เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่ 39: ขอยืม

ส่วนตัวเฉินเยี่ยนเองและซินห้าว เฉินเยี่ยนไม่ได้คิดมาก พอเกิดเรื่องอวี๋เหวยหมินและเฉินเวยแล้ว ในใจลึกๆ ของเฉินเยี่ยนต่อผู้ชายเธอกลัว และระแวดระวัง

อีกอย่างซินห้าวหน้าตาหล่อเกินไป แม้กระทั่งอวี๋เหวยหมินที่หน้าตาแบบนั้นยังนับว่าแค่งั้นๆ เลย ยิ่งไปกว่านั้นซินห้าวหล่อขนาดนี้เดินไปที่ไหนต่างดึงดูดสาวน้อยใหญ่ทั้งนั้น จนถึงวัยกลางคนเสน่ห์ก็ไม่เสื่อมคลาย คิดว่ายิ่งเป็นหนุ่มเต็มตัวก็ยิ่งมีสไตล์ แล้วยิ่งจะดึงดูดสาวน้อยสาวใหญ่ให้หันมาอยากจะแต่งงานกับผู้ชายแบบนี้ ต้องคอยป้องกันไม่ให้เขานอกใจตลอดเวลา ต้องเป็นทุกข์ใจไปตลอดชีวิต มันเหนื่อยเกินไป เธออยากจะใช้ชีวิตอย่างสบาย อีกหน่อยถึงแม้จะแต่งงานไป ก็ไม่อยากได้ผู้ชายหล่อแบบนี้ แค่ดูให้เป็นอาหารตาก็พอแล้ว

อีกอย่างฐานะบ้านซินก็ไม่แย่เลย พ่อซินห้าวเป็นข้าราชการ แม่เป็นคนเมือง บ้านเฉินไม่มีทางเทียบได้เลย ดังนั้นครั้งที่แล้วที่เธอคุยกับซินห้าวก็แค่พูดเล่นเท่านั้น

หึหึ เฉินเยี่ยนหัวเราะออกมา คิดถึงสายตาที่ซินห้าวแวบมองมาหาเธอเมื่อกี้ รู้สึกว่าน่าขำ แล้วคิดถึงซินห้าวที่เคยเป็นพระมาก่อน เธอก็ขำแล้ว

“ขำอะไรน่ะ ลูกก็คิดว่าซินห้าวเด็กคนนี้ไม่เลวเลยใช่ไหม”

เฉินจงกำลังชมซินห้าว ได้ยินลูกสาวขำ เลยนึกว่าลูกสาวเห็นด้วยกับเขา พูดมาประโยคหนึ่ง ที่จริงเฉินจงมองดูลูกสาวตัวเองสวยสะพรั่งเหมือนดอกไม้ไม่ใช่ว่าไม่เสียดาย แต่น่าเสียดายลูกสาวต่อให้ดียังไงก็ไม่คู่ควรกับซินห้าวอยู่ดี อย่าว่าแต่ลูกสาวเคยโดนยกเลิกแต่งงานมาก่อนเลย ถึงแม้จะไม่เคยโดน ก็ไม่อาจแต่งเข้าบ้านซินได้ ตัวเองไม่สามารถเทียบชั้นบ้านซินได้เลย อีกหน่อยเขาหาคนที่จริงใจพึ่งพาได้ในชีวิตที่เหลือให้ลูกสาว ให้ลูกสาวมีชีวิตที่ดี

เฉินเยี่ยนไม่ได้พูดอะไร เธอก็ไม่รู้ความคิดในใจของเฉินจง เลยคุยกับเฉินจงเรื่องอื่น

เฉินจงและเฉินเยี่ยนกลับมาถึงหมู่บ้าน คนจำนวนไม่น้อยในหมู่บ้านเห็นพวกเขาหิ้วข้าวของก็ถามพวกเขาว่าซื้ออะไรมา เฉินจงตกใจ ปกติแล้วในหมู่บ้านจะถามถึงแค่เรื่องครอบครัว บ้านตัวเองซื้อของพวกนี้กลัวคนอื่นจะสงสัยว่าไปเอาตั๋วหรือเงินมากไหน เขาควรทำยังไงดีนะ?

ฝั่งเฉินเยี่ยนก็พูดออกไปตามตรงเลยว่าเธอซื้อของมา เป็นอย่างที่คิดไว้ มีคนถามว่าพวกเขาตั๋วมากจากไหน

“ยืมมาสิ พวกเราจะมีตั๋วมาจากไหนล่ะ วันนี้เจอคนที่พ่อรู้จักที่สหกรณ์ พอดีเขาไปซื้อของมีตั๋วเยอะ เลยเอามาให้พวกเรายืม บอกว่าอีกหน่อยค่อยเอามาคืนเขา”

เฉินเยี่ยนคิดหาข้ออ้างเอาไว้แล้ว บอกว่ายืมคนอื่นมาอาจจะไม่ซักถามว่าใคร แบบนี้ค่อยพูดง่าย เพื่อไม่ให้สงสัย ก็ไม่บอกว่าเป็นคนในหมู่บ้าน คุณป้าคนนั้นต้องโวยวายมาแน่นอน บอกว่ายืมมา คุณป้าคนนั้นก็ไม่มีสิทธ์จะมาโวยวายแล้ว

เฉินจงพยักหน้า ลูกสาวพูดถูก แบบนี้ค่อยพูดง่ายหน่อย

คนในหมู่บ้านไม่ถามว่ายืมใครมาจริงด้วย ระหว่างทางเฉินจงและเฉินเยี่ยนพูดกับผู้คนมาตลอดจนถึงลานบ้านฝั่งตะวันออก

ที่ลานบ้านเฉินเวยกำลังพูดคุยกับหวางนิวอยู่ เฉินเยี่ยนกะพริบตา หลายวันที่ย้ายบ้านเฉินเวยไม่เคยมาหา ไม่เคยมาช่วยเลย ตอนนี้เก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้ว มาทำอะไร?

“กลับมาแล้วหรือ นี่ซื้ออะไรมา?”

หวางนิวรับของในมือเฉินเยี่ยนและเฉินจงมา มองดูแล้วเธอขมวดคิ้ว บางอย่างเธอรู้จัก บางอย่างไม่รู้จัก แต่เธอรู้สึกว่าของพวกนี้ไม่น่าจะใช่ของที่บ้านเธอใช้ ซื้อของพวกนี้มาไม่ได้ใช้ กลัวว่าจะไม่ถูกด้วย นี่ไม่ใช่สิ้นเปลืองหรอกหรือ

หวางนิวก็ถามว่าเอาตั๋วและเงินมาจากไหน เฉินเยี่ยนบอกว่ายืมมา เธอกลัวว่าหวางนิวจะหลุดพูดอะไร อีกอย่างเฉินเวยอยู่ด้วย เธอไม่อยากให้เฉินเวยรู้เรื่องตั๋ว

เครื่องปรุงพวกนี้ใช้หมัก เฉินเยี่ยนคิดจะทำอะไรนะ? เนื้อตุ๋นหรือ? เป็นไปไม่ได้ ตอนที่แยกบ้าน มีเงินเพียงน้อยนิด ไม่พอใช้

นั่นเป็นผัก เฉินเยี่ยนทำซอสผักและกิมจิได้ไม่แย่เลย อันที่จริงไม่ใช่แค่นั้น ฝีมือทำอาหารของเฉินเยี่ยนดีเลิศ หรือว่าเฉินเยี่ยนคิดจะทำซอสผักหรือพวกกิมจิเอามาขาย? ถ้าเฉินเยี่ยนทำของพวกนี้จริง งั้นเฉินเยี่ยนก็จะหาเงินได้ เฉินเยี่ยนมีเงิน ชีวิตก็จะยิ่งดีขึ้น มิน่าเธอถึงอยากจะแยกบ้านนี่เอง ที่แท้เธอวางแผนไว้แล้ว ตัวเองนี่โง่จริง ทำไมตอนนั้นถึงนึกไม่ออกนะ ตอนนี้ไม่ได้อยู่กับเฉินเยี่ยนตัวเธอไม่เพียงแต่ไม่ได้รับประโยชน์ ถ้าเฉินเยี่ยนมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น มีเงินแล้ว ก็จะยิ่งเหยียบย่ำตัวเอง ต่อกรกับตัวเองสิ

ไม่ได้ เธอต้องเอาข่าวไปบอกอวี๋เหวยหมิน ดูว่าสามารถแข่งค้าขายกับเฉินเยี่ยนได้ไหม ถ้าพวกเขาทำพวกนี้ออกมาขายก่อน งั้นเฉินเยี่ยนก็จะขายไม่ได้แล้ว แต่เธอและอวี๋เหวยหมินทำอาหารพวกนี้ไม่เป็น

ไม่อย่างนั้นตัวเธอจะเสนอตัวช่วยเฉินเยี่ยนแล้วฝึกเคล็ดลับการทำมา จากนั้นก็ทำแบบที่เฉินเยี่ยนขายแย่งธุรกิจของเฉินเยี่ยน?

แต่เฉินเยี่ยนป้องกันตัวเอง เกรงว่าจะไม่ให้ตัวเธอดู ไม่ได้ ยังไงตัวเธอก็ต้องปรึกษาอวี๋เหวยหมิน

ในชั่วพริบตาเฉินเวยคิดไปมากมาย คิดเสร็จแล้วเธอและเฉินจงกับหวางนิวยังคุยกันอีกสักพัก เห็นเฉินเยี่ยนไม่สนใจเธอ เธอเลยกลับ

“เฮ้อ เสี่ยวเวยก็แปลก เมื่อก่อนไม่กล้าเรียกใช้เธอ เธอเลยทำอะไรไม่เป็น พอแยกกันอยู่ พี่สะใภ้ก็ให้เธอทำนู่นนี่ เธอทำไม่ดี พี่สะใภ้ก็ด่าเธออีก เมื่อก่อนฉันเห็นความสัมพันธ์ของทั้งสองคนไม่แย่ คิดว่าเสี่ยวเวยอยู่กับเธอไปก็น่าจะดี ใครจะรู้ว่าตอนนี้เธอต้องมารองรับอารมณ์ทุกวัน

ตอนนี้แยกกันอยู่ ช่างเหลียนขี้เกียจจนเป็นนิสัยแล้ว หวังจะให้เฉินเวยคอยปรนนิบัติรับใช้ แต่เฉินเวยทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง ในใจยิ่งอวดดี ดูถูกคนพวกนี้ เธอจะมารับใช้ช่างเหลียนได้ยังไง เป็นแบบนี้แล้ว เธอกับช่างเหลียนต้องมีเรื่องขัดแย้งกันแน่

พวกเธอขัดแย้งกัน ก็ต้องทะเลาะกัน ช่างเหลียนด่าเฉินเวย เฉินเวยไม่ใช่ว่าแกล้งแสดงเก่งหรอกหรือ? งั้นก็แกล้งต่อไป ดูว่าเธอจะแกล้งน่าสงสารให้ใครดู ตัวเธอได้ยินมาว่า หลายวันนี้ช่างเหลียนให้เฉินเวยทำอาหาร เฉินเวยทำไม่เป็น เฉินกุ้ยก็ทำอาหารไม่เป็น เฉินกุ้ยยังต้องยุ่งเรื่องอื่นอีก ช่างเหลียนจึงต้องทำเอง แต่อาหารที่ช่างเหลียนทำก็ไม่ได้เรื่อง ทุกวันนี้กับข้าวของพวกเขาสามคนไม่เละ ก็ยังดิบอยู่ เพื่อนบ้านรอบด้านจะได้ยินเสียงช่างเหลียนด่าเฉินเวยยู่ทุกวัน

เฉินเวยจะลำบากหรือโชคร้ายเธอก็ดีใจ ดังนั้นเฉินเยี่ยนไม่ค่อยฟังคำพูดหวางนิวเท่าไร เธอฟังหวางนิวบ่นไปพลางเริ่มล้างหัวไชเท้า พริก และผักกาด เตรียมจะเริ่มทำกิมจิ ผักดอง และผักกาดขาวเผ็ด

ตลอดทั้งบ่ายเฉินเยี่ยนทั้งล้างทั้งหั่น หวางนิวต้องการเข้าไปช่วยเธอก็ไม่ยอม เพราะหวางนิวรู้ว่าเธอต้องการทำอะไร ตัวเธอทำเองก็ได้แล้ว

ถึงตอนเย็น เธอทำกับข้าวเสร็จแล้ว รอเฉินหู่กลับมาฟ้าก็มืดแล้ว พอเฉินหู่เข้าบ้านมาก็เรียก “พ่อ แม่ พี่รีบกินข้าวกัน กินแล้วไปดูอะไรสนุกๆ”

คำพูดเฉินหู่ทำให้เฉินจง หวางนิวและเฉินเยี่ยนสงสัยขึ้นมา

“อะไรสนุกๆ”

หวางนิวกินโจ๊กธัญพืชไปพลางถามขึ้นมา

“พี่สาวของหวางจวน เมื่อกี้เธอฆ่าตัวตายแต่ไม่สำเร็จ เธอนอนอยู่บนพื้นลานบ้าน คนในหมู่บ้านต่างมามุงดูกันอยู่ที่หน้าประตูบ้านพี่หวางจวนนะ

เฉินหู่กัดแผ่นแป้งไปหนึ่งคำ ในปากยังพูดอย่างรวดเร็วอยู่