ร้านหนังสือของคุณริกกะ

กริ๊ง.......เสียงออดที่ดังขึ้นมาเป็นสัญญาณบอกว่าได้หมดเวลาในคาบเรียนนั้นแล้ว ขณะนี้เป็นเวลาเที่ยงตรง ผมนั้นได้แต่เหม่อลอยมาตั้งแต่เช้า

จนผมลืมไปหมดแล้วว่าตอนนี้เวลาเท่าไหร่ จู่ก็มีเสียงดังขึ้นมาจากทางข้างๆผม

 

 

『เห้ย เจมส์ ไปกินข้าวกัน』

 

 

โยตะโกนมาจาทางด้านข้างเพื่อเรียกผมให้ไปกินข้าวและเล่นกีฬากับมัน

 

 

『อ่าว..นี่พักเที่ยงแล้วหรอ นึกว่าเพิ่งหมดคาบแรกเอง』

 

 

ตั้งแต่เช้ามาผมก็เหมือนกับว่าได้ติดอยู่ในภวังค์บางอย่าง เวลาหลายชั่วโมงเหมือนผ่านไปแค่ไม่กี่นาทีทันใดนั้นเมื่อผมมองผ่านหน้าต่างของห้องผมก็ได้เจอกับคุณริกกะ ผมเหมือนกับว่าได้ออกมาจากภวังค์ ผมตื่นขึ้นมาในทันที และผมก็รีบวิ่งเพื่อที่จะตามเธอไป

 

 

『เห้ย เจมส์นายจะไปไหนน่ะ』

 

 

โยไม่ทันได้พูดจบ ผมก็ได้วิ่งออกไปจากห้องแล้วเรียบร้อยแล้ว ผมรีบตามเธอไปแต่ผมก็หาเธอไม่เจอราวกับเธอมีคาถาหายตัว ในระหว่างนั้นโยก็ได้วิ่งตามมา และโยก็ได้ถามผม

 

 

『นี่...แฮ่กๆ.....นี่ นายน่ะไปกับเธมส์ถึงขั้นไหนแล้วน่ะ』

 

 

เดี๋ยวนะ เธมส์? ใครกันเดี๋ยวนะในโรงเรียนนี้มีคนชื่อเธมส์ด้วยอย่างงั้นหรอ

 

 

『เดี๋ยวนะเธมส์นี่ใครกันน่ะ』

 

 

ผมถามโยไปด้วยความสงสัย แต่ดูเหมือนว่าโยจะคิดว่าผมพูดเล่น

 

 

『อย่ามาแกล้งกันหน่อยเลยน่าใครๆก็รู้ว่านายกับเธมส์คุยกันอยู่นะ』

 

 

เดี๋ยวนะนี่มันเรื่องอะไรกัน ฉันยังโสดนะเฟร้ยแถมยังไม่มีคนคุยเลยซักคน

 

 

『ชั่งมันเถอะฉันมีเรื่องที่ต้องรีบทำอยู่ไม่มีเวลามาพูดเรื่องนี้หรอก

 

 

โยได้แต่ทำหน้าสงสัยและอ้าปากค้างอยู่ส่วนผมนั้นได้เหลือบไปเห็นหญิงสาวคนหนึ่งนั่งอยู่ใต้ต้นไทรใกล้ๆกับสนามฟุตบอล

 

 

『เดี๋ยวฉันรีบไปก่อนนะนายไปรอที่โรงอาหารเลยก็ได้』

 

 

ฉันบอกโยและรีบวิ่งลงไปข้างล่าง ตอนนี้ยังเหลือเวลาอีก45นาทีต้องรีบไปแล้ว

 

 

『เจอตัวซักทีนะ』

 

 

หลังจาที่ฉันวิ่งมาในที่สุดฉันก็ได้เจอ คุณริกกะ

 

 

『เอ่อ....คุณลูกค้-』

 

 

『เจมส์ครับ』

 

 

เดี๋ยวนะนี่เธอจำชื่อเราไม่ได้หรอ โธ่เอ้ย กะไว้แล้วจริงๆด้วย

 

 

『มีอะไรรึเปล่าคะ』

 

 

ริกกะถามผมด้วยใบหน้าแดงฉานและเสียงเคอะเขิน

 

 

『คือว่า.....เย็นนี้ผมขอไปที่ร้านคุณริกกะได้ไหมครับ』

 

 

ผมรวบรวมความกล้าถามคุณริกกะ ในขณะที่เธอกำลังจะตอบผม ผมก็ได้ยินเสียอะไรบางอย่างมาจากข้างหลัง

 

 

『ริกก่า..............เค้ากลับมาแล้ว』

 

 

เอ๊ะผู้หญิงสองคนนี้เป็นเพื่อรของริกกะใช่ไหมนะ

 

 

『เอ่อ...ผมขอตัวก่อนนะ』

 

 

ในขณะที่ผมกำลังรีบวิ่งไปที่โรงอาหารผมหันหลังกลับไปมองคุณริกกะ และเธอก็พูดออกมาว่า

 

 

『ได้ค่ะ』

 

 

ถึงแม้เธอจะไม่ได้พูดออกมาเป็นเสียงแต่ผมก็สามารถอ่านปากของเธอได้ และด้วยใบหน้ายิ้มแย้มของเธอด้วยเช่นกัน

 

 

『เน่ริกกะ ผู้ชายคนนั้นใครหรอ』

 

 

『ความลับจ่ะ』

 

 

ณ กำแพงข้างโรงอาหาร

 

 

『ยัยนั่นเป็นใครกันน่ะถึงกล้ามาคุยกับเจมส์ของฉัน』

 

 

『ใจเย็นๆก่อน ถ้าแกรีบลงมือเดี๋ยวเรื่องจะใหญ่นะตอนนี้รอดูท่าทีไปก่อนแล้วกันนะ』

 

 

『นั่นสินะขอบใจแกมากนะมิ้งค์ถ้าไม่ได้แกฉันก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน』

 

 

ในขณะนั้นมิ้งค์ก็ได้แสยะยิ้มอยู่ข้างหลังของเธมส์โดยที่ทั้งเธมส์และริกกะไม่รู้เลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับพวกเธอบ้าง