เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่46:แก้ปัญหา
เฉินเยี่ยนพูดขู่ซุ่ยหนีแบบนั้นออกไป ไม่เพียงแต่คนรอบข้างอึ้ง แม้แต่เฉินจงและหวางนิวต่างก็ไม่อยากเชื่อ นี่คือลูกสาวของพวกเขาหรือ? ลูกสาวไปหัดพูดคำพูดพวกนี้มาตั้งแต่เมื่อไร เมื่อก่อนลูกสาวเจอซุ่ยหนี เธอจะอยู่ให้ไกล แค่ซุ่ยหนีด่าเธอคำหนึ่ง เธอก็ไม่กล้าพูดอะไรแล้ว ตัวเองเป็นทุกข์อยู่ครึ่งค่อนวัน แต่ตอนนี้กลับกล้าขู่ซุ่ยหนี จะอุ้มหลานซุ่ยหนีเอาไปปล่อยในบ่อน้ำ นี่ไม่ใช่ลูกสาวของพวกเขาแน่ๆ วิธีการออกมาของลูกสาวเขาไม่ถูกต้อง
นัยน์ตาเฉินหู่เปล่งประกายแห่งความดีใจ เขารู้สึกว่าวิธีของพี่สาวไม่เลวเลย ได้ผลมากกว่าด่าคนอีก เธอด่าฉัน ฉันก็จะเป็นศัตรูกับเธอ ถ้าไม่ได้ ฉันก็จะให้เธอรู้ถึงความเจ็บปวด รู้ถึงความเก่งกาจ ดูว่าเธอจะยังกล้าแกล้ง กล้าหาเรื่องอยู่ไหม
ถ้าเฉินเยี่ยนรู้ว่าตัวเองสอนน้องชายแบบนี้ เธอต้องร้องไห้เสียใจแน่ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ เธออยากจะบรรเทาความโกรธในตัวน้องชาย ใครจะรู้ว่ากลับสอนน้องชายแบบนี้ ต้องเป็นวิธีการพูดของเธอผิด
“เธอ ถ้าเธอกล้าอุ้มหลานฉันลงบ่อ ฉันจะฆ่าเธอแน่”
ซุ่ยหนีชี้เฉินเยี่ยน เธอทั้งโกรธทั้งไม่อยากจะเชื่อ แม้แต่คำหยาบก็ไม่ได้ด่า ก็ใช่ เวลาปกติไม่ใช่ว่าในหมู่บ้านไม่มีการทะเลาะด่ากัน มีทั้งด่าหยาบคาย มีทั้งตีกันหัวแตกเลือดออก แต่ไม่มีใครจะอุ้มเด็กคนอื่นให้ตกลงบ่อน้ำ เฉินเยี่ยนคนนี้แน่ใจว่าเป็นคนในหมู่บ้านเดียวกันกับพวกเขา ไม่ใช่คนนอกหรือ?”
“เธอฆ่าฉัน? หึหึ ลูกชายเธอต้องติดคุกอยู่หลายปี ไม่ได้ออกมา หลานเธอไม่มีแล้ว ลูกสะใภ้เธอจะต้องไม่อยู่ที่นี่แล้ว เธอต้องแต่งงานใหม่ ถ้าเธอฆ่าฉัน เธอก็ต้องชดใช้ฉันด้วยชีวิต ก็ได้ ฉันคนเดียวแลกกับเธอทั้งบ้านก็ไม่แย่ อีกอย่าง เธอจะฆ่าฉันได้หรือเปล่าก็ยังไม่แน่เลย ถ้าฉันทำหลานเธอเกิดเรื่องขึ้นมา ฉันก็ไม่ให้เธอรู้หรอกว่าฉันทำ เธอมีสิทธิ์อะไรมาฆ่าฉัน? อีกอย่างเธอมาด่าอยู่หน้าบ้านฉันทุกวัน ไม่มีเวลาไปดูหลาน ใครจะรู้ว่าหลานเธอจะเกิดเรื่องอะไรหรือเปล่านะ ทำเรื่องไม่ดีไว้เยอะ ต้องโดนแก้แค้นแน่นอน ไม่ใช่หรือ?”
เฉินเยี่ยนพูดนิ่งๆ ไม่รู้ร้อนรู้หนาวเลย แต่สีหน้าและน้ำเสียงเธอไม่เหมือนกำลังพูดเล่นอยู่
“ฉัน ฉันจะไม่ให้เขาออกไปไหน ฉันจะดูว่าเธอจะทำยังไง”
ซุ่ยหนีด่าคนเก่ง แต่ตอนนี้เจอเรื่องที่ตอบโต้ไม่เหมือนที่เธอทำ เธอเลยเริ่มสงสัยแล้ว ถ้าเฉินเยี่ยนด่ากลับเธอ เธอไม่กลัว แม้จะด่าทั้งวัน เธอก็มีแรงเต็มที่ แต่เธอจะอุ้มหลาตัวเองไปปล่อยบ่อน้ำ เธอทำอะไรไม่ได้
“ไม่ออกไปก็ได้แล้วเหรอ? ผมจะบอกไว้ให้ ถ้าป้ากล้าว่าพี่สาวผม กล้าพูดถึงพี่สาวผม หลานป้าอย่าหวังจะได้ไปเรียนเลย ไม่อย่างนั้นผมจะไปตีหลานป้าที่โรงเรียนทุกวัน วันหนึ่งตีเขาแปดรอบ ตีจนเขาหนี ป้าก็รู้ เด็กแถวนี้เชื่อฟังผมหมด ถึงแม้ผมจะไม่ได้ไปโรงเรียน แต่ผมก็ยังหาคนไปตีหลานป้าได้ อย่าคิดว่าจะมีจุดจบที่ดี”
เฉินหู่ออกมาพูดใส่ซุ่ยหนี เขาได้รับคำพูดชี้แนะจากเฉินเยี่ยนแล้ว เขาไม่ด่าคน แต่ซุ่ยหนีเป็นห่วงหลาน งั้นก็ง่ายแล้ว อีกอย่างเขาไม่ได้ล้อเล่น ถ้าซุ่ยหนีมาหน้าบ้านด่าจริงๆ ทุกวันเขาก็จะไปจัดการหลานซุ่ยหนี
ซุ่ยหนีโกรธจนตัวสั่นไปหมด เธอไม่ได้รู้สึกโกรธแบบนี้มานานแล้ว ในใจเธอรู้ว่าที่เฉินเยี่ยนพูดอาจจะไม่ใช่เรื่องจริง แต่เฉินหู่พูดต้องเป็นเรื่องจริงแน่นอน เป็นคนหมู่บ้านเดียวกัน ใครต่างก็รู้ว่าบ้านไหนเป็นยังไง เฉินหู่เป็นยังไงเธอรู้ดี เฉินหู่เป็นหัวหน้าเด็ก อย่ามองว่าแค่สิบขวบ ผู้ใหญ่มากลั่นแกล้งเขา เขายังกล้ายกก้อนอิฐปาใส่หัวเลย อย่าว่าแต่เด็ก ถ้าหลายตัวเองไปโรงเรียน เฉินหู่ต้องตีหลานเธอทุกวันแน่นอน อย่าว่าแต่หนึ่งวันตีแปดรอบเลย แค่รอบเดียวเธอก็ทนไม่ไหวแล้ว เธอมีหลานชายเพียงคนเดียว จะยอมให้คนอื่นมาตีทุกวันได้ยังไง
แต่ให้ยอมแพ้? เธอไม่ยอม คนที่ทำให้ลูกชายเธอต้องเข้าคุกยังไม่ตายเลย ยังไงเธอก็ไม่พอใจ
“โอ้ย พวกเธอมากลั่นแกล้งพวกเรา เห็นลูกฉันไม่อยู่บ้านแล้ว มาแกล้งเด็กไม่มีพ่อมีแม่อีก ฉันจะอยู่ต่อไปได้ยังไง ท่านเปาบุ้นจิ้น ท่านอยู่ที่ไหน ท่านมาสำแดงฤทธิ์หน่อย ใครก็ได้มาช่วยฉันที”
ซุ่ยหนีไม่ด่าแล้ว ทรุดลงไปนั่งกับพื้นร้องไห้ออกมา
เฉินเยี่ยนรู้สึกพูดไม่ออก แต่เธอไม่ได้สงสาร ทำไม? อย่างแรกหวางต้านาวทำผิด ทำลายความบริสุทธิ์ของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง แทบจะเรียกได้ว่าทำลายทั้งชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งเลย เขาควรได้รับบทลงโทษ
แม่หวางต้านาวมาก่อเรื่องหน้าบ้านผู้เสียหายช่างไร้เหตุผลสิ้นดี แล้วยังบังคับให้ผู้เสียหายตายอีก นี่เรื่องอะไรกัน? ตอนนี้มีคนออกหน้าแล้ว บอกว่าจะกลั่นแกล้งหลานเธอ เธอก็ร้องไห้โวยวายบอกว่าไม่อยากอยู่แล้ว คนแบบนี้ไม่ควรค่าแก่การสงสาร
“พ่อ แม่ หู่จื่อ พวกเราไปเถอะ กลับกัน อยากจะร้องไห้ก็ให้เธอร้องไป คนทำผิดคนนั้นก็รู้อยู่ ถ้าเธอคิดว่าลูกชายเธอไม่ผิด งั้นตำรวจก็ไม่สามารถจับเขาไปได้ เธอร้องเรียกหาท่านเปา นั่นหมายความว่าต่อว่ารัฐไม่ยุติธรรม พวกเราจัดการอะไรไม่ได้แล้ว กลับบ้านเถอะ ถ้ามีคนมาหน้าบ้านด่า พวกเราก็จะปิดประตูไม่ต้องออกมา ไม่ต้องตอบโต้ ครั้งหน้าถ้าจับเด็กที่บ้านเขามาตี ดูว่าตีคนเจ็บ หรือด่าคนจะเก่งกว่า เวลาที่ตีชนะ เธอก็จะไม่มาสร้างความเดือดร้อนแล้ว”
เฉินเยี่ยนก้มหน้าลงพูด ไม่สนว่าเรื่องนี้เธอจะทำหรือไม่ทำ แต่ต้องพูด ขอแค่เธอแข็งแกร่ง คนอื่นจะกลัวเธอ แล้วไม่กล้าแกล้งเธอ
“พี่ ผมฟังคำพี่ พี่วางใจได้ พวกเรามีตั้งสิบกว่าคน ขอแค่เขากล้ามาด่า ทุกวันผมจะไปตีพวกนั้น”
เฉินหู่ก้มหน้าอย่างดีใจ เขาชอบเรื่องแบบนี้
เฉินเยี่ยนเหลือบมองเฉินหู่แวบหนึ่ง ดีใจขนาดนี้ทำไม เธอก็แค่พูดเท่านั้นเอง แต่เธอพูดให้ละเอียดไม่ได้ ได้แต่กลับไปค่อยๆ สอนเฉินหู่
เฉินเยี่ยนและเฉินหู่ช่วยประคองหวางจวน ฝั่งเฉินจงและหวางนิวพวกเขาเดินนำไปแล้ว
มีหลายคนมองดูพวกเขา วิจารณ์กัน ซุ่ยหนีเห็นแล้ว เธออยากจะลุกขึ้นไปลากหวางจวน แต่คิดถึงหลานตัวเอง เธอไม่กล้าขยับ ลูกชายก็ไปแล้ว หรือจะต้องให้หลานชายโดนคนแกล้งทุกวันอีก?
ใช่แล้ว เธอทำอะไรบ้านเฉินไม่ได้ เธอไม่ไปด่าบ้านเฉิน แต่หวางจวนจะต้องออกจากบ้านเฉินใช่ไหม? เพียงแค่หวางจวนออกมาจากบ้านเฉินให้เธอกั้นไว้ เธอก็จะด่าหวางจวน ชาตินี้หวางจวนอย่าคิดจะได้แต่งงานเลย ยังมีเฉินเยี่ยนอีก เธอจะไปบอกคนอื่น เฉินเยี่ยนไม่ดี ยังไงเธอไม่ได้ด่า เฉินหู่ก็ไม่ตีหลานเธอ เฉินเยี่ยนก็ไม่สามารถอุ้มหลานเธอไปปล่อยลงบ่อได้
แม่หวางจวนเห็นหวางจวนถูกประคองไปแล้ว น้ำตาไหลลงมาอย่างห้ามไม่อยู่ ซุ่ยหนีที่ร้ายกาจคนนั้น ถูกพี่น้องบ้านเฉินสยบได้ แต่เฉินจงและหวางนิวก็ตามใจลูก ปล่อนให้เฉินเยี่ยนและเฉินจงมาก่อเรื่อง เฉินจงยังออกมาสนับสนุนเฉินเยี่ยน แต่ก็ยังดี ไม่ว่าจะยังไงพวกเขาก็ถือว่าช่วยลูกสาวเอาไว้
ลูกตาเฉิงเฟิงจือกลอกไปมา ซุ่ยหนีมาแพ้แบบนี้ ดูแล้วก็ไม่ถือว่าเก่งสักเท่าไร หวางจวนให้เฉินเยี่ยนพากลับไป ก็ดี ให้หวางจวนไปกินดื่มของบ้านเฉิน รออีกสองปีเรื่องนี้ก็ผ่านไปแล้ว ที่บ้านจะหาสามีให้หวางจวน สินสอดก็กลับมาเป็นของพวกเขา สินสมรสของฝ่ายหญิงพวกเขาไม่ออก ให้เฉินเยี่ยนและบ้านเฉินจัดการ เฉิงเฟิงจือคิดแบบนี้ได้ ก็ดีใจขึ้นมา
เฉินเยี่ยนประคองหวางจวนไปแล้ว คำวิจารณ์ข้างหลังเป็นยังไง คนพวกนั้นคิดยังไงไม่เกี่ยวกับเธอ แต่ตอนที่ไปเธอเห็นเฉินเวยและอวี๋เหวยหมินท่ามกลางผู้คน พวกเขาสองคนเพียงแต่อยู่ในกลุ่มคน ไม่ได้ออกมาพูดอะไร เหมือนแค่มามุงดูเฉยๆ
และก็ไม่รู้ว่าเฉินเวยและอวี๋เหวยหมินช่วงนี้กำลังวางแผนอะไร จะต้องคิดจัดการตัวเองอยู่แน่นอน แต่ว่าไม่เป็นไร ขอแค่พวกเขากล้างัดออกมาสู้ เธอก็จะตั้งรับ เธอไม่ยอมให้พวกเขาอยู่อย่างเป็นสุขแน่