ร้านหนังสือของคุณริกกะ

ปิ๊ปๆ..ปิ๊ปๆ..ปิ๊ปๆ.....เสียงนาฬิกาปลุกที่ดังสนั่นไปทั่วห้องของเจมส์ทำให้เจมส์ถูกปลุกขึ้นจากการหลับฝันหวานของเขา ซักพักนึงมีเสียง แป๊ก ที่เป็นเสียงปิดนาฬิกาดังตามมา เขาพยายามที่จะกลับไปหลับอีกรอบ แต่แสงแดดที่แยงมาจากทางหน้าต่างส่องเข้าไปที่ใบหน้าของเขาทำให้เขาต้องตื่นขึ้นมาด้วยความงัวเงีย เจมส์ค่อยๆบิดขี้เกียจ เขาได้ลุกขึ้นมานั่งและหยิบโทรศัพท์ของเขาขึ้นมาดู ก่อนที่เขาจะลุกขึ้นเพื่อไปอาบน้ำ
 
 
『หาว......รีบอาบน้ำและกินข้าวเช้าดีกว่าแฮะเดี๋ยวจะสายเอา』
 
 
วันนี้ฉันจะได้เจอเธออีกมั้ยนะไม่สิขอเถอะนะพระเจ้าขอให้ผมได้เจอเธออีกเถอะ แต่ถึงยังไงตอนเย็นก็เจอกันอยู่แล้วนิ เอ๊ะ..หรือว่าเธอจะแค่มาทำพาร์ทไทม์ ชั่งเหอะยังไงก็คงต้องพึ่งแต่ดวงละมั้ง
 
 
『จริงสิ ลืมเรื่องที่จะไปโรงเรียนพร้อมโยไปเลย ตายละขอโทษทีนะโยอภัยให้ข้าด้วย』
 
 
เจมส์พูดในขณะที่กำลังประนมมือไปด้วย
 
 
ทางด้านของริกกะ
 
 
『ไปแล้วนะคะ』
 
 
เสียงของริกกะดังมาจากทางด้านหน้าของร้าน
 
 
『อ่า...ไปดีมาดีหล่ะ』
 
 
เสียงของคุณพ่อริกกะดังมาจากหลังร้าน น้ำเสียงเหมือนคนที่เพิ่งตื่นนอน
 
 
『คุณพ่อคะ อย่าตื่นสายเกินไปนะคะเดี๋ยมีคนมาขโมยของเอา ฮุๆ』
 
 
รืกกะพูดกับพ่อของเธอแนวตลกขบขัน
 
 
『ไม่มีไอบ้าที่ไหนจะมาขโมยของตอนกลางวันแสกหรอก อีกอย่างที่นี่ก็ดูน่ากลัวจะตายใครจะมากันล่ะ』
 
 
พ่อของริกกะพูดเชิงรำคาญนิดๆเพราะเขาง่วงนอนมาก
 
 
『เฮ้อ....ถ้างั้นหนูไปก่อนนะคะ』
 
 
ริกกะพูดพร้อมทำเสียงถอนหายใจ
 
 
 ที่โรงเรียน ณ ชั้น5 ของตึก
 
 
『นี่เจมส์เมื่อไหร่นายจะมาเล่น Destiny : Salt Order กับฉันบ้างล่ะ』
 
 
โยได้ชวนเจมส์มาเล่นเกมส์กาชาเกมใหม่ที่เพิ่งมาจากญี่ปุ่นกับเขา
 
 
『ไอเกมกาชาที่มีเรทเฮงซวยนั่นอ่ะนะ...ไม่อ่ะ』
 
นี่ไอหมอนี่จะชวนเราเล่นเกมกาชาเรทเกลือๆแถมดูดเวลาชีวิตเนี่ยนะ.....อืม...ปฎิเสธไปก่อนแล้วกันแล้วค่อยแอบโหลดมาฟาร์มให้เก่งกว่ามันแล้วกัน ฮิๆ
 
 
ในระหว่างที่ทั่งคู่กำลังเดินอยู่ที่ทางเดินของตึก เจมส์ก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย
 
 
『นิยายเรื่องนั้นน่ะหรอ..ก็สนุกดีนะแต่ฉันว่าพระเอกดูอ่อนแอไปหน่อย』
 
 
เดี๋ยวนะเสียงนั้นมันคุ้นมากเลยอย่างกับเสียงของคุณริกกะเลย แต่คงไม่ใช่หรอกมั้ง
 
 
ในระหว่างนั้นพวกเขาก็ได้เดินสวนกัน ทั้งสองต่างหันหน้ามองไปหาเสียงที่ตัวเองคุ้นเลย และแล้วทั้งคู่กั็ได้สบตากัน วินาทีนั้นในใจของทั้งคู่ทำให้ดูเหมือนกับว่าเวลาได้หยุดเดินไปแล้ว ทุกๆอย่างหยุดเคลื่อนไหว เสมือนว่าโลกนั้น ได้หยุดหมุนไปแล้ว จนกระทั่งมีเสียงกริ่งดัง พวกเขาทั้งสี่คนต้องวิ่งกระจัดกระจายกันไป ตามห้องของตัวเอง
 
 
นี่...พระเจ้าได้ให้พรที่ดีที่สุดในชีวิตเราเลยมารึเปล่านะ อยากให้ถึงตอนเที่ยงไวๆจัง......