ร้านหนังสือของคุณริกกะ

กริ๊ง.......เสียงออดที่ดังขึ้นมาเป็นสัญญาณบอกว่าได้หมดเวลาในคาบเรียนนั้นแล้ว ขณะนี้เป็นเวลาเที่ยงตรง ผมนั้นได้แต่เหม่อลอยมาตั้งแต่เช้า
จนผมลืมไปหมดแล้วว่าตอนนี้เวลาเท่าไหร่ จู่ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากทางข้างๆผม
 
 
『เห้ย เจมส์ ไปกินข้าวกัน』
 
 
โยตะโกนมาจาทางด้านข้างเพื่อเรียกผมให้ไปกินข้าวและเล่นกีฬากับมัน
 
 
『อ่าว..นี่พักเที่ยงแล้วหรอ นึกว่าเพิ่งหมดคาบแรกเอง』
 
 
ตั้งแต่เช้ามาผมก็เหมือนกับว่าได้ติดอยู่ในภวังค์บางอย่าง เวลาหลายชั่วโมงเหมือนผ่านไปแค่ไม่กี่นาทีทันใดนั้นเมื่อผมมองผ่านหน้าต่างของห้องผมก็ได้เจอกับคุณริกกะ ผมเหมือนกับว่าได้ออกมาจากภวังค์ ผมตื่นขึ้นมาในทันที และผมก็รีบวิ่งเพื่อที่จะตามเธอไป
 
 
『เห้ย เจมส์นายจะไปไหนน่ะ』
 
 
โยไม่ทันได้พูดจบ ผมก็ได้วิ่งออกไปจากห้องแล้วเรียบร้อยแล้ว ผมรีบตามเธอไปแต่ผมก็หาเธอไม่เจอราวกับเธอมีคาถาหายตัว ในระหว่างนั้นโยก็ได้วิ่งตามมา และโยก็ได้ถามผม
 
 
『นี่...แฮ่กๆ.....นี่ นายน่ะไปกับเธมส์ถึงขั้นไหนแล้วน่ะ』
 
 
เดี๋ยวนะ เธมส์? ใครกันเดี๋ยวนะในโรงเรียนนี้มีคนชื่อเธมส์ด้วยอย่างงั้นหรอ
 
 
『เดี๋ยวนะเธมส์นี่ใครกันน่ะ』
 
 
ผมถามโยไปด้วยความสงสัย แต่ดูเหมือนว่าโยจะคิดว่าผมพูดเล่น
 
 
『อย่ามาแกล้งกันหน่อยเลยน่าใครๆก็รู้ว่านายกับเธมส์คุยกันอยู่นะ』
 
 
เดี๋ยวนะนี่มันเรื่องอะไรกัน ฉันยังโสดนะเฟร้ยแถมยังไม่มีคนคุยเลยซักคน
 
 
『ชั่งมันเถอะฉันมีเรื่องที่ต้องรีบทำอยู่ไม่มีเวลามาพูดเรื่องนี้หรอก
 
 
โยได้แต่ทำหน้าสงสัยและอ้าปากค้างอยู่ส่วนผมนั้นได้เหลือบไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ใต้ต้นไทรใกล้ๆกับสนามฟุตบอล
 
 
『เดี๋ยวฉันรีบไปก่อนนะนายไปรอที่โรงอาหารเลยก็ได้』
 
 
ฉันบอกโยและรีบวิ่งลงไปข้างล่าง ตอนนี้ยังเหลือเวลาอีก45นาทีต้องรีบไปแล้ว
 
 
『เจอตัวซักทีนะ』
 
 
หลังจาที่ฉันวิ่งมาในที่สุดฉันก็ได้เจอ คุณริกกะ
 
 
『เอ่อ....คุณลูกค้-』
 
 
『เจมส์ครับ』
 
 
เดี๋ยวนะนี่เธอจำชื่อเราไม่ได้หรอ โธ่เอ้ย กะไว้แล้วจริงๆด้วย
 
 
『มีอะไรรึเปล่าคะ』
 
 
ริกกะถามผมด้วยใบหน้าแดงฉานและเสียงเคอะเขิน
 
 
『คือว่า.....เย็นนี้ผมขอไปที่ร้านคุณริกกะได้ไหมครับ』
 
 
ผมรวบรวมความกล้าถามคุณริกกะ ในขณะที่เธอกำลังจะตอบผม ผมก็ได้ยินเสียอะไรบางอย่างมาจากข้างหลัง
 
 
『ริกก่า..............เค้ากลับมาแล้ว』
 
 
เอ๊ะผู้หญิงสองคนนี้เป็นเพื่อรของริกกะใช่ไหมนะ
 
 
『เอ่อ...ผมขอตัวก่อนนะ』
 
 
ในขณะที่ผมกำลังรีบวิ่งไปที่โรงอาหารผมหันหลังกลับไปมองคุณริกกะ และเธอก็พูดออกมาว่า
 
 
『ได้ค่ะ』
 
 
ถึงแม้เธอจะไม่ได้พูดออกมาเป็นเสียงแต่ผมก็สามารถอ่านปากของเธอได้ และด้วยใบหน้ายิ้มแย้มของเธอด้วยเช่นกัน
 
 
『เน่ริกกะ ผู้ชายคนนั้นใครหรอ』
 
 
『ความลับจ่ะ』
 
 
ณ กำแพงข้างโรงอาหาร
 
 
『ยัยนั่นเป็นใครกันน่ะถึงกล้ามาคุยกับเจมส์ของฉัน』
 
 
『ใจเย็นๆก่อน ถ้าแกรีบลงมือเดี๋ยวเรื่องจะใหญ่นะตอนนี้รอดูท่าทีไปก่อนแล้วกันนะ』
 
 
『นั่นสินะขอบใจแกมากนะมิ้งค์ถ้าไม่ได้แกฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน』
 
 
ในขณะนั้นมิ้งค์ก็ได้แสยะยิ้มอยู่ข้างหลังของเธมส์โดยที่ทั้งเธมส์และริกกะไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเธอบ้าง