เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่18: ดูว่าฉันจะจัดการเธอไม่ได้

“เธอ แต่ก่อนเธอไม่ได้เป็นแบบนี้?”

เฉินเวยไอ เธอเริ่มสงสัยแล้ว เฉินเยี่ยนคนตรงหน้าเธอนี้ใช่เฉินเยี่ยนคนก่อนที่เคยเป็นพี่น้องกับเธอหรือเปล่า?

“เมื่อก่อนฉันเป็นยังไง? เมื่อก่อนฉันดีกับเธอ นั่นเพราะฉันเห็นเธอเป็นพี่น้อง ตอนนี้เป็นแบบนี้ เพราะโดนพวกเธอบีบไง คนเราไม่ใช่ว่าเปลี่ยนกันไม่ได้ ไม่อย่างนั้นคนดีไม่โดนรังแกจนตายไปเลยหรือไง ดังนั้นเธอไม่ต้องพูดว่าแต่ก่อนฉันเป็นยังไง”

เฉินเยี่ยนพูดอย่างเย็นชา อันที่จริงเดิมทีเธอนิสัยดี แต่เธอไม่ใช่แม่ชี ไม่อย่างนั้นจะโดนคนอื่นบีบจนตายโดนไม่ยอมให้เธอเอาคืนเลยหรือไง?

เฉินเวยก้มหน้าลง ใช้มือกุมคอ เฉินเยี่ยนคนนี้น่ากลัวจริงๆ เธอนึกว่าถึงแม้จะรู้เรื่องของเธอและอวี๋เหวยหมินจะทำแค่กล้ำกลืนฝืนทน เธอไม่ใช่ว่าจะต้องเป็นภรรยาของอวี๋เหวยหมินให้ได้ เธอแค่อยากจะแย่งเฉินเยี่ยน เธอต้องการให้เฉินเยี่ยนเห็นว่าหัวใจของผู้ชายที่เฉินเยี่ยนเลือกนั้นอยู่กับเธอ รักเธอเอ็นดูเธอ เธอจะให้เฉินเยี่ยนปรนนิบัติเธอ มองดูสีหน้าเธอในแต่ละวัน

แต่เธอคิดไม่ถึงเลยว่าเฉินเยี่ยนจะทำแบบนั้น ยิ่งคิดไม่ถึงว่าพวกเขาจะมาเกิดใหม่ในที่ผุพังแบบนี้ เฉินเยี่ยนเพิ่งมาวันนี้ก็ทำเธอลำบากขนาดนี้แล้ว คืนนี้ยังเกือบจะบีบคอเธอจนตายอีก

“เพื่อนรัก”

เฉินเวยเรียกเฉินเยี่ยน

“หยุด ที่รักของเธอคืออวี๋เหวยหมิน เขาไม่ได้อยู่ที่นี่ เธอไปแสดงออกกับเขาโน่น”

เฉินเยี่ยนรีบห้าม ตอนนี้เธอได้ยินเฉินเวยเรียกแบบนี้แล้วอยากจะอาเจียน

“เฉินเวย ตอนบ่ายเธอกับอวี๋เหวยหมินไปปรึกษากันมาล่ะสิ? ปรึกษากันว่าจะจัดการฉันยังไงล่ะ?”

เฉินเยี่ยนถามเฉินเวยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

เฉินเวยตาเป็นประกาย ตอนบ่ายเธอไปหาอวี๋เหวยหมินเพื่อปรึกษาจริง แต่พวกเขายังไม่มีวิธีจัดการเฉินเยี่ยนที่ดีเลย ตอนนี้พวกเขาเสื่อมเสียชื่อเสียงแล้ว ถ้ายังจะต่อกรกับเฉินเยี่ยน คนอื่นจะต้องว่าพวกเขาแน่นอน อีกอย่างเฉินเยี่ยนก็ไม่ได้ต่อกรง่ายเหมือนเมื่อก่อนแล้ว

พวกเขาอยากจะให้เฉินเยี่ยนไปแต่งงานกับคนไม่ดี แต่เรื่องงานแต่งของเฉินเยี่ยนพวกเขาไม่มีสิทธิ์เข้าไปควบคุม

พวกเขาอยากจะทำลายชื่อเสียงเฉินเยี่ยน แต่เฉินเยี่ยนมีปาก ไม่ยอมให้เป็นดังที่พวกเขาจัดการ

คิดไปคิดมา เฉินเวยคิดว่าควรหยุดก่อน ให้ช่างเหลียนเป็นคนต่อกรกับเฉินเยี่ยน ดังนั้นเฉินเวยบอกให้อวี๋เหวยหมินอย่าเพิ่งใจร้อน หลายวันนี้เธอเตรียมจะปรึกษาช่างเหลียน ใช้ช่างเหลียนจัดการเฉินเยี่ยน แต่เรื่องพวกนี้เธอบอกเฉินเยี่ยนไม่ได้

“ฉันไม่สนว่าพวกเธอมีวิธีอะไร ฉันก็ขี้เกียจฟังเหมือนกัน ทำหูฉันสกปรกเปล่าๆ”

เฉินเวยเห็นเฉินเยี่ยนนอนแล้ว เธอก็อยากจะนอนเหมือนกัน เธอเพิ่งลงไปนอน มือเฉินเยี่ยนขยับ เหมือนกับจะพุ่งตรงมาที่คอเธออีกครั้ง เฉินเวยรีบลุกขึ้นนั่ง เธอกลัวว่าเฉินเยี่ยนจะบีบคอเธออีก

“ลุกไปมาทำไมไม่นอน? ไม่นอนก็ลงไปนั่งไป อย่าทำฉันเสียเวลานอน ไม่อย่างนั้นฉันอารมณ์ไม่ดี ไม่รู้ว่าจะเอามือไปวางไว้ตรงไหนดีนะ”

เฉินเยี่ยนพูดอย่างเย็นชา

เฉินเวยกัดริมฝีปาก เธอระงับความโกรธ แต่เธอเพิ่งเสียเปรียบไปครั้งหนึ่ง ตอนนี้คอก็ยังเจ็บอยู่เลย เธอกลัวว่าเฉินเยี่ยนจะเข้ามาหาเธออีกรอบ ใครจะรู้ว่าเฉินเยี่ยนจะบ้าขึ้นมาอีกรอบ

“เมื่อกี้เพิ่งเริ่มต้นเองนะ”

เสียงเฉินเยี่ยนลอยเข้ามาในหูเฉินเวยท่ามกลางความมืด เฉินเวยอดไม่ได้ตัวสั่น เฉินเยี่ยนพูดว่าเพิ่งเริ่มต้น งั้นต่อจากนี้...

เธอไม่กล้าจินตนาการ เฉินเวยเขยิบตัวลงจากเตียง ใส่รองเท้าจะออกไปข้างนอก มาถึงประตูเธอหยุดลง เธอเปิดประตูออกไปทำไม? เธอจะไปไหนได้? เธอไม่มีที่ให้ไป

เฉินเวยกลับมาอีกรอบ เธอยืนอยู่ที่หัวเตียงมองดูเฉินเยี่ยน ในความมืดเธอเห็นแค่มีคนอยู่บนเตียง แต่ไม่เห็นสีหน้าเฉินเยี่ยนชัดเจน

เฉินเยี่ยนเปลี่ยนไปแล้ว ไม่ใช่คนที่ดีกับเธอ คนที่คอยคิดแทนเธออีกแล้ว เธอจะทำร้ายตัวเอง อีกหน่อยตัวเองต้องคอยระวังตัวจากเธอ

เธออยากจะขึ้นเตียงนอน ตอนนี้ข้างนอกไม่มีเสียงอะไรทั้งสิ้น ทุกคนนอนหลับสนิทกันหมดแล้ว เธอก็ง่วงเหมือนกัน แต่ขาเธอกลับนิ่งอยู่อย่างนั้น เธอไม่กล้าขึ้นเตียง เธอกลัวว่าเธอหลับไปแล้วเฉินเยี่ยนจะมาบีบคอเธออีก เธอกลัวความรู้สึกนั้น เธอกลัวตาย

เฉินเวยคิดแล้วคิดอีก เธอค่อยๆ ออกห่างจากเตียงแล้วไปนั่งบนม้านั่ง

เฉินเยี่ยนเห็นเฉินเวยนั่งบนม้านั่ง ในใจเธอรู้ว่าเฉินเวยกลัวเธอจนไม่กล้าขึ้นมานอนบนเตียงแล้ว

แบบนี้ก็ดี แบบนี้เตียงจะได้เป็นของเธอคนเดียว ตัวเองจะได้นอนอย่างสบายใจ เธอไม่กลัวว่าเฉินเวยจะเป็นบ้ามาทำอะไรเธอ เพราะว่าเฉินเวยไม่กล้า

หลังจากที่ฝั่งเฉินเยี่ยนลมหายใจสงบลงแล้ว เฉินเวยเดินไปหน้าเตียงอีกครั้ง เธอรู้ว่าเฉินเยี่ยนหลับแล้ว ตอนนี้เธอยืนอยู่ตรงนี้ ในใจเธอเกลียด แต่เธอไม่กล้าบีบคอเฉินเยี่ยนเหมือนที่เฉินเยี่ยนทำกับเธอ เธอรู้ว่าถ้าเธอถือโอกาสตอนเฉินเยี่ยนหลับบีบคอเธอจนตาย เฉินเยี่ยนก็จะไม่ยอมแพ้เหมือนเธอ อาจจะดึงผมตัวเอง แล้วโขกเธออีกรอบ คนที่ซวยก็คือเธอเอง

เธอเริ่มหนาว อยากจะขึ้นเตียงนอน ถึงแม้เตียงนี้จะแข็ง แต่เวลานี้สำหรับเธอแล้วมันอบอุ่น เธออยากจะลงนอนเหลือเกิน แต่ท่านอนเฉินเยี่ยนไม่เอื้อ เธอนอนครองเตียงคนเดียว ถ้าตัวเองขึ้นไปนอน จะต้องโดนตัวเฉินเยี่ยนแน่ แล้วเฉินเยี่ยนที่โดนตัวเองทำให้ตื่นจะมาบีบคอตัวเอง หรือตีตัวเองอีกหรือเปล่า?

ช่างเถอะ ไม่นอนก็ไม่นอน ตัวเองฟุบกับโต๊ะนอนก็ได้ เฉินเวยคิดจะไปดึงผ้าห่ม แต่ผ้าห่มเธอโดนเฉินเยี่ยนทับไว้อยู่ข้างล่าง เธอออกแรง เฉินเยี่ยนขยับตัว เห็นเฉินเยี่ยนทำท่าจะตื่น เฉินเวยรีบวิ่ง แล้วกลับมาที่ข้างม้านั่ง

เห็นเฉินเยี่ยนไม่ตื่น เฉินเวยเลยแอบถอนหายใจ หลังโล่งอกแล้ว เธอถอนหายใจอีกครั้ง ไม่มีผ้าห่ม เธอรู้สึกหนาว

เธอทั้งหนาวทั้งง่วงไม่กล้าปีนขึ้นเตียง ทำได้แค่ฟุบกับโต๊ะหลับไป

รอจนเฉินเวยหลับ เฉินเยี่ยนถึงค่อยหัวเราะอย่างเย็นชาออกมา เหมือนที่เธอบอกเฉินเวย นี่เพิ่งเริ่มต้น ตั้งแต่คืนนี้เป็นต้นไป เธอเฉินเวยอย่าได้หวังจะมานอนบนเตียงนี้ตอนกลางคืนเลย ส่วนเธอจะนอนยังไง นั่นก็เป็นเรื่องของเฉินเวยแล้วล่ะ ไม่เกี่ยวกับเธอ

เฉินเยี่ยนหลับสนิททั้งคืน ตอนเช้าตื่นขึ้นมาเธอลืมตามองดูหลังคาเก่าๆ อยู่นานถึงค่อยนึกขึ้นได้ ที่แท้ไม่ใช่ฝันไป เธอมาเกิดใหม่แล้วจริงๆ

เธอขยับคอหันไปดู เฉินเวยกำลังฟุบนอนหลับอยู่ที่โต๊ะ เธอดูผอมอ่อนแอ เบื้องหลังดูซึมเศร้า เฉินเยี่ยนไม่สงสารเลยสักนิด

เฉินเยี่ยนลงจากเตียง ตอนลงจากเตียงเธอจงใจทำเสียงเล็กน้อย เฉินเวยขยับแล้วตื่นขึ้นมา เธอหันหน้ามองมาทางเฉินเยี่ยนที่เดินเข้ามา ในใจรู้สึกอึดอัด คืนแรกที่เฉินเยี่ยนมา เธอต้องมานอนหลับที่โต๊ะทั้งคืน พูดออกไปใครจะเชื่อ

เฉินเยี่ยนไม่สนใจเฉินเวยเดินออกนอกห้องไป

ข้างนอกเพิ่งสว่าง หวางนิวกำลังทำอาหารเช้า เฉินจงกำลังทำงานกระจุกกระจิกอยู่ในสนาม วันนี้ไม่มีตลาด เขาเลยไม่ได้ออกไป

เฉินเยี่ยนและเฉินจงทักทายกัน จากนั้นไปดูที่ห้องครัว

ครัวบ้านเฉินเรียบง่ายมาก ใช้เศษอิฐก่อเป็นเตา ใช้ฟืนเป็นเชื้อเพลิง ในห้องมีโต๊ะผุพังมีชาม และพวกเครื่องปรุงสารพัดอย่างวางอยู่ แล้วยังมีโถหนึ่ง ข้างใส่ในพวกธัญพืชไว้ แล้วยังมีถุงหลายถุง ใส่ธัญพืชเหมือนกัน

“ตื่นแล้วเหรอ มา เอานี่ รีบกินซะ อย่าให้พี่สะใภ้ลูกเห็น ไม่งั้นเขาจะว่าเอาอีก”

หวางนิวเห็นเฉินเยี่ยนเดินเข้ามา เธอหยิบชามหนึ่งออกมาจากหม้อ ข้างในเป็นไข่ไก่ที่ตุ๋นไว้ให้เฉินเยี่ยน มีแค่หนึ่งชาม เธอกลัวลูกสะใภ้รู้ เลยเผาเปลือกไข่ไก่หมดแล้ว