เปลี่ยนชีวิต พลิกชะตารัก

ตอนที่11:คุกเข่า

อวี๋ชุนชานและอวี๋เที่ยจบเรื่องแล้ว ต่อไปก็เป็นเรื่องของบ้านอวี๋และบ้านเฉิน

“มานี่”

เฉินจงชี้อวี๋เหวยหมิน

อวี๋เหวยหมินไม่เพียงแต่ไม่เดินเข้าไป เขายังถอยหลังหนึ่งก้าว อย่ามาล้อเล่น เฉินจงตีอวี๋ชุนชานแล้ว เรื่องนี้เขาเป็นต้นตอ ถ้าตัวเขาเดินเข้าไปไม่ต้องโดนตีจนเพี้ยนไปเลยหรือไง เขาไม่โง่นะ เขาไม่ยอมเข้าไปหรอก

เฉินเยี่ยนแอบส่ายหน้า ชาติที่แล้วตัวเองนี่ตาบอดจริง อวี๋เหวยหมินคนนี้ไม่มีความรับผิดชอบแม้แต่นิดเดียว แม้แต่จะเดินเข้าไปยังไม่กล้า ทำไมตัวเองถึงแต่งงานกับคนแบบนี้ได้นะ

“พี่จง ไม่ได้นะ เหวยหมินยังเด็กอยู่ ไม่รู้ประสีประสา ถ้าพี่ยังโกรธเคืองอยู่ ก็มาลงที่ฉันได้ไหม?”

เฉิ่นซุ่ยรีบเดินเข้าไป เธอรู้จักเฉินจงดี เฉินจงไม่ตีผู้หญิงหรอก ดังนั้นแค่เธอเดินเข้าไป เฉินจงก็ไม่กล้าลงมือแล้ว

“เธอหลบไป เรื่องนี้ให้ข้าคุยกับเหวยหมินก่อน”

ระหว่างเฉิ่นซุยพูดก็ดึงมือเฉินจงไปด้วย จะเอามาตีที่หน้าอกเธอ เฉินจงรีบชักมือกลับ ถ้ามือเขาโดนตัวเฉิ่นซุ่ยจริงๆ ไม่รู้ว่าเฉิ่นซุ่ยจะพูดอะไรออกมา

เฉินเยี่ยนอึ้ง เฉิ่นซุ่ยคนนี้ช่างกล้าเสียจริง ในนี้มีตั้งหลายคน เธอคิดว่าทุกคนตาบอดหรือไง?

“อวี๋เหวยหมิน แกเป็นลูกผู้ชายหรือเปล่า? ถึงกับให้แม่แกทำเรื่องแบบนี้?”

เฉินเยี่ยนหันไปมองอวี๋เหวยหมิน

อวี๋เหวยหมินหน้าตาไม่ค่อยสบอารมณ์ เขาก็คิดไม่ถึงว่าแม่เขาจะกล้าทำแบบนี้ แต่ถ้าเขาเข้าไป? เฉินจงตีเขาจะทำยังไง

“อวี๋เหวยหมิน คุณก็รู้ ถ้าวันนี้คุณไม่มีทางออกให้เรื่องนี้ก็ไม่จบ คุณให้แม่คุณมาก่อเรื่องก็ไม่มีประโยชน์”

เฉินเยี่ยนพูดกับอวี๋เหวยหมิน

อวี๋เหวยหมินตาเป็นประกาย เหมือนกำลังคิดอะไรอยู่

เวลานี้เพราะว่ามีคนดึงเฉิ่นซุ่ยไว้ เฉินจงอ้อมเฉิ่นซุ่ยไปถึงด้านหน้าอวี๋เหวยหมิน ไม่รอให้อวี๋เหวยหมินทันโต้ตอบ เขาก็ตบฉาดหนึ่งไปที่ศีรษะอวี๋เหวยหมิน

อวี๋เหวยหมินรีบกุมศีรษะ ชาติที่แล้วเขาเกิดในเมือง ถึงแม้ที่บ้านจะไม่ได้ร่ำรวย แต่เขาก็ไม่เคยลำบากมาก่อน ชาตินี้ที่ผ่านมาเขาก็ไม่เคยทุกข์ยาก ดังนั้นเลยไม่มีประสบการณ์ทะเลาะกับคนอื่น

เฉิ่นซุ่ยเห็นลูกชายโดนตบ ปากก็ร้องโวยวายจะเข้าไป ข้างๆ มีคนดึงเธอไว้

“ไม่อยากได้ลูกสาวข้ามาแต่งงานด้วยแกมาขอยกเลิกงานแต่งก็จบเรื่องแล้ว เยี่ยนจื่อของเราไม่ใช่ว่าไม่มีคนต้องการ จะต้องแต่งกับแกคนเดียวเท่านั้นที่ไหน แกกลับคิดเรื่องที่ไร้ศีลธรรมออกมาได้ แกมันสัตว์ป่า ข้าจะตีแกให้ตาย”

เฉินจงพุ่งตรงเข้าไปดึงศีรษะและใบหน้าของอวี๋เหวยหมินขึ้นมา

อวี๋เหวยหมินทำได้แค่คุกเข่ากุมศีรษะร้อง เฉินจงยังไม่หายโมโห เขาถีบอวี๋เหวยหมินเข้าไปอีกสองที อวี๋เหวยหมินล้มลงไปบนพื้น

ในใจเฉินเยี่ยนพูดไม่ออกว่ารู้สึกอย่างไร นี่เป็นสามีชาติที่แล้วของเธอ เธออึดอัดใจเหลือเกิน

“เฉินจง อย่าตีลูกฉัน แกมันไอ้xxxลูกสาวแกก็ไม่ได้ดีนักหนา ฉันสู้แกเอง”

เฉิ่นซุ่ยร้องเสียงดัง พุ่งเข้าไป

“คุกเข่าต่อหน้าข้า”

เฉินจงไม่สนใจเฉิ่นซุ่ย เขาด่าอวี๋เหวยหมินเสียงดัง

อวี๋เหวยหมินเป็นคนฉลาด เขารีบคุกเข่าลง

เฉินเยี่ยนอดไม่ได้ถีบอวี๋เหวยหมินไปหนึ่งที ผู้ชายแบบนี้น่ะหรือ ถ้าเกิดเรื่องอะไรขึ้น จะไปพึ่งพิงได้ยังไง

“แกขอขมาเยี่ยนจื่อ โขกหัวให้เยี่ยนจื่อ ไม่อย่างนั้นข้าไม่ให้อภัยแก”

เฉินจงกระชากผมอวี๋เหวยหมิน ความโกรธที่เขากักเก็บไว้แผ่ซ่านออกมาแล้ว เขาไม่กล้าคิด ถ้าลูกสาวถูกย่ำยีไป เขาจะเป็นยังไง

อวี๋เหวยหมินรู้สึกเจ็บใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เขาได้แต่หันหน้าไปทางเฉินเยี่ยน คุกเข่าให้เฉินเยี่ยน เขาไม่เต็มใจ เฉินเยี่ยนเป็นภรรยาเขา ก่อนหน้านี้เธอเป็นเบี้ยล่างเขา เชื่อฟังเขา เขาจะคุกเข่าให้เธอได้ยังไง!

เฉินเยี่ยนเห็นสายตาอวี๋เหวยหมินไม่พอใจ เดิมทีเธอคิดจะกระเถิบตัว แต่เห็นเขาไม่พอใจเธอเลยยืนนิ่ง อวี๋เหวยหมินเก่งแต่กับคนที่อ่อนแอกว่า ตอนแรกเขากลัวว่าเธอจะหาเงินได้เยอะกว่าเขา เลยไม่ยอมให้เธอไปทำงาน ผู้ชายตัวใหญ่ตรงหน้าเธอ ใครจะรู้ว่ากลับเป็นคนที่ไม่มีศักดิ์ศรีเอาเสียเลย เขากับเฉินเวยเป็นต้นเหตุให้เจ้าของร่างเดิมตาย ชาติที่แล้วก็แบบนี้ เขาคุกให้เธอ เธอก็รับไว้ ถ้าเขาไม่ยอม เธอก็จะยืนอยู่อย่างนี้

ตอนนี้เฉินเยี่ยนมองอวี๋เหวยหมินด้วยสายตาเย็นชา

ในแววตาอวี๋เหวยหมินมีความโกรธแวบขึ้นมา ผู้หญิงคนนี้เธอช่างกล้า อวี๋เหวยหมินโกรธจะลุกขึ้นยืน เฉินจงกลับใช้ฝ่ามือกดศีรษะอวี๋เหวยหมินลงไป

อวี๋เหวยหมินถึงนึกขึ้นได้ว่าข้างหลังเขายังมีผู้ชายอีกคนหนึ่งอยู่ รีบหดไหล่แล้วคุกเข่าดีๆ

“จง ผมว่าพอได้แล้ว”

หวางต้าหมินและผู้อาวุโสบ้านอวี๋พูดมาหนึ่งประโยค พวกเขาคิดไม่ถึงว่าเฉินจงจะกล้าทำแบบนั้น แต่ถ้าไม่ยอมให้เฉินจงระบายความโกรธนี้ออกมา เกรงว่าเรื่องนี้จะไม่จบ ดังนั้นเขาเลยกันเฉิ่นซุ่ยไว้

เฉินจงตีอวี๋เหวยหมินอีกที อวี๋เหวยหมินพูดขอโทษเฉินเยี่ยน เฉินจงถึงค่อยให้เขาลุกขึ้นยิน

หลังจากเฉิ่นซุ่ยเป็นอิสระเธอคิดจะทะเลาะกับเฉินจงต่อ เฉินเยี่ยนดึงเธอออกมา เพราะเธอรู้ว่าเฉินจงเป็นผู้ชายไม่ลงมือกับผู้หญิง

“พอได้แล้ว เลิกทะเลาะกันได้แล้ว แล้วงานแต่งงานสองบ้านนี้ตกลงจะแต่งหรือไม่แต่ง?”

หวางต้าหมินถามอย่างรำคาญ

“ไม่แต่งแล้ว”

เฉินจงและเฉิ่นซุ่ยพูดขึ้นมาพร้อมกัน อวี๋เหวยหมินก็จ้องเฉินเยี่ยนอย่างอาฆาต เฉินเยี่ยนไม่สนใจมองเขาสักนิด

“แล้วสินสอดล่ะ?”

หวางต้าหมินถามอีกครั้ง

“พวกเราไม่เสียดายของบ้านนั้นหรอก แต่สินสอดพวกเราไม่คืนให้ ถ้าบ้านนั้นกล้าออกไปพูดว่าลูกสาวข้าไม่ดียังไง อย่าหาว่าข้าไปหาเรื่องนะ”

เฉินจงมองเฉิ่นซุ่ยและอวี๋เหวยหมิน

เฉิ่นซุ่ยอยากจะด่า แต่ก็อดทนแล้วอดทนอีก ไม่ได้พูดออกไป อวี๋เหวยหมินยิ่งไม่พูดอะไรสักคำ

เฉินเยี่ยนรู้ว่าบ้านเฉินไม่โลภอยากได้สินสอดของบ้านอวี๋ แล้วที่นี่ก็มีกฎเกณฑ์ ถ้าฝ่ายหญิงเป็นคนผิด สองบ้านต้องยกเลิกงานแต่ง ฝ่ายหญิงต้องคืนสินสอดให้บ้านฝ่ายขาย

แต่ถ้าฝ่ายชายเป็นคนอยากยกเลิกก่อนหรือเป็นคนผิด อย่างนั้นฝ่ายหญิงก็ไม่ต้องคืนสินสอด เฉินจงไม่คืน ก็แปลว่าปัญหาไม่ได้อยู่ที่ฝ่ายหญิง แต่อยู่ที่ฝ่ายชาย

“สินสอดนี้พวกเราก็ไม่เอาแล้ว คนก็โดนพวกคุณตีแล้ว เรื่องนี้ก็ถือว่าจบแล้วกัน?”

เฉิ่นซุ่ยถามอย่างไม่พอใจ

หวางต้าหมินมองเฉินจง เฉินจงก็รู้ว่าเรื่องคงต้องจบแบบนี้

“ไม่ได้”

เฉินเยี่ยนพูดขึ้นมา

“เธอจะเอายังไงอีก?”

เฉิ่นซุ่ยจ้องเฉินเยี่ยน เฉินเยี่ยนคนนี้นี่มันตัวอัปมงคล

“คุณป้า ฉันเสียโฉมแล้ว อีกหน่อยก็เกรงว่าจะแต่งงานไม่ได้แล้ว ถ้าอยากจะจบเรื่องนี้ ฉันมีเงื่อนไขสองข้อ ถ้าตกลงก็จบกัน”

เฉินเยี่ยนเปิดผมขึ้นมาให้คนอื่นเห็นบาดแผลเธอ

ผู้คนต่างทำเสียงฮือฮา แผลเฉินเยี่ยนไม่เล็กเลย มีแผลใหญ่อยู่บนหน้าผาก เฉินเยี่ยนเป็นคนสวย เป็นแผลเป็นรอยใหญ่ขนาดนี้ ถือว่าเสียโฉมแล้วจริงๆ

ใบหน้าอวี๋เหวยหมินมีแววหวาดกลัวแวบขึ้นมา รอยแผลเป็นบนหน้าผากเฉินเยี่ยนเป็นรูปดวงตา เธอ เธอเอาแผลเป็นจากชาติที่แล้วกลับมาด้วย เธอมันปีศาจ!