เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่32:แต่งงาน? แยกบ้าน?

เฉินเวยรินชาให้จูเฟิ่งฮวา จากนั้นปากจูเฟิ่งฮวาก็พูดบ่นพึมพำขึ้นมา

ที่เธอพูดก็ไม่พ้นเรื่องที่ช่างเหลียนยอมแต่งเข้าบ้านเฉิน ถือเป็นบุญของบ้านเฉิน ไม่อย่างนั้นด้วยตัวลูกสาวเธอ จะแต่งงานกับคนแบบไหนก็ได้ บ้านเฉินยังทำไม่ดีกับลูกสาวอีก ช่างขาดจิตสำนึก อะไรต่อมิอะไร

แน่นอน เฉินจงและหวางนิวจะเถียงกับจูเฟิ่งฮวา พูดไปมา จูเฟิ่งฮวายังจิกกัดว่าบ้านเฉินทำให้ลูกสาวลำบาก บ้านเฉินต้องชดใช้ให้ลูกสาวเธอ

พูดมาจนสุดท้าย จูเฟิ่งฮวาเรียกเอาตั๋วธัญพืชสิบชั่งจากบ้านเฉิน แล้วยังต้องการน้ำมันสองชั่ง ผักหนึ่งรถเข็น บอกว่าถ้าไม่ตบเฉินเยี่ยนให้ลูกสาวเธอ จะต้องชดใช้ของพวกนี้ให้เธอ ไม่อย่างนั้นเธอไม่ยอมจบเลิกรากับบ้านเฉิน

“บ้านเราไม่มีตั๋วธัญพืช บ้านเราไม่มีปัญญาหาตั๋วธัญพืชมาได้หรอก ส่วนน้ำมัน อย่าว่าแต่สองชั่งเลย บ้านเราสองเหลี่ยง[1] ก็นับว่าไม่แย่แล้ว ส่วนผักมากมายขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าเหลียนเอ๋อร์ไม่รู้ ถ้าให้พวกคุณไป บ้านเราก็ไม่เหลือกินแล้ว คุณเป็นแม่เหลียนเอ๋อร์ จะทนไม่ให้ลูกสาวได้กินผักสักคำเลยหรือ?”

เฉินจงก็เข้าใจความต้องการของฝ่ายตรงข้าม เลยอยากจะหาวิธีจัดการที่ดี

“แม่ ที่บ้านไม่มีผักมากมายขนาดนั้นจริง แม่จะเอาธัญพืชเอาน้ำมันเอาเงินอะไรก็ได้ จะเอาผักไปทำไม บ้านเราไม่ใช่ว่าไม่มีผัก ลากไปจะดูแปลกๆ”

ช่างเหลียนไม่ค่อยเห็นด้วย

“ลูกรู้เรื่องอะไร พวกเขาให้ผักมารถเข็นหนึ่ง พวกเราไม่กินก็เอาไปขายได้ เงินที่ขายก็เป็นของเราไม่ใช่หรือไง”

ช่างเผิงจ้องน้องสาวตาเขม็ง

“พวกคุณอยากจะพูดอะไรก็ได้ ยังไงบ้านเราก็ไม่มีอะไรอยู่ดี”

เฉินจงโกรธมาก บ้านตัวเองปลูกผักมาอย่างยากลำบาก ถือดียังไงให้พวกเขาเอาไปขาย?

“คุณญาติ นี่ไม่ถูกนะ คุณไปแจ้งทางการมีหน้ามีตาในหมู่บ้าน ในเมือง ในอำเภอต่างก็ให้ผลประโยชน์มา ไม่ว่ายังไงพวกเราก็ถือเป็นญาติกัน ลูกสาวพวกเราก็แต่งเข้าบ้านพวกคุณไปแล้ว พวกคุณคงจะไม่คิดเสียดายของแค่นี้หรอกนะ?”

จูเฟิ่งฮวารู้สึกว่าบ้านเฉินขี้งกเกินไป

“ที่เมืองและเทศบาลให้รางวัลมาจริง ตอนนี้ใบประกาศเกียรติคุณยังติดอยู่ที่คณะอยู่เลย ทั้งหมู่บ้านรู้กันหมด ถ้าพวกคุณอยากจะดู ผมพาพวกคุณไปดูเอง นอกจากใบประกาศแล้วพวกเราไม่อะไรเลย”

เฉินจงยอมรับกับบ้านช่างได้เสียที่ไหน ไม่อย่างงั้นอย่าหวังจะได้อยู่เป็นสุขเลย

“คุณญาติ คุณปิดบังคนอื่น แต่พวกเราเป็นญาติกัน คุณปิดบังพวกเราก็ไม่มีประโยชน์ เราไม่เชื่อว่านอกจากใบประกาศอะไรนั่นแล้วจะไม่มีอย่างอื่นอีก”

จูเฟิ่งฮวาแสดงออกว่าไม่เชื่อ

“ไม่เชื่อก็ไปถามเลย ไปถามในหมู่บ้าน ไปถามที่อำเภอ ไปถามในเมือง ดูว่านอกจากใบประกาศแล้วยังมีอะไรอย่างอื่นไหม ถ้าคุณถามได้ พวกเราจะเพิ่มให้คุณอีกเท่าหนึ่งเลย”

เฉินเยี่ยนรู้ว่าบ้านช่างมาเพื่อผลประโยชน์ โชคดีที่พ่อมีไหวพริบ ไม่เอาตั๋วพวกนั้นออกมาก ไม่อย่างนั้นจะมีแต่เรื่อง”

จูเฟิ่งฮวาขมวดคิ้ว ฟังจากน้ำเสียงแล้วไม่เหมือนโกหกอยู่ หรือว่าไม่มีจริงๆ? งั้นตัวเองก็มาเสียเที่ยวแล้วใช่ไหม?

จูเฟิ่งฮวาไม่ยอม เธอส่งสายตาให้ลูกสาว ช่างเหลียนเข้าใจ ไปถามเฉินกุ้ย เฉินกุ้ยส่ายหน้า แสดงออกว่าไม่มีจริงๆ ช่างเหลียนถามเฉินเวยอีก เฉินเวยก็ส่ายหน้า ช่างเหลียนมองไปทางหวางนิว สีหน้าหวางนิวเป็นปกติ บอกชัดเจนว่าที่บ้านไม่ได้อะไรเลยจริงๆ ไม่อย่างนั้นเธอปิดบังไม่ได้หรอก สามีก็ไม่กล้าปิดตัวเอง

จูเฟิ่งฮวาก็มองออก แอบด่าบ้านเฉินในใจว่าไม่ได้เรื่อง แม้แต่ผลประโยชน์เล็กน้อยยังไม่ได้เลย ไม่น่ามาเสียเที่ยวเลย บ้านเฉินไม่มีอะไรให้เธอเลย ลากผักหนึ่งรถเข็นกลับก็เหนื่อยอยู่ ขอเงินกับบ้านเฉินไปเลยดีกว่า

“คุณญาติ ในเมื่อคุณพูดแบบนี้แล้ว งั้นพวกเราก็เชื่อ แต่ลูกสาวคุณตบลูกสาวฉัน จะมาตบฟรีๆ ไม่ได้ ลูกสาวฉันเลี้ยงทะนุถนอมมาตั้งแต่เด็ก นิ้วฉันยังแทบไม่เคยแตะโดนเลย มาถึงบ้านคุณกลับโดนตบ ถ้าไม่ใช่ฉันห้ามไว้ คนในหมู่บ้านฉันจะมาคิดบัญชีกับพวกคุณ คุณว่าเรื่องนี้จะจัดการยังไงดี”

จูเฟิ่งฮวาคิดหาข้ออ้าง

“แล้วคุณจะเอายังไง?”

เฉินจงรู้ว่าฝ่ายตรงข้ามต้องการได้ผลประโยชน์

“ลูกสาวพวกเราไม่สามารถลำบากฟรีๆ ได้ คุณต้องชดใช้ให้พวกเรา ตั๋วธัญพืช น้ำมันและผัก ถ้าพวกคุณไม่ให้ก็ได้ เปลี่ยนเป็นเงินแล้วกัน เอามาให้เรายี่สิบเหรียญ ฉันจะเอาไปซื้อของดีมาบำรุงลูกสาว ให้เฉินเยี่ยนยอมรับผิดกับลูกสาวฉัน เรื่องนี้ก็ถือว่าเห็นแก่หน้าบ้านคุณแล้วกัน”

จูเฟิ่งฮวาเสนอเงื่อนไข

เฉินเยี่ยนยิ้มอย่างเยือกเย็น ถึงกับกล้าเรียกร้องขนาดนี้เลย

“เพราะช่างเหลียนผลักฉันก่อน เยี่ยนจื่อถึงลงมือ จะเอาอะไรมาชดใช้ตั้งยี่สิบ พวกเราไม่มีหรอกยี่สิบเหรียญ”

หวางนิวโมโหขึ้นมา รีบพูดอธิบาย

“พวกเราไม่สน ถ้าไม่ให้เงินพวกเรา ไม่ให้เธอมาขอโทษ วันนี้พวกเราก็จะตบลูกสาวคุณชดใช้ให้น้องสาวเรา คอยดูว่าผมจะไม่ตีเธอจนตาย”

ช่างเผิงตะโกนขึ้นมาด้วยสีหน้าโหด

“อยากจะตบฉันหรือ? งั้นเข้ามาสิ”

เฉินเยี่ยนยืนตัวตรง บ้านช่างนี่จะกลั่นแกล้งกันมากเกินไปแล้วนะ

“เธอคิดว่าฉันไม่กล้าหรือ ตัวเธอเองก็ไม่ใช่คนดีอะไร ยังมาตบน้องสาวฉัน คอยดูว่าฉันจะไม่ตบเธอจนหน้าเยิน”

ช่างเผิงค่อนข้างหัวแข็ง เขาจะเข้าไปลงมือจริงๆ

เฉินจงยอมให้ใครมาตบลูกสาวตัวเองเสียที่ไหน รีบลุกขึ้นยืนทันที ยืนอยู่หน้าช่างเผิง ถ้าช่างเผิงกล้าลงมือ เขาก็กล้าตีช่างเผิง

เฉินกุ้ยก็ยืนอยู่หน้าเฉินจง ถึงแม้ว่าคนนั้นจะเป็นพี่ชายของภรรยา แต่ฝั่งนี้คือพ่อและน้องสาวตัวเอง เขาย่อมอยู่ฝั่งพ่อตัวเองอยู่แล้ว

จูเฟิ่งฮวาคิดไม่ถึงว่าคนบ้านเฉินจะแข็งกร้าวขนาดนี้ คิดอยากจะตบเฉินเยี่ยนก็ไม่สำเร็จแล้ว งั้นต้องคิดหาทางเอาเงินมาให้ได้

“อย่าลงมือ อย่าลงมือ คนกันเองทั้งนั้น นี่จะทำอะไรกัน”

จูเฟิ่งฮวาดึงลูกชาย กลัวว่าลูกชายจะลำบาก

ทุกคนกลับมานั่งอีกครั้ง ช่างเหลียนนั่งอยู่ข้างเฉินกุ้ย ออกแรงหยิกเฉินกุ้ย เธอรู้สึกว่าเฉินกุ้ยไม่อยู่ข้างเธอ เธอโกรธ

“คุณญาติ ไม่ว่าจะยังไงลูกสาวเราก็เสียหาย ความโกรธนี้ถ้าไม่เอาออกก็ไม่ได้ ถ้าไม่เอาออก คนอื่นจะหาว่าบ้านช่างเรากลั่นแกล้งได้ง่าย ในเมื่อวันนี้ฉันมาแล้ว งั้นเรื่องนี้ถ้าไม่ชดใช้ให้พวกเราก็ไม่ไป ถ้าคุณไม่ชดใช้ให้ยี่สิบเหรียญ งั้นคุณก็แก้แค้นให้ลูกสาวเรา”

จูเฟิ่งฮวาเปลี่ยนคำพูดใหม่

“แก้แค้น? แก้แค้นยังไง?”

เฉินจงถาม เขาอยากจะฟังว่าจูเฟิ่งฮวาจะพูดยังไง

“ก็แก้แค้นไง มีสามทางเลือก พวกเราไม่บังคับคุณ ให้พวกคุณเลือก ข้อแรก เฉินเยี่ยนก็ไม่เด็กแล้ว ฉันว่าน่าจะยังหาสามีไม่ได้ในเร็ววัน ตอนนี้เธอไม่มีสามี แต่ก็ไม่สามารถอยู่กับลูกสาวเราได้ไปตลอดชีวิตหรอก ไม่แน่ เธออยู่บ้านจะแกล้งลูกสาวเราแบบนี้ไม่งั้นภายในครึ่งปีพวกคุณต้องหาสามีให้เธอ ไม่ว่าจะเป็นคนตาบอดหรือคนขาเป๋ก็ต้องส่งเธอออกไป ข้อสอง ไม่งั้นคุณก็แยกบ้านออกมาเลย ยังไงพวกคุณก็มีลูกสองคน ให้เธอไปอยู่กับเฉินหู่ ไม่กินข้าวหม้อเดียวกัน เธอไม่กินของลูกสาวฉันครั้งนี้ก็ถือว่าลูกสาวเราเสียหายไปครั้งหนึ่งแล้วกัน พวกเราไม่เอาเรื่องแล้ว ข้อสามคุณให้เงินพวกเรา พวกเราก็จะปลอบลูกสาวเรา สามทางเลือกพวกคุณเลือกมาเถอะ”

จูเฟิ่งฮวาพูดความคิดของเธอ เธอคิดว่าเฉินจงและหวางนิวต่างก็ดีกับเฉินเยี่ยน ไม่ยอมให้เธอแต่งกับคนพิการตาบอดขาเป๋ และไม่ยอมให้แยกบ้านอยู่ เพราะว่าเฉินหู่ยังเด็กมาก เฉินหู่ดูแลตัวเองไม่ได้ ถ้าให้เฉินเยี่ยนอยู่กับเฉินหู่ ต้องไปไม่รอดแน่ ดังนั้นบ้านเฉินจึงเหลือทางเลือกที่ต้องให้เงินเธอ ถึงแม้ว่าเธอจะให้สามทางเลือก แต่สุดท้ายเฉินเยี่ยนเลือกได้แค่เงินข้อนี้เท่านั้น

[1]หน่วยน้ำหนักเท่ากับ50 กรัม