รักหน่อยคอย (อ่อย) นานแล้ว

          กลิ่นหอมของขนมปังปิ้งปลุกให้ร่างสูงบนโซฟาเริ่มขยับตัว ศรันย์ยกมือกุมขมับรู้สึกปวดปวดหัวขึ้นมา ดวงตาคมหรี่มองไปรอบตัวจึงรู้ว่าเขาอยู่ในเพ้นท์เฮ้าส์ส่วนตัว

 

“ตื่นแล้วเหรอคะ” พุดพธูที่อยู่หลังเคาน์เตอร์ในครัวส่งยิ้มสดใส เธออยู่ในชุดเสื้อยืดของเขา

 

          ชายหนุ่มก้มมองแผงอกเปลือยเปล่าของตัวเองหน้าตาตื่น มือรีบสำรวจกางเกงโชคดีที่ท่อนล่างยังอยู่ครบ เขาถอนหายใจ เงยหน้ามองพุดพธูที่มองเขาด้วยสายตาว่างเปล่า

 

“เหอะ พุดไม่ได้ทำอะไรพี่รันค่ะ สาบานได้”

 

          พุดพธูหันไปทอดเบคอนต่อ ผู้ชายอะไรจะหวงเนื้อหวงตัวขนาดนั้น ศรันย์สะบัดหัวไล่ความงัวเงียก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเวลา เก้าโมงกว่าแล้วโชคดีที่วันนี้เป็นวันหยุด กดเปิดอ่านข้อความที่ปกรณ์ส่งมาให้แต่เช้า

 

‘เป็นไงบ้างเพื่อน เมื่อคืนเรียบร้อยดีไหม ฮิฮิ’ ศรันย์ขมวดคิ้ว ที่พุดพธูมาอยู่ที่นี่ฝีมือปกรณ์แน่ๆ ไอ้เพื่อนเลว

 

“พี่รันรีบไปอาบน้ำเถอะค่ะ จะได้มาทานอาหารเช้า”

 

          ไม่ใช่แค่เสื้อเขา แม่คุณยังใส่กางเกงนอนของเขาด้วย พุดพธูถือจานอาหารสองจานวางบนโต๊ะโบกมือไล่ให้เขาไปอาบน้ำแต่คนตัวโตกลับไม่ขยับเขยื้อน

 

“เมื่อคืนพี่กลับมายังไง แล้วทำไมพุดมาอยู่ที่นี่”

“พี่กรณ์พามาส่งแล้วก็เรียกพุดมาช่วยดูแลค่ะ”

“แล้วเราก็ยอมมา” ศรันย์หรี่ตามองพุดพธู

“ก็มาสิคะ พุดเป็นคนใจดี ที่สำคัญ…”

“……”

“เป็นโอกาสที่จะได้อยู่กับพี่รันสองต่อสอง”

 

          พุดพธูทำหน้าหื่นใส่ศรันย์ ชายหนุ่มส่ายหน้าเอือมทนมองไม่ไหวต้องลุกหนีไปอาบน้ำ พุดพธูหัวเราะคิกคักกับท่าทางของเขา จัดแจงเตรียมอาหารเช้าต่อ

 

          ไม่นานคนตัวสูงก็เดินออกมาจากห้องนอน ศรันย์อยู่ในชุดลำลองเสื้อยืดสีเทาเข้มกับกางเกงผ้าบางสีดำ เส้นผมดำขลับมีหยดน้ำพร่างพรายเกาะอยู่ มือหนาจับผ้าขนหนูยีผมตนเองจนละอองน้ำเล็กซ่านกระเซ็นกระทบแสงแดดยามเช้า เกิดเป็นแสงระยิบระยับ นี่เธออยู่บนสวรรค์หรือเปล่า

 

“เป็นอะไร จ้องพี่อยู่ได้”

 

          พุดพะธูสะดุ้งเสียงเขา ก็เขาดูดีดูเซ็กซี่จนอดมองไม่ไหว ศรันย์ยกกาแฟดำขึ้นดื่ม ยังรู้สึกมึนศีรษะเมื่อคืนเขาจำได้แค่ว่าไปดื่มกับเพื่อนหลังจากนั้นก็ภาพตัด

 

“เมื่อวานพี่รันเมามาก ทำไมดื่มเยอะขนาดนั้นคะ”

“……” ศรันย์ไม่ได้ตอบอะไร หยิบขนมปังเข้าปากเงียบๆ

 

          พุดพธูจึงไม่ซักไซ้ต่อ เธอรู้ว่าเขาไม่ชอบให้ใครมาวุ่นวายเรื่องส่วนตัว ไม่นานจานอาหารทั้งสองก็ว่างเปล่า พุดพธูจัดการเอาจานไปล้าง ศรันย์จึงย้ายตัวเองไปนั่งดูทีวีที่โซฟา

 

“พุดจะกลับเลยหรือเปล่า

“หมดประโยชน์แล้วไล่เลยนะคะ”

“พี่จะเข้าบ้านใหญ่ พุดอยากไปหาคุณย่าไหม”

“วันนี้พุดจะเข้าออฟฟิศค่ะ”

 

          คนตัวบางก้มหน้าก้มตาล้างจาน ศรันย์ลอบมองเสี้ยวหน้าหวานด้านข้าง วันนี้พุดพธูไม่ได้แต่งตัวสวยเนี้ยบเหมือนเช่นทุกครั้งที่เจอกัน แบบนี้ก็น่ารักดี

 

          หลังพุดพธูกลับไปแล้ว ศรันย์จึงกลับเข้าบ้านกีรติโภคิน เขามีบางเรื่องที่อยากรู้ เมื่อคนเป็นนายมาถึงนมแจ่มจึงรีบเข้าไปจัดแจงหาของว่างมาให้ทาน

 

“คุณแม่ล่ะครับ”

“อยู่ศาลาในสวนค่ะ”

 

          ศรันย์พยักหน้ารับ ร่างสูงก้าวเดินไปยังศาลากลางสวนร่มรื่น มองเห็นประภาศิริกำลังนั่งอ่านหนังสืออยู่ แม้วัยจะล่วงเลยมาถึงห้าสิบปลายแต่เค้าโครงความสวยของนางเอกละครเก่ายังไม่จางหายไป

 

“ทานอะไรมารึยังลูก” ถามบุตรชายอย่างรักใคร่

“ผมมีเรื่องอยากคุยกับแม่ครับ”

 

          ประภาศิริเลิกคิ้วมองลูกชายก่อนวางหนังสือลง ศรันย์นั่งลงฝั่งตรงข้ามผู้เป็นแม่ก่อนเอ่ยน้ำเสียงจริงจัง

 

“ผมอยากรู้เรื่องของบัวบูชา”

“รันอยากรู้อะไรล่ะ” ใบหน้าของประภาศิริสงบลง ถอดแว่นสายตาวงลงบนโต๊ะ

“ผมแค่อยากฟังจากปากแม่ ว่าแม่ไม่เคยยุ่งเกี่ยวกับเธอ”

 

          ศรันย์มองมารดาสายตาคมเริ่มสั่นระริก ใบหน้าประภาสิริยังคงราบเรียบไม่แสดงอารมณ์ใด

 

“แม่เป็นคนให้เธอออกไปจากชิวิตของรัน”

“แม่ไม่ควรเข้ามายุ่งเรื่องของผม!” ศรันย์กล่าวเสียงแข็ง

“หน้าที่ของแม่คือปกป้องลูกชาย”

“ปกป้องจากอะไร”

“อะไรก็ตามที่จะทำให้รันแปดเปื้อน”

 

          ศรันย์มองมารดาตัดพ้อ เขาไม่เคยคิดว่าผู้หญิงที่แสนดีในสายตาเขาจะเป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เขาต้องเสียบัวบูชาไป

 

“แล้วเรื่องนายวายุ แม่ก็เกี่ยวด้วยใช่ไหม” ศรันย์เค้นเสียง

“ผู้หญิงคนนั้นมีสิ่งที่ต้องจ่ายให้วายุ” มือที่เริ่มมีรอยย่นยกน้ำชาขึ้นจิบ

“แม่!”

“หล่อนไม่ได้ดีอย่างที่ลูกคิดหรอก ตารัน”

 

          ประภาศิริมองตามลูกชายที่หันหลังเดินออกไปจากศาลา เธอไม่เคยคิดเสียใจที่กำจัดผู้หญิงคนนั้นออกไปจากชีวิตของศรันย์

 

…………

 

“อืม”

 

          เสียงทุ้มครางด้วยความพอใจ ขณะโยกขยับแก่นกายเข้าออก ต้นขาแกร่งกระแทกกับบั้นท้ายงามงอนของร่างบางที่นอนหันหลังให้เกิดจนเสียงดังทั่วทั้งห้อง

 

          บัวบูชาซบหน้าลงกับหมอนใบใหญ่ส่งเสียงครางกระเส่า เมื่อมือหนาฟ่อนเฟ้นเต้าอวบสองข้างที่เด้งขยับตามจังหวะโจนจ้วงของเขา ร่างกางกายของบัวบูชาแทบจมมิดไปกับฟูกนุ่มยามเขากระแทกกระทั้นหนักหน่วงรุนแรง

 

“อ๊ะ…” โพรงนุ่มตอดรัดแก่นกายเขาถี่เข้า

 

          บัวบูชาแอ่นกายยกสะโพก แหงนหน้าขึ้นจากความเสียวซ่านไม่นานพายุร้ายก็กลายเป็นแสงดาวพร่างพราย เขาถอนแก่นกายออกเคลื่อนขยับเข้าไปใกล้หญิงสาว มือแกร่งจับคางเรียวให้อ้าปากรับความเป็นชายของเขา

 

“อืม” ร่างสูงครางในลำคอ ขยับแก่นกายเข้าออกในโพรงปากนุ่มอีกไม่กี่ครั้งก็เสร็จสม

 

          เดินลงจากเตียงไปหยิบซิกาแรตขึ้นมาจุดสูบ ใบหน้าหล่อเหลาทอดมองออกไปยังวิวกรุงเทพยามค่ำคืน บัวบูชาตะแคงกายนอนมองเขาอยู่บนเตียง

 

“คราวนี้คุณจะอยู่ไทยนานแค่ไหนคะ”

“คงอยู่สักพัก มีงานต้องสะสาง”

“แล้วงานที่อเมริกาใครจะช่วยดูคะ”

 

วายุเลิกคิ้วมองภรรยา เก่า ริมฝีปากหนาพ่นควันสีขาวคละคลุ้งไปทั่ว เขาส่งยิ้มหยันให้เธอ

 

“ทำไม กลัวฉันขัดขวางเธอกับชู้เก่าเหรอ”

 

          บัวบูชาไม่ได้พูดอะไรหญิงสาวยันตัวขึ้นนั่งพิงหัวเตียง หยิบแก้วไวน์แดงจิบพลางมองใบหน้าหล่อเหลาของเขา วายุยกบุหรี่ขึ้นสูบก่อนเอ่ยต่อ

 

“กลับมาคราวนี้คงมีเรื่องสนุกให้ดูเยอะ”

“คุณไม่อยากร่วมสนุกด้วยเหรอคะ” หญิงสาวเหยียดยิ้ม

“หืม”

“ผู้หญิงของศรันย์…พุดพธู” วายุยกยิ้มมุมปากหันหน้าออกไปชมวิวอีกครั้ง

 

          บัวบูชาลุกขึ้นจากเตียงเยื้องย่างเข้าหาร่างกายกำยำ โอบกอดเขาทางด้านหลัง มือเรียวลูบไล้ไปตามมัดกล้ามเนื้อก่อนเคลื่อนลงไปสัมผัสแก่นกายของเขา

 

“คุณน่าจะลองแนวใสๆ ดูบ้าง” มือนุ่มกอบกุมความแข็งขึงเต็มมือค่อยๆ รูดขยับช้าๆ

“เธอก็รู้ว่าฉันชอบผู้หญิงเป็นงาน” มือใหญ่ทาบทับบนมือหญิงสาวให้ขยับเร็วขึ้น

“ฉันแค่ไม่อยากให้คุณเบื่อ”

“จะหลอกให้ช่วยกำจัดผู้หญิงของชู้สินะ”

 

          มือเรียวยังสาวแก่นกายเขาไม่หยุด ริมฝีปากนุ่มขบเม้มไปตามแผ่นหลังของเขา ขยับกายเข้าแนบชิดให้สองเต้าบดเบียดหลังแกร่ง

 

“น่าสนุกดีนี่”

 

          วายุหันหลังกลับไปมองร่างเปลือยเปล่าของบัวบูชา มือแกร่งยกขาเรียวขึ้นข้างหนึ่งก่อนสอดสวมแก่นกายเข้าไปจนสุดในคราเดียว ไม่นานห้องทั้งห้องก็อบอวลไปด้วยกลิ่นคาวราคะอีกครั้ง

 

 

 

……