เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่17:เตียงเดียวกัน
ผ่านไปสักพักเฉินเยี่ยนค่อยๆ สงบสติลง
หลุมเวลาถึงแม้จะไม่ได้ประโยชน์ แต่มีก็ยังดีกว่าไม่มี กลับชาติมาเกิดห้าสิบปีหนึ่งครั้ง อีกห้าสิบปีตัวเองก็แก่แล้ว ก็ยังได้เกิดใหม่หรือข้ามเวลา ดีออก คนอื่นคิดยังทำไม่ได้เลย
เลือดทิพย์ก็สามารถใช้ถอนพิษได้ คิดในแง่ดี อีกหน่อยก็ไม่ต้องกลัวคนอื่นมาวางยาตัวเองแล้ว แล้วยังได้ช่วยชีวิตด้วย เทียบได้กับยาอายุวัฒนะเลย ดีจะตาย
แล้วยังซ่อนคนได้ เวลาเจออะไรก็ไม่ต้องกลัวแล้ว
ถึงแม้จะปลูกของกินไม่ได้ ไม่มีแหล่งน้ำ แต่ก็ยังมีข้อดี คิดว่าพวกเฉินเวยพวกนั้นไม่น่าจะมี ถือว่าพระเจ้ายังรักเธออยู่บ้าง ไม่อย่างนั้นคงไม่ให้หลุมอากาศแผลเป็นรูปดวงตากับตัวเองนะ เฉินเยี่ยนปลอบใจตัวเอง
เฉินเยี่ยนคิดแล้วก็ค่อยๆ หลับไป พอตื่นขึ้นมาเฉินเยี่ยนก็พบว่าข้างนอกเริ่มมืดแล้ว หลับไปทีหลายชั่วโมงเลย ดูแล้วเจ็บตัวรอบนี้เหนื่อยจริงๆ
ตอนเย็นเฉินเยี่ยนและคนในบ้านกินข้าวด้วยกัน
โต๊ะหนึ่งตัวนั่งกันทั้งบ้าน อาหารเย็นก็ธรรมดา โจ๊กแป้งข้าวโพด ผัดหัวไชเท้าเพิ่มแผ่นแป้งข้าวโพดจี่ ก็เป็นอาหารเย็นได้แล้ว
เฉินเยี่ยนไม่ได้กินธัญพืชหยาบมานาน เดิมทีคิดว่าจะหอม แต่ดื่มไปได้ครึ่งถ้วยก็ไม่ดื่มแล้ว แป้งข้าวโพดหยาบมาก ถึงแม้ว่าจะมีกลิ่นหอมของธัญพืช แต่จริงๆแล้วไม่อร่อยเลย กับข้าวขาดมันและอ่อนเค็ม กินแล้วจืดชืด แผ่นแป้งเคี้ยวอยู่ในปากก็ทิ่มปาก เธอกินไม่ลง
ช่างเหลียนเห็นเฉินเยี่ยนไม่กินก็เบ้ปากว่าเฉินเยี่ยนเป็นชุด บอกว่าเฉินเยี่ยนแกล้ง อยากจะกินดีๆ ไม่ดูเลยว่าตัวเองมีวาสนาหรือเปล่า บอกว่าเฉินเยี่ยนไม่กินปล่อยให้หิวตายก็ดี ยังช่วยประหยัดอาหารในบ้านด้วย เฉินเยี่ยนเหลือบมองเธอ ขี้เกียจจะเอามาใส่ใจ
เฉินเยี่ยนออกมาจากโถงบ้าน ข้างนอกจะมืดแล้ว เธอเดินมาถึงหน้าประตูใหญ่ แต่ไม่ได้เดินออกไป ตอนนี้ในหมู่บ้านไม่มีไฟถนน แล้วถนนยังเป็นดินด้วย ออกไปไม่ระวังขาจะแพลงหรือไม่ก็ล้มได้ เธอไม่จำเป็นต้องออกไป ตอนนี้ก็ไม่มีโทรศัพท์ ไม่มีไฟฟ้า อยู่ในบ้านก็น่าเบื่อ เธอเลยกลับไปที่เตียงดีกว่า
เฉินเยี่ยนอาบน้ำแล้วกลับเข้ามาในห้อง ในห้องมืดมาก และไม่มีไฟ เฉินหู่เดินมาคุยกับเธอสักพัก หวางนิวก็เข้ามาถามเธอ รู้ว่าเธอไม่เป็นอะไรแล้ว เลยกำชับให้เข้านอนเร็วๆ แล้วออกไป
ผ่านไปสักพักเฉินเวยก็กลับเข้ามา เห็นเฉินเวยก็ขึ้นมาบนเตียง เฉินเยี่ยนยิ้มยะเยือกท่ามกลางความมืด
เฉินเวยขึ้นเตียงมา รู้สึกได้ว่าเฉินเยี่ยนครอบครองเตียงไปเกินครึ่งหนึ่งแล้ว เธออ้าปากจะเรียกให้เฉินเยี่ยนขยับ เพราะเมื่อก่อนเธอนอนเกินครึ่งเตียง ส่วนเฉินเยี่ยนนอนที่นิดเดียว เธอเคยชินที่เฉินเยี่ยนยอมให้เธอ
แต่คิดแล้วเฉินเยี่ยนไม่ใช่เจ้าของร่างเดิมแล้ว เฉินเวยเลยปิดปาก
“เข่ายังเจ็บอยู่หรือเปล่า?”
เฉินเยี่ยนถามเฉินเวยในความมืด
เฉินเวยกัดฟัน เธอรู้ว่าเฉินเยี่ยนไม่ได้เป็นห่วงเธอ แต่กำลังหัวเราะเยาะเธอ เจ็บเข่าไหม? ไม่เจ็บได้ยังไง? เธอคุกเข่าตั้งเกือบชั่วโมงหนึ่ง แล้วยังถูกตบด้วย ตอนบ่ายเธอออกไป คนในหมู่บ้านต่างชี้มาที่เธอ หัวเราะใส่เธอ เธอไม่เคยโดนรังแกแบบนี้มาก่อน
“เฉินเยี่ยน นี่เธอใช่ไหม?”
เฉินเวยถาม ถึงแม้เธอจะมั่นใจว่าเฉินเยี่ยนคนนี้คือเฉินเยี่ยนจากยุคปัจจุบัน แต่เธอยังต้องการฟังจากปากของเฉินเยี่ยนเอง
“เธอคิดว่าไงล่ะ?”
เฉินเยี่ยนหัวเราะ
เฉินเวยเงียบ เป็นเฉินเยี่ยนจริงๆ ด้วย ตอนนี้เธอไม่ลังเลอีกแล้ว
“เธอคิดจะทำอะไร?”
เฉินเวยระงับความโกรธถามออกไป เธอรู้สึกไม่คุ้นเคยกับเฉินเยี่ยนคนนี้ที่อยู่ตรงหน้า ไม่ใช่เฉินเยี่ยนคนก่อนหน้านี้ที่เธอสนิท เหมือนเธอเปลี่ยนไปเยอะมาก
“เธออยากรู้ว่าฉันจะทำอะไร? ฉันไม่บอกเธอหรอก เธอไปคิดเอาเอง”
น้ำเสียงเฉินเยี่ยนฟังดูสบายๆ แต่ทำให้เฉินเวยกัดฟันกรอด ถ้าเธอรู้ว่าเฉินเยี่ยนมีแผนการอะไรก็ยังดี นี่ไม่รู้อะไรทั้งสิ้น ความรู้สึกนี้ช่างหงุดหงิดใจ
“พวกเราดีกันได้ไหม? เป็นเหมือนเมื่อก่อน”
เฉินเวยพูดอีกประโยค
เฉินเยี่ยนฟังประโยคนี้แล้วรู้สึกคลื่นไส้ ตอนนี้เฉินเวยเกลียดตัวเองจะตาย อยู่ๆ มาพูดประโยคแบบนี้
“ได้สิ”
เฉินเยี่ยนตอบกลับ เฉินเวยอึ้งไป แล้วฟังเฉินเยี่ยนพูดต่อ “รอฉันเอาสิ่งที่เธอค้างฉันไว้กลับคืนมาให้หมดก่อน แล้วฉันจะดีกับเธอ”
เฉินเวยเข้าใจนี่เท่ากับว่าเฉินเยี่ยนบอกตัวเองว่าเป็นไปไม่ได้ เธอก็ไม่อยากจะพูดอะไรต่อแล้ว ตอนนี้เธอเข้าใจแล้วว่าเธอกับเฉินเยี่ยนไม่สามารถกลับไปเป็นอย่างเก่าได้ อันที่จริงพวกเธอก็ไม่ได้มีอะไรกันมาก่อน? เพราะเธอไม่ได้จริงใจกับเฉินเยี่ยนมาตั้งแต่แรก
ทั้งสองคนนอนอยู่บนเตียงเดียวกัน แต่ต่างฝ่ายต่างคิดถึงแผนการตัวเอง เฉินเยี่ยนยิ่งคิดก็ยิ่งอึดอัด บ้านเฉินใหญ่ขนาดนี้ แต่หลายห้องนี้ไม่มีห้องว่างเลย อยากจะแยกออกก็ไม่ได้ ที่จริงเธอไม่อยากอยู่กับเฉินเวยเลย ทำยังไงดีนะ?
กลางดึก เพราะว่าเฉินเยี่ยนนอนกลางวันไปแล้วเลยไม่ง่วง เฉินเวยฝั่งนั้นถึงแม้จะคิดแผนการแต่ก็สู้ความง่วงไม่ได้ ลมหายใจค่อยๆ ช้าลง
เฉินเวยนอนหลับแล้ว?
ในใจเฉินเยี่ยนมีความโกรธพุ่งขึ้นมา วันนี้เฉินเวยและอวี๋เหวยหมินทำร้ายจนเอาถึงชีวิต ร่างเดิมถูกพวกเขาฆ่าจนตาย เธอเฉินเวยแค่โดนคนด่า โดนตบ คุกเข่า เธอคิดว่าแค่นี้เรื่องก็จะผ่านไปงั้นหรือ?
เฉินเยี่ยนลุกขึ้นมานั่งช้าๆ เธอคุ้นชินกับความมืดแล้ว เธอคิด เอามือวางลงบนคอเฉินเวย จากนั้นค่อยๆ ออกแรงบีบ
เฉินเวยที่กว่าจะนอนหลับได้ เพิ่งหลับก็รู้สึกว่าโดนคนบีบคอ หรือว่าเป็นผีบีบคอ?
ไม่! ไม่ใช่สิ เธออยู่ห้องเดียวกับเฉินเยี่ยน ใช่ ต้องเป็นเฉินเยี่ยนบีบคอเธอ
จู่ๆ เฉินเวยลืมตาขึ้นมา ในความมืดเฉินเยี่ยนปรากฎอยู่ตรงหน้าเธอ เหมือนผีเลย เฉินเวยตกใจอยากจะร้อง แต่คอเธอโดนเฉินเยี่ยนบีบอยู่ เธอส่งเสียงไม่ออก
“เธอรู้ไหมว่าเธอทำคนคนหนึ่งตาย?”
เฉินเยี่ยนค่อยๆ ออกแรงแล้วถามไปด้วย
เฉินเวยร้องไม่ออก
“ผู้ชายในโลกนี้มีตั้งมากมาย ทำไมจะต้องมาเอาผู้ชายของเพื่อนรัก?”
“ฉันเห็นเธอเป็นเหมือนน้องสาว เลี้ยงเธอกินดื่ม รับเธอมาอยู่ที่บ้าน อะไรให้ได้ก็ให้เธอหมด แต่เธอกับอวี๋เหวยหมินกลับมานอนกันบนเตียง เธอทำอย่างนี้ได้ยังไง?”
“พวกเธอมาเกิดใหม่ก็มาแล้ว เฉินเยี่ยนใสซื่อขนาดนั้น ไม่ได้ทำอะไรให้พวกเธอเลย ทำไมต้องทำร้ายเธอด้วย?”
“เฉินเวยเธอยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า?”
เฉินเยี่ยนถาม ออกแรงขึ้น เฉินเวยใช้มือแกะมือเฉินเยี่ยน แต่แรงเธอไม่เท่าเฉินเยี่ยน สองขาเธอถีบไปมาอย่างทรมาน แต่ก็ไม่หลุดจากเฉินเยี่ยน
เฉินเยี่ยนรู้สึกว่าลมหายใจของเฉินเวยเริ่มติดขัดแล้ว เธอค่อยๆ ผ่อนแรง เธอบีบคอเฉินเวยจนตายจริงๆ ไม่ได้
“เฉินเวย เธอกลัวตายไหม? ตอนนี้ที่นี่จนขนาดนี้ เธอว่าฉันส่งเธอกลับไปยุคปัจจุบันดีไหม?”
เฉินเยี่ยนถามเฉินเวยเสียงเบา ในน้ำเสียงมีแววหลอกล่อ
เฉินเวยส่ายหัวทันที ใครจะรู้ว่าเฉินเยี่ยนจะบีบคอเธอจนตายจริง เธอไม่รู้จะได้กลับไปหรือเปล่า ถ้าเธอตายแบบนี้ขึ้นมาจะทำยังไง? อยู่ที่นี่แบบจนๆ อย่างน้อยก็ยังมีชีวิต อยู่กับเธอแล้วยังมีชีวิต เธอไม่อยากตายหรอกนะ
“ไม่อยากตายงั้นหรือ? อยากให้ฉันปล่อยเธอ ได้สิ เธอขอร้องฉัน ไม่แน่ฉันอาจจะใจอ่อนยอมปล่อยมือก็ได้”
เสียงเฉินเยี่ยนฟังดูผ่อนคลาย แต่เฉินเวยกลับรู้สึกว่าเหมือนเฉินเยี่ยนเป็นผี เธอไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าเฉินเยี่ยนจะมีด้านที่น่ากลัวแบบนี้ เธอคิดว่าเฉินเยี่ยนเป็นคนที่ใจอ่อนมากมาตลอด
“ขอร้อง...เธอ...ยกโทษให้...ฉัน”
เฉินเวยขอร้องให้ยกโทษให้ เสียงแหบแห้งหมดแล้ว
เฉินเยี่ยนปล่อยมือ เฉินเวยหอบยกใหญ่
“ไม่สนุกเลย เธอว่าถ้าเธอหัวแข็งอีกสักหน่อยคงดี เธอไม่กล้าแบบนี้ ฉันไม่กล้าลงมือกับเธอเลย น่าเบื่อ”
เฉินเยี่ยนปัดมือ ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความดูถูกเหยียดหยามเฉินเวย