รักหน่อยคอย (อ่อย) นานแล้ว

          กลิ่นหอมของขนมปังปิ้งปลุกให้ร่างสูงบนโซฟาเริ่มขยับตัว ศรันย์ยกมือกุมขมับรู้สึกปวดปวดหัวขึ้นมา ดวงตาคมหรี่มองไปรอบตัวจึงรู้ว่าเขาอยู่ในเพ้นท์เฮ้าส์ส่วนตัว
 
“ตื่นแล้วเหรอคะ” พุดพธูที่อยู่หลังเคาน์เตอร์ในครัวส่งยิ้มสดใส เธออยู่ในชุดเสื้อยืดของเขา
 
          ชายหนุ่มก้มมองแผงอกเปลือยเปล่าของตัวเองหน้าตาตื่น มือรีบสำรวจกางเกงโชคดีที่ท่อนล่างยังอยู่ครบ เขาถอนหายใจ เงยหน้ามองพุดพธูที่มองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า
 
“เหอะ พุดไม่ได้ทำอะไรพี่รันค่ะ สาบานได้”
 
          พุดพธูหันไปทอดเบคอนต่อ ผู้ชายอะไรจะหวงเนื้อหวงตัวขนาดนั้น ศรันย์สะบัดหัวไล่ความงัวเงียก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา เก้าโมงกว่าแล้วโชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุด กดเปิดอ่านข้อความที่ปกรณ์ส่งมาให้แต่เช้า
 
‘เป็นไงบ้างเพื่อน เมื่อคืนเรียบร้อยดีไหม ฮิฮิ’ ศรันย์ขมวดคิ้ว ที่พุดพธูมาอยู่ที่นี่ฝีมือปกรณ์แน่ๆ ไอ้เพื่อนเลว
 
“พี่รันรีบไปอาบน้ำเถอะค่ะ จะได้มาทานอาหารเช้า”
 
          ไม่ใช่แค่เสื้อเขา แม่คุณยังใส่กางเกงนอนของเขาด้วย พุดพธูถือจานอาหารสองจานวางบนโต๊ะโบกมือไล่ให้เขาไปอาบน้ำแต่คนตัวโตกลับไม่ขยับเขยื้อน
 
“เมื่อคืนพี่กลับมายังไง แล้วทำไมพุดมาอยู่ที่นี่”
“พี่กรณ์พามาส่งแล้วก็เรียกพุดมาช่วยดูแลค่ะ”
“แล้วเราก็ยอมมา” ศรันย์หรี่ตามองพุดพธู
“ก็มาสิคะ พุดเป็นคนใจดี ที่สำคัญ…”
“……”
“เป็นโอกาสที่จะได้อยู่กับพี่รันสองต่อสอง”
 
          พุดพธูทำหน้าหื่นใส่ศรันย์ ชายหนุ่มส่ายหน้าเอือมทนมองไม่ไหวต้องลุกหนีไปอาบน้ำ พุดพธูหัวเราะคิกคักกับท่าทางของเขา จัดแจงเตรียมอาหารเช้าต่อ
 
          ไม่นานคนตัวสูงก็เดินออกมาจากห้องนอน ศรันย์อยู่ในชุดลำลองเสื้อยืดสีเทาเข้มกับกางเกงผ้าบางสีดำ เส้นผมดำขลับมีหยดน้ำพร่างพรายเกาะอยู่ มือหนาจับผ้าขนหนูยีผมตนเองจนละอองน้ำเล็กซ่านกระเซ็นกระทบแสงแดดยามเช้า เกิดเป็นแสงระยิบระยับ นี่เธออยู่บนสวรรค์หรือเปล่า
 
“เป็นอะไร จ้องพี่อยู่ได้”
 
          พุดพะธูสะดุ้งเสียงเขา ก็เขาดูดีดูเซ็กซี่จนอดมองไม่ไหว ศรันย์ยกกาแฟดำขึ้นดื่ม ยังรู้สึกมึนศีรษะเมื่อคืนเขาจำได้แค่ว่าไปดื่มกับเพื่อนหลังจากนั้นก็ภาพตัด
 
“เมื่อวานพี่รันเมามาก ทำไมดื่มเยอะขนาดนั้นคะ”
“……” ศรันย์ไม่ได้ตอบอะไร หยิบขนมปังเข้าปากเงียบๆ
 
          พุดพธูจึงไม่ซักไซ้ต่อ เธอรู้ว่าเขาไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายเรื่องส่วนตัว ไม่นานจานอาหารทั้งสองก็ว่างเปล่า พุดพธูจัดการเอาจานไปล้าง ศรันย์จึงย้ายตัวเองไปนั่งดูทีวีที่โซฟา
 
“พุดจะกลับเลยหรือเปล่า
“หมดประโยชน์แล้วไล่เลยนะคะ”
“พี่จะเข้าบ้านใหญ่ พุดอยากไปหาคุณย่าไหม”
“วันนี้พุดจะเข้าออฟฟิศค่ะ”
 
          คนตัวบางก้มหน้าก้มตาล้างจาน ศรันย์ลอบมองเสี้ยวหน้าหวานด้านข้าง วันนี้พุดพธูไม่ได้แต่งตัวสวยเนี้ยบเหมือนเช่นทุกครั้งที่เจอกัน แบบนี้ก็น่ารักดี
 
          หลังพุดพธูกลับไปแล้ว ศรันย์จึงกลับเข้าบ้านกีรติโภคิน เขามีบางเรื่องที่อยากรู้ เมื่อคนเป็นนายมาถึงนมแจ่มจึงรีบเข้าไปจัดแจงหาของว่างมาให้ทาน
 
“คุณแม่ล่ะครับ”
“อยู่ศาลาในสวนค่ะ”
 
          ศรันย์พยักหน้ารับ ร่างสูงก้าวเดินไปยังศาลากลางสวนร่มรื่น มองเห็นประภาศิริกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ แม้วัยจะล่วงเลยมาถึงห้าสิบปลายแต่เค้าโครงความสวยของนางเอกละครเก่ายังไม่จางหายไป
 
“ทานอะไรมารึยังลูก” ถามบุตรชายอย่างรักใคร่
“ผมมีเรื่องอยากคุยกับแม่ครับ”
 
          ประภาศิริเลิกคิ้วมองลูกชายก่อนวางหนังสือลง ศรันย์นั่งลงฝั่งตรงข้ามผู้เป็นแม่ก่อนเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง
 
“ผมอยากรู้เรื่องของบัวบูชา”
“รันอยากรู้อะไรล่ะ” ใบหน้าของประภาศิริสงบลง ถอดแว่นสายตาวงลงบนโต๊ะ
“ผมแค่อยากฟังจากปากแม่ ว่าแม่ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเธอ”
 
          ศรันย์มองมารดาสายตาคมเริ่มสั่นระริก ใบหน้าประภาสิริยังคงราบเรียบไม่แสดงอารมณ์ใด
 
“แม่เป็นคนให้เธอออกไปจากชิวิตของรัน”
“แม่ไม่ควรเข้ามายุ่งเรื่องของผม!” ศรันย์กล่าวเสียงแข็ง
“หน้าที่ของแม่คือปกป้องลูกชาย”
“ปกป้องจากอะไร”
“อะไรก็ตามที่จะทำให้รันแปดเปื้อน”
 
          ศรันย์มองมารดาตัดพ้อ เขาไม่เคยคิดว่าผู้หญิงที่แสนดีในสายตาเขาจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เขาต้องเสียบัวบูชาไป
 
“แล้วเรื่องนายวายุ แม่ก็เกี่ยวด้วยใช่ไหม” ศรันย์เค้นเสียง
“ผู้หญิงคนนั้นมีสิ่งที่ต้องจ่ายให้วายุ” มือที่เริ่มมีรอยย่นยกน้ำชาขึ้นจิบ
“แม่!”
“หล่อนไม่ได้ดีอย่างที่ลูกคิดหรอก ตารัน”
 
          ประภาศิริมองตามลูกชายที่หันหลังเดินออกไปจากศาลา เธอไม่เคยคิดเสียใจที่กำจัดผู้หญิงคนนั้นออกไปจากชีวิตของศรันย์
 
…………
 
“อืม”
 
          เสียงทุ้มครางด้วยความพอใจ ขณะโยกขยับแก่นกายเข้าออก ต้นขาแกร่งกระแทกกับบั้นท้ายงามงอนของร่างบางที่นอนหันหลังให้เกิดจนเสียงดังทั่วทั้งห้อง
 
          บัวบูชาซบหน้าลงกับหมอนใบใหญ่ส่งเสียงครางกระเส่า เมื่อมือหนาฟ่อนเฟ้นเต้าอวบสองข้างที่เด้งขยับตามจังหวะโจนจ้วงของเขา ร่างกางกายของบัวบูชาแทบจมมิดไปกับฟูกนุ่มยามเขากระแทกกระทั้นหนักหน่วงรุนแรง
 
“อ๊ะ…” โพรงนุ่มตอดรัดแก่นกายเขาถี่เข้า
 
          บัวบูชาแอ่นกายยกสะโพก แหงนหน้าขึ้นจากความเสียวซ่านไม่นานพายุร้ายก็กลายเป็นแสงดาวพร่างพราย เขาถอนแก่นกายออกเคลื่อนขยับเข้าไปใกล้หญิงสาว มือแกร่งจับคางเรียวให้อ้าปากรับความเป็นชายของเขา
 
“อืม” ร่างสูงครางในลำคอ ขยับแก่นกายเข้าออกในโพรงปากนุ่มอีกไม่กี่ครั้งก็เสร็จสม
 
          เดินลงจากเตียงไปหยิบซิกาแรตขึ้นมาจุดสูบ ใบหน้าหล่อเหลาทอดมองออกไปยังวิวกรุงเทพยามค่ำคืน บัวบูชาตะแคงกายนอนมองเขาอยู่บนเตียง
 
“คราวนี้คุณจะอยู่ไทยนานแค่ไหนคะ”
“คงอยู่สักพัก มีงานต้องสะสาง”
“แล้วงานที่อเมริกาใครจะช่วยดูคะ”
 
วายุเลิกคิ้วมองภรรยา เก่า ริมฝีปากหนาพ่นควันสีขาวคละคลุ้งไปทั่ว เขาส่งยิ้มหยันให้เธอ
 
“ทำไม กลัวฉันขัดขวางเธอกับชู้เก่าเหรอ”
 
          บัวบูชาไม่ได้พูดอะไรหญิงสาวยันตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียง หยิบแก้วไวน์แดงจิบพลางมองใบหน้าหล่อเหลาของเขา วายุยกบุหรี่ขึ้นสูบก่อนเอ่ยต่อ
 
“กลับมาคราวนี้คงมีเรื่องสนุกให้ดูเยอะ”
“คุณไม่อยากร่วมสนุกด้วยเหรอคะ” หญิงสาวเหยียดยิ้ม
“หืม”
“ผู้หญิงของศรันย์…พุดพธู” วายุยกยิ้มมุมปากหันหน้าออกไปชมวิวอีกครั้ง
 
          บัวบูชาลุกขึ้นจากเตียงเยื้องย่างเข้าหาร่างกายกำยำ โอบกอดเขาทางด้านหลัง มือเรียวลูบไล้ไปตามมัดกล้ามเนื้อก่อนเคลื่อนลงไปสัมผัสแก่นกายของเขา
 
“คุณน่าจะลองแนวใสๆ ดูบ้าง” มือนุ่มกอบกุมความแข็งขึงเต็มมือค่อยๆ รูดขยับช้าๆ
“เธอก็รู้ว่าฉันชอบผู้หญิงเป็นงาน” มือใหญ่ทาบทับบนมือหญิงสาวให้ขยับเร็วขึ้น
“ฉันแค่ไม่อยากให้คุณเบื่อ”
“จะหลอกให้ช่วยกำจัดผู้หญิงของชู้สินะ”
 
          มือเรียวยังสาวแก่นกายเขาไม่หยุด ริมฝีปากนุ่มขบเม้มไปตามแผ่นหลังของเขา ขยับกายเข้าแนบชิดให้สองเต้าบดเบียดหลังแกร่ง
 
“น่าสนุกดีนี่”
 
          วายุหันหลังกลับไปมองร่างเปลือยเปล่าของบัวบูชา มือแกร่งยกขาเรียวขึ้นข้างหนึ่งก่อนสอดสวมแก่นกายเข้าไปจนสุดในคราเดียว ไม่นานห้องทั้งห้องก็อบอวลไปด้วยกลิ่นคาวราคะอีกครั้ง
 
 
 
……