เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่28:รับรองแขก
พูดจบหวางต้าหมินก็มอบหมายงานให้คนในหมู่บ้าน ทุกคนต่างเต็มใจทำ
“ฟ้ามืดแล้ว เชิญท่านทั้งสองไปทานข้าวที่บ้านผมก่อนเถอะ ทานเสร็จแล้วค่อยไป”
หวางต้าหมินเชิญหวางฉางฟาและหลิวอี้ทั้งสองคน ถ้าคนในเมืองยอมไปกินข้าวที่บ้านเขา พูดออกไปเขาย่อมได้หน้า ไม่ว่าจะยังไง เขารู้จักคนในเมืองแล้ว อีกหน่อยก็ดีเอง
“พวกเราไปกินข้าวที่บ้านน้องเฉินกันดีกว่าไหม? ไม่รู้ว่าน้องเฉินจะยินดีต้อนรับไหม?”
หวางฉางฟาชอบพอเฉินจงอยู่ โดยเฉพาะเมื่อรู้ว่าเครื่องกระเบื้องที่แตกนั้นเป็นคำสั่งของหัวหน้าหมู่บ้าน เขายิ่งรู้สึกดีกับเฉินจงเข้าไปอีก
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ ขอแค่พวกคุณไม่รังเกียจก็พอ”
เฉินจงรีบพูด พูดจบก็เรียกเฉินเยี่ยน “เยี่ยนจื่อ รีบกลับไปบอกแม่ ให้แม่ทำอาหารเพิ่ม”
เฉินเยี่ยนรับปากแล้วพยักหน้า จากนั้นก็เดินกลับไป
หลิวอี้เห็นเบื้องหลังเฉินเยี่ยน ผู้หญิงคนเมื่อกี้หน้าตาสวยมาก เขาคิดว่าสวยกว่าผู้หญิงในเมืองที่เขาเจอตั้งเยอะ แต่อาจจะเป็นเพราะฟ้ามืดแล้ว เขามองไม่ค่อยชัด บางทีถ้าเห็นใกล้ๆ หน้าเธออาจจะมีแผลเต็มไปหมดก็ได้
“พี่ต้าหมิน ไปเถอะ ไปด้วยกัน พวกเราไปบ้านผมกันให้หมดเลย”
เฉินจงเชิญหวางต้าหมินด้วย ไม่ว่ายังไงหวางต้าหมินก็เป็นหัวหน้าหมู่บ้าน เขาไม่อาจทำให้หวางต้าหมินเสียหน้าได้
“ได้ งั้นไปบ้านเจ้า”
หวางต้าหมินพยักหน้าตกลง ถึงแม้จะไปกินข้าวที่บ้านเฉินจง เขาเป็นหัวหน้าหมู่บ้านยิ่งต้องไปด้วย
เฉินเยี่ยนกลับบ้านมาก่อน หวางนิวกำลังมองไปรอบๆ อยู่หน้าประตูบ้าน เห็นเฉินเยี่ยนก็รีบถามไถ่เรื่องราว
ฟังเฉินเยี่ยนพูดจบหวางนิวทั้งดีใจแล้วก็เป็นกังวล
ดีใจเพราะครั้งนี้สามีได้หน้า แล้วยังไม่เป็นอันตรายเลยด้วย
ที่กังวลใจเพราะคนในเมืองจะมากินข้าวที่บ้าน ข้าวเย็นเธอทำโจ๊กข้าวเหนียว แผ่นแป้งข้าวเหนียว แล้วยังมีผัดหัวไชเท้า เอาให้คนในเมืองกิน พวกเขาจะว่าเอาได้
“ไม่ได้ แม่จะไปทอดไข่สองฟอง ไม่ให้เขาหัวเราะเยาะพวกเรา”
หวางนิวรีบตรงไปที่ครัว
“แม่ หนูช่วยดีกว่า แม่ไปเก็บกวาดห้องโถง เตรียมต้มน้ำ อีกเดี๋ยวจะได้เอามาชงชา”
เฉินเยี่ยนตัดสินใจว่าตัวเองจะไปทำอาหาร
“ชาอะไรล่ะ ชาขาว บ้านเราแม้แต่น้ำตาลยังไม่มีเลย ก็ถูก ลูกทำเถอะ แม่ไปเก็บกวาดเอง”
หวางนิวพยักหน้า ยังไงเสียลูกสาวก็ทำกับข้าวเป็น เธอไม่เป็นห่วง
“พี่ใหญ่ ผมช่วยจุดไฟนะ”
เฉินหู่วิ่งออกมาจากในห้อง
“ได้ ไปกัน”
เฉินเยี่ยนจูงมือเฉินหู่
เฉินหู่อึ้งไปเล็กน้อย ถึงแม้ความสัมพันธ์เขาและเฉินเยี่ยนเมื่อก่อนไม่แย่ แต่น้อยครั้งที่เฉินเยี่ยนจะจูงมือเขา ตอนนี้ถูกเฉินเยี่ยนจูงเขารู้สึกไม่คุ้นขึ้นมา แต่เขารู้สึกว่าความรู้สึกแบบนี้ก็ไม่แย่เสียทีเดียว
มาถึงห้องครัว เฉินหู่ไปจุดฟืนเฉินเยี่ยนไปดูผักในครัว
ในเมื่อมีแขกมา เธอก็จะลงมือทำกับข้าวสองอย่าง อย่างแรกให้แขกได้กินดี อีกอย่างให้ทุกคนรู้ว่าฝีมือทำอาหารเธอไม่แย่ อีกหน่อยจะได้มีคนสนับสนุนเธอ
ทำอะไรดีนะ?
ฝีมือทำอาหารของเฉินเยี่ยนดี เพียงแต่ไม่มีวัตถุดิบให้เธอทำอาหารดีๆ ได้เลย ที่บ้านต้องมีวัตถุดิบอาหาร
มีผักกาดขาวแล้ว ถ้างั้นทำผัดผักกาดขาวใส่พริกแล้วกัน อย่างอื่น เฉินเยี่ยนส่ายหน้า ไม่มีเครื่องปรุงรส
ถ้าเป็นไข่ไก่ มีพริกหยวกอยู่ งั้นทำแผ่นแป้งใส่ไข่และพริกหยวก คนที่นี่ต้องไม่เคยกินมาก่อนแน่
หัวไชเท้า แม่เอาไปผัดแล้ว แต่เฉินเยี่ยนรู้ว่ารสชาติหัวไชเท้าผัดนี่ไม่ได้เรื่องจริงๆ ยังไงก็ต้องมีกับข้าวสี่อย่าง เธอทำถั่วลิสงคั่วดีกว่า ยังไงที่บ้านก็มีถั่วลิสง อีกอย่างเอาไชเท้าฝอยมาแผ่ทำเป็นแป้งทอด เพราะโจ๊กต้องไม่พอแน่ มีแป้งนี่ จะได้กินโจ๊กน้อยลง
เฉินเยี่ยนคำนวณดีแล้ว หยิบถั่วลิสงให้เฉินหู่ปอกเปลือก เพราะถั่วที่บ้านมีเปลือกหมดเลย
เฉินหู่ปอกเปลือกถั่วลิสง ฝั่งเฉินเยี่ยนก็ลงมือ ล้างหัวไชเท้าให้สะอาดแล้วหั่นเป็นเส้น แล้วเติมแป้งขาวและแป้งข้าวโพดและเครื่องปรุงคนให้เข้ากัน
หั่นผักกาดขาวเป็นชิ้น สับพริกหยวกให้ละเอียดแล้วคนกับไข่ไก่ให้เข้ากัน
“พี่ ปอกเสร็จแล้ว”
เฉินหู่เอาถั่วลิสงที่ปอกเปลือกเสร็จแล้วยื่นให้เฉินเยี่ยน
“ดี”
เฉินเยี่ยนรับไป อันดับแรกคั่วถั่วลิสงก่อน เธอไม่ได้ใช้น้ำมันทอด เพราะว่าเปลืองน้ำมัน และไม่ได้อบเกลือ เพราะว่าเปลืองเกลือ เธอคั่วเอา คั่วสุกแล้วโรยเกลือลงไปหน่อย
เอาถั่วออกจากเตา เฉินเยี่ยนเห็นเฉินหู่กำลังสูดหายใจ ไฟของเตาสะท้อนอยู่ตรงใบหน้ารูปงามของเฉินหู่ เฉินเยี่ยนเห็นความกระหายในแววตาของเฉินหู่ แต่เขาไม่ได้พูดอะไร เขารู้ว่านี่เอาไว้รับรองแขก ถึงจะหอม เขาก็กินไม่ได้
“ผมช่วยพี่ชิมว่าใส่เกลือไปเป็นยังไงบ้าง”
เฉินเยี่ยนยื่นชามที่ใส่ถั่วลิสงให้เฉินหู่ ให้เขาชิม ส่วนตัวเธอไปผัดผักกาดขาว
“พี่ เกลือใส่พอดีเลย อร่อยนะ ผมเพิ่งเคยกินถั่วแบบนี้เป็นครั้งแรก”
เฉินหู่กินแล้วรู้สึกว่าหอมมาก
“อร่อยก็กินเยอะๆ เลย ยังไงพวกเขาก็กินกันไม่หมด”
เฉินเยี่ยนหัวเราะ เห็นเฉินหู่ลังเลไม่กล้าแตะต้อง เธอรู้สึกเศร้าใจ อีกหน่อยเธอจะทำให้ชีวิตของคนในบ้านดีขึ้น
ผัดผักกาดขาวเสร็จแล้ว เฉินเยี่ยนก็ทำแผ่นแป้งไข่ผสมพริกหยวก ทำจานนี้เสร็จแล้วเธอได้ยินเสียงจากสนาม เลยรู้ว่าพวกเขามากันแล้ว
เฉินเยี่ยนล้างหม้อจนสะอาด ฝั่งหวางนิวก็เข้ามา “ลูกทำอะไรบ้าง?”
หวางนิวคิดไม่ถึงว่าเพียงแป๊ปเดียวลูกสาวจะทำอาหารได้หลายจาน
“แม่ พี่สาวทำอาหารอร่อยมากเลย”
เฉินหู่รีบพูดขึ้นมา
“ลูกสาวฉันเป็นการเป็นงานตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย?”
หวางนิวถามด้วยความสงสัย
“ตอนไหนก็ใช้งานได้ทั้งนั้น”
เฉินเยี่ยนโต้ตอบทันควัน จากนั้นเธอแบ่งกับข้าวแต่ละจานออกมาหน่อยหนึ่ง ที่เหลือให้หวางนิวเอาไปเสิร์ฟที่โถงบ้าน
เฉินเยี่ยนหยิบแผ่นแป้งจี่เส้นไชเท้าขึ้นมา
“พวกเขากินกันแล้ว แม่ยังคิดว่าวันนี้ต้องขายหน้าแน่เลย คิดไม่ถึงว่าลูกสาวจะเป็นงาน”
ใบหน้าหวางนิวเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ถึงแม้ข้าวของจะหมดไปไม่น้อย แต่ยังพูดจาดีอยู่
“แป้งจี่นี่มีสิบแผ่นแล้ว แม่ช่วยเอาออกไปเสิร์ฟให้พวกเขาหน่อย”
เฉินเยี่ยนส่งแป้งจี่ให้หวางนิว
หวางนิวออกมาแล้ว เฉินเยี่ยนก็จี่แป้งเสร็จอีกหนึ่งแผ่น เธอเอาให้เฉินหู่
“พี่ใหญ่ พี่กินเถอะ”
เฉินหู่ส่ายหน้า พี่ใหญ่ยุ่งทำกับข้าวตั้งนาน ยังไงก็ให้พี่กิน
“ยังมีอีกนะ เดี๋ยวพี่กิน เธอกินก่อน กินแล้วไปตักโจ๊กธัญพืชมา ตรงนั้นมีผัก เธอไปกิน”
เฉินเยี่ยนสงสารน้องชายคนนี้ เรียกให้เขาไปกินก่อน
จนตอนที่หวางนิวกลับมา เฉินหู่ก็ตักข้าวเสร็จแล้ว ที่นี่มีกฎ ถ้าที่บ้านมีแขก ผู้ชายหลักในบ้านหรือหมู่บ้านและผู้มีคุณธรรมถึงจะร่วมโต๊ะได้ แต่ผู้หญิงและเด็กไม่สามารถร่วมโต๊ะด้วยได้
“แม่เห็นพวกเขากินกันอย่างเอร็ดอร่อย”
หวางนิวนั่งบนม้านั่งไม้หยิบชามขึ้นมา ดื่มไปหนึ่งคำแล้วพูดว่า เธอวางใจแล้ว วันนี้พวกเขาจะไม่บ่นพวกเราแล้ว
เฉินเยี่ยนเอาแป้งจี่หนึ่งแผ่นให้หวางนิว หวางนิวกัดไปหนึ่งคำ อยู่ๆ คิดขึ้นได้ถามออกมา “เสี่ยวเวยล่ะ? ทำไมไม่เห็นเธอเลย?”
เฉินเยี่ยนพูดเสียงเรียบ “ตอนที่หนูกลับมาเห็นเธออยู่กับอวี๋เหวยหมิน ตอนนี้ยังไม่กลับคิดว่าน่าจะไปกินข้าวที่บ้านอวี๋มั้งคะ? ยังไงบ้านอวี๋ก็ไม่สูญเสียเท่าไรหรอก พวกเรากินของพวกเรา แล้วเหลือโจ๊กธัญพืชให้เธอหน่อยหนึ่ง”
“ไม่รู้ว่าเสี่ยวเวยไปติดใจอะไรคนชั่วนั่น ทำไมถึงจะต้องอยู่ฝั่งอวี๋เหวยหมินด้วย เมื่อวานแม่ยังบอกเธอไปอยู่เลย ดูสิพูดยังไงก็ไม่เข้าหู”
หวางนิวโกรธมาก ฉีกแป้งจี่แบ่งครึ่งเป็นสองชิ้น กินเองครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งหนึ่งให้เฉินหู่
เฉินเยี่ยนไม่พูดอะไร เธอคีบผักให้หวางนิว กับข้าวที่เหลือเธอและเฉินหู่กินหมดแล้ว แป้งจี่ก็กินแล้ว เธอไม่เหลือไว้ให้เฉินเวยหรอก