว่าแล้วก็วิ่งไปห้องน้ำอย่างรวดเร็ว ด้วยจะอั้นไม่ไหวแล้ว

 

 

       หลังทำธุระเสร็จ พุดพธูที่เริ่มมึนเมาจากฤทธิ์แอลกอฮอล์ พยายามพยุงตัวเองให้เดินตรงที่สุด แต่ก็พลาดไปชนกับหนุ่มสาวคู่หนึ่งที่กำลังนัวเนียกันหน้าห้องน้ำจนได้

 

 

แรงกระแทกทำให้แก้วไวน์ที่ฝ่ายหญิงถืออยู่หกลงบนตัวเธอและเลอะลงพื้น

 

“ขอโทษค่ะ”

“เดินไม่ดูตาม้าตาเรือ นางบ้า”

 

 

       ผู้หญิงหุ่นเอ็กซ์เดรสดำที่คงกำลังเมาได้ที่ขยับออกห่างคู่ขา ก่อนจะเดินกระแทกพุดพธูเข้าไปในห้องน้ำ ร่างบางเซไปจนแทบทรงตัวไม่อยู่

 

 

       คนตัวบางปลิวไปซบอยู่บนอกกว้างของร่างสูงที่นัวเนียกับสาวสวยเมื่อครู่ กลิ่นหอมแชมพูอ่อนๆ เตะจมูกชายหนุ่ม ไหนจะร่างนุ่มนิ่มนี่อีก คนรูปหล่อยิ้มก้มมองร่างบางที่ตอนนี้ทำตาโตเท่าไข่ห่าน เขาจำเธอได้ ยายแมวน้อยคนนั้น

 

 

พุดพธู พยายามกระเด้งตัวออกจากอ้อมกอดชายหนุ่ม แต่มือหนากลับรัดรอบเอวเธอไว้ เขาจำเธอได้ยายแมวน้อยคนนั้น

 

 

“คุณตัวหอมดี” เขากระซิบทำเอาเธอขนคอลุกชัน

“ปล่อยค่ะ” ร่างบางดิ้นไปมาในอ้อมกอด ยกเท้ากะใช้ส้นสูงเหยียบเท้าเขา แต่เขาดันหลบทัน

“หึ” เสียงหัวเราะในลำคอ ทำเอาพุดพธูโทสะพุ่งปรี๊ด

“ปล่อยนะ คุณมันโรคจิต”

“ผมแค่กลัวคุณล้ม พื้นมันเปียก”

“แล้วมาบอกว่าตัวหอมนี่บ้ารึเปล่า”

“ก็หอมจริงนี่” พุธโธพุธธัง ตั้งแต่เกิดมาเกิดมานอกจากพ่อเธอไม่เคยใกล้ชิดผู้ชายขนาดนี้มาก่อน ขนาดศรันย์จับมือก็ยังไม่เคย

 

 

       พุดพธูมองหน้าชายหนุ่มที่ยิ้มท้าทายเธอ ร่างบางเปลี่ยนแผนด้วยการส่งยิ้มหวานให้ศัตรู เขาที่ชอบรอยยิ้มเธออยู่แล้วถึงกับเสียอาการ พุดพธูจึงใช้จังหวะนี้เข่าใส่กล่องดวงใจของเขา จนร่างสูงปล่อยเธอเป็นอิสระทันที

 

 

“คุณ!” เขามองเธออย่างมาดร้าย

“อย่าได้เจอะเจอกันอีกเลย” พุดพธูใส่เกียร์หมาเตรียมวิ่ง

 

“คุณชื่ออะไร” ชายหนุ่มรั้งข้อมือเธอไว้ แต่พุดพธูไม่ตอบกัดแขนเขาไปเต็มๆ จนชายหนุ่มร้องจ๊าก ก่อนรีบสะบัดแขนหนี ทิ้งให้เขายืนขำกับเหตุการณ์ที่พึ่งเกิดขึ้น

 

“ผมชื่อ มาวิน จำไว้ให้ดีล่ะ”

 

เสียงตะโกนของเขาไล่หลังมา พุดพธูจึงหันมามองค้อนหนึ่งที ก่อนจะรีบวิ่งหนีไป

 

 

………