เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่ 38: ที่จริงแล้วเป็นพระ?

เฉินเยี่ยนคิดในใจ หมู่บ้านเหวยเป็นหมู่บ้านข้างๆ พวกเขา หมู่บ้านนั้นใหญ่กว่าหมู่บ้านพวกเขาเยอะเลย ชีวิตความเป็นอยู่คนที่นั่นก็ไม่แย่เลย คิดไม่ถึงว่าซินห้าวก็มาจากหมู่บ้านชนบทเหมือนกัน เธอนึกว่าซินห้าวเป็นคนในเมืองเสียอีก เพราะซินห้าวดูไม่เหมือนคนหมู่บ้านชนบท

“ผมมาซื้อของนิดหน่อย แล้วเดี๋ยวจะไปหาคุณปู่คุณย่า พวกคุณลุงมาซื้ออะไรครับ มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่า?”

ซินห้าวเล่าว่าทำไมเขามาที่นี่ แล้วยังถามเฉินจงว่าต้องการให้ช่วยอะไรไหม ในมือเขามีตั๋ว และมีเงิน ถ้าฝ่ายตรงข้ามต้องการ เขาก็สามารถช่วยเหลือได้

“งั้นเจ้ารีบไปซื้อเถอะ ไม่มีอะไรให้ช่วย วันนี้ข้าพาเยี่ยนจื่อรุ่นน้องเจ้ามาดูเครื่องปรุง”

เฉินจงก็พูดตามจริง แล้วยังแนะนำเฉินเยี่ยนให้ซินห้าวด้วย

เฉินเยี่ยนถอนหายใจ ครั้งนี้ถือว่าเธอกับซินห้าวรู้จักกันอย่างเป็นทางการแล้ว อีกหน่อยใครถามตัวเองก็ไม่ต้องพูดโง่ๆ ออกไปว่าไม่รู้จักแล้ว เมื่อกี้ตอนที่เธอบอกว่าไม่รู้จักเธอรู้สึกว่าตัวเองแย่มากจริงๆ

ซินห้าวปรายตามองเฉินเยี่ยน ผู้หญิงคนนี้ถอนหายใจหมายความว่ายังไง? หรือกลัวว่าตัวเองอยู่ที่นี่จะทำให้เธอลำบากใจ?

ซินห้าวมองเฉินเยี่ยนอีกครั้ง ไม่รอให้เฉินเยี่ยนมองแววตาเขาออก ซินห้าวไปซื้อของของเขาแล้ว

เฉินจงก็พาเฉินเยี่ยนไปหาเฉินป่าวเอิน

มีคนรู้จัก รู้ว่าต้องการอะไร ให้หาก็สะดวกมากขึ้น ถึงแม้ว่าตั๋วของเฉินจงและเฉินเยี่ยนไม่ครบ แต่ในมือพวกเขามีตั๋วธัญพืชและตั๋วน้ำมันอยู่ แล้วยังมีเฉินป่าวเอินช่วยเหลืออีกด้วย ก็ยังสามารถซื้อเครื่องปรุงที่เฉินเยี่ยนต้องการได้

เฉินเยี่ยนซื้อไม่ถือว่าเยอะ เพราะเธอคิดว่าทำน้อยๆ เอามาขายดูก่อน ถ้าไม่แย่ก็ขายต่อ ถ้าไม่ดี เธอก็คิดวิธีอื่น

ถึงแม้จะไม่มากแต่ในใจเฉินจงก็คิดเสียดาย แต่ลูกสาวต้องการ อีกทั้งตั๋วพวกนั้นได้มาเพราะลูกสาวเป็นคนห้ามไม่ให้ทำลายข้าวของพวกนั้น ลูกสาวจะใช้ เขาก็จะไม่พูดอะไร

ซินห้าวก็ซื้อของเสร็จแล้ว เฉินเยี่ยนมอง ซินห้าวซื้อเค้กไข่ ซื้อเมล็ดถั่วลันเตา ซื้อกระป๋อง แล้วยังซื้อน้ำตาลทรายแดงอีกหนึ่งถุง

ฐานะที่บ้านของซินห้าวนี่น่าจะไม่แย่เลย เขาซื้อของพวกนี้ เป็นของที่ตอนนี้ตัวเองซื้อไม่ได้ทั้งนั้น และเธอก็ไม่เห็นว่าบ้านเฉินมีเหมือนกัน คนกับคนนี่เปรียบเทียบกันไม่ได้จริงๆ เฉินเยี่ยนทอดถอนใจ

“ถือของพวกนี้กลับไปเยี่ยมปู่กับย่าเจ้าไม่เลวเลย กตัญญู”

เฉินจงก็ชื่นชมเหมือนกัน ในใจเขาก็คิดว่าฐานะซินห้าวไม่แย่เลย แต่ซื้อของพวกนี้บ่งบอกได้ว่าซินห้าวกตัญญูกับผู้อาวุโส เพราะไม่ใช่ว่าคนที่มีฐานะดีไปเยี่ยมผู้อาวุโสแล้วจะซื้อของดีไป

ซินห้าวหัวเราะ ทั้งสามคนออกมาจากสหกรณ์ด้วยกัน

ซินห้าวจูงจักรยานตัวเอง เป็นคันที่เฉินเยี่ยนเห็นครั้งที่แล้ว

“ลุงจง ให้ผมพาลุงกลับบ้านไหมครับ?”

ซินห้าวเห็นเฉินจงและเฉินเยี่ยน อันที่จริงเขาอยากจะพูดว่าถ้าวันนี้เฉินเยี่ยนมาคนเดียว เขาก็จะพาเฉินเยี่ยนกลับแล้ว

สายตาที่ซินห้าวมองเฉินเยี่ยนนั้น เฉินเยี่ยนเข้าใจดีถึงความหมายในแววตานั้นของซินห้าว เธอถามตัวเองในใจ ถ้าวันนี้พ่อไม่ได้มา มีแค่ตัวเอง เธอจะให้ซินห้าวไปส่งตัวเองกลับไหม?

น่าจะให้นะ มีรถจักรยานนั่ง ทำไมจะต้องเดินล่ะ อีกอย่างคนนี้ไม่ใช่ศัตรูของตัวเองหรือคนที่ตัวเองเกลียด ถ้าเป็นอวี๋เหวยหมินหรือคนที่ดูไม่ดี แล้วไม่คุ้ยเคยกันอีก เธอไม่ยอมนั่งไปแน่

แต่ก็ไม่แน่ สำหรับซินห้าวแล้วก็ถือว่าไม่สนิทกัน เธอก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะนั่งรถเขาหรือเปล่า

เฉินเยี่ยนคิดในใจ และไม่มองซินห้าวแล้ว ยังไงวันนี้เธอไม่ได้มาคนเดียว ยังไงก็ไม่สามารถซ้อนรถซินห้าวได้ คิดไปก็ไม่มีประโยชน์

“ไม่ต้องหรอก ไม่ต้องหรอก เจ้ารีบไปเถอะ ข้ากับเยี่ยนจื่อน้องเจ้าเดินเอาได้”

เฉินจงปฏิเสธแล้ว เขาไม่สามารถนั่งรถกลับไป แล้วปล่อยให้ลูกสาวเดินคนเดียวได้ และเขาก็ไม่อยากให้ลูกสาวนั่งรถอีกฝ่ายกลับไป เพราะอีกฝ่ายเป็นชายหนุ่มแล้ว

“งั้นผมช่วยเอาของพวกนี้กลับไปดีกว่า?”

ซินห้าวก็รู้ดีว่าทั้งสองคนนั่งรถเขากลับไปไม่ได้ เขาเลยพูดอย่างสุภาพอีกประโยค

“ไม่เป็นไร ตอนนี้พวกเราอยู่ฝั่งตะวันตก ไม่ได้อยู่ฝั่งตะวันออก เจ้าไม่ผ่าน แล้วยังต้องอ้อมไปฝั่งนั้นอีก ทางก็ไม่ดี”

เฉินจงปฏิเสธอีก

นัยน์ตาซินห้าวเป็นประกาย บ้านเฉินย้ายไปฝั่งตะวันออกแล้วหรือ? ฝั่งตะวันตกของหมู่บ้านคนอยู่เยอะ ถือว่าเป็นเขตแออัด ฝั่งตะวันตกมีพื้นดิน เปล่าเปลี่ยวมากกว่า คนอาศัยอยู่ตรงนั้นน้อย ทำไมบ้านเฉินถึงย้ายไปอยู่ฝั่งนั้น?

เขาแวบมองเฉินเยี่ยน สีหน้าเฉินเยี่ยนเรียบเฉย แล้วยังดูมีแววดีใจด้วยซ้ำ ยัยนี่เธอเข้าใจเรื่องพวกนี้ไหมเนี่ย หรือว่าเพราะเรื่องครั้งก่อนเลยไม่ยอมอยู่ที่ที่คนเยอะ? คำนินทาเรื่องครั้งก่อนยังไม่หายไปอีกหรือ?

ซินห้าวเลิกคิ้ว ตัดสินใจจะกลับไปสืบที่หมู่บ้านดู

ซินห้าวไปแล้ว เพราะเขาพูดไปแล้ว เฉินจงและเฉินเยี่ยนไม่ต้องการความช่วยเหลือจากเขา เขาอยู่ไปก็ไม่มีความหมาย จึงขี่จักรยานออกไปก่อน เฉินจงหิ้วของและเดินไปกับเฉินเยี่ยน

ระหว่างทางเฉินจงและเฉินเยี่ยนคุยเล่นกัน และพูดถึงซินห้าวขึ้นมา จากที่เฉินจงเล่าพ่อของซินห้าวเป็นคนเก่ง ตอนนี้เป็นเจ้าหน้าที่ดีเด่นอยู่ในอำเภอ แม่ของซินห้าวเป็นลูกสาวคนในเมือง ตอนแรกเธอสะดุดตาซินชานพ่อของซินห้าว แล้วแต่งงานกับซินชาน ทั้งสองคนแต่งงานหลังจากคลอดซินห้าวแล้ว ร่างกายของแม่ซินห้าวก็ไม่ดีนัก ร่างกายซินห้าวก็อ่อนแอมาก เลี้ยงมาจนอายุสิบขวบร่างกายซินห้าวก็ยังอ่อนแออยู่ ต่อมามีคนดูดวงให้ซินห้าว บอกว่าชีวิตซินห้าวมีเคราะห์ ถ้ายังเลี้ยงอยู่ในบ้าน เกรงว่าจะอยู่ไม่ถึงสิบห้าปี ต้องส่งซินห้าวไปเป็นพระสิบปีเพื่อขจัดเคราะห์

แม่ของซินห้าวกลัวว่าลูกชายจะอยู่ไม่ถึงสิบห้าปี แล้วตัวเธอเองก็คลอดลูกชายอีกคน เพิ่งสองขวบ เป็นช่วงที่กำลังต้องการคนดูแล เธอเลยเชื่อคำทำนายส่งซินห้าวไปวัดเส้าหลิน ส่งครั้งหนึ่งนานสิบปี จนปีนี้ ซินห้าวอายุครบยี่สิบปีแล้วเลยรับลูกกลับมา

แน่นอนเรื่องพวกนี้เฉินจงฟังเขามา นี่ก็เป็นเหตุผลที่เขารู้จักซินห้าวแต่ไม่รู้ว่าคนนี้คือเขา ถึงแม้เรื่องนี้เฉินจงจะได้ยินมา แต่คิดว่าไม่น่าจะเป็นเรื่องเกินเลย เพราะเป็นหมู่บ้านข้างๆ ทุกคนต่างก็รู้เรื่องต่างๆ กัน

เฉินเยี่ยนตกใจมาก ขณะเดียวกันก็เข้าใจแล้วว่าทำไมครั้งแรกที่เจอซินห้าวเขาถึงผมสั้นขนาดนั้น ที่แท้เขาเพิ่งออกมาจากวัดเส้าหลินไม่นาน เพิ่งไว้ผม แต่ก็ไม่สั้น

วัดเส้าหลิน นัยน์ตาเฉินเยี่ยนมีแววตกใจขึ้นมา เธอรู้จักที่นี่ ซินห้าวอยู่ที่นั่นมาสิบปีแล้ว งั้นเขาได้เรียนวิชากังฟูหรือเปล่า ได้ยินว่าวิชากังฟูวัดเส้าหลินเก่งกาจมาก ครั้งหน้าถ้ามีโอกาสเธอจะต้องถามซินห้าว ถ้าซินห้าวยอมเล่าก็ดี เธอก็อยากจะเห็นกับตาว่ากังฟูเป็นยังไง

ขณะเดียวกันเฉินเยี่ยนก็ดีใจที่ซินห้าวกลับมาพอดี ไม่อย่างนั้นชายหนุ่มรูปงามไปเป็นพระหลายปีขนาดนี้ก็น่าเสียดายอยู่

เฉินเยี่ยนคิดในใจ เธอคิดจริงๆ ว่าคนแบบซินห้าวไปเป็นพระนี่น่าเสียดาย ถึงแม้เธอจะไม่ได้หลงในรูปลักษณ์ภายนอก แต่คนแบบนี้ถ้าตัวเองไม่แต่งงาน ก็แค่เป็นอาหารตาไว้มอง แต่ตอนนี้ซินห้าวกลับมาแล้ว ไม่ได้เป็นพระแล้ว แน่นอนย่อมสามารถแต่งงานได้ และก็ไม่รู้ว่าเขาจะหาภรรยาแบบไหน ถ้าเป็นผู้หญิงอัปลักษณ์ก็น่าเสียดาย