ร้านหนังสือของคุณริกกะ

ปิ๊ปๆ..ปิ๊ปๆ..ปิ๊ปๆ.....เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังสนั่นไปทั่วห้องของเจมส์ทำให้เจมส์ถูกปลุกขึ้นจากการหลับฝันหวานของเขา ซักพักนึงมีเสียง แป๊ก ที่เป็นเสียงปิดนาฬิกาดังตามมา เขาพยายามที่จะกลับไปหลับอีกรอบ แต่แสงแดดที่แยงมาจากทางหน้าต่างส่องเข้าไปที่ใบหน้าของเขาทำให้เขาต้องตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย เจมส์ค่อยๆบิดขี้เกียจ เขาได้ลุกขึ้นมานั่งและหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาดู ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำ

『หาว......รีบอาบน้ำและกินข้าวเช้าดีกว่าแฮะเดี๋ยวจะสายเอา』

วันนี้ฉันจะได้เจอเธออีกมั้ยนะไม่สิขอเถอะนะพระเจ้าขอให้ผมได้เจอเธออีกเถอะ แต่ถึงยังไงตอนเย็นก็เจอกันอยู่แล้วนิ เอ๊ะ..หรือว่าเธอจะแค่มาทำพาร์ทไทม์ ชั่งเหอะยังไงก็คงต้องพึ่งแต่ดวงละมั้ง

『จริงสิ ลืมเรื่องที่จะไปโรงเรียนพร้อมโยไปเลย ตายละขอโทษทีนะโยอภัยให้ข้าด้วย』

เจมส์พูดในขณะที่กำลังประนมมือไปด้วย

ทางด้านของริกกะ

『ไปแล้วนะคะ』

เสียงของริกกะดังมาจากทางด้านหน้าของร้าน

『อ่า...ไปดีมาดีหล่ะ』

เสียงของคุณพ่อริกกะดังมาจากหลังร้าน น้ำเสียงเหมือนคนที่เพิ่งตื่นนอน

『คุณพ่อคะ อย่าตื่นสายเกินไปนะคะเดี๋ยมีคนมาขโมยของเอา ฮุๆ』

รืกกะพูดกับพ่อของเธอแนวตลกขบขัน

『ไม่มีไอบ้าที่ไหนจะมาขโมยของตอนกลางวันแสกหรอก อีกอย่างที่นี่ก็ดูน่ากลัวจะตายใครจะมากันล่ะ』

พ่อของริกกะพูดเชิงรำคาญนิดๆเพราะเขาง่วงนอนมาก

『เฮ้อ....ถ้างั้นหนูไปก่อนนะคะ』

ริกกะพูดพร้อมทำเสียงถอนหายใจ

 ที่โรงเรียน ณ ชั้น5 ของตึก

『นี่เจมส์เมื่อไหร่นายจะมาเล่น Destiny : Salt Order กับฉันบ้างล่ะ』

โยได้ชวนเจมส์มาเล่นเกมส์กาชาเกมใหม่ที่เพิ่งมาจากญี่ปุ่นกับเขา

『ไอเกมกาชาที่มีเรทเฮงซวยนั่นอ่ะนะ...ไม่อ่ะ』

นี่ไอหมอนี่จะชวนเราเล่นเกมกาชาเรทเกลือๆแถมดูดเวลาชีวิตเนี่ยนะ.....อืม...ปฎิเสธไปก่อนแล้วกันแล้วค่อยแอบโหลดมาฟาร์มให้เก่งกว่ามันแล้วกัน ฮิๆ

ในระหว่างที่ทั่งคู่กำลังเดินอยู่ที่ทางเดินของตึก เจมส์ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

『นิยายเรื่องนั้นน่ะหรอ..ก็สนุกดีนะแต่ฉันว่าพระเอกดูอ่อนแอไปหน่อย』

เดี๋ยวนะเสียงนั้นมันคุ้นมากเลยอย่างกับเสียงของคุณริกกะเลย แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง

ในระหว่างนั้นพวกเขาก็ได้เดินสวนกัน ทั้งสองต่างหันหน้ามองไปหาเสียงที่ตัวเองคุ้นเลย และแล้วทั้งคู่กั็ได้สบตากัน วินาทีนั้นในใจของทั้งคู่ทำให้ดูเหมือนกับว่าเวลาได้หยุดเดินไปแล้ว ทุกๆอย่างหยุดเคลื่อนไหว เสมือนว่าโลกนั้น ได้หยุดหมุนไปแล้ว จนกระทั่งมีเสียงกริ่งดัง พวกเขาทั้งสี่คนต้องวิ่งกระจัดกระจายกันไป ตามห้องของตัวเอง

นี่...พระเจ้าได้ให้พรที่ดีที่สุดในชีวิตเราเลยมารึเปล่านะ อยากให้ถึงตอนเที่ยงไวๆจัง......