เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่12:คอยดูกันไปยาวๆ!
ผู้คนต่างพากันมองรอยแผลบนหน้าผากเฉินเยี่ยน ต่างถอนหายใจ ผู้หญิงหน้าตาดีต้องมาเสียโฉม ยิ่งอวี๋เหวยหมินหวาดกลัว เฉินจงก็ยิ่งสงสาร
เห็นเขาพุ่งตรงไปทางอวี๋เหวยหมิน เฉิ่นซุ่ยรีบเข้าไปกั้น
“เงื่อนไขอะไร? เธอว่ามา”
ตอนนี้เฉิ่นซุ่ยไม่ขวางแล้ว และไม่กล้าด่าด้วย เธอกลัวลูกชายโดนทำร้าย
“เงื่อนไขข้อที่หนึ่งก็คือที่ดิน การแบ่งที่ดินปีนี้ ฉันหวังว่าที่บ้านจะได้ที่ฝั่งตะวันออกผืนหนึ่ง ทิศเหนืออีกผืน บ้านเราไม่ต้องการที่ทิศใต้และทิศตะวันตก”
เฉินเยี่ยนบอกเงื่อนไขข้อที่หนึ่ง
เฉินจงอึ้งไป เขาคิดไม่ถึงว่าเฉินเยี่ยนจะเสนอเงื่อนไขนี้
“การแบ่งที่ดินนี่อาศัยโชคในการจับฉลากเอา ใครจะเลือกได้?”
หวางต้าหมินไม่พอใจ
เฉินเยี่ยนเหลือบมองเขา หวางต้าหมินรู้สึกอึดอัด
“แต่ไหนแต่ไรมาบ้านลุงไม่เคยได้ที่ทิศใต้และทิศตะวันตกเลยนี่? ลุงยังต้องให้ฉันอธิบายอย่างละเอียดอีกไหม?”
เฉินเยี่ยนก็เป็นเกษตรกรเหมือนกัน ถึงแม้จะไม่เคยเพาะปลูก แต่เธอมีความทรงจำของร่างก่อน เธอรู้ว่าหมู่บ้านนี้ ผืนดินทิศตะวันออกดีที่สุด อยู่ใกล้หมู่บ้านที่สุด ทุกคนต่างหวังจะได้ที่ดินทิศตะวันออก
รองลงมาคือที่ดินทิศเหนือ รองลงมาอีกคือทิศใต้ แย่ที่สุดคือทิศตะวันตก อยู่ห่างไกลจากหมู่บ้านไม่ว่า พื้นที่แถวนั้นเป็นที่แคบและเป็นซอกหลืบ แม้แต่รถลากยังเข้าไปไม่ได้เลย ไม่มีใครอยากได้ที่ฝั่งทิศตะวันตกเลย
การแบ่งที่นั้นใช้การจับฉลาก แต่ในความทรงจำของร่างเดิม ทุกครั้งบ้านเฉินจะได้แต่ที่ทิศใต้และทิศตะวันตก ที่ดีที่สุดเคยได้ที่ทิศเหนืออยู่ครั้งหนึ่ง ไม่เคยได้ที่ฝั่งทิศตะวันออกมาก่อนเลย
ทุกครั้งที่เก็บเกี่ยวพืชผลฝั่งทิศตะวันตกนั้นเฉินจงและเฉินตูจะลำบากเป็นพิเศษ พืชผลที่เก็บเกี่ยวได้ก็น้อยมาก พวกเขายังเคยไปหาหัวหน้าหมู่บ้านมาก่อน แต่หัวหน้าหมู่บ้านบอกว่าแบ่งพื้นที่สามปีครั้ง ต้องอาศัยดวงเอา ใครก็อยากได้ที่ที่ปลูกได้ดี แต่ที่ไม่ดีก็ยังต้องมีคนเพาะปลูกอยู่
เฉินเยี่ยนรู้ว่าที่นี่ต้องมีลับลมคมใน ไม่อย่างนั้นทำไมที่ที่ดีถึงตกเป็นของหัวหน้าหมู่บ้านหรือไม่ก็ครอบครัวที่มีความสัมพันธ์อันดีกับพวกเหล่าปัญญาชนพวกนั้นกันหมด?
“แต่ แต่ที่ฝั่งตะวันออกมากมายขนาดนั้น ก็ยังไม่มีใครยอมถอนตัวออกมาเลย”
หวางต้าหมินหน้าตาไม่สบอารมณ์ เขาคิดไม่ถึงว่าเฉินเยี่ยนจะกล้าขนาดนี้ แต่วันนี้เขาดูออกแล้ว ไม่ว่าจะเฉินจงหรือเฉินเยี่ยนต่างก็หัวแข็งมาก ในเมื่อเขาออกหน้าไกล่เกลี่ยให้แล้ว ถ้าไม่ยอมให้บ้านเฉินพอใจ เฉินเยี่ยนคงไม่เลิกรา แถมยังทำให้เรื่องใหญ่โตขึ้นไปอีก เขาเป็นหัวหน้าหมู่บ้านคงไม่มีทางเป็นหน้าเป็นตาให้กลุ่มชาวบ้าน
เฉินเยี่ยนใช้สายตามองเฉิ่นซุ่ย
“ไม่มีทาง!ที่ทิศตะวันออกนั่นเป็นของบ้านฉัน หวางต้าหมินตอนแรกคุณรับปากฉันแล้ว ที่ฝั่งตะวันออกจะเป็นแบ่งผืนหนึ่งให้ครอบครัวเราตลอดไป ถ้าทคุณกลับคำ อย่าโทษถ้าฉันจะพูดเรื่องตอนนั้นนะ”
เฉิ่นซุ่ยโวยวาย พูดยังไงเธอก็ไม่ยอมปล่อยที่ฝั่งตะวันออกให้แน่ ที่ฝั่งตะวันออกอยู่ใกล้บ้าน สภาพทางภูมิศาสตร์ก็ดี ปลูกอะไรก็ขึ้น ตอนเก็บเกี่ยวก็สะดวกสบาย ตอนนั้นเพื่อให้ได้ที่ดินฝั่งทิศตะวันออกมา เธอต้องออกแรงมหาศาล
“ไม่ให้ก็ไม่เป็นไร งั้นป้าให้อวี๋เหวยหมินสาบาน ให้เขาสาบานว่าชาตินี้เขาจะไม่แต่งงานกับเฉินเวย แล้วฉันจะไม่เอาที่ดินฝั่งตะวันออกของบ้านป้า”
เฉินเยี่ยนมั่นใจมาก เธอรู้ว่าตอนนี้อวี๋เหวยหมินก็ยังชอบเฉินเวยอยู่มาก ดังนั้นเธอไม่กลัวว่าอวี๋เหวยหมินจะไม่ตกลง
“เธอ เธอมันหน้าด้าน!”
อวี๋เหวยหมินโกรธจัด ทำไมเฉินเยี่ยนถึงเป็นคนแบบนี้ไปได้ เดิมที่เธออ่อนโยน และเชื่อฟังตัวเองมาก ช่วยคิดแทนตัวเอง ตอนนี้ทำไมเธอถึงมาข่มขู่เขาแบบนี้
“แกลองพูดดูอีกคำ!”
เฉินจงสีหน้าเย็นชา อวี๋เหวยหมินไม่กล้าเปล่งเสียง
“ไม่แต่งก็ไม่แต่ง บ้านฉันไม่เสียดายลูกสาวบ้านเฉินหรอก”
เฉิ่นซุ่ยเบะปาก
“งั้นก็ให้เขาสาบาน”
เฉินเยี่ยนมองอวี๋เหวยหมิน เฉินจงก็จ้องอวี๋เหวยหมินเช่นกัน เขาแอบสงสัยในใจ หรือว่าอวี๋เหวยหมินคนนี้กับลูกสาวคนเล็กมีอะไรกันจริง?
“นิ่งอยู่ทำไม พูดสิ”
เฉิ่นซุ่ยผลักอวี๋เหวยหมิน
“ก็แค่ที่ดินผืนเดียวเองไม่ใช่หรือ? เพาะปลูกตรงไหนก็ได้ ให้ที่ฝั่งตะวันออกพวกเขาไปเถอะ ถือว่าชดใช้ให้พวกเขา จบเรื่องนี้แล้ว ผมกับเฉินเยี่ยนก็จะเป็นอิสระจากกัน”
อวี๋เหวยหมินไม่สามารถสาบานได้ ตอนนี้ในใจเขาเต็มไปด้วยเฉินเวย เขาอยากจะแต่งงานกับเฉินเวย
“แกเป็นบ้าไปแล้ว แกชอบนังเด็กเฉินเวยนั่นจริงๆ หรือ ฉันคลอดแกออกมาให้แกมาใช้หนี้ แกรู้ไหมว่ากว่าจะได้ที่ดินฝั่งตะวันออกมามันไม่ง่ายเลยนะ”
เฉิ่ยซุ่ยจิ้มศีรษะอวี๋เหวยหมิน ต่อว่าเขา
เฉินจงหรี่ตา เจ้าอวี๋เหวยหมินคนนี้ไม่กล้าสาบาน เขาคิดอะไรกับลูกสาวคนเล็กของตัวเองแน่นอน แล้วลูกสาวคนเล็กล่ะ? อย่าเพิ่งสนใจเธอเลย ยังไงเขาก็ไม่มีทางยอมให้ลูกสาวตัวเองแต่งเข้าบ้านอวี๋แน่
เฉิ่นซุ่ยด่าอวี๋เหวยหมิน แต่อวี๋เหวยหมินตัดสินใจแล้ว สุดท้ายเฉิ่นซุ่ยเลยทำอะไรไม่ได้ ได้แต่ยอมรับ เธอมีลูกชายคนนี้คนเดียว เธอยังต้องหวังพึ่งลูกชายคนนี้อยู่
“คุณลุง บ้านอวี๋ยอมให้ที่ฝั่งตะวันออกแล้ว แต่ว่าพื้นที่บ้านเธอนั้นเล็กมาก บ้านฉันคนเยอะ ไม่พอ คุณลุงช่วยพิจารณาให้ที่ฝั่งตะวันออกอีกไร่เถอะค่ะ ฉันจำได้ว่าบ้านคุณลุงมีที่ฝั่งตะวันออกตั้งสามไร่”
เฉินเยี่ยนพูดกับหวางต้าหมินอีกครั้ง
หวางต้าหมินโกรธมาก แต่เขาดูออกว่า ถ้าไม่ตอบตกลงเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนต้องไม่เลิกราแน่ ไม่แน่อาจจะโวยวาย เรื่องที่ตัวเองตุกติกแบ่งที่ดินอาจจะโดนเธอขุดคุ้ยออกมาได้
“ได้ ถ้าอย่างนั้นปีนี้การแบ่งพื้นที่ปีนี้จะแบ่งให้บ้านเธอได้ทิศตะวันออก บ้านฉันให้ที่เธออีกหนึ่งไร่ ส่วนที่ทิศเหนือ...”
หวางต้าหมินพูดมาถึงตรงนี้ก็ครุ่นคิดอยู่สักพัก มองดูเฉินเยี่ยน สีหน้าเฉินเยี่ยนยังคงเหมือนเดิม เขารู้สึกโมโหพูดออกมา “ให้ที่ทิศเหนือพวกเธออีกผืน น่าจะพอใจแล้วนะ!”
หวางต้าหมินโกรธหรือไม่โกรธ เฉินเยี่ยนไม่สนใจ เพราะว่าหวางต้าหมินก็ไม่มีความยุติธรรมตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ดังนั้นตอนนี้ข้อเรียกร้องของเธอตอนนี้ไม่ถือว่าไม่สมเหตุสมผล
“งั้นก็ขอบคุณคุณลุงค่ะ”
เฉินเยี่ยนขอบคุณ หวางต้าหมินทำหน้าไม่สบอารมณ์ไม่สนใจเธอ
“เงื่อนไขข้อที่สองคืออะไร!”
อวี๋เหวยหมินคิดจะรีบจัดการเรื่องนี้ให้จบเร็วๆ แล้วไปหาเฉินเวย ไปปรึกษาเฉินเวยว่าจะจัดการเฉินเยี่ยนยังไงดี
“เงื่อนไขข้อที่สอง อวี๋เหวยหมิน ถ้าฉันบอกว่าเงื่อนไขข้อที่สองก็คือทั้งชีวิตนี้ห้ามคุณแต่งงานกับเฉินเวยล่ะ?”
เฉินเยี่ยนมองอวี๋เหวยหมิน ยิ้มประชดเบาๆ
“ใช่แล้ว อันนี้แหละ”
เฉินจงก็ตะโกนขึ้นมา”
“เธอ เฉินเยี่ยน ฉันจะสู้กับเธอ”
อวี๋เหวยหมินเบิ่งตาโต เขายอมตกลงเรื่องเปลี่ยนผืนดิน เพราะไม่ยอมสาบานว่าจะไม่แต่งงานกับเฉินเวย บังคับให้แม่เขายอมตกลง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเงื่อนไขข้อที่สองของเฉินเยี่ยนจะเป็นเรื่องนี้
“สู้อะไร แกลองเข้ามาสิ ลูกสาวบ้านข้า ยังไงก็ไม่แต่งงานกับแก”
เฉินจงจ้องอวี๋เหวยหมิน อวี๋เหวยหมินหด แต่ในใจเขาไม่ยอม ยังคงจ้องเฉินเยี่ยนอยู่
“ได้ อวี๋เหวยหมิน ในเมื่อคุณคิดอยากจะแต่งงานกับเฉินเวย ฉันจะทำให้คุณสมปรารถนา คุณบอกทุกคนเลยว่าคุณกับเฉินเวยรักใคร่กัน พวกคุณปิ๊งกันตั้งแต่แรกแล้ว คุณอยากแต่งงานกับเธอ เงื่อนไขข้อที่สองของฉันก็คือคุณต้องแต่งงานกับเฉินเวย”
อันที่จริงเฉินเยี่ยนไม่สนใจว่าอวี๋เหวยหมินกับเฉินเวยจะแต่งหรือไม่แต่งงานกัน อวี๋เหวยหมินไม่ใช่คู่ต่อกรของเฉินเยี่ยนเลย แต่อวี๋เหวยหมินมันเป็นผู้ชายเฮงซวย ดีที่ให้เฉินเวยรับช่วงต่อไป
“ผมกับเสี่ยวเวยรักกันด้วยใจจริง ผมจะต้องแต่งงานกับเสี่ยวเวยแน่นอน เรื่องนี้คุณไม่ต้องกังวล”
อวี๋เหวยหมินพูดเสียงดัง ทุกคนต่างจ้องเขาอย่างตกใจ
เฉิ่นซุ่ยโกรธ ออกแรงตบหลังอวี๋เหวยหมินไปสองที
“แกอยากจะแต่งงานกับลูกสาวข้า แกต้องถามข้าก่อนว่าตกลงหรือไม่”
เฉินจงลุกขึ้นยืน
“พ่อ เสี่ยวเวยยังเด็กอยู่ ถ้าจะแต่งงานก็ต้องรออีกสองสามปี ถ้าพ่อไม่ยอม ถึงเวลาค่อยๆ คุยกับบ้านอวี๋อีกรอบก็ได้ ยังไงเสียเสี่ยวเวยหน้าตาดี บุคลิกดี และยังไม่มีคนมาขอ รีบตัดบ้านอวี๋ออกก็ไม่ได้อะไร วันนี้ก็อย่าเพิ่งไปถือสาเขาเลย วันข้างหน้ายังอีกยาวไกล”
เฉินเยี่ยนโน้มน้าวเฉินจง
“อวี๋เหวยหมิน วันข้างหน้ายังอีกยาวไกล คุณว่าไหม?”
เฉินเยี่ยนพูดกับอวี๋เหวยหมินอีกครั้ง
อวี๋เหวยหมินอึ้งไป นี่เฉินเยี่ยนหมายความว่ายังไง? วันข้างหน้ายังอีกยาวไกล นี่เธอโกรธเขา เลยบอกว่าวันข้างหน้ายังอีกยาวไกล จะรอดูงั้นหรือ?
อืม รอดูก็รอดู ตัวเขาและเสี่ยวเวยทั้งสองคนไม่กลัวว่าจะสู้เธอไม่ได้หรอก