เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่33:ฉันยอมแยกบ้านอยู่

จูเฟิ่งฮวาเสนอมาสามทางเลือก ปฏิกิริยาของคนบ้านเฉินแตกต่างกันไป

พูดตามจริง จูเฟิ่งฮวาพูดแบบนี้ ใครในบ้านเฉินก็คิดไม่ถึง พอฟังเข้าใจแล้ว เฉินจงและหวางนิวก็โกรธมาก คิดว่าจูเฟิ่งฮวาทำเกินไป เธอคิดว่าเธอเป็นใคร มาโบกไม้โบกมือในบ้าน คิดจะทำตัวเป็นหัวหน้าบ้านเฉิน อยากจะเป็นครอบครัวเฉิน เธอคู่ควรหรือ

เฉินกุ้ยตะลึงงัน เขาคิดไม่ถึงว่าแม่ยายจะพูดแบบนี้

ช่างเหลียนดีใจ ถ้าถือโอกาสนี้แยกกันอยู่จะดีขนาดไหน แบบนี้เฉินเยี่ยนและเฉินหู่แม้กระทั่งเฉินเวยก็ไม่ต้องกินข้าวเปลืองแล้ว ของทั้งหมดในบ้านก็จะเป็นของเธอ อีกหน่อยจะใช้ชีวิตยังไงก็ได้ เธอรู้สึกสบายใจเหลือเกิน นัยน์ตาเธอเลยมีแววแห่งความดีใจเป็นประกาย

ในใจเฉินเวยเริ่มรู้สึกซับซ้อน เธอคิดไม่ถึงว่าจะพูดเรื่องแยกบ้าน ถ้าแยกบ้านจริงเธอควรจะทำยังไงดีนะ?

เฉินเยี่ยนก็อึ้งไป เธอก็คิดไม่ถึง แต่เธอฟังจบก็คิดขึ้นมาได้ หรือจะถือโอกาสนี้แยกบ้านดี?

เดิมทีเธอไม่เคยคิดเรื่องแยกบ้านมาก่อน เพราะเฉินจงและหวางนิวต่างก็ดี เฉินกุ้ยก็ไม่ใช่คนที่ไม่มีเหตุผล เฉินหู่ก็น่ารัก เธอชอบครอบครัวนี้

แต่เธอคิดถึงประเพณีของที่นี่ครอบครัวหนึ่งมีลูกชายหลายคน จะสามารถได้ที่ไว้ปลูกที่อยู่อาศัยได้ บ้านเฉินมีลูกชายสองคน นอกจากบ้านหลังนี้แล้ว ยังมีผืนดินอีกหนึ่งผืน แต่พื้นที่นั้นว่างเปล่า ยังไม่ได้ปลูกบ้านอยู่เลย

ที่บ้านเฉินไม่ได้แยกกันอยู่ เพราะเฉินหู่ยังเด็ก รอเฉินหู่แต่งงานแล้วต้องแยกกันอยู่แน่นอน ถึงตอนนั้นเฉินจงและหวางนิวก็จะอยู่กับเฉินกุ้ยและเฉินหู่ผลัดเปลี่ยนกันไป

แต่ถ้าจะแยกตอนนี้ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ ถ้าพี่ชายคนโตแต่งงานแล้วอยากจะแยกกันอยู่ ก็สามารถทำได้ พ่อแม่ก็อยู่กับลูกชายคนเล็ก รอลูกชายคนเล็กแต่งงาน แล้วค่อยเริ่มผลัดกันอยู่

ในเมื่อเป็นแบบนี้ งั้นตอนนี้แยกกันอยู่? แต่ฝั่งนั้นยังไม่ได้ปลูกบ้าน ไม่สามารถแยกอยู่ได้ในเร็ววันนี้ อีกอย่างถึงแม้จะแยกบ้านอยู่ พ่อแม่ก็ต้องอยู่กับเฉินหู่ ตัวเองไปอยู่กับพ่อแม่ แล้วเฉินเวยล่ะ? เธอยังไม่แต่งงาน ก็ต้องตามพ่อแม่เหมือนกัน จะคิดหาวิธีให้เฉินเวยอยู่กับเฉินกุ้ยและช่างเหลียนยังไงดีนะ

ยิ่งเฉินเยี่ยนคิดก็ยิ่งรู้สึกว่าหากแยกบ้านกันอยู่เป็นเรื่องที่ดี แบบนี้ถึงแม้อีกหน่อยเธอหาเงินได้ ช่างเหลียนก็มาเอาผลประโยชน์ไปไม่ได้ แต่จะแยกบ้านกันยังไง ไม่ใช่ว่าบ้านช่างพูดแล้วต้องทำตาม

ตอนที่เฉินเยี่ยนคิดอยู่เฉินจงเริ่มต่อรองกับจูเฟิ่งฮวาแล้ว เพราะเฉินจงไม่สามารถแยกบ้านอยู่ได้ ยังไงเขาก็ต้องให้ลูกสาวแต่งงาน เลี้ยงลูกชายคนเล็กจนโตถึงแต่งงานค่อยแยกบ้านอยู่ แต่เฉินจงไม่เห็นด้วย แล้วไม่ยอมให้เฉินเยี่ยนไปซี้ซั้วแต่งงานกับคนอื่น จูเฟิ่งฮวาก็แค่ต้องการเงิน ทั้งสองฝ่ายยังตกลงกันไม่ได้

“พ่อ แม่ หนูคิดว่าแยกกันอยู่ก็ได้นะ”

เฉินเยี่ยนเห็นทั้งสองคนจะทะเลาะกันแล้ว เธอเลยพูดขึ้นมา

เฉินเวยขมวดคิ้ว เฉินเยี่ยนเห็นด้วยว่าจะแยกบ้าน เธอมีความคิดอะไรอีกนะ?

“เยี่ยนจื่อ ลูกไม่ต้องพูด ลูกรู้เรื่องอะไร ไม่ว่าจะยังไงแม่กับพ่อลูกจะต้องทำให้ลูกและเสี่ยวเวยออกเรือนให้ได้ ปลูกบ้านให้หู่จื่อหาภรรยาก่อนถึงค่อยแยกกันอยู่”

หวางนิวจ้องมองลูกสาว ทำไมลูกสาวโง่อย่างนี้ ถ้าตอนนี้แยกกันอยู่ งั้นลูกสาวกับลูกชายคนเล็กก็จะลำบาก

“แม่ ในเมื่อพี่สะใภ้ไม่อยากกินข้าวหม้อเดียวกับหนู ทุกวันอยู่ด้วยกันเรื่องก็เยอะ แยกกันก็ดี จะได้ไม่ต้องทะเลาะกันทุกวัน อยู่ไม่เป็นสุขทุกวัน”

เฉินเยี่ยนกลับไม่คิดอย่างนั้น ขอแค่ตัวเองมีความสามารถ เธอยิ่งอยากจะจะแยกบ้านอยู่เลย

“ไม่ได้ จะพูดยังไงพ่อก็ไม่ยอมให้แยก พ่อกับแม่ลูกคลอดพวกแกมาหลายคนนี้ พวกเราต้องรับผิดชอบชีวิตพวกลูก อย่างอื่นไม่ต้องพูดถึงต้องส่งพวกลูกให้ถึงฝั่ง”

เฉินจงก็แน่วแน่มาก

“พ่อ หนูรู้ความตั้งใจของพ่อกับแม่ พวกพ่อแม่อยากจะจัดการชีวิตพวกเราให้ดี แต่ตอนนี้ทะเลาะกันแบบนี้ก็ไม่ดี ถ้าแยกกันอยู่ บ้านนี้ก็จะสงบสุข ก็ถือเป็นเรื่องดี หรือจะบอกว่าแยกกันอยู่แล้ว พ่อกับแม่จะไม่สามารถวางแผนชีวิตให้พวกเราได้แล้ว?”

เฉินเยี่ยนโน้มน้าวเฉินจง

“เด็กโง่ ถึงแม้แม่กับพ่อของลูกจะส่งพวกลูกถึงฝั่งแล้ว แต่ถ้าคนในหมู่บ้านรู้จะต้องหัวเราะเยาะแน่ แยกบ้านแบบนี้ อีกหน่อยลูกกับเสี่ยวเวยจะหาคนแต่งงานด้วยลำบาก”

หวางนิวตาแดงขึ้นมา

“แม่ ไปฟังคนอื่นพูดทำไม ในเมื่อคนของบ้านพี่สะใภ้มาแล้ว อยากจะให้พวกเราแยกกันอยู่ ก็แยกเถอะ หนูก็จะไม่ทำให้พี่ชายพี่สะใภ้ลำบาก”

เฉินเยี่ยนกลับรู้สึกว่านี่คือโอกาสอันดี

“ดูลูกสาวพวกคุณก็ยินยอมแล้ว ยังจะต้องพูดอะไรอีก ก็แยกกันไปสิ แต่จะแยกกันอยู่ยังไง ต้องคุยกันให้ชัดเจน ให้ลูกสาวเราลำบากก็ไม่ได้นะ”

จูเฟิ่งฮวาเห็นเฉินเยี่ยนเห็นด้วยเรื่องแยกบ้าน สีหน้าเธอเผยรอยยิ้มขึ้นมา เธอรู้สึกว่าเฉินเยี่ยนโง่มาก ในเมื่อไม่ให้พี่ชายพี่สะใภ้ช่วย แยกบ้านไปก็ดี งั้นอะไรที่บ้านเฉินแบ่งให้ลูกสาวก็จะเป็นของตัวเองทั้งหมด

“ไม่ได้ ยังไงข้าก็ไม่เห็นด้วยที่จะแยกบ้าน ข้ายังไม่ตายเลย เรื่องบ้านนี้ข้าเป็นคนตัดสินใจ”

เฉินจงกลับยังยืนหยัดมาก

เฉินเยี่ยนเงียบไป เธอเข้าใจดีว่าในใจพ่อแม่หวังดีกับพวกลูกๆ ในใจพ่อแม่ อยู่ด้วยกัน พี่ชายลูกสะใภ้ยังสามารถช่วยเหลือได้ เธอและเฉินเวยก็จะได้ออกเรือนง่าย แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการนี่นา แต่เวลานี้ถ้าเธอยืนยันมากเกินไป จะทำให้พ่อแม่เสียใจเอาได้

“โถ่ ชีวิตฉันทำไมถึงลำบากขนาดนี้ ยอมยกลูกสาวให้บ้านเฉิน แต่กลับโดนพวกเขาเหยียบย่ำ...”

จูเฟิ่งฮวาเห็นท่าเฉินจงไม่ยอม เธอเลยร้องโวยวายเสียงดัง ด่าว่าบ้านเฉินไม่ดีต่างๆ นานา

ช่างเผิงก็ตะโกนเสียงดัง หน้าบ้านเฉินมีคนมามุงอยู่ไม่น้อย

ไม่นานผู้อาวุโสของบ้านเฉินแล้วยังมีหวางต้าหมินต่างเข้ามาในบ้าน คนอื่นๆ ยืนอยู่หน้าประตูมุงดูกัน

นับแล้วคนในบ้านเฉินถือว่าไม่เยอะ ปู่เฉินเยี่ยนเดิมทีมีพี่น้องสามคน แต่อีกสองคนไม่อยู่แล้ว ยังไม่ได้แต่งงานก็เสียชีวิตก่อน เฉินเยี่ยนยังมีอาอีกสามคน ต่างแต่งงานไปหมู่บ้านอื่นหมดแล้ว วันปีใหม่ถึงจะมาเยี่ยมที่บ้าน

เฉินเยี่ยนมีคนลุงคนหนึ่ง ตอนเด็กเคยป่วยหนัก บางครั้งเลอะเลือน มีครั้งหนึ่งออกจากบ้านไปและไม่กลับมาเลย

เดิมทีย่าของเฉินเยี่ยนคลอดลูกสาวอีกคนหนึ่ง ซึ่งก็คืออาของเฉินเยี่ยน แต่ป่วยจนเสียชีวิตไปตอนสามขวบ ดังนั้นเฉินจงไม่มีพี่น้องคนอื่นอีก มีแค่เขา พวกครอบครัวเฉินมีกันมาห้ารุ่นแล้ว ไม่ได้สนิทมาก แต่ถ้ามีเรื่องอะไรก็ยังคอยช่วยเหลือกันอยู่

พวกผู้อาวุโสของบ้านและหวางต้าหมินนั่งกันอยู่ในโถงบ้าน ได้ยินเรื่องแยกบ้าน พวกเขาต่างมองหน้ากัน พวกเขาทั้งหมดโน้มน้าวจูเฟิ่งฮวา แต่จูเฟิ่งฮวายืนยันคำเดียว ไม่แยกบ้านก็ให้เฉินเยี่ยนแต่งงานออกไปภายในครึ่งปี ไม่อย่างนั้นก็ให้ลูกสาวเธอตบหน้าเฉินเยี่ยนสองฉาด ให้เฉินเยี่ยนชดใช้ลูกสาวเธอ แล้วบ้านเฉินเอาเงินมาชดใช้ เรื่องถึงจะจบ

ถึงแม้ว่าจูเฟิ่งฮวาพูดจาทำให้ทุกคนโกรธ แต่เธอเป็นผู้หญิง แล้วยังเป็นแม่สะใภ้ของเฉินกุ้ย เธอโกงขึ้นมาจริง ทุกคนก็ทำอะไรเธอไม่ได้ ยังไงก็ไม่สามารถลงมือเธอได้

ดูจูเฟิ่งฮวาพูดจาน่าเกลียดจริงๆ เฉินจงเริ่มโกรธ เขาลุกขึ้นยืนเดินออกไปนอกประตูห้องโถง เขาอยากจะสงบอารมณ์ ส่วนในบ้านก็ให้พวกเขาทะเลาะกันไปก่อน

“พ่อ ในเมื่อเธออยากจะแยก ก็ให้แยกเถอะ แยกบ้านแล้วหนูก็จะได้ใช้ชีวิตง่ายขึ้น อย่าให้พวกเขาโวยวายเลย พ่อเชื่อหนู แยกบ้านแล้ว นับวันชีวิตจะยิ่งดีขึ้น หนูไม่อยากให้พ่อกับแม่ไปต่อไม่ได้”

เฉินเยี่ยนเห็นเฉินจงออกไปก็ไปกระซิบเสียงเบาพูดข้างเฉินจง

เฉินจงไม่ได้พูดอะไร เขามองเฉินเยี่ยน นัยน์ตาเป็นประกายสงสัย ทำให้เฉินเยี่ยนรู้สึกหวั่นไหวขึ้นมายังไม่ไม่รู้