รักหน่อยคอย (อ่อย) นานแล้ว

 
“บ่ายนี้มีประชุมกับทีมผู้บริหารของโรงแรมมาดาราค่ะ
แล้วก็หนึ่งทุ่มตรงมีนัดดินเนอร์กับคุณ…พุดพธู”
 
          เลขาสาวเงยหน้ามองเจ้านายหลังพูดจบ เบื้องหน้าเธอคือ ศรันย์ กีรติโภคิน รองกรรมการบริหาร KP group เจ้าของกิจการโรงแรมระดับห้าดาวทั้งในประเทศ และเอเชียตะวันออกเฉียงใต้
 
          คิ้วคมเข้มขมวดเข้าหากันจนแทบเป็นปม ดวงตาคมหรี่มองเลขาสาวจนขนาดสาวมั่น อย่างลินดายังรู้สึกขนลุก ทำได้เพียงส่งยิ้มแห้งๆ ตอบกลับไป
 
“ยกเลิกนัดดินเนอร์กับคุณพุดพธู” ชายหนุ่มกล่าวเสียงเรียบ
“แต่ว่าคุณพุดเธอรอตารางท่านรองว่างมานานแล้วนะคะ”
“คุณ ลิน ดา" เขาปรายตามองเธออย่างไม่พอใจ ลินดาจึงทำได้เพียงรับคำเจ้านายเบาๆ
“ลินจะจัดการให้เดี่ยวนี้ค่ะ”
 
          ลินดาเดินไปหยิบเอกสารบนโต๊ะทำงานของเขา มองเห็นศรันย์เคาะนิ้วกับโต๊ะเป็นจังหวะราวกับกำลังใช้ความคิด ใบหน้าหล่อเหลายังไม่คลายความตึงเครียด ก่อนความคิดร้ายจะแวบเข้ามาในหัวริมฝีปากเรียวเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์
 
“เดี๋ยวก่อน…”
 
          ลินดาที่กำลังเตรียมสับขาออกจากห้องรีบหันกลับตามเสียงเรียก
 
“ไม่ต้องยกเลิกนัด ฝากบอกพุดพธูว่าจะไปร้านไหนก็ส่ง Location ให้ผมก็แล้วกัน”
 
          ลินดาโค้งให้ศรันย์ก่อนเดินออกไป เห็นรอยยิ้มเย็นของเขาก็อดสงสารพุดพธูไม่ได้ เจ้านายของเธอคงไม่ได้คิดอะไรทำร้ายจิตใจพุดพธูอีกหรอกนะ ได้แต่ถอนหายใจก่อนต่อสายถึงว่าที่คู่หมั้นของศรันย์
 
‘พุดพธู อัศวกุล’
 
          ร่างระหงยิ้มสดใสขณะหมุนตัวไปมาหน้ากระจก สายโทรศัพท์จากลินดาที่แจ้งว่าศรันย์ตอบรับนัดของเธอทำให้อารมณ์ดีทั้งบ่าย
 
‘ท่านรองฝากบอกว่าถ้าคุณพุดเลือกร้านไหน ให้แจ้ง location ไปให้ท่านอีกทีนะคะ”
‘ขอบคุณมากนะคะคุณลิน’
‘ค่ะ ลินช่วยได้เท่านี้นะคะ’
‘วันนี้พี่รันกินยาผิดรึเปล่าคะ ถึงยอมไปกับพุด”
 
          ดวงหน้าหวานถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบา จมูกโด่งสวยได้รูปริมฝีปากบางสีแดงระเรื่อ ผมยาวสีน้ำตาลเข้มธรรมชาติถูกดัดลอนอย่างประณีต
 
          พุดพธูไม่ใช่สาวตัวเล็กสเป็กชายไทย แต่มีรูปร่างสมส่วนเพรียวบางแบบนางแบบ ทำให้หญิงสาวในชุดกระโปรงสีชมพูอ่อนหวานเป็นที่สะดุดตาทุกย่างก้าวที่เธอเดินเข้ามาในร้านอาหารrooftopชั้น46ของโรงแรมชื่อดัง
 
เสียงข้อความโทรศัพท์ดังขึ้นตอนที่ศรันย์ประชุมอยู่
 
‘Sky heaven ชั้น 46 โรงแรม grand mariena นะคะ’
‘พุดจะรอ’
 
          ศรันย์เลิกประชุมเกือบจะห้าโมงเย็น เขาเหลือบมองข้อความที่พูดพธูส่งทิ้งไว้ ใบหน้าคมยิ้มร้ายก่อนจะขับรถสปอร์ตเฟอรารีสีดำออกจากบริษัท ไม่สนใจจะอ่านข้อความของเธอด้วยซ้ำ
 
………
 
          ตะวันลับขอบฟ้าไปนานแล้ว ลมเอื่อยๆ พัดผ่านใบหน้าจิ้มลิ้มที่กำลังทอดสายตามองวิวยามคำคืนของกรุงเทพฯ อย่างเลื่อนลอย ยังสวยงามเหมือนเคยเหมือนทุกครั้งที่เธอมารอเขา หากแต่ท้องฟ้าคืนนี้กลับมืดมิดไร้แสงดาว
 
“คุณผู้หญิงครับฝนใกล้จะตกแล้วนะครับ” บริกรหนุ่มกล่าวกับพุดพธูอย่างสุภาพ หลังพยายามเชื้อเชิญให้หญิงสาวเข้าไปนั่งด้านใน
 
          พุดพธูก้มมองโทรศัพท์เป็นเวลาเกือบสี่ทุ่มแล้ว ร่างบางหันไปยิ้มชายหนุ่มก่อนกล่าวด้วยน้ำเสียงอ่อนหวาน
 
“ขอนั่งอีกสักครู่นะคะเช็คบิลได้เลยค่ะ” เขาค้อมศีรษะก่อนเดินจากไป ใบหน้าเต็มไปด้วยความสงสัยใคร่รู้ สาวสวยมาตั้งแต่หกโมงเย็นสั่งอาหารและไวน์อย่างดี แต่เธอกลับนั่งคนเดียวที่สำคัญไม่ยอมแตะอาหารเลยสักคำ
 
          พุดพธูก้มหน้ายิ้มขำ อีกครั้งที่เขาปล่อยให้เธอรอรอเขาอย่างมีความหวัง แต่เขาไม่เคยมาพลันหัวใจของหญิงสาวรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมา ร่างบางหยิบโทรศัพท์พิมข้อความส่งให้ศรันย์เหมือนเช่นทุกวัน ข้อความที่เขาไม่เคยอ่าน
 
‘ถึงบ้านรึยังคะ’
‘ฝันดีนะคะอย่าลืมฝันถึงพุดด้วยนะ” พร้อมกับส่งรูปเซลฟี่ของตัวเองกับวิวกรุงเทพให้เขา
 
……
 
          วันรุ่งขึ้นพุดพธูเดินเข้าบริษัทด้วยใบหน้าอิดโรยหลังตากน้ำค้างมาค่อนคืน ใบหน้าสวยแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางบางเบาตามเคย ผมยาวสลวยมัดลวกๆ เธอมีแบรนด์เสื้อผ้าที่ทำร่วมกับเพื่อนสนิทอีกสองคนพะเพื่อนและดาหลาชื่อว่า Fleur เสื้อผ้าผู้หญิงที่เน้นความน่ารักสดใส ซึ่งแบรนด์ของเธอกำลังได้รับความนิยมในกลุ่มวัยรุ่นช่วง 2 ปีที่ผ่านมา
 
“นี่คนเดียวกับพุดพธูที่ลงไอจีเมื่อวานมั้ยคะ”
 
          พะเพื่อนหนึ่งในหุ้นส่วนของพุดพธูทักทันทีที่เห็นสภาพสาวเพื่อนรัก ร่างบางไม่ตอบแต่เดินอ่อนเปลี้ยทิ้งตัวนั่งลงที่ประจำตำแหน่งของตัวเอง
 
          โฮมออฟฟิศขนาดเล็กคือบ้านไม้สีขาวสองชั้น ล้อมรอบด้วยสนามหญ้าสีเขียว ด้านหน้ามีต้นฉำฉาใหญ่ให้ร่มเงา ชั้นล่างเป็นส่วนของออฟฟิศไว้ติดต่อประสานงานกับลูกค้า ชั้นสองเป็นส่วนของงานออกแบบตัดเย็บก่อนส่งแบบให้โรงงานและมีโซนพักผ่อน
 
“แล้วเมื่อวานเป็นไงบ้าง” ดาหลาสาวสวยอีกคนยื่นหน้าเข้ามาถาม
“ก็แห้วเหมือนเดิมเพิ่มเติมคือโดนบล็อกไลน์”
 
          พะเพื่อนแทบลงไปขำกลิ้งโดนบล็อกมาตั้งกี่ครั้งก็ยังไม่เข็ด
 
“กี่ปีแล้วถามจริง ไม่คิดจะยอมแพ้อ่อ” ดาหลาถามจริงจัง
“ก็ชอบมากจะให้ทำไง”
 
          ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์อีกเครื่องที่เพิ่งซื้อซิมใหม่มาพิมพ์ข้อความ และส่งไปยังเบอร์ที่เธอจำได้ขึ้นใจ ก่อนจะนั่งหัวเราะคิกคักคนเดียว พะเพื่อนกับดาหลาได้แต่ส่ายหัวมองเพื่อรักอย่างเอือมระอา แต่จะทำอย่างไรได้ก็เพื่อนพวกเธอน่ะเคยฟังใครเสียที่ไหน
 
'ตริ้งตริ้ง' เสียงข้อความโทรศัพท์ดังขึ้นศรันย์ขมวดคิ้วเมื่อเห็นว่าเป็นข้อความจากเบอร์ไม่คุ้นเคย
 
‘หน้าโทรมเพราะนอนไม่หลับ แต่ใจเต้นตึกตักเป็นเพราะคิดถึงเธอ’
‘ไม่ได้คิดเองนะคะก็อปมา’
 
          ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครร่างสูงเผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติอย่างรวดเร็ว
 
ถึกกว่านี้มีอีกไหม โดนแกล้งเท่าไหร่ก็ไม่เจ็บไม่ตาย
 
………………
 
ขอบคุณทุกท่านแวะเข้ามาอ่านนะคะ
 
ฝากนิยายเรื่องแรกของไรท์ด้วยนะคะ
ชอบไม่ชอบตรงไหน อยากให้ปรับปรุงยังไง แนะนำได้เลยค่ะ